Duran Duran - Future Past (2021)

 

Duran Duran, de band waar ik mijn muzikale hart aan verkocht in 1984m toen ze met the Reflex een enorme hit scoorde. Het eerste nummer wat ik ooit van ze hoorde was de voorganger van the Reflex, New moon on monday. Ik dacht dat 't Bowie was, want die had ik net leren kennen door China Girl, en LeBon zingt dat nummer een beetje op dezelfde manier. De gedachte is niet zo gek, want onder andere Bowie is een enorme inspiratie voor de heren geweest.  Terwijl ik dit opschrijf besef ik me ook dat ik muzikaal gezien echt in een heel mooie tijd ben opgegroeid. 

De mannen hebben 22 oktober j/l/ een nieuw album uitgegeven, 6 jaar na hun laatste, wat (voor mij) tegenvallende Paper Gods. Juist door die vorige release waren de verwachtingen voor deze plaat dus niet heel hoog gespannen. De nummers die al vrij kwamen hadden een beetje dezelfde inslag, en dat is vooral elektronisch. En wat ik vooral mis, is wat gitaar (wat zonde dat Andy er niet meer is) en toch ook wat echt drumwerk.  Die nummers los horen lieten mijn vermoedens wel sterker worden, maar ik weet ook dat een album als geheel toch een stuk beter kan zijn, dan losse songs. Iets wat ik dus heel belangrijk vind met albums. Die moet je als geheel luisteren, Tegenwoordig is er met Spotify e.d. vooral de neiging om alleen leuke en favoriete songs te spelen, en gaat het album idee een beetje verloren.

Mijn recensie doe ik met de deluxe versie van de cd

-Invisible

De opener is het eerste nummer wat werd vrijgegeven toen het album werd aangekondigd. Dit gaf me destijds wel goede hoop. Het is een ietwat duister nummer, en doet me wat denken aan het nummer All you need is now. Destijds ook de eerste single van het gelijknamige album, een wat vreemde eend in de bijt, niet meteen een heel duidelijke commercieel verantwoorde keuze, maar wel een gewaagde. Het refrein is vooral heel vertrouwd Duran Duran, en de rest is wat meer ontoegankelijk voor veel airplay. De later verschenen bijbehorende video clip is passend, en ook duister. Dit nummer is een erg fijne opener, want de aandacht is gewekt.

-All of you

Dit nummer is meteen bij de eerste luisterbeurt favoriet. Een heel erg aanstekelijk ritme, met daarbij mooie vocalen van Simon. Dit is echt een Duran Duran track. En deze werkt nogal verslavend, en moet echt  op repeat. Ik zou dit absoluut als eerste single hebben gekozen. Wat een heerlijke track.

-Give it all up

Een moderne sound gemixed met een oude Duran Duran sound. Het combineert erg fijn. De Zweedse zangerers Love To vertolkt hier een leuke gastrol, en dat past mooi. Wederom geniet ik van de vocalen van Simon. Het refrein is weer typisch LeBon. Erg aanstekelijk, iets waarvoor de man echt nog steeds te weinig credits krijgt. Hij is degene die de Duran Duran tracks allemaal zo sterk maakt, al 40 jaar lang. Dit nummer zou zo mee kunnen met de hits van nu. Natuurlijk gebeurt dat niet, maar die vibe heeft het zeker wel. 

-Anniversary

Het nummer wat hun 40 jarig jubileum presenteert. Recent gevolgd door een video met allerlei dubbelgangers, waaronder de jonge versies van de mannen zelf, inclusief Andy Taylor.  ze bestaan 40 jaar, en dat zullen ze vieren ook,  Ik vind dit een heel erg sterke song. Het refrein blijft in je hoofd hangen als een goede oorwurm betaamt. Iedereen mag weten dat Duran Duran nog steeds bestaat, en hoe! It may not seem like much, but it's everything to us wordt er gezongen. Dit is veelzeggend over hoe ze hun band zien. En dat hoor je, liefde en passie voor het vak en elkaar.

-Future Past

De eerste ballad van het album. Titeltrack en éé'n waar ik aan moest wennen, maar wat inmiddels is uitgegroeid tot één van de favoriete tracks. Het is een vrij bombastisch geheel, maar het klinkt niet geforceerd. Het zijn simpelweg weer de schrijverskwaliteiten van LeBon die hier te horen zijn. We are living now is het bericht wat ons wordt meegegeven, en ik kan het daar alleen maar mee eens zijn. Geniet van nu, wat is geweest, is geweest en komt niet meer terug, maar er is nu ook nog zoveel moois. Iets wat we ons soms even weer moeten bedenken. Daar is dit nummer een mooie reminder voor.

-Velvet Newton

Dit is de eerste bonus track die niet op de LP of standaard cd staat.  Een intro wat maar één man kan laten klinken op deze manier, Nick Rhodes laat zich gelden. Vergezeld door een beat en een tyoisch Nick Synthesizer geluid, waan ik me terug in de eighties. Wat is dit lekker.! Een stuk minder toegankelijk dan de voorgaande 4 songs, maar dat is denk ik ook de kracht van deze plaat, die afwisseling. Het is maar een heel kort nummer, en wat Simon zingt is me niet heel duidelijk, maar ik vind het wel een hoogtepunt. Nick zijn showtje.

-Beautiful lies

Deze track heeft weer zo'n aanstekelijk ritme en die muziek maakt dat je wilt dansen. Er is in dit nummer wat meer ruimte voor John Taylor open gelaten om zijn bas kwaliteiten te tonen. Iedereen die Duran Duran volgt kent zijn skills, en zal blij verrast zijn om ze hier wat meer op de voorgrond te horen. Iets wat ook wel wat meer had mogen gebeuren op deze en de voorganger.

-Tonight United.

