Album recensie Paul & Linda McCartney - Ram (1971)

Album recensie Paul & Linda McCartney - Ram (1971)

 

 

 

Ik was nog niet eens in de planning bij de release van dit album. Ik leerder Paul zijn muziek in de 80's kennen, en heb via hem en George de weg naar zijn aardige bandje uiteindelijk gevonden. Dit album ben ik dus met terugwerkende kracht gaan ontdekken, en dat was een mooie reis. Natuurlijk stamt dit album uit de periode dat de Beatles nog maar net uiteen waren gevallen, en de frustraties (vooral) tussen Lennon en McCartney hoog lagen. Dit werd met tekstuele sneren over en weer in nummers uitgevochten. Op dit album lijken er ook een paar te vinden, die Lennon ook zo opgevat heeft, maar die Paul ontkende. Waar je niet omheen kan zijn de parende kevers op de hoes, ofwel Fuckin' Beatles. Tevens lijkt Paul klaar voor het gevecht gezien de titel en de album hoes. Een ram is toch een soort van agressief beest als je 'm pissig maakt, en dan kan hij harde beuken uitdelen.

1.Too Many People (4:11)

De eerste tonen die Macca aanslaat zijn niet zuiver. Dit zal vast met opzet zijn, maar zet wel een toon vanaf de 1e seconde. Gelukkig wordt dat snel hersteld in het vervolg. Het nummer bouwt zich langzaam op naar een lekkere meezinger. Pas als de elektrische gitaar zich er mee gaat bemoeien wordt het nummer pas echt interessant. In die zin dat het wat vaart krijgt.
 

2.3 Legs (2:48)

Op het eerste gehoor een leuk, en typisch McCartney feel good nummer. Echter lijkt er in de tekst toch wat frustratie t.o.v. zijn Beatles collegae verscholen te zitten: When I thought you was my friend/But you let me down/Put my heart around the bend. Een zeer genietbaar bluesachtig nummer.

3.Ram On (2:30)

Voor the Beatles was er the Silver Beetles, en noemde Macca zichzelf Paul Ramon. Een mooie verwijzing dus. Gespeeld op de ukelele. Lijkt dus een soort eerbetoon aan oud collega George. Maar dat is puur eigen interpretatie

4.Dear Boy (2:15)

Op dit nummer vind ik dat Paul vocaal op het randje balanceert. Hij zingt vrij hoog, en het gaat allemaal net goed. Hierdoor is het niet een favoriet nummer van me.

5.Uncle Albert / Admiral Halsey (4:54)

Het eerste nummer wat me echt doet denken aan the Beatles. Knappe muziek, klassieke invloeden (van George Martin) en tempowisselingen. Een typisch vrolijk McCartney deuntje. Ik vind het bekakte Engels in dit nummer altijd erg leuk om te horen.

6.Smile Away (3:53)

Een heerlijk rock gitaar is de inleiding voor een super lekker nummer. McCartney schreeuwt er goed op los, en die stem hoor ik graag! Hij had zo'n fantastische stem voor dit soort songs. Voor mij absoluut één van de hootepunten van dit album.

7.Heart of the Country (2:24)

Weer een typisch McCartney nummer. De baslijn in dit nummer is gewoon een handtekening van de man. Hoe simpel het nummer ook is, ik vind 't enorm goed. Kan er niet op stil zitten. Als ik iemand moet uitleggen hoe je 't verschil kan horen tussen een Lennon of McCartney song zeg ik dat bij Macca songs vaak je hoofd gaat meedeinen, zoals bij dit nummer dus.

 

 

8.Monkberry Moon Delight (5:25)

Een fantastisch overspannen stemgeluid van Paul opent het nummer. Hij lijkt zo enorm geforceerd te zingen, dat ik er soms zelfs een soort kriebel van in mijn keel krijg. Maar wat lekker is dit zeg! Vocaal gezien één van zijn grappigste songs, tekstueel gezien eigenlijk ook wel. Feestje!!!

 

9.Eat at Home (3:23)

Een wat simpele, maar zeer toegankelijk klinkende song. De titel verwijst naar (niet) vreemd gaan denk ik? Het is een aardig nummer, maar ik vind het wat te makkelijk.

10.Long Haired Lady (6:04)

De 1e seconde van het intro doen me denken aan Can You Take Me Back ( van The Beatles - The Beatles (1968). Al is het maar een heel klein stukje, elke keer als ik dit nummer hoort schiet dat door mijn hoofd.

Een song voor zijn geliefde Linda. Helaas opent ze zelf het nummer, en dat is een wat valse start, want ze zal vast heel aardig geweest zijn, en kon mooie foto's maken, maar zingen kon ze niet. Blijkbaar waren de heren Beatles wat blind als het op de vrouwen en zingen aankwam. Gelukkig redt het vervolg het nummer wel, want het is gewoon een mooie track. De song valt op omdat het wat gladder klinkt dan de rest van de plaat. Net als bij Uncle Albert hoor ik een wat meer geregiseerd nummer met hier en daar wat orkest geluiden erbij. Da's een mooie afwisseling van de plaat, en past er wat mij betreft mooi tussen.

11.Ram On (0:56)

Een reprise van Ram on. Leuk...

12.The Back Seat of My Car (4:29)

Een nummer wat op The Beatles - Let It Be (1970) had kunnen eindigen, maar het uiteindelijk niet haalde. Mooie vocalen van Paul op dit nummer. Dit liefdeslied is een mooie en waardige afsluiter van dit album.

Het album valt op door de meestal rauwe productie. Dit bevalt me erg goed. Wat ook opvalt is dat veel songs niet Beatlesk aan doen, en dat is toch knap als je toch een van de stemmen bent van die band. Ik vind het echt een knap album met een zeer eigen geluid.

Ik heb erg lang de originele lp in bezit gehad, en nu heb ik de heruitgave dubbel lp. Dat is echt een vooruitgang qua geluid. Ook de bonus tracks zijn zeer de moeite waard van dit album.

Mijn 3 gele sterren gaan naar: Smile Away,Heart of the Country enMonkberry Moon Delight

De A kant is iets zwakker dan de B kant, maar de plaat glijdt nergens uit. Voor mij 4 (uit 5) dikke sterren voor deze plaat.