Album recensie David Bowie - Scary Monsters... and Super Creeps (1980)
Een nummer met 2 gezichten. Bowie die de Engelse vertaling zingt van wat de Japanse dame vertelt. Bowie zingt en schreeuwt de longen uit zijn lijf. Het is interessant, maar werkt ook enigszins verstorend. De melodie die door het achtergrondkoor wordt gezongen is echter heel erg mooi. Het gitaarspel van Fripp is nogal tegendraads in de song, iets wat de muziek van Bowie kenmerkt. Alhoewel het dus een typische Bowie song is vind ik de start van deze plaat twijfelachtig. De Japanse dame vind ik de meest storende factor op dit nummer. Gelukkig is Bowie haar ook zat, want hij sluit het nummer af met een mooie SHUT UP! (ik geef 'm gelijk...)
2.Up the Hill Backwards (3:15)
Het nummer maakt een soort van valse start, door warrig te beginnen, maar snel volgt een een lied wat goed te volgen is. Het nummer klinkt wat musical achtig, en ik verbaas me erover dat het ooit op single is uitgebracht. Wederom niet echt een heel sterk nummer wat mij betreft.
3.Scary Monsters (And Super Creeps) (5:12)
Het titelnummer maakt helaas weer geen enorme indruk op me. Ook dit is een single geweest, en dat is een gewaagde keuze als je ’t mijn vraagt. Het is muzikaal gezien echt geen makkelijk nummer. Het enige wat mij nog aantrekt in dit nummer is de mooie zang van Bowie in een mooi Engels accent. Ik vind het geen prettig nummer om naar te luisteren, eerder irritant.
4.Ashes to Ashes (4:25)
Het prijsnummer van het album wat mij betreft. Waar de drie voorgangers nog tegendraads, warrig en vreemd klinken, zo toegankelijk en mooi melodieus is dit nummer. De terugkeer van Major Tom brengt meteen een klassieker met zich mee. Een van Bowie’s mooiste singles naar mijn idee. Het was 1980, tijd van de New Wave golf, en dit nummer wijst de weg in die stroming. Mooie zwevende synths, en prachtig vocale begeleiding. Het eerste numer op dit album wat me echt kan bekoren, maar het is dan ook meteen wel heel erg goed.
(Tears for Fears heeft er later nog een knappe cover van gemaakt op Saturnine Martial & Lunatic (1996)
5.Fashion (4:49)
Dit nummer heeft weer dat tegendraadse, maar is funky genoeg om het een lekker nummer te vinden. Het synth loopje wat het hele nummer te horen is, is fascinerend, en blijft de aandacht trekken. Fripp speelt zijn gitaar zoals ik het ondertussen gewend ben. Het lijkt of de man lekker alles buiten het boekje om doet, maar hier past het er op één of andere manier toch erg mooi in. Een vreemd, maar erg lekker nummer. Het sluit kant A toch nog waardig af na de valse start.
6.Teenage Wildlife (6:56)
Ik ben een groot liefhebber van Bowie’s stem, maar de vibratie die hij hier gebruikt vind ik lelijk. Het nummer doet muzikaal wat denken aan Heroes, maar dan veel minder indrukwekkend. Het nummer duurt bijna 7 minuten, en ik vind het een hele trip om hier doorheen te komen. Weer een nummer wat ik gewoon irritant vind om te luisteren.
7.Scream Like a Baby (3:35)
Dit nummer trekt gelukkig wel weer mijn aandacht. Ik vind het geen hoogstaand nummer, maar in vergelijking met wat ik gemiddeld heb gehoord klinkt dit acceptabel. Mooie vocalen van Bowie, en muzikaal ook interessant. Maar niet memorabel.
8.Kingdom Come (3:45)
Weer die vocalen met die wat overdreven trilling in zijn stem, maar deze trek ik wel., al blijf ik het wat lelijk vinden. Dit nummer haalt wel het niveau wat ik bij Bowie bedenk. Helaas bevat het album te weinig van dit soort songs om indruk te maken op me.
9.Because You're Young (4:54)
Het intro van dit nummer wekt meteen mijn interesse. Ben erg benieuwd waar dit heen gaat. Het mondt uit in een toegankelijke song waarbij ik de stem van Bowie fantastisch vindt. Een beetje een lachwekkend synth geluid op de achtergrond maakt het nummer wat jolig, maar het kan.
10.It's No Game, Pt. 2 (4:22)
Gelukkikg wordt de mooie melodie van de openingstrack nog eens gebrukkt voor een veel beter klinkende versie. De Japanse dame is verdwenen en Fripp zijn té aanwezige gitaar sound is ook weg gelaten. Zo blijft er een heel degelijk en mooi Bowie nummer over.
Daarmee vind ik kant B een stuk boeiender dan kant A die wordt gered door Fashion en Ashes to Ashes. Het is duidelijk dat dit absoluut niet mijn favoriete Bowie album is. Dat is het al die jaren nooit geweest, en dat gaat het ook niet worden. De start met 3 nummers die mijn aandacht niet kunnen vasthouden is funest voor de rest van de plaat. Zelfs de prachtsong Ashes to Ashes kan dat niet meer redden. Dat de plaat een commerciële kant van Bowie inleidde is de algemene mening, maar ik vind dit echt geen commercieel klinkende plaat. Natuurlijk is Ashes to Ashes enorm toegankelijk, maar de rest van de plaat is niet zo makkelijk. Ik deel die mening dus echt niet.
Een krappe voldoende, meer kan ik er niet aan toekennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten