RIP Prince 1958 - 2016

RIP Prince 1958 - 2016

1978

2016

21 april was de dag waarvan ik wist dat hij ooit zou komen, maar zeker niet zo snel als dat hij werkelijk kwam. Mijn telefoon ontploft rond 1900 uur in de avond. Ik zie flarden voorbij komen in de teksten als “als hij het echt is, sterkte”, “dit kan toch niet waar zijn” en “weer een icoon weg”. Zie ik dat nou goed? Wat is er aan de hand? Ik loop met mijn net 4 maanden oude zoontje in mijn armen en kan en wil niet zomaar die telefoon oppakken op dat moment, maar een verschrikkelijk gevoel bekruipt me. Het gaat toch niet over Prince? De flarden plus de combinatie met wat er met Prince verleden week is gebeurd zijn voor mij een optelsom. Ik leg mijn zoon even in de box en pak de telefoon, en check het eerste van de 35 binnengekomen berichten. Prince is overleden…

 

Ik kan werkelijk niet geloven wat ik daar lees… Wat een klote grap, nog een bericht bekijken; de manager van mijn bedrijf wenst me sterkte toe. Dit is toch niet echt? Ik pak de afstandsbediening van de tv en zet CNN aan, en daar wordt de nachtmerrie visuele werkelijkheid. Ik zie politewagens voor Paisley Park staan. Een dode man gevonden in Paisley Park staat er. Even is er nog hoop dat het niet om Prince gaat, maar 5 minuten later komt de treurige mededeling dat het toch echt zo is. Ik weet even niet meer waar ik het zoeken moet. Tijd om lang te rouwen is er niet, mijn zoontje moet in bad, en dan eten, dus ik zal mijn verstand bij elkaar moeten grijpen en even in de echte wereld moeten blijven. Mijn vrouw (ook Prince fan) komt naar beneden toe gerend nadat ik haar meedeel dat Prince dood is. Haar instinct staat meer op onze zoon gericht, en ze trekt me gelukkig mee in de realiteit dat onze zoon nu verzorgt moet worden. De rest komt later wel, we kunnen toch niks doen.

Ik ben al 32 jaar een groot liefhebber van de man, en ik kan mijn gedachten niet meer uitschakelen. We doen wat we moeten doen, maar mijn gemoedstoestand is redelijk gezakt naar een verdrietig niveau. Ik zit vol vragen.

Het begon in 1984 toen ik When doves cry op de televisie zag. Een zeer boeiend nummer met een tweeling dacht ik toen. Het greep me meteen. Ik was net bekomen wan de schok dat Doe Maar uitelkaar was gegaan, en had me gestort in de muziek van Golden Earring en Duran Duran. Ik ging naar volwassen muziek luisteren (dat is Doe Maar ook, maar destijds werd dat anders gezien) Prince zoog me naar een interesse voor muziek die ik nog niet kende. Toen Purple Rain op single verscheen wist ik het zeker, die plaat moet ik hebben. Ik vergeet nooit meer de eerste keer dat ik die plaat ging beluisteren, en Lets go crazy voor het eerst hoorde. Dat blies me totaal weg. Wat een plaat. Van mijn zuurverdiende centen heb ik het album gekocht. Deze uitgave zou mijn leven een richting geven waar ik enorm dankbaar voor ben. Ik heb mijn vrouw leren kennen door de muziek van de man. In 2015 is mijn zoontje geboren, indirect dus ook door de muziek van Prince in deze wereld gekomen, hoe belangrijk kan de muziek van één persoon worden?
Helaas heb ik de concerten van 87, 87 en 88 moeten missen (te jong, vakanties etc etc) maar in 1990 was het dan toch echt mijn beurt. Het verregende concert was mijn eerste, en ik vond het fantastisch. Dat was de eerste in een reeks van velen. Het duurde tot 11 juli 2010 dat ik mijn eerste aftershow mee maakte, maar dat was toch wel een heel bijzondere ervaring. Net als de soundcheck in november 2002, de paars belichte regen op Werchter in 2010 of de show in Paradiso van 2013. Alle concerten waren bijzonder, maar om de man zo dichtbij aan het werk te zien was toch wel het ultieme genot. Ik heb veel artiesten live gezien, en natuurlijk is er veel goed en vermakelijk om mee te maken, maar Prince steeg wat mij betreft boven iedereen uit. De energie, het plezier, het charisma, de humor, de intelligentie en het talent, Prince had dat allemaal, en deelde dat graag met ons.