Een song in het verlengde van Beautiful lies en Give it all up, zonder dat het hetzelfde klinkt. En ook hier is John met zijn bas iets meer vertegenwoordigd. ook dit is een track die zo mee kan met de 538 playlist van nu. Het is niet te makkelijk in elkaar gezet om een hit te creëren, maar wel erg aanstekelijk en hitgevoelig. Daar heb ik doorgaans wat meer moeite mee, maar deze gaat erin als zoete koek 

-Wing

Nog een favoriet vanaf de eerste luisterbeurt. Wing is een ballad, met prachtige vocalen van Simon. ik ben echt liefhebber van de melodieën die Simon uit zijn pen krijgt, en deze song is absoluut een voorbeeld van waarom ik dat vind. Wat een beauty is dit! Mede door wederom prachtig synthesizer geluid van Nick

-Nothing less

Een heerlijk dromerig intro, mooi samenspel tussen Simon en Nick,  het is jammer dat deze song niet op de reguliere plaat is gezet, want de sfeer op dit nummer is erg fijn. Dat dromerige, stroperige, is iets wat me echt wel aanspreekt en juist de balans met dat geheelvan die wat meer toegankelijke nummers rechttrekt.  

-Laughing boy

De tweede bonustrack.  Weer een iets minder toegankelijk nummer met zowaar een goed hoorbare Roger Taylor op drums, en ook Nick en John zijn goed hoorbaar van de partij. Deze sound maakt me wel echt heel blij. Dit is echt een Duran Duran nummer, wat ook op een album uit de 80s had kunnen staan wat mij betreft.

-Hammerhead

Een erg fijne relaxte vibe neemt je mee in dit nummer, met een lekker funky basloopje. Deze moet hard gedraaid worden. Enige nadeel is de (gelukkig) korte rap van Ivorian Doll (nooit van gehoord), maar die voegt niks toe, het breekt eerder iets af. Maar omdat het zo kort is, vergeef ik ze dit.

-Invocation

De derde bonustrack.  Loopt over vanuit Hammerhead, maar wel een op een beetje merkwaardige manier. Een deel van Hammerhead wordt nog meegeteld op de nieuwe track, en op de LP is deze ook niet meer te horen, dus die hoort echt bij dit nummer. Het lijkt meer een soort reprise van Hammerhead, dan dat het echt een complete song is. Wel mag Graham Coxon zich (eindelijk) nog een beetje laten gelden hier. Heel korte track, wat wel jammer is.

-More Joy

Dit was het tweede nummer dat werd vrijgegeven, en hierbij gingen mijn rode vlaggen wapperen. Niet weer zo'n track als Dancophobia of Last night in the city  (beide op Paper Gods te vinden) AUB. Makkelijke pop, met behulp van Chai, een blijkbaar populair Japans meiden bandje. Dit vind ik nu als geheel op de plaat wel meer acceptabel, en irriteert me niet zoals Dancophobia dat wel doet op Paper Gods, maar dit is toch wel duidelijk de zwakste schakel van de plaat wat mij betreft.

Falling

-Piano held Mike Garson, die we vooral kennen van zijn werk met Bowie, mag zijn kunsten vertonen op deze song. Een mooi samenspel met Nick Rhodes maakt dit een mooi geheel. Het doet mij heel erg denken aan Arcadia bij sommige momenten, en dat was een heel mooie plaat. Falling is een ballad, en creëert een fabuleuze sfeer. De synth sound van Nick maakt me echt heel blij! Prachtige afsluiter.

Op de Japanse versie staat ook nog Five Years, een cover van een Bowie song, die ze vorig jaar deden (ook met Garson) ter ere van Bowie zijn 75e verjaardag. Een cover die echt met groot respect is gemaakt, en een leuke toevoeging aan de cd.

Nu het album uit is, ben ik erg blij dat ik die kritiek heb ingehouden tot ik het geheel heb gehoord, want ik ben erg blij verrast met het album. Het is echter wel een groei album. Het moet echt even rijpen, maar de heren hebben 40 jaar na hun debuut, met hun 15e plaat gewoon weer een heel fijn product afgeleverd. Ik denk dat ik de plaat zoals hij is afgeleverd op standaard cd en LP niet zo goed had gevonden, maar de cd met de bonus tracks maakt het als geheel echt bijzonder goed. Opvallend is ook dat de bonus tracks niet achteraan zijn geplakt, maar tussen de tracks door., Wat voor mij eigenlijk aangeeft dat dit de oorspronkelijke plaat was, maar dat men ook heeft lopen snijden. En dat vind ik wel jammer, want de LP zal ik niet zo snel opleggen om deze reden.

Ik had ook graag wat meer gitaar gehoord, want Graham Coxon (Blur) doet mee, en die kan echt wel leuke dingen. Zelfde geldt voor drumpartijen van Roger, soms iets teveel drum computer, maar dit is ook wel de enige kritiek die ik op deze plaar heb

Al met al vind ik dit na een aantal luisterbeurten echt een heel prima plaat en dit wordt alleen nog maar meer na elke luisterbeurt. Wat mij betreft een hele dikke aanrader

Album recensie Prince - 3121 (2006)

Album recensie Prince - 3121 (2006)

 

 

 

Prince was al vanaf 2002 niet meer in Europa geweest met een tournee, en ook 2006 was weer een jaar met wel een album, maar geen tour. Amerika had de eer om Prince te huisvesten in Las Vegas van november 2006 tot april 2007, waar hij in totaal 40 shows gaf  onder de noemer 3121. Met de release van dit album werd een golden ticket wedstrijd uitgeschreven, en in een select aantal landen zat er een gouden ticket in de cd (per land één) die toegang gaf voor een huiskamer concert (in de 3121 residence van Prince). Ook in ons land was er één gelukkige. Ik heb er ooit wel eens iets van gezien, maar weet eigenlijk niet wie ze was, en hoe ’t is geweest.  Deze jaren zonder tour vond ik wel wat moeilijk als fan, want met alleen muziek wordt de liefde voor muziek niet gevoed. Zeker niet met een performer als Prince. Als je als liefhebber gewend was dat de man bijna jaarlijks kwam, waren dit toch tropenjaren. En dat zou nog duren tot 2010 (voor ie weer naar Nederland zou komen) de O2 shows in Londen 2007 boden wel uitkomst om die dorst te lessen, maar je moest wel een tripje maken. Achteraf gezien allemaal mooie ervaringen natuurlijk.

