Duran Duran, de band waar ik mijn muzikale hart aan verkocht in 1984m toen ze met the Reflex een enorme hit scoorde. Het eerste nummer wat ik ooit van ze hoorde was de voorganger van the Reflex, New moon on monday. Ik dacht dat 't Bowie was, want die had ik net leren kennen door China Girl, en LeBon zingt dat nummer een beetje op dezelfde manier. De gedachte is niet zo gek, want onder andere Bowie is een enorme inspiratie voor de heren geweest. Terwijl ik dit opschrijf besef ik me ook dat ik muzikaal gezien echt in een heel mooie tijd ben opgegroeid.
De mannen hebben 22 oktober j/l/ een nieuw album uitgegeven, 6 jaar na hun laatste, wat (voor mij) tegenvallende Paper Gods. Juist door die vorige release waren de verwachtingen voor deze plaat dus niet heel hoog gespannen. De nummers die al vrij kwamen hadden een beetje dezelfde inslag, en dat is vooral elektronisch. En wat ik vooral mis, is wat gitaar (wat zonde dat Andy er niet meer is) en toch ook wat echt drumwerk. Die nummers los horen lieten mijn vermoedens wel sterker worden, maar ik weet ook dat een album als geheel toch een stuk beter kan zijn, dan losse songs. Iets wat ik dus heel belangrijk vind met albums. Die moet je als geheel luisteren, Tegenwoordig is er met Spotify e.d. vooral de neiging om alleen leuke en favoriete songs te spelen, en gaat het album idee een beetje verloren.
Mijn recensie doe ik met de deluxe versie van de cd
-Invisible
De opener is het eerste nummer wat werd vrijgegeven toen het album werd aangekondigd. Dit gaf me destijds wel goede hoop. Het is een ietwat duister nummer, en doet me wat denken aan het nummer All you need is now. Destijds ook de eerste single van het gelijknamige album, een wat vreemde eend in de bijt, niet meteen een heel duidelijke commercieel verantwoorde keuze, maar wel een gewaagde. Het refrein is vooral heel vertrouwd Duran Duran, en de rest is wat meer ontoegankelijk voor veel airplay. De later verschenen bijbehorende video clip is passend, en ook duister. Dit nummer is een erg fijne opener, want de aandacht is gewekt.
-All of you
Dit nummer is meteen bij de eerste luisterbeurt favoriet. Een heel erg aanstekelijk ritme, met daarbij mooie vocalen van Simon. Dit is echt een Duran Duran track. En deze werkt nogal verslavend, en moet echt op repeat. Ik zou dit absoluut als eerste single hebben gekozen. Wat een heerlijke track.
-Give it all up
Een moderne sound gemixed met een oude Duran Duran sound. Het combineert erg fijn. De Zweedse zangerers Love To vertolkt hier een leuke gastrol, en dat past mooi. Wederom geniet ik van de vocalen van Simon. Het refrein is weer typisch LeBon. Erg aanstekelijk, iets waarvoor de man echt nog steeds te weinig credits krijgt. Hij is degene die de Duran Duran tracks allemaal zo sterk maakt, al 40 jaar lang. Dit nummer zou zo mee kunnen met de hits van nu. Natuurlijk gebeurt dat niet, maar die vibe heeft het zeker wel.
-Anniversary
Het nummer wat hun 40 jarig jubileum presenteert. Recent gevolgd door een video met allerlei dubbelgangers, waaronder de jonge versies van de mannen zelf, inclusief Andy Taylor. ze bestaan 40 jaar, en dat zullen ze vieren ook, Ik vind dit een heel erg sterke song. Het refrein blijft in je hoofd hangen als een goede oorwurm betaamt. Iedereen mag weten dat Duran Duran nog steeds bestaat, en hoe! It may not seem like much, but it's everything to us wordt er gezongen. Dit is veelzeggend over hoe ze hun band zien. En dat hoor je, liefde en passie voor het vak en elkaar.
-Future Past
De eerste ballad van het album. Titeltrack en éé'n waar ik aan moest wennen, maar wat inmiddels is uitgegroeid tot één van de favoriete tracks. Het is een vrij bombastisch geheel, maar het klinkt niet geforceerd. Het zijn simpelweg weer de schrijverskwaliteiten van LeBon die hier te horen zijn. We are living now is het bericht wat ons wordt meegegeven, en ik kan het daar alleen maar mee eens zijn. Geniet van nu, wat is geweest, is geweest en komt niet meer terug, maar er is nu ook nog zoveel moois. Iets wat we ons soms even weer moeten bedenken. Daar is dit nummer een mooie reminder voor.
-Velvet Newton
Dit is de eerste bonus track die niet op de LP of standaard cd staat. Een intro wat maar één man kan laten klinken op deze manier, Nick Rhodes laat zich gelden. Vergezeld door een beat en een tyoisch Nick Synthesizer geluid, waan ik me terug in de eighties. Wat is dit lekker.! Een stuk minder toegankelijk dan de voorgaande 4 songs, maar dat is denk ik ook de kracht van deze plaat, die afwisseling. Het is maar een heel kort nummer, en wat Simon zingt is me niet heel duidelijk, maar ik vind het wel een hoogtepunt. Nick zijn showtje.