Natuurlijk blijft zijn legacy iets wat hem in leven houdt, maar het allersterkste wat de man deed waren zijn performances, en dat is iets wat we dus nu moeten gaan missen. Mijn laatste show was in 2014 in de Ziggodome, dus dat gemis zal ik over een paar jaar gaan voelen. Het heeft wel eens eerder 7 jaar geduurd voor de man weer eens naar NL kwam, en dat trok ik slecht. Nu moet ik dat wel accepteren. Het is als een verslaving, dat moet gevoed worden. Nu moet ik het doen met beelden van shows. Echter is er legaal erg weinig op de markt gekomen, dus komt die voeding van illegale bronnen. Hopelijk is er iemand aangewezen die zijn erfenis goed en met respect kan behandelen zonder dollar tekens in de ogen te krijgen.

Nu is het de 3e dag na de tragische 21^e april en ik heb er met de dag meer moeite mee. Zijn muziek kon ik de 1^e 2 dagen niet goed horen. Nu draai ik Purple Rain als heler. Beelden kijken kan ik nog niet.  Het doet me teveel pijn. Ik had altijd het idee dat ze Prince op zijn 80^e van het podium af moesten slaan, en dat ik daar dan met mijn zoon getuige van zou zijn. Alles wees er ook op dat dat goed zou kunnen. Nu zijn er allerlei speculaties over zijn doodsoorzaak, de ene logischer dan de ander. Het heup en pijnstillers verhaal klinkt logisch. Dat houdt dus in dat de man zich eigenlijk doodgewerkt heeft. Dat past cru genoeg wel weer in het plaatje.

Ik zal de man en zijn optredens enorm missen. De tijd zal de wond vast helen, maar vergeten doe ik het niet. Ik prijs me wel rijk dat ik, samen met vele medefans, het geluk en de eer heb gehad om deze man live mee te mogen maken. Dit is er zo één die eens in de zoveel tijd opstaat. Zeldzaam, uniek en om te koesteren. Ik kan mijn zoon er later over vertellen, en hij zal het hopelijk mooi vinden om naar te luisteren. Maar de enige echte ervaring is er werkelijk bij zijn. En als je die ervaring hebt gehad ben je wat dat betreft een rijk mens.

The beautiful ones, you always seem to lose….

RIP Prince.

 

Album recensie David Bowie - Scary Monsters... and Super Creeps (1980)

Album recensie David Bowie - Scary Monsters... and Super Creeps (1980)

Dit is het album wat de scheidingslijn zou aangeven tussen de Bowie van de jaren 70 en de nieuwe wat commercIële Bowie. Hij lijkt ook afschied te nemen van die periode op de hoes. Alle hoezen vande Berlijn trilogie staan afgebeeld op de achterkant van de hoes, en ze lijken uitgewist te worden.

 

1.It's No Game, Pt. 1 (4:20)
Een nummer met 2 gezichten. Bowie die de Engelse vertaling zingt van wat de Japanse dame vertelt. Bowie zingt en schreeuwt de longen uit zijn lijf. Het is interessant, maar werkt ook enigszins verstorend. De melodie die door het achtergrondkoor wordt gezongen is echter heel erg mooi. Het gitaarspel van Fripp is nogal tegendraads in de song, iets wat de muziek van Bowie kenmerkt.  Alhoewel het dus een typische Bowie song is vind ik de start van deze plaat twijfelachtig. De Japanse dame vind ik de meest storende factor op dit nummer.  Gelukkig is Bowie haar ook zat, want hij sluit het nummer af met een mooie SHUT UP! (ik geef 'm gelijk...)

2.Up the Hill Backwards (3:15)
Het nummer maakt een soort van valse start, door warrig te beginnen, maar snel volgt een een lied wat goed te volgen is.  Het nummer klinkt wat musical achtig, en ik verbaas me erover dat het ooit op single is uitgebracht. Wederom niet echt een heel sterk nummer wat mij betreft.

3.Scary Monsters (And Super Creeps) (5:12)
Het titelnummer maakt helaas weer geen enorme indruk op me. Ook dit is een single geweest, en dat is een gewaagde keuze als je ’t mijn vraagt. Het is muzikaal gezien echt geen makkelijk nummer. Het enige wat mij nog aantrekt in dit nummer is de mooie zang van Bowie in een mooi Engels accent. Ik vind het geen prettig nummer om naar te luisteren, eerder irritant.