1.3121 (4:31)
De titeltrack begint meteen veelbelovend met een funky drum, en stuwende funky bass. Het gitaartje start langzaam op om daarna mee te funken. Een versnelde en vertraagde Prince stem introduceren de track. De leadvocals worden vervolgens door de versnelde Prince (Camille, ben je daar weer?) en een “normale” Prince gezongen. Prince kondigt een feestje aan in zijn optrektje in Bevery hills, 3121 genaamd. Het is vooral de stuwende bas die dit zo’n lekker nummer maakt. Oud gedienden Sonny T en Michael B zijn te horen op deze track, en dat is een vetrouwd geluid. Er zitten ook wat verwijzingen naar zijn latere album uit 2009 in. In het intro is iets onverstaanbaars te horen, dat stuk zit ook in Back from the lotus, en het nummer eindigt met It’s going down y’all, like the wall of Berlin. Een track met dezelfde titel van eerder genoemd album. Alle tracks zijn met de 2 oudgedienden, dus waarschijnlijk afkomstig uit dezelfde sessies.

2.Lolita (4:06)
Dit is een zeer catchy nummer, wat makkelijk op single uit had kunnen komen. Vreemd genoeg is dat niet gebeurd. Wel uitgevoerd in de finale van American Idols maar zonder release van een single dus. Iets wat ik bij Prince wel vaker opvallend vond. Ondanks dat dit een zeer poppy nummer is, vind ik het toch een goed te verteren track, en absoluut een meezinger.  Niks mis mee.

3.Te Amo Corazón (3:37)
Dit was de eerste single die uitkwam voor het album 3 maanden later het levenslicht zag. Een mooie ballad, zwemmend op een Latino ritme. De titel verraad dat sfeertje ook al een beetje.   De meningen over deze ballad zijn verdeeld, maar ik loop er echt mee weg. Prachtig gezongen, heerlijk relaxed sfeertje, en prachtige tekst. De orkestrale geluiden van Clare Fisher maken het geheel af. Niet voor niks gebruikt als lead filmpje in mijn huwelijksvideo.

4.Black Sweat (3:12)
Deze track maakte me destijds zo enorm blij. Prince had ’t nog. De funk druipt er vanaf, en ondanks dat de man vloeken en seks had afgezworen, is dit nummer één en al sex. Hij deed ’t nog steeds, alleen iets subtieler, alhoewel… Het werd de 2e single, en er zat een geweldige zwart wit videoclip bij. Absoluut een track die het niveau omhoog trek van dit album.


5.Incense and Candles (4:05)
Helaas vond Prince het nodig om een stemvervormer te gebruiken voor dit nummer. Iets wat ik altijd toeschreef aan artiesten die niet konden zingen (Kanye West bijvoorbeeld) maar nu was hij er ook voor gevallen. Waarom? Ik weet ’t niet, want ik vind het absoluut afbraak doen aan dit nummer. Het is ook nog eens een R&B getint nummer, iets wat met mij niet zo’n goede band heeft, dus hier haak ik helaas even af.  Tamar Davis is te horen als achtergrond zangeres op deze song. Haar bijdragen zullen naar mijn smaak later op dit album voor nog meer zwakke momenten zorgen.

6.Love (5:46)
Een uptempo nummer wat de voorganger gelukkig snel doet vergeten. Weliswaar met Tamar weer hoorbaar, maar deze keer niet als stoorzender.  Mooie vocalen van Prince, een funky gitaar, en een lekkere beat. Later verscheen er ook nog een akoestische versie op 3121.com. Deze versie mag er ook zijn, maar de versie op het album heeft toch mijn voorkeur.

7.Satisfied (2:50)
Dit nummer link ik altijd aan On the couch van Musicology. Zelfde stijl, oldskool Prince, die een sexy ballad zingt. Ook Do me, baby van Controversy leg ik in het zelfde schaaltje. Satisfied is wel de minst favoriete van deze drie. Niet omdat het slecht is, maar omdat ik het niet echt verrassend vind.

8.Fury (4:02)
Dit nummer speelde Prince live bij een optreden bij Saturday Night Live, voor het album uitkwam. Ik, en vele Prince fans werden omver geblazen, want dat was echt een lekker nummer. Veel gitaar, een felle Prince , het nummer klopte gewoon. Toen het album uitkwam, en de studio versie tehoren was, was dat voor velen dan ook een teleurstelling. Ook voor mij, want deze versie klinkt toch een stuk statischer dan wat we zagen bij SNL. Beter hadden we eerst deze versie gehoord denk ik, want het is natuurlijk gewoon een goed nummer.

9.The Word (4:12)
Prachtige vocalen van Prince, op een mooie melodie maken dit een mooie track voor mij. De akoestische gitaar past mooi in het plaatje. Het enige minpuntje vind ik de sax die uit een kastje lijkt te komen.  Het nummer is helemaal door de man alleen ingespeeld en gezongen, en dat bewonder ik altijd heel erg. Daarom vergeef ik hem de nep sax. Het einde vind ik echt geweldig. Drums, en Prince die het nummer naar het einde schreeuwt. Ik hou ervan

10.Beautiful, Loved and Blessed (5:43)
Een duet met Tamar, en samen met Incense and Candles voor mij ook de twee zwakste schakels. Niet toevallig ook omdat het weer een doorsnee R&B song is. Prince had grootse plannen met Tamar, ze moest de nieuwe Beyonce worden. (Die link was er ook wel, ze zat in Girls Tyme, de voorganger van Destinys Child)  Ze werd dan ook groots ingezet in de campagne voor 3121, om later hoor solo plaat te promoten. Deze werd wel gemaakt, en geperst, maar werd nooit officieel uitgebracht. Prince trok het project op het laatste moment terug. De officiële reden is nooit bekend gemaakt.  Ik kon er niet echt rouwig om zijn, maar ineens was ze van het podium verdwenen. Haar album is wel verspreid voor een klein deel, en ondertussen een collectors item. Dit nummer was voor mij een reden om daar niet al te hard naar te zoeken. Dit jaar verscheen ze plotseling in the Voice (in Amerika) maar vloog er roemloos vroegtijdig uit.


11.The Dance (5:21)
Dit nummer was al bekend van https://www.musicmeter.nl/album/91269 maar voor 3121 nam hij deze nieuwe versie op. Deze versie vind ik persoonlijk ook een stuk beter. Het klinkt nu af, completer. De piano in het nummer (door Prince gespeeld) geeft weer een mooi Latijns Amerikaans tintje mee.Vooral het einde van het nummer vind ik super. Het nummer gaat langzaam naar een climax toe, met een schreeuwende Prince, en dat hoor ik altijd graag.

12.Get on the Boat (6:19)
Prince blijft in de Latin sferen met de afsluiter. Deze swingt de pan uit.  Op dit nummer zijn o.a. Candy Dulfer , Maceo Parker en Sheila E ook te horen.  Live was dit nummer ook altijd een feestje, maar met zo’n ritme kan dat ook niet anders. Probeer hier maar eens op stil te zitten.

Het album luister ik 10 jaar na release nog steeds graag.  Het is zeker geen slechte plaat, en was ook voor een groter publiek een goede plaat. Er zat veel promotie omheen, en dat is bij Prince wel eens anders geweest. Bij het grote publiek waarschijnlijk allang weer een vergeten plaat, maar wat mij bertreft onterecht.

Leo's Bloghuis (Mijn bevindingen van muziek): Album recensie Prince - Planet Earth (2007)

Leo's Bloghuis (Mijn bevindingen van muziek): Album recensie Prince - Planet Earth (2007): Album recensie Prince - Planet Earth (2007) Dit album werd gratis verspreid met de Engelse en Ierse Mail on Sunday. Dit was weer een...

Album recensie Prince - Planet Earth (2007)

Album recensie Prince - Planet Earth (2007)

Dit album werd gratis verspreid met de Engelse en Ierse Mail on Sunday. Dit was weer een mooie truck van Prince, die eerder het internet dood had verklaart, en dus een andere revolutionaire manier zocht om zijn muziek de wereld in te brengen. Toen was het nieuw, nu vaak gekopieerd (Prince deed t in 2010 nog een keer met 20ten in België en Frankrijk)Vervolgens kreeg iedereen die een ticket had voor zijn 21 O2 shows in Londen in 2007 ook een exemplaar mee. Zo zorgde de man ervoor dat er genoeg voor verzamelaars was, en belangrijker, dat er mensen bekend werden met zijn muziek die er normaal niet naar zouden omkijken. Genoeg free publicity kwam hier mee in beweging, en dus wat dat betreft een slimme zet van de man. Vervolgens kwam er ook nog een retail cd uit, waar een leuk hologram hoesje bij zat. Echter alle uitgaves hebben geen info, of boekje. Erg summier dus. Ik draai voor deze recensie mijn dubbel LP versie, die in 2007 is uitgegeven, maar niet officieel is.

Planet Earth (5:51)
De eerste track van dit album doet meteen een zeer grote belofte. Het is een Prince track zoals ik ze graag hoor. Gezongen met zijn normale stem, een tekst die ergens om gaat (de zorg om de planeet aarde dus) en een erg mooie melodie. De achtergrond koortjes zijn zo Prince als ’t maar zijn kan. En het nummer eindigt met een heerlijke climax waar Prince al gitaar spelend en schreeuwend om onze aandacht vraagt. Het nummer is rond 2006/2007 opgenomen en laat oudgedienden Michael B op drums en Sonny T op bas horen. De sound van dit nummer bevalt me echt heel erg.

Guitar (3:45)
Deze track was een half jaar voor de definitieve release al eens uitgegeven (via 3121.com?). Het nummer was een stuk makker dan de versie die uiteindelijk op dit album te horen is. Die versie deed de titel totaal geen eer aan, want er was amper gitaar te horen. De opzet, tekst en basis waren verder hetzelfde. Deze versie was de eerste single van het album, en kreeg in Nederland (en nog steeds) veel airplay. Een bescheiden hit dus. Het is echt een oorwurm, en dus terecht dat deze werd opgepikt door de radio stations. Ik heb wel eens gehoord dat men het rifje aan U2’s I will follow doet denken.  Ik snap de vergelijking wel. Alleen U2 had niet zo’n weergaloze solo aan het einde van de song. Overigens blijf ik het raar vinden dat de solo weg wordt gedraaid. Een song met deze titel, met zo’n sublieme gitarist verdient toch een einde ala Let’s go crazy? Ook live buitte hij dit nummer naar mijn idee echt te weinig uit.  Overigens zijn hier weer Michael B en Sonny T op te horen.  Ondanks de kritische noot, toch een lekker nummer

Somewhere Here on Earth (3:45)
Een ballad die Prince past, de sound doet een beetje denken aan de Diamonds and Pearls periode. Het nummer schijnt werkelijk rond 2006 / 2007 opgenomen te zijn, maar de tekst “in this digital age, you can just page me” doet vermoeden dat de tekst al van een jaar of 10 eerder dateert. Toch een prachtig nummer, waarbij een mooie clip zat die in Praag is opgenomen. Het piano spel van Renato Neto is overigens opvallend mooi op dit nummer.


The One U Wanna C (4:29)
Een mini Revolution reünie, want Wendy & Lisa zijn te horen op dit nummer.  Het nummer kwam alleen in Nederland uit als promo cd single, maar deed niks. Het is wel een nummer wat ik als single zou verwachten, want lekker makkelijk, en goed in het gehoor liggend. Weer een zeer aardige track. 
Future Baby Mama (4:47)
Een nummer wat een Best Male R&B Vocal Performance grammy won.  Een gegeven wat bij mij ook juist de reden is dat ik dit nummer niet echt graag hoor. Teveel R&B naar mijn smaak. Maar er zit wel een Prince sound uit de 80’s in (Linn drum) wat het toch wel verteerbaar maakt. Het is wel mier en mier zoet.

Mr. Goodnight (4:26)
Dit nummer borduurt voort op de R&B sound die is ingezet met de voorganger. Prince is te horen als Will.I.Am impersonator (uhuh, come on, come on). Daar stoor ik me meestal aan bij anderen, en ook bij Prince vind ik het niet echt mooi. Na het refrein start Prince met een rap, en die klinkt toch wel lekker moet ik bekennen. De man heeft gewoon een prachtige stem, of hij nu zingt, praat of rapt. Dat maakt dit nummer toch erg genietbaar voor me. Hij verwijst naar 3121 halverwege het nummer, misschien een overblijver van dat album?

All the Midnights in the World (2:21)
Een iets te lief en zoet liedje naar mijn smaak. Prince zijn vocalen vliegen ook van hoog naar laag in bijna elke zin, en dat irriteert me een beetje. Mij doet het weinig. Gelukkig is het na een kleine 2 minuten alweer over. Wel leuk dat weer Wendy te horen is op dit nummer.
     
Chelsea Rodgers (5:41)
De single waarvan ik had verwacht dat het een hit kon worden. Typische disco sound en ritmes. Ook de reden dat ik dit nummer niet echt goed vindt. Een andere reden is dat Shelby naar mijn smaak een veel te grote rol heeft in dit nummer. Haar stem is veel te veel naar voren gedrukt, en Prince is op de achtergrond te horen. Zonde, en een gemiste kans. Shelby is de sfeermaker op het podium, en haar chemie met Prince was leuk om te zien, maar wat mij betreft had ze een veel kleinere rol mogen krijgen in de band. Prince besloot anders. Chelsea Rodgers is de dochter van Nile Rodgers. Ze verscheen in die periode vaak aan de zijde van Prince, en kreeg dus ook een lied toegeschreven. Catchy, maar niet mijn ding. Het schijnt dat Sheila E te horen is op deze track.

 

 

 Lion of Judah (4:10)

Een song met een Christelijke inslag, the lion of Judah refereert naar Jezus. Iets waar ik niet veel mee heb, maar de inhoud van de tekst zal voor mij het nummer niet verpesten. De sound van het intro doet me denken aan the Revolution. Ook al is er geen ex band lid wat mee werkt aan dit nummer. Prince zijn vocalen zijn niet laag, maar ook niet met zijn kopstem, en dat maakt het dat het lijkt dat hij soms op het randje van vals zingen zit. Dit is natuurlijk niet het geval, en is alleen maar knap te vinden dat hij zoveel kon met zijn stem. Het nummer eindigt met een mooie solo. Iets waar ik altijd van geniet bij Prince.

Resolution (3:40)
Op dit nummer zijn Wendy & Lisa weer van de partij, deze keer ook vocaal. Dat geeft een vertrouwd geluid. Wat had ik graag meer gehoord van dit soort samenwerkingen. Die 2 horen gewoon bij zijn band (vind ik) Het nummer zelf vind ik niet echt hoogstaand. De tekst gaat net als de opener over de wereld, en zijn problemen. Een aardig nummer, maar beetje een gezapig einde aan dit album.  Het meest interessante is voor mij de aanwezigheid van de twee eerdergenoemde dames.
Dit album is vaak wat onterecht betiteld als slecht. Maar er staan simpelweg teveel leuke songs op dit album om het zo weg te zetten.  Het 2e deel van het album kakt heel even in, en er zouden 3 nummers vervangen mogen worden wat mij bertreft, maar nog steeds is het een zeer vermakelijk album. Als het album het niveau van de 1e 3 nummers zou vasthouden, zou dit een top album geweest zijn.  De plaat duurt ook niet te lang, en dus helemaal prima.

Album recensie Paul & Linda McCartney - Ram (1971)

Album recensie Paul & Linda McCartney - Ram (1971)

 

 

 

Ik was nog niet eens in de planning bij de release van dit album. Ik leerder Paul zijn muziek in de 80's kennen, en heb via hem en George de weg naar zijn aardige bandje uiteindelijk gevonden. Dit album ben ik dus met terugwerkende kracht gaan ontdekken, en dat was een mooie reis. Natuurlijk stamt dit album uit de periode dat de Beatles nog maar net uiteen waren gevallen, en de frustraties (vooral) tussen Lennon en McCartney hoog lagen. Dit werd met tekstuele sneren over en weer in nummers uitgevochten. Op dit album lijken er ook een paar te vinden, die Lennon ook zo opgevat heeft, maar die Paul ontkende. Waar je niet omheen kan zijn de parende kevers op de hoes, ofwel Fuckin' Beatles. Tevens lijkt Paul klaar voor het gevecht gezien de titel en de album hoes. Een ram is toch een soort van agressief beest als je 'm pissig maakt, en dan kan hij harde beuken uitdelen.

1.Too Many People (4:11)

De eerste tonen die Macca aanslaat zijn niet zuiver. Dit zal vast met opzet zijn, maar zet wel een toon vanaf de 1e seconde. Gelukkig wordt dat snel hersteld in het vervolg. Het nummer bouwt zich langzaam op naar een lekkere meezinger. Pas als de elektrische gitaar zich er mee gaat bemoeien wordt het nummer pas echt interessant. In die zin dat het wat vaart krijgt.
 

2.3 Legs (2:48)

Op het eerste gehoor een leuk, en typisch McCartney feel good nummer. Echter lijkt er in de tekst toch wat frustratie t.o.v. zijn Beatles collegae verscholen te zitten: When I thought you was my friend/But you let me down/Put my heart around the bend. Een zeer genietbaar bluesachtig nummer.

3.Ram On (2:30)

Voor the Beatles was er the Silver Beetles, en noemde Macca zichzelf Paul Ramon. Een mooie verwijzing dus. Gespeeld op de ukelele. Lijkt dus een soort eerbetoon aan oud collega George. Maar dat is puur eigen interpretatie

4.Dear Boy (2:15)

Op dit nummer vind ik dat Paul vocaal op het randje balanceert. Hij zingt vrij hoog, en het gaat allemaal net goed. Hierdoor is het niet een favoriet nummer van me.

5.Uncle Albert / Admiral Halsey (4:54)

Het eerste nummer wat me echt doet denken aan the Beatles. Knappe muziek, klassieke invloeden (van George Martin) en tempowisselingen. Een typisch vrolijk McCartney deuntje. Ik vind het bekakte Engels in dit nummer altijd erg leuk om te horen.

