Album recensie Depeche Mode - Speak & Spell (1981)
Ik leerde Depeche Mode kennen in 1984, toen er al 3 albums waren. People are people was het 1e wat ik van de mannen leerde kennen. Toen ik later de eerdere albums ging luisteren was dat toch wel even schrikken. Dat was echt wat anders. Die sound hebben ze (gelukkig) in een paar jaar tijd wel aardig aangepast, en in vele opzichten beter gemaakt.
De hoes vind ik erg mooi. Een van de mooiste DM hoezen!
New Life (3:45)
Het nummer begint met een uitnodigende synth. Het bouwt daardoor wat spanning op. De blij drums die er daarna bijkomen halen die spanning wel weer weg. Maar het nummer blijft wel een lekkere sfeer houden.
I Sometimes Wish I Was Dead (2:18)
Eigenlijk het zelfde concept als New life. Eén synth begint, en dan valt de drumcomputer in met de rest. Dit nummer is ondanks de titel nog een vrolijker huppelnummer dan zijn voorganger. Het klinkt erg gedateerd, en het zou ook zo een stuk muziek uit Mario the game kunnen zijn. Geen hoogtepunt uit het oevre van de band.
Puppets (3:57)
Dit nummer heeft weer dezelfde opzet, maar klinkt een stuk interessanter, en is in tegenstelling tot de 2 eerdere tracks wat donkerder van kleur. Het refrein doet heerlijk 80's aan, maar heeft ook een mooie melodie. Dit neigt al wat meer naar de sound die de band die het later zou worden. Waarschijnlijk ook de reden dat ik dit een prettig nummer vind.
Boys Say Go (3:07)
Een typisch Vince nummer, had zo op een Yazoo plaat kunnen gestaan. Muzikaal wel interessant, maar als geheel niet echt interessant. De introductie is echt erg... Boys..... De drum computer klinkt wel steeds hetzelfde begint me op te vallen, en dat maakt dat de songs wat gelijk aan elkaar klinken.
Nodisco (4:15)
Weer zo'n "huppel" ritme. Dat hoor je ook bij Erasure en Yazoo, en dus kan ik dat wel toeschrijven aan Clarke. Ik ben er geen liefhebber van. Het nummer doet me weer weinig.
What's Your Name? (2:45)
De ondertussen bekende drum sound is de introductie naar alweer een bijna vervelend vrolijk liedje. De teksten zijn echt om te lachen. Ik luister het bijna me tplaatsvervangende schaamte. Als je je realiseert wat voor transformatie de band heeft doorgemaakt, wat een wereld van verschil. Weer geen hoogvlieger.
Photographic (4:44)
Een interessant begin. Weer de wat donkere sound. Ik hoor Gore op de achtergrond meezingen, dat klinkt goed. Dit werkt wel. Wel een zeer typisch 80's synth liedje, de tekst, het refrein. Leuk! het doet me denken aan Numan, maar dat deden wat eerdere nummers ook. Niet zo gek met deze sound natuurlijk.
Tora! Tora! Tora! (4:37)
Geschreven door Martin Gore, en de sound is ook meteen anders. Dit vind ik een stuk fijner. Weer mooie duistere sfeer. Gahan zingt ook wat anders dan op de overige nummers. Doe maar een handvol van dit soort songs. De tekst is ook wat betekenisvoller dan die van Clarke. Het lijkt te gaan over Pearl Harbour.
From the skies you could almost hear them cry
Tora Tora Tora
In the town they were going down
Tora Tora Tora
Big Muff (4:24)
Nog een Gore compositie, zonder vocalen. Het is een aardige track, maar weinig memorabel.
Any Second Now (Voices) (2:35)
Gore op vocalen, fijn! Mooi mysterieus begin. De stem van Gore past er mooi bij. Vloeiend onder begeleiding van synths zonder drum kabbelt dit nummer voort. Ik vind het het sterkste nummer van het album. Toch één minpunt; het duurt echt te kort.
Just Can't Get Enough (3:44)
Het bekendste DM nummer uit deze periode. Dit was één van de eerste vroegere tracks die ik leerde kennen na mijn introductie met de band. Zeker omdat het ook als liveversie op single werd uitgebracht. Dit nummer bevat ook weer dat vrolijke huppel muziekje wat ik meer horo op dit album. Echter is dit deuntje zo aanstekelijk, dat het erg leuk is. Maar als dit nummer nu nog tijdens een tour wordt gespeeld is het toch een vreemde eend in de bijt. Past zo ontzettend niet meer bij deze band.
Dreaming of Me * (4:03)
Mijn LP sluit of met de track die eigenlijk niet op de originele plaat staat. De allereerste single voor de band. Ik begrijp wel waarom dit niet zoveel deed. Gemiddeld klinkende song, geen wereldwonder.
Voor mij is het wel duidelijk dat ik de sound van Vince Clarke niet echt trek. Hij drukt een heel grote stempel op dit album. Na zijn vertrek en voortzetting in Yazoo en Erasure is het wel duidelijk dat DM nooit zo'n band zou zijn geworden als ze nu zijn, want Clarke ging gewoon vrolijk verder met zijn huppel muziek, en vrolijke pop deuntjes. Dit album zou ik dus ook echt niet bezitten als hij was gebleven, want dan was de band niet interessant voor me geweest. Ik ben dus ook zeer content met het vertrek van Clarke uit deze band.
Een handjevol interessante nummers, afgewisseld met een aantal slappe huppel nummers maken dit album net een voldoende. Het probleem van deze plaat voor mij is dat veel nummers hetzelfde klinken, mede door de drumcomputer die hetzelfde is in veel songs. Het verveelt dus redelijk snel.