4.Ashes to Ashes (4:25)
Het prijsnummer van het album wat mij betreft. Waar de drie voorgangers nog tegendraads, warrig en vreemd klinken, zo toegankelijk en mooi melodieus is dit nummer.  De terugkeer van Major Tom brengt meteen een klassieker met zich mee.  Een van Bowie’s mooiste singles naar mijn idee.  Het was 1980, tijd van de New Wave golf, en dit nummer wijst de weg in die stroming. Mooie zwevende synths, en prachtig vocale begeleiding.  Het eerste numer op dit album wat me echt kan bekoren, maar het is dan ook meteen wel heel erg goed.
 (Tears for Fears heeft er  later nog een knappe cover van gemaakt op Saturnine Martial & Lunatic (1996)

5.Fashion (4:49)
Dit nummer heeft weer dat tegendraadse, maar is funky genoeg om het een lekker nummer te vinden. Het synth loopje wat het hele nummer te horen is, is fascinerend, en blijft de aandacht trekken. Fripp speelt zijn gitaar zoals ik het ondertussen gewend ben. Het lijkt of de man lekker alles buiten het boekje om doet, maar hier past het er op één of andere manier toch erg mooi in. Een vreemd, maar erg lekker nummer. Het sluit kant A toch nog waardig af na de valse start.

6.Teenage Wildlife (6:56)
Ik ben een groot liefhebber van Bowie’s stem, maar de vibratie die hij hier gebruikt vind ik lelijk. Het nummer doet muzikaal wat denken aan Heroes, maar dan veel minder indrukwekkend.  Het nummer duurt bijna 7 minuten, en ik vind het een hele trip om hier doorheen te komen.  Weer een nummer wat ik gewoon irritant vind om te luisteren.

7.Scream Like a Baby (3:35)
Dit nummer trekt gelukkig wel weer mijn aandacht. Ik vind het geen hoogstaand nummer, maar in vergelijking met wat ik gemiddeld heb gehoord klinkt dit acceptabel. Mooie vocalen van Bowie, en muzikaal ook interessant. Maar niet memorabel.

8.Kingdom Come (3:45)
Weer die vocalen met die wat overdreven trilling in zijn stem, maar deze trek ik wel., al blijf ik het wat lelijk vinden. Dit nummer haalt wel het niveau wat ik bij Bowie bedenk. Helaas bevat het album te weinig van dit soort songs om indruk te maken op me.

9.Because You're Young (4:54)
Het intro van dit nummer wekt meteen mijn interesse.  Ben erg benieuwd waar dit heen gaat. Het mondt uit in een toegankelijke song waarbij ik de stem van Bowie fantastisch vindt. Een beetje een lachwekkend synth geluid op de achtergrond maakt het nummer wat jolig, maar het kan. 

10.It's No Game, Pt. 2 (4:22)
Gelukkikg wordt de mooie melodie van de openingstrack nog eens gebrukkt voor een veel beter klinkende versie. De Japanse dame is verdwenen en Fripp zijn té aanwezige gitaar sound is ook weg gelaten. Zo blijft er een heel degelijk en mooi Bowie nummer over.

 Daarmee vind ik kant B een stuk boeiender dan kant A die wordt gered door Fashion en Ashes to Ashes. Het is duidelijk dat dit absoluut niet mijn favoriete Bowie album is. Dat is het al die jaren nooit geweest, en dat gaat het ook niet worden. De start met 3 nummers die mijn aandacht niet kunnen vasthouden is funest voor de rest van de plaat. Zelfs de prachtsong Ashes to Ashes kan dat niet meer redden. Dat de plaat een commerciële kant van Bowie inleidde is de algemene mening, maar ik vind dit echt geen commercieel klinkende plaat. Natuurlijk is Ashes to Ashes enorm toegankelijk, maar de rest van de plaat is niet zo makkelijk. Ik deel die mening dus echt niet.
Een krappe voldoende, meer kan ik er niet aan toekennen.

Album Recensie Prince - Come (1994)

Album Recensie Prince - Come (1994)

Het album waar Prince afscheid van Prince nam. De hoes lijkt een rouwkaart, waar de dood van Prince wordt aangekondigd. Het album stamt uit de tijd dat Prince ruzie had met Warner, maar net daarvoor met zijn volle verstand een dikke miljoenen deal had gesloten om 7 albums te releasen. Om zijn contract toch te dienen bracht hij materiaal uit wat al beschikbaar was via Warner. Op dit album staan een aantal tracks die al eerder zijn opgenomen, en dus ouder kunnen worden genoemd. Maar Letitgo was wel nieuw bijvoorbeeld. Het was wel een zeer interessante periode, want hij was erg productief, en door zijn issues met Warner kwam er veel uit! The most beautiful girl in the world was net zijn 2e nummr 1 hit geweest, en Prince was weer bekend bij het grote nieuwe publiek. Echter wilde hij uiteindelijk deze track niet op het album hebben. Iets wat Warner wel wilde. Maar ook hier geldt weer: Prince's wil is wet. Althans, niet helemaal, want het liefst had hij een paar weken na Come Prince - The Gold Experience (1995) uitgebracht. Daar stak Warner wel een stokje voor.