6.Smile Away (3:53)

Een heerlijk rock gitaar is de inleiding voor een super lekker nummer. McCartney schreeuwt er goed op los, en die stem hoor ik graag! Hij had zo'n fantastische stem voor dit soort songs. Voor mij absoluut één van de hootepunten van dit album.

7.Heart of the Country (2:24)

Weer een typisch McCartney nummer. De baslijn in dit nummer is gewoon een handtekening van de man. Hoe simpel het nummer ook is, ik vind 't enorm goed. Kan er niet op stil zitten. Als ik iemand moet uitleggen hoe je 't verschil kan horen tussen een Lennon of McCartney song zeg ik dat bij Macca songs vaak je hoofd gaat meedeinen, zoals bij dit nummer dus.

 

 

8.Monkberry Moon Delight (5:25)

Een fantastisch overspannen stemgeluid van Paul opent het nummer. Hij lijkt zo enorm geforceerd te zingen, dat ik er soms zelfs een soort kriebel van in mijn keel krijg. Maar wat lekker is dit zeg! Vocaal gezien één van zijn grappigste songs, tekstueel gezien eigenlijk ook wel. Feestje!!!

 

9.Eat at Home (3:23)

Een wat simpele, maar zeer toegankelijk klinkende song. De titel verwijst naar (niet) vreemd gaan denk ik? Het is een aardig nummer, maar ik vind het wat te makkelijk.

10.Long Haired Lady (6:04)

De 1e seconde van het intro doen me denken aan Can You Take Me Back ( van The Beatles - The Beatles (1968). Al is het maar een heel klein stukje, elke keer als ik dit nummer hoort schiet dat door mijn hoofd.

Een song voor zijn geliefde Linda. Helaas opent ze zelf het nummer, en dat is een wat valse start, want ze zal vast heel aardig geweest zijn, en kon mooie foto's maken, maar zingen kon ze niet. Blijkbaar waren de heren Beatles wat blind als het op de vrouwen en zingen aankwam. Gelukkig redt het vervolg het nummer wel, want het is gewoon een mooie track. De song valt op omdat het wat gladder klinkt dan de rest van de plaat. Net als bij Uncle Albert hoor ik een wat meer geregiseerd nummer met hier en daar wat orkest geluiden erbij. Da's een mooie afwisseling van de plaat, en past er wat mij betreft mooi tussen.

11.Ram On (0:56)

Een reprise van Ram on. Leuk...

12.The Back Seat of My Car (4:29)

Een nummer wat op The Beatles - Let It Be (1970) had kunnen eindigen, maar het uiteindelijk niet haalde. Mooie vocalen van Paul op dit nummer. Dit liefdeslied is een mooie en waardige afsluiter van dit album.

Het album valt op door de meestal rauwe productie. Dit bevalt me erg goed. Wat ook opvalt is dat veel songs niet Beatlesk aan doen, en dat is toch knap als je toch een van de stemmen bent van die band. Ik vind het echt een knap album met een zeer eigen geluid.

Ik heb erg lang de originele lp in bezit gehad, en nu heb ik de heruitgave dubbel lp. Dat is echt een vooruitgang qua geluid. Ook de bonus tracks zijn zeer de moeite waard van dit album.

Mijn 3 gele sterren gaan naar: Smile Away,Heart of the Country enMonkberry Moon Delight

De A kant is iets zwakker dan de B kant, maar de plaat glijdt nergens uit. Voor mij 4 (uit 5) dikke sterren voor deze plaat.

 

 

 

 

 

 



Album recensie George Michael - Faith (1987)

Album recensie George Michael - Faith (1987)

1987 was een mooi muziek jaar. Ik ben blij dat ik die bewust kon meemaken. Al moest ik wel heel hard sparen om al dat moois te kunnen kopen, Prince Sign of the times, U2 Joshua Tree, dit album... Het kon niet op!
Wham! was geschiedenis, en het werd tijd dat George liet zien wat ie kon. (dat deed ie ook al in Wham, maar dat imago......)

1.Faith (3:13)
De tonen van de Wham! song Freedom komen me tegemoet in kerk achtige sfeer. Michael lijkt met deze tonen zijn verleden defnitief achter zich te laten, en zegt ons dat we vertrouwen moeten hebben in wat komen gaat. Dit nummer vond ik als jochie geweldig. Nu, jaren later is dat enthousiasme wat gezakt. Nog steeds wel aardig, maar iets te simpel.

2.Father Figure (5:36)
Deze track laat meteen horen waar de man toe in staat is als songschrijver. Wat een klasbak is dit nummer zeg. Fantastische melodie, mooie dromerige muziek, en erg mooi gezongen. Het statement is gemaakt: George is hier, en hij is een blijver. De maxi cd single bevat een instrumentale versie van deze track, die ook erg de moeite waard is. Zeer bijzonder nummer.

3.I Want Your Sex (Parts 1 & 2) (9:17)
Het was 1987, en een titel als deze kon echt nog niet. George Michael deed 't gewoon. In vele landen verbannen van airplay, wat alleen maar voor meer verkoop zorgde. Slimme zet. Maar het nummer mag er ook echt wezen. De sex straalt ook van de muziek af. Lekker die beat, bas en drums. Mooie koortjes van Michael, gewoon een goed nummer. Ik kocht destijds de maxi single die deel 1, 2 en 3 bevatte. Jammer dat die versie er niet in zijn geheel op staat hier. De lp moet het doen zonder deel 3, en op de cd versie was het een bonus track, die dus nog los stond van deel 1 en 2. De 3 bij elkaar zijn simpelweg een erg mooi geheel, en zijn voor het album ruw uitelkaar gerukt. Deel 2 is een wat meer funky versie van de song, met wel andere teksten. Door de blazers doet het wel terug denken aan Wham.


4.One More Try (5:50)
Dit is altijd mijn één van mijn favoriete ballads geweest van George. Wat mooi gezongen! Het heeft alles, uithalen, hoge noten, een rauw randje in de stem, absoluut grote klasse. De unplugged versie die hij later zou doen had wat meer gospel invloeden, maar maakte het nummer zeker niet slechter. Zeer knappe song!

5.Hard Day (4:48)
De zwaar aanwezige bas valt op in dit nummer. Het ritme van de elektonische drums is opzwepend, en de zang van George opgefokt. En dat past bij de titel. Ik vind het een heerlijk nummer, maar omdat de remix versie ook de cd als bonus versie is verschenen, is dit nummer wat verpest voor me. Niet dat ik de remix slecht vind, maar ik koppel die twee versies altijd aan elkaar, en er is een overload geweest van dit nummer door de dubbele aanwezigheid denk ik. De versnelde stem van George aan 't eind vind ik overigens wel een geweldig deel van de song.

6.Hand to Mouth (4:36)
Deze song is een kritische noot naar de politiek in de USA van die tijd. De kritiek wordt neergezet in een dromerige sfeer qua muziek. Vocaal is de man weer top bezig. Het nummer heb ik destijds als B-kant van Faith al enorm grijs gedraaid, en ik hoor 'm nog steeds erg graag. Erg mooie song.

7.Look at Your Hands (4:37)
Een nummer wat me weer mee terug neemt naar de Wham periode. Het klinkt alsof het ook op Wham! - Make It Big (1984) had kunnen staan. Dit heeft natuurlijk te maken met de blazers die prominent aanwezig zijn. Zeer aanstekelijk nummer. Heeft me altijd verbaasd dat dit geen single is geworden. Het is geeïndigd als B-kant. Daar gaat mijn gevoel voor hitgevoelige songs.

8.Monkey (5:06)
George neemt op dit album serieuze problemen op zich, deze keer een drugs verslaafde vriend(in) die hij voor de keuze stelt, de drugs (monkey) of ik. Een felle George, ik vind 't mooi om te horen. De single versie is gemixt door de 2 heren uit de Prince stal (the Time) Jimmy Jam en Terry Lewis. Ik vind dat die mix afbreuk heeft gedaan aan het nummer, maar wederom heb ik 't mis, want de single deed het erg goed. Ik vind deze versie veel krachtiger, en de boodschap komt veel duidelijker over.

9.Kissing a Fool (4:40)
Mooie jazzy ballad. Een van de mooiste nummers van het album, de 6e single, en de minst succesvolle. Op songs als deze komt zijn stem echt tot zijn recht vind ik. Hij schijnt de zang in één take opgenomen te hebben, wat ik me ook echt kan voorstellen, want daar is de man toe in staat. Mooie afsluiter van de lp.

Dit album bewees dat hij wel veel meer dan alleen maar die zanger van die boy band was. Hij liet zien een zeer talentvolle zanger en songwriter te zijn. Het vreemde is dat hij dat eigenlijk ten tijde van Wham ook al liet zien, maar dat werd wat ondergesneeuwd door het imago van mooie mannen bandje. In feite is Wham George Michael, maar nog aan de lijntjes van de platenmaatschappij, en mentaal ondersteund door vriend Ridgeley.
Ik speel dit album nog altijd met veel plezier, en kan ook het recentere werk (ook al is dat niet veel) erg waarderen. ik heb de man ook al een paar keer live mogen aanschouwen, en ook daar bewijst hij een hele grote te zijn. Nog steeds een top plaat!

Album Recensie Prince - Emancipation cd 3 (deel 3 van 3)

Album Recensie Prince - Emancipation cd 3 (deel 3 van 3)

 

25.Slave (4:51)

Dit nummer heeft er ongeveer 15 jaar over gedaan om te rijpen bij mij. Heel erg lang heb ik er echt niks aan gevonden, maar nu hoor ik het graag. Het is voornamelijk Prince, bas en drums. Prince uit zijn teleurstelling in de mensheid in de eerste beste zin: Everybody keeps tryin' 2 break my heart, Everybody except 4 me. I just want a chance 2 play the part. The part of someone truly free. Het thema van de plaat zit verwoven in dit nummer. De drum roffel is “gesampled” van Ain’t no place like you, een nummer van vrouwlief Mayte, wat een jaar eerder verscheen.

26.New World (3:43)

Dit nummer heeft me nooit kunnen bekoren, en dat doet het nog steeds niet. Muzikaal gezien vind ik het echt veel te plastisch. Origineel bedoeld om te fungeren als b-kant voor the most beautiful girl in the world, maar dat nummer bracht Prince onafhankelijk van Warner uit, en één nieuw nummer vonden zij wel genoeg, dus deze bleef op de plank liggen tot dit album uitkwam. Wat mij betreft had ie daar nu nog mogen liggen.

27.The Human Body (5:42)

Weer een nummer waar ik niet zo heel veel mee kan, Een stevig diepe dance beat begleidt het nummer. Het neigt wat naar Techno. Prince was in de jaren 9 bezig met een techno getint album, wellicht is dit een nummer wat daar op had moeten staan?  Prince zingt met zijn kopstem, en pas rond 2 minuten komt er een beetje variatie in het nummer. Ik vind het niet heel erg slecht, maar tussen mijn favorieten lijst staat dit ook zeker niet.

28.Face Down (3:17)

Prince goes rap. Dat is niet iets nieuws, en als hij rapt vind ik het vaak wel interessant. Dat is zeker het geval bij dit nummer. Hier hoor je nog de Prince die geen blad voor de mond neemt, en het F word lekker vaak gebruikt. Er bestaat ook een gecensureerde uitgave van dit album, waar dit nummer dus aardig op wordt verminkt door de scheldwoorden “terug” te draaien.  Het nummer was bedoeld als single, er werd al een promo single versrpreid die een remix van dit nummer bevat. In feite is het een nieuw opgenomen versie, die veel meer neigt naar R&B, en het nummer zoals hij hier te horen is geen eer aan doet. Ik geniet van de funky drum en bas. Eindelijk een killer track. Dat was even zoeken.

 

29.La La La Means I Love U (3:59)

Een cover van de Delfonics. Zoeter dan zoet vind je het niet, zowel muzikaal als tekstueel.  Michael Jackson deed deze als klein ventje ook, en ook die versie, als het origineel maakt geen indruk, Het nummer wat Prince zingt begin met “hey girl”…. En dan ben ik al weg… Boyband all over.. Verschrikkelijk nummer. Het drum roffeltje is overigens een sample van het origineel.