Het is niet een plaat die ik veel draai, maar soms heb ik er wel even zin in, al is het alleen al om te realiseren wat een fantastische band DM later is geworden.
De hoes vind ik erg mooi. Een van de mooiste DM hoezen!
New Life (3:45)
Het nummer begint met een uitnodigende synth. Het bouwt daardoor wat spanning op. De blij drums die er daarna bijkomen halen die spanning wel weer weg. Maar het nummer blijft wel een lekkere sfeer houden.
I Sometimes Wish I Was Dead (2:18)
Eigenlijk het zelfde concept als New life. Eén synth begint, en dan valt de drumcomputer in met de rest. Dit nummer is ondanks de titel nog een vrolijker huppelnummer dan zijn voorganger. Het klinkt erg gedateerd, en het zou ook zo een stuk muziek uit Mario the game kunnen zijn. Geen hoogtepunt uit het oevre van de band.
Puppets (3:57)
Dit nummer heeft weer dezelfde opzet, maar klinkt een stuk interessanter, en is in tegenstelling tot de 2 eerdere tracks wat donkerder van kleur. Het refrein doet heerlijk 80's aan, maar heeft ook een mooie melodie. Dit neigt al wat meer naar de sound die de band die het later zou worden. Waarschijnlijk ook de reden dat ik dit een prettig nummer vind.
Boys Say Go (3:07)
Een typisch Vince nummer, had zo op een Yazoo plaat kunnen gestaan. Muzikaal wel interessant, maar als geheel niet echt interessant. De introductie is echt erg... Boys..... De drum computer klinkt wel steeds hetzelfde begint me op te vallen, en dat maakt dat de songs wat gelijk aan elkaar klinken.
Nodisco (4:15)
Weer zo'n "huppel" ritme. Dat hoor je ook bij Erasure en Yazoo, en dus kan ik dat wel toeschrijven aan Clarke. Ik ben er geen liefhebber van. Het nummer doet me weer weinig.
What's Your Name? (2:45)
De ondertussen bekende drum sound is de introductie naar alweer een bijna vervelend vrolijk liedje. De teksten zijn echt om te lachen. Ik luister het bijna me tplaatsvervangende schaamte. Als je je realiseert wat voor transformatie de band heeft doorgemaakt, wat een wereld van verschil. Weer geen hoogvlieger.
Photographic (4:44)
Een interessant begin. Weer de wat donkere sound. Ik hoor Gore op de achtergrond meezingen, dat klinkt goed. Dit werkt wel. Wel een zeer typisch 80's synth liedje, de tekst, het refrein. Leuk! het doet me denken aan Numan, maar dat deden wat eerdere nummers ook. Niet zo gek met deze sound natuurlijk.
Tora! Tora! Tora! (4:37)
Geschreven door Martin Gore, en de sound is ook meteen anders. Dit vind ik een stuk fijner. Weer mooie duistere sfeer. Gahan zingt ook wat anders dan op de overige nummers. Doe maar een handvol van dit soort songs. De tekst is ook wat betekenisvoller dan die van Clarke. Het lijkt te gaan over Pearl Harbour.
From the skies you could almost hear them cry
Tora Tora Tora
In the town they were going down
Tora Tora Tora
Big Muff (4:24)
Nog een Gore compositie, zonder vocalen. Het is een aardige track, maar weinig memorabel.
Any Second Now (Voices) (2:35)
Gore op vocalen, fijn! Mooi mysterieus begin. De stem van Gore past er mooi bij. Vloeiend onder begeleiding van synths zonder drum kabbelt dit nummer voort. Ik vind het het sterkste nummer van het album. Toch één minpunt; het duurt echt te kort.
Just Can't Get Enough (3:44)
Het bekendste DM nummer uit deze periode. Dit was één van de eerste vroegere tracks die ik leerde kennen na mijn introductie met de band. Zeker omdat het ook als liveversie op single werd uitgebracht. Dit nummer bevat ook weer dat vrolijke huppel muziekje wat ik meer horo op dit album. Echter is dit deuntje zo aanstekelijk, dat het erg leuk is. Maar als dit nummer nu nog tijdens een tour wordt gespeeld is het toch een vreemde eend in de bijt. Past zo ontzettend niet meer bij deze band.
Dreaming of Me * (4:03)
Mijn LP sluit of met de track die eigenlijk niet op de originele plaat staat. De allereerste single voor de band. Ik begrijp wel waarom dit niet zoveel deed. Gemiddeld klinkende song, geen wereldwonder.
Voor mij is het wel duidelijk dat ik de sound van Vince Clarke niet echt trek. Hij drukt een heel grote stempel op dit album. Na zijn vertrek en voortzetting in Yazoo en Erasure is het wel duidelijk dat DM nooit zo'n band zou zijn geworden als ze nu zijn, want Clarke ging gewoon vrolijk verder met zijn huppel muziek, en vrolijke pop deuntjes. Dit album zou ik dus ook echt niet bezitten als hij was gebleven, want dan was de band niet interessant voor me geweest. Ik ben dus ook zeer content met het vertrek van Clarke uit deze band.
Een handjevol interessante nummers, afgewisseld met een aantal slappe huppel nummers maken dit album net een voldoende. Het probleem van deze plaat voor mij is dat veel nummers hetzelfde klinken, mede door de drumcomputer die hetzelfde is in veel songs. Het verveelt dus redelijk snel.
Het is niet een plaat die ik veel draai, maar soms heb ik er wel even zin in, al is het alleen al om te realiseren wat een fantastische band DM later is geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten