RIP Prince 1958 - 2016

RIP Prince 1958 - 2016

1978

2016

21 april was de dag waarvan ik wist dat hij ooit zou komen, maar zeker niet zo snel als dat hij werkelijk kwam. Mijn telefoon ontploft rond 1900 uur in de avond. Ik zie flarden voorbij komen in de teksten als “als hij het echt is, sterkte”, “dit kan toch niet waar zijn” en “weer een icoon weg”. Zie ik dat nou goed? Wat is er aan de hand? Ik loop met mijn net 4 maanden oude zoontje in mijn armen en kan en wil niet zomaar die telefoon oppakken op dat moment, maar een verschrikkelijk gevoel bekruipt me. Het gaat toch niet over Prince? De flarden plus de combinatie met wat er met Prince verleden week is gebeurd zijn voor mij een optelsom. Ik leg mijn zoon even in de box en pak de telefoon, en check het eerste van de 35 binnengekomen berichten. Prince is overleden…

 

Ik kan werkelijk niet geloven wat ik daar lees… Wat een klote grap, nog een bericht bekijken; de manager van mijn bedrijf wenst me sterkte toe. Dit is toch niet echt? Ik pak de afstandsbediening van de tv en zet CNN aan, en daar wordt de nachtmerrie visuele werkelijkheid. Ik zie politewagens voor Paisley Park staan. Een dode man gevonden in Paisley Park staat er. Even is er nog hoop dat het niet om Prince gaat, maar 5 minuten later komt de treurige mededeling dat het toch echt zo is. Ik weet even niet meer waar ik het zoeken moet. Tijd om lang te rouwen is er niet, mijn zoontje moet in bad, en dan eten, dus ik zal mijn verstand bij elkaar moeten grijpen en even in de echte wereld moeten blijven. Mijn vrouw (ook Prince fan) komt naar beneden toe gerend nadat ik haar meedeel dat Prince dood is. Haar instinct staat meer op onze zoon gericht, en ze trekt me gelukkig mee in de realiteit dat onze zoon nu verzorgt moet worden. De rest komt later wel, we kunnen toch niks doen.

Ik ben al 32 jaar een groot liefhebber van de man, en ik kan mijn gedachten niet meer uitschakelen. We doen wat we moeten doen, maar mijn gemoedstoestand is redelijk gezakt naar een verdrietig niveau. Ik zit vol vragen.

Het begon in 1984 toen ik When doves cry op de televisie zag. Een zeer boeiend nummer met een tweeling dacht ik toen. Het greep me meteen. Ik was net bekomen wan de schok dat Doe Maar uitelkaar was gegaan, en had me gestort in de muziek van Golden Earring en Duran Duran. Ik ging naar volwassen muziek luisteren (dat is Doe Maar ook, maar destijds werd dat anders gezien) Prince zoog me naar een interesse voor muziek die ik nog niet kende. Toen Purple Rain op single verscheen wist ik het zeker, die plaat moet ik hebben. Ik vergeet nooit meer de eerste keer dat ik die plaat ging beluisteren, en Lets go crazy voor het eerst hoorde. Dat blies me totaal weg. Wat een plaat. Van mijn zuurverdiende centen heb ik het album gekocht. Deze uitgave zou mijn leven een richting geven waar ik enorm dankbaar voor ben. Ik heb mijn vrouw leren kennen door de muziek van de man. In 2015 is mijn zoontje geboren, indirect dus ook door de muziek van Prince in deze wereld gekomen, hoe belangrijk kan de muziek van één persoon worden?
Helaas heb ik de concerten van 87, 87 en 88 moeten missen (te jong, vakanties etc etc) maar in 1990 was het dan toch echt mijn beurt. Het verregende concert was mijn eerste, en ik vond het fantastisch. Dat was de eerste in een reeks van velen. Het duurde tot 11 juli 2010 dat ik mijn eerste aftershow mee maakte, maar dat was toch wel een heel bijzondere ervaring. Net als de soundcheck in november 2002, de paars belichte regen op Werchter in 2010 of de show in Paradiso van 2013. Alle concerten waren bijzonder, maar om de man zo dichtbij aan het werk te zien was toch wel het ultieme genot. Ik heb veel artiesten live gezien, en natuurlijk is er veel goed en vermakelijk om mee te maken, maar Prince steeg wat mij betreft boven iedereen uit. De energie, het plezier, het charisma, de humor, de intelligentie en het talent, Prince had dat allemaal, en deelde dat graag met ons.

Natuurlijk blijft zijn legacy iets wat hem in leven houdt, maar het allersterkste wat de man deed waren zijn performances, en dat is iets wat we dus nu moeten gaan missen. Mijn laatste show was in 2014 in de Ziggodome, dus dat gemis zal ik over een paar jaar gaan voelen. Het heeft wel eens eerder 7 jaar geduurd voor de man weer eens naar NL kwam, en dat trok ik slecht. Nu moet ik dat wel accepteren. Het is als een verslaving, dat moet gevoed worden. Nu moet ik het doen met beelden van shows. Echter is er legaal erg weinig op de markt gekomen, dus komt die voeding van illegale bronnen. Hopelijk is er iemand aangewezen die zijn erfenis goed en met respect kan behandelen zonder dollar tekens in de ogen te krijgen.

Nu is het de 3e dag na de tragische 21^e april en ik heb er met de dag meer moeite mee. Zijn muziek kon ik de 1^e 2 dagen niet goed horen. Nu draai ik Purple Rain als heler. Beelden kijken kan ik nog niet.  Het doet me teveel pijn. Ik had altijd het idee dat ze Prince op zijn 80^e van het podium af moesten slaan, en dat ik daar dan met mijn zoon getuige van zou zijn. Alles wees er ook op dat dat goed zou kunnen. Nu zijn er allerlei speculaties over zijn doodsoorzaak, de ene logischer dan de ander. Het heup en pijnstillers verhaal klinkt logisch. Dat houdt dus in dat de man zich eigenlijk doodgewerkt heeft. Dat past cru genoeg wel weer in het plaatje.

Ik zal de man en zijn optredens enorm missen. De tijd zal de wond vast helen, maar vergeten doe ik het niet. Ik prijs me wel rijk dat ik, samen met vele medefans, het geluk en de eer heb gehad om deze man live mee te mogen maken. Dit is er zo één die eens in de zoveel tijd opstaat. Zeldzaam, uniek en om te koesteren. Ik kan mijn zoon er later over vertellen, en hij zal het hopelijk mooi vinden om naar te luisteren. Maar de enige echte ervaring is er werkelijk bij zijn. En als je die ervaring hebt gehad ben je wat dat betreft een rijk mens.

The beautiful ones, you always seem to lose….

RIP Prince.