30.Style (6:40)

Dit nummer bevat een sample van Atomic dog van George Clinton. Ironisch genoeg zou hij in 1999 verklaren (in een interview met de heren van Soulwax) afgeven op mensen die zijn nummers coveren en samplen. De pot verwijt de ketel?? Het maakt dit nummer wel tot een funky geheel. Een die goed past in het oevre van de man.  De semi rap over wat Style dan wel allemaal inhoudt vind ik erg genietbaar.  En ook Mayte komt weer aan de beurt: “style is Mayte in the shower”.. meer hoeven we niet te weten. Lekker nummer, mede door de aanwezigheid van oudgediende Eric Leeds. Style is the soul of New Power!.

31.Sleep Around (7:42)

Een nogal dansbaar nummer waarop ik niet kan blijven stilzitten. Van dit nummer snap ik niet dat het geen single werd. Hoe toegankelijk wil je het hebben? Voor mij één van de lekkerste tracks van dit album. Zijn performance bij Oprah van dit nummer vind ik ook altijd nog heerlijk om te zien. Prince is vorm.  Overigens bevat ook dit nummer weer een sample, deze keer van Tower op Power (Squib Cakes)

 

32.Da da Da (5:15)

Scrap D mag zich uitleven op dit nummer. Zijn bijdrage doet me erg denken aan Jay Z, en het doet me niet veel. Pas als Prince zijn geluid laat horen begint het te boeien. Zijn bijdrage maakt dit nummer dan ook nog enigszins acceptabel. We waren dan wel van Tony M af, maar gast rappers in het algemeen waren we nog niet van verlost in deze periode. Jammer.  Wederom wat censuur in de gekuiste versie.

33.My Computer (4:37)

Prince had Kate Bush geholpen op haar album the Red shoes, en nu was het blijkbaar haar beurt. Dus ze is te horen als gast vocaliste in het refrein, het is een zeer bescheiden rol, maar haar specifieke geluid is goed te horen.  Het nummer zelf is aardig, maar weer geen hoogvlieger.  Het nummer heeft zelfs een wat vervelend einde, de zin “ A better life” wordt daarin –tig keer hehaald, en na een paar keer heb ik dat wel gehoord.

34.One of Us (5:19)

De drumsound van dit nummer deed me de 1^e keer vermoeden dat het Prince zijn versie van Love thy will be done was (die ik enorm mooi vind) maar dat was wishfull thinking. Het bleek een weer een cover, deze keer van Joan Osborne. Je hoort Prince wat zeggen in het intro, wat meteen het gevoel geeft dat dit nummer live is opgenomen. Dit blijkt ook het geval. Mayte verzorgt de achtergrond vocalen, en dit doet ze erg mooi moet ik zeggen. Qua tekst past het nummer erg goed bij Prince, en ik vind het ook een mooie uitvoering, maar ik ben ook van mening dat het refrein net iets te hoog gegrepen is op de manier waarop hij het hier zingt.  Ik hoor het niet vaak, maar het lijkt of het hem hier heel veel moeite kost.

 

35.The Love We Make (4:39)

Het allerbeste wordt (bijna) bewaard tot het laatste. Dit nummer maakt het bezit van de deze 3cd set alleen al waard. Prince zelf heeft ooit gezegd dat hij via dit nummer met geest van een dierbare spreekt, die is overleden aan drugs. Het vermoeden is dat het gaat om de broer van Wendy, die aan een overdosis stierf in 1995. Vanaf de 1^e seconde is dit een nummer wat je bij de strot grijpt. Zowel muzikaal, maar zeker ook vocaal. Prince start heel laag, maar met elk refrein gaat hij in volume en toon omhoog, maar blijft wel met zijn normale stem zingen. Wat hoor ik dit graag zeg! Groot was dan ook mijn vreugde toen ik dit nummer live mocht meemaken tijdens één van de North sea jazz shows. Hij speelde het nummer tot recent toe graag, het zegt ook veel over zijn waardering voor deze track. Wat een top nummer. The only love there is, is the love make…..

36.Emancipation (4:12)

Het slotstuk heeft een Stevie Wonder feel. Dat komt door het funky synth geluid. De bas in dit nummer is ook heel erg fijn. Prince refereert zelfs aan Purple Rain in dit nummer (see you in the Purple Rain), toch heel wat voor iemand die niet terug wilde kijken. Tijdens de Brit awards in 97 deed hij een uitvoering van dit nummer, die nogal afwijkend klonk. Je kon zien dat het semi live was, die versie heb ik ook altijd erg boeiend gevonden.  Het is weer geen klassieker, maar wel een verdomd lekker funky nummer. Prince is vrij, en iedereen mag het weten.. “free, don’t think I ain’t. En dan eindigt de cd met hetzelfde geluid als waar cd 1 mee begon, zijn de 3 speeluren voorbij, en is de cirkel rond.

Cd 3 heeft de kracht van 3 erg sterke songs (sleep around, Face down en the love me make) waardoor deze schijf tot mijn favoriete van de drie behoort. Maar als ik realistisch ben zou je van deze 3 schijven één hele sterke Prince plaat kunnen maken. Maar Prince was nou eenmaal creatief, en had geen oog voor overmaat, en dus deed hij wat hij wilde. Het geeft mij als liefhebber 3 uur muziek, en dat vind ik allang goed, maar voor het grote publiek moet dit toch een ander vehaal zijn geweest destijds. Commercieel niet echt interessant, zeker ook omdat dit boxje destijds zeker 50 Nederlandse florijnen gekost zal hebben.

Ik ervaarde dit album voorheen altijd als heel erg sterk, daar kom ik nu wel iets op terug. Vaak is het iets teveel R&B georiënteerd, iets wat ik van zijn jaren 90 werk vaker een manco vindt. Maar ik vind het ook wel stijlvol dat hij als onafhankelijke artiest deed wat hij wilde, en eigenlijk deed wat Warner nooit aandurfde, een 3 dubbelaar uitbrengen. Wat dat betreft was dit ook nog een dikke vinger naar WB.

Nu vind je dit album vaak voor een paar euro, en voor dat geld heb je gewoon wel een zeer leuk album in huis.