-Beautiful lies
Deze track heeft weer zo'n aanstekelijk ritme en die muziek maakt dat je wilt dansen. Er is in dit nummer wat meer ruimte voor John Taylor open gelaten om zijn bas kwaliteiten te tonen. Iedereen die Duran Duran volgt kent zijn skills, en zal blij verrast zijn om ze hier wat meer op de voorgrond te horen. Iets wat ook wel wat meer had mogen gebeuren op deze en de voorganger.
-Tonight United.
Een song in het verlengde van Beautiful lies en Give it all up, zonder dat het hetzelfde klinkt. En ook hier is John met zijn bas iets meer vertegenwoordigd. ook dit is een track die zo mee kan met de 538 playlist van nu. Het is niet te makkelijk in elkaar gezet om een hit te creëren, maar wel erg aanstekelijk en hitgevoelig. Daar heb ik doorgaans wat meer moeite mee, maar deze gaat erin als zoete koek
-Wing
Nog een favoriet vanaf de eerste luisterbeurt. Wing is een ballad, met prachtige vocalen van Simon. ik ben echt liefhebber van de melodieën die Simon uit zijn pen krijgt, en deze song is absoluut een voorbeeld van waarom ik dat vind. Wat een beauty is dit! Mede door wederom prachtig synthesizer geluid van Nick
-Nothing less
Een heerlijk dromerig intro, mooi samenspel tussen Simon en Nick, het is jammer dat deze song niet op de reguliere plaat is gezet, want de sfeer op dit nummer is erg fijn. Dat dromerige, stroperige, is iets wat me echt wel aanspreekt en juist de balans met dat geheelvan die wat meer toegankelijke nummers rechttrekt.
-Laughing boy
De tweede bonustrack. Weer een iets minder toegankelijk nummer met zowaar een goed hoorbare Roger Taylor op drums, en ook Nick en John zijn goed hoorbaar van de partij. Deze sound maakt me wel echt heel blij. Dit is echt een Duran Duran nummer, wat ook op een album uit de 80s had kunnen staan wat mij betreft.
-Hammerhead
Een erg fijne relaxte vibe neemt je mee in dit nummer, met een lekker funky basloopje. Deze moet hard gedraaid worden. Enige nadeel is de (gelukkig) korte rap van Ivorian Doll (nooit van gehoord), maar die voegt niks toe, het breekt eerder iets af. Maar omdat het zo kort is, vergeef ik ze dit.
-Invocation
De derde bonustrack. Loopt over vanuit Hammerhead, maar wel een op een beetje merkwaardige manier. Een deel van Hammerhead wordt nog meegeteld op de nieuwe track, en op de LP is deze ook niet meer te horen, dus die hoort echt bij dit nummer. Het lijkt meer een soort reprise van Hammerhead, dan dat het echt een complete song is. Wel mag Graham Coxon zich (eindelijk) nog een beetje laten gelden hier. Heel korte track, wat wel jammer is.
-More Joy
Dit was het tweede nummer dat werd vrijgegeven, en hierbij gingen mijn rode vlaggen wapperen. Niet weer zo'n track als Dancophobia of Last night in the city (beide op Paper Gods te vinden) AUB. Makkelijke pop, met behulp van Chai, een blijkbaar populair Japans meiden bandje. Dit vind ik nu als geheel op de plaat wel meer acceptabel, en irriteert me niet zoals Dancophobia dat wel doet op Paper Gods, maar dit is toch wel duidelijk de zwakste schakel van de plaat wat mij betreft.
Falling
-Piano held Mike Garson, die we vooral kennen van zijn werk met Bowie, mag zijn kunsten vertonen op deze song. Een mooi samenspel met Nick Rhodes maakt dit een mooi geheel. Het doet mij heel erg denken aan Arcadia bij sommige momenten, en dat was een heel mooie plaat. Falling is een ballad, en creëert een fabuleuze sfeer. De synth sound van Nick maakt me echt heel blij! Prachtige afsluiter.
Op de Japanse versie staat ook nog Five Years, een cover van een Bowie song, die ze vorig jaar deden (ook met Garson) ter ere van Bowie zijn 75e verjaardag. Een cover die echt met groot respect is gemaakt, en een leuke toevoeging aan de cd.
Nu het album uit is, ben ik erg blij dat ik die kritiek heb ingehouden tot ik het geheel heb gehoord, want ik ben erg blij verrast met het album. Het is echter wel een groei album. Het moet echt even rijpen, maar de heren hebben 40 jaar na hun debuut, met hun 15e plaat gewoon weer een heel fijn product afgeleverd. Ik denk dat ik de plaat zoals hij is afgeleverd op standaard cd en LP niet zo goed had gevonden, maar de cd met de bonus tracks maakt het als geheel echt bijzonder goed. Opvallend is ook dat de bonus tracks niet achteraan zijn geplakt, maar tussen de tracks door., Wat voor mij eigenlijk aangeeft dat dit de oorspronkelijke plaat was, maar dat men ook heeft lopen snijden. En dat vind ik wel jammer, want de LP zal ik niet zo snel opleggen om deze reden.
Ik had ook graag wat meer gitaar gehoord, want Graham Coxon (Blur) doet mee, en die kan echt wel leuke dingen. Zelfde geldt voor drumpartijen van Roger, soms iets teveel drum computer, maar dit is ook wel de enige kritiek die ik op deze plaar heb
Al met al vind ik dit na een aantal luisterbeurten echt een heel prima plaat en dit wordt alleen nog maar meer na elke luisterbeurt. Wat mij betreft een hele dikke aanrader