1.Come (11:13)
Dit nummer was al bekend, in een totaal andere muzikale versie. Die eerdere versie heeft een dreigende basloop, en is minder R&B getint. Ik prefereer die versie persoonlijk. Mede door het feit dat ik niet veel met R&B heb. Ondanks dat vind ik de vocalen op deze track wel heel erg mooi. Prince zingt goed, en aan het eind erg hoog. Het nummer duurt naar mijn smaak wel net iets te lang. De tekst en titel laten niks te fantaseren over. Het is duidelijk wat Prince wil, je een muzikaal orgasme geven. De opwarmer is bij mij helaas niet helemaal gelukt.

2.Space (4:28)
Weer een R&B getinte track. Ik ben er niet kapot van. De Universal Love Remix die later zou verschijnen op de cd single vind ik funkier, en lekkerder.(maar nog steeds té veel R&B) De zang is wat opgewekter, de bas is opzwepender. Van deze album versie vind ik het een te tam nummer, en ik ben nog steeds niet echt enthousiast.

3.Loose! (3:26)
Op de LP is dit de 3 track. (op de cd is deze gewisseld met Pheremone) (ik heb de promo lp)
Ik wordt wakker! Prince schreeuwt, en dat heeft altijd mijn interesse. Een dance beat opent de muziek. Ik ben geen kenner, maar dit is de wat hardere house muziek? Mooie gecombineerd met een paar weergaloze solos op gitaar! De agressieve Prince is er. Ik hou ervan! Lekker nummer!

3.Pheromone (5:08)
Ik word helaas niet op mijn wenken bediend. De indringende drum is interessant, maar ik vind dat het nummer maar doorsleept, en niet op gang komt. De kopstem doet het ook niet echt voor me.

5.Papa (2:48)
Net als in de film Purple Rain is ouderlijk geweld het thema van deze track. Van die film werd gezegd dat niet alles biografisch was, maar als ik de tekst van deze song hoor, had papa Nelson misschien toch losse handjes? Het is maar gissen, maar ik vind het bijna geen toeval meer. De opbouw van het nummer bevalt me. Prince vertelt met zijn praat stem, en zingt het refrein. Ouders krijgen ook nog een tip: [i]don't abuse children - or else they turn out like me[/i]. Staat genoteerd.

6.Race (4:28)
Een funky track waarop Prince rapt, in de stijl van Sexy MF. Het nummer swingt, heeft een lekkere bas, maar grijpt me toch niet helemaal bij de keel. Ik kan er geen vinger op leggen waarom dat is. Ik vind 'm net te glad misschien.

7.Dark (6:10)
Een ballad, weliswaar in Prince stijl, maar ook dit nummer vind ik op één of andere manier te gepolijst.

8.Solo (3:48)
Een vocaal hoogtepunt van Prince. In de stijl zoals hij het destijds al eens deed op de b-kant van Purple Rain, God. Ik vind het een erg indrukkwekkend nummer. Ogen dicht, en genieten van de prachtige stem van Prince. Met dit nummer laat hij horen wat hij allemaal kan. En live is dat niet anders. Het zal voor velen een skip moment zijn, voor mij is dit echt wonderschoon

9.Letitgo (5:32)
De 1e single van de plaat. Ook deze is erg R&B getint, iets wat in die periode hot was, en wellicht dacht Prince daarmee te scoren. Het nummer is aanstekelijk, en ligt goed in het gehoor, maar ook hier wordt ik niet warm van. Ten tijde van the gold experience tour werd het nummer ook live gebracht. Dat maakte zeker geen indruk.

10.Orgasm (1:39)
Het beoogde orgamse wordt door de dame (Vanity in dit geval) wel bereikt, maar mijn muzikale orgasme blijft uit. We horen Vanity kreunen naar een hoogtepunt. Haar geluid is afkomstig van het nooit officieel (maar overal circulerende) uitgebrachte nummer Vibrator. Terwijl zij al in "den Here" was, had Prince blijkbaar de rechten om haar gekreun alsnog op een plaat te zetten. Ach we hadden het al gehoord op Lady Cab driver, en zo schokkend is het allemaal niet. Op de achtergrond hoor ik de solo die ik ook hoor op Prince - Controversy (1981) tussen de nummers Private joy en Ronnie, Talk to Russia. Is dat dan een symbolisch afscheid van de oude Prince? Een afscheid met een climax, dat wel..

Dit album heeft teveel R&B invloeden voor mij persoonlijk. Nummers als Endorphinmachine en Interactive haalden het album niet, wat het gitaar gehalte dus met 2 songs naar beneden haalt. Met Papa, Loose en Solo heeft het album 3 topnummers voor me, en de rest is acceptabel, maar niet steengoed.Gelukkig kwam in dat jaar ook Prince - The Black Album (1994) uiteindelijk officieel op cd uit, dus het was toch nog een mooi Prince jaar!