Album recensie Duran Duran - Rio (1982)

Album recensie Duran Duran - Rio (1982)

Alternatieve cover

Een jaar na de release van het debuut album staat Rio voor de deur. Het debuut album was al een zeer goed album, dus de uitdaging was groot. Met een zeer iconische 80's hoes ontworpen door Patrick Nagel werd de toon gezet. Nog steeds vind ik dit één van de mooiste lp hoezen die ik in bezit heb.
Voor de Amerikaanse markt werd de plaat gemixed omdat de behoefte aan geluid daar anders zou zijn (meer gitaar, minder synth) het levert een leuk aantal verschillende versie van dit album op.

1.Rio (5:36)
Het titelnummer start met een wat warrig intro. Het is een teruggedraaid geluid van een piano die niet echt een mooie toon aanslaat. Zodra de warrigheid voorbij is volgt een vrolijk nummer waarin Rio wordt bezongen en geëerd in de vorm van een hele mooie vrouw. Een enorm catchy nummer, en vooral het refrein nodigt uit tot mee zingen. Tot op de dag van vandaag zit dit nummer in de set van de band. Dat zorgt er bij mij voor dat ik het wel een beetje heb gehad met dit nummer, ik heb 't iets te vaak gehoord nu. Maar een feestnummer is het. De bas partij van Taylor is werkelijk magisch in dit nummer. Taylor bewijst hier een begenadigd bas speler te zijn. Andy Hamilton verdient ook zijn credits voor het prachtige sax spel in dit nummer.

2.My Own Way (4:48)
Dit nummer verscheen op single, maar is de enige single die werd vermeden op de verzamelalbums van de heren. Het lijkt erop dat ze dit nummer niet echt hoog hebben zitten. Ik denk daar anders over. De versie op het album vind ik nog altijd zeer goed te pruimen. Voor de single release werd een compleet nieuwe versie opgenomen waar de tekst ook nog af en toe verschilde. De single versie heeft een zuid Amerikaans ritme, en swingt enorm de pan uit. Beide versies vind ik erg leuk. De single bevatte een B-kant die niet op de plaat eindigde: Like an angel.

3.Lonely in Your Nightmare (3:50)
Een van mijn favoriete tracks van dit album. Een redelijk somber nummer tot het refrein. Daarna is er weer mooi baswerk van Taylor te horen, maar verder blijft het muzikaal een vrij bescheiden nummer. Het refrein valt op door de meerdere LeBon stemmen die zijn samengevoegd tot een mooi klinkend en melodieus koortje. Op de Amerikaanse versie van het album heeft het nummer wat meer instrumentale passages, wat het nummer ruim één minuut langer laat duren dan de Europese release.De US versie heeft dan ook mijn voorkeur.

4.Hungry Like the Wolf (3:40)
Wederom een single, en een enorme meezinger. Ook dit nummer staat nog steeds steevast op de setlist, en is live altijd een feest. Het aanstekelijke do do do do in het refrein is nog altijd een oorwurm. De schreeuwende dame die we horen was Nick Rhodes vriendin destijds. Die neemt hij dus nog steeds mee op tournee. De US versie bevat the night version van dit nummer.

 

5.Hold Back the Rain (3:59)
De eerste keer dat ik dit nummer hoorde was als B-kant van Save a prayer, en ik draaide 'm meer dan de A-kant. Nog één van mijn favoriete songs van dit album dus, maar ook in het algemeen, Een zeer aanstekelijke track waarvan ik zeer blij was hem live te horen tijdens de Astronaut tournee in 2005. Er zijn vele versies van dit nummer, en allemaal zijn ze even lekker. Ze verschillen in tijdsduur, muziek en tekst. Leuk om ze allemaal bij elkaar te zoeken.  Het nummer is een smeekbede aan John Taylor om te matigen met zijn drugs gebruik wat ten tijde van deze periode al aardige vormen begon aan te nemen. Het duurde nog even voor hij hier gehoor aan gaf.

6.New Religion (5:31)
Dit nummer zit zo mooi inelkaar. Er lopen twee tekstlijnen doorelkaar heen, en zo lijkt het op een gesprek. De dramatiek die instrumentaal wordt weergegeven vind ik weergaloos. De zwerverige synths van Nick maken het nummer af. Live wordt het nummer iets sneller gespeeld, maar niet minder indrukwekkend. Een zeer volwassen track van de heren.

7.Last Chance on the Stairway (4:18)
Weer één erg sterk nummer. De tekst is wat desperaat (over een liefde die hij lijkt te missen) maar muzikaal klinkt het allemaal positief. De zweverige sound van Nick Rhodes geeft het nummer extra magie. Ik hoor het graag.

8.Save a Prayer (5:33)
De single die pas na de enorme ppkomende populariteit na the Reflex ook een hit werd. Een mooie ballad met een aanstekelijke synth loopje. Een typisch LeBon nummer, mooie tekst en zeer mooie melodie Nick Rhodes en Andy Taylor zorgen in dit nummer vooral voor de muzikale richting. Overigens is het achtergrond zang van LeBon in het refrein bloedstollend mooi. Deze valt wat weg door de hoofdzang, maar als je goed luistert kan je horen hoe deze 2e stem prachtig meezingt. Ooit heeft LeBon Tony Hadley nog eens geholpen met zijn cover van dit nummer als achtergrond zanger  (solo album Tony Hadley)

9.The Chauffeur (5:12)
Dit is mijn ultieme Duran Duran favoriet. Niet zozeer in deze versie, maar vooral live. Zoals op Arena, maar ook de versies die tijdens de recente tournees werden gebracht. Dit nummer bevat alles wat ik zo mooi vind aan de band. Een klasse compositie van LeBon, al jarenlang mijn kippenvel moment als ze hem live spelen. Die opbouw, die spanning, de zang, die melodie, die clip... Dit is waarom deze band zo enorm goed is....

Het is de mannen gewoon gelukt om het klasse debuut te evenaren. De hoes, de inhoud en de clips dragen allemaal bij tot een zeer goed album wat alleen maar de volle score verdient wat mij betreft. Geen één slecht nummer, alleen één die wat verveelt na 35 jaar. Maar dat mag.