Album recensie Arcadia - So Red the Rose (1985)
Het rommelde in Duran Duran, John en Andy besloten te gaan rocken met Robert Palmer in the Power Station (met succes) en Roger, Nick en Simon kwamen met Arcadia. Een mooie opvallende hoes (maar toch wel weer in DD stijl) en opvallende foto's. Arcadia had een mooie stijl. Het album werd grotendeels in Parijs gerealiseerd, en bevat een mooi lijstje gastartiesten.
Het einde van Duran Duran leek nabij, en dit leek een soort afscheid te gaan worden. Toen halverwege dit project Roger ook nog Arcadia verliet (ivm overspannenheid) leek het doek definitief te vallen over de bam Duran Duran. Dit bleek achteraf half waar, want na Live Aid (wat hun laatste show met zijn vijfen bleek te zijn) kwam John netjes terug, en gooiden Andy en Roger de handdoek in de ring. Duran Duran leefde nog, en doet dat nog steeds! Roger en Andy keerden 15 jaar later terug, en zo was de cirkel rond. Tijdens de laatste show die ik zag van de mannen in 2015 werd Election day nog (erg fraai) gespeeld, en dat liet zien dat ze zelf ook nog in hun nopjes zijn met dit fraaie werk.
1.Election Day (5:28)
De eerste single van het album, wat al uitgebracht voor de release van dit album. Het werd een bescheiden hit, en ook de enige van deze gelegenheidsband in dit land. Ik was meteen betoverd. Het nummer greep me vast en liet me niet meer los. Het was Duran Duran, maar toch ook weer niet. De magische ritmes, de zware bas, de leidende synth, de zeikerige stem van Simon, het klopt allemaal. De James Bond song A view to a kill had blijkbaar tot een goede relatie geleid met Grace Jones, want ze mocht in dit nummer opdraven, en ook nog eens in the Flame. Het is een waardevolle toevoeging. Het nummer heeft 6 remixen, verdeeld over een verschillende 12inches. Ik moest als jochie een vermogen uitgeven om alles compleet te houden.
De eerste single van het album, wat al uitgebracht voor de release van dit album. Het werd een bescheiden hit, en ook de enige van deze gelegenheidsband in dit land. Ik was meteen betoverd. Het nummer greep me vast en liet me niet meer los. Het was Duran Duran, maar toch ook weer niet. De magische ritmes, de zware bas, de leidende synth, de zeikerige stem van Simon, het klopt allemaal. De James Bond song A view to a kill had blijkbaar tot een goede relatie geleid met Grace Jones, want ze mocht in dit nummer opdraven, en ook nog eens in the Flame. Het is een waardevolle toevoeging. Het nummer heeft 6 remixen, verdeeld over een verschillende 12inches. Ik moest als jochie een vermogen uitgeven om alles compleet te houden.
2.Keep Me in the Dark (4:30)
Op dit nummer speelt Andy Mackay van Roxy Music een aanstekelijk partijtje gitaar. Het is wederom een nummer met toch een grote Duran Duran touch, mede door de synths van Nick. Ik heb dit altijd een erg goede track gevonden, en me verbaasd dat dit niet tot een single werd verkozen. In deze periode was Duran Duran op zijn piek qua populairiteit en dit had absoluut een hit geweest. De vocalen van Simon vind ik heel erg prettig op dit nummer.
Op dit nummer speelt Andy Mackay van Roxy Music een aanstekelijk partijtje gitaar. Het is wederom een nummer met toch een grote Duran Duran touch, mede door de synths van Nick. Ik heb dit altijd een erg goede track gevonden, en me verbaasd dat dit niet tot een single werd verkozen. In deze periode was Duran Duran op zijn piek qua populairiteit en dit had absoluut een hit geweest. De vocalen van Simon vind ik heel erg prettig op dit nummer.
3.Goodbye Is Forever (3:48)
Dit was de 2e single, en wederom vind ik dit een fantastisch nummer. Maar de single deed hier helemaal niks. De single versie is overigens een andere mix dan hier op de LP is te horen. Mijn voorkeur gaat uit naar de versie die hier is te horen. Een mooie dramatische titel, die door de zeurderige (mooie) zang van Simon een mooie kleur en juiste bestemming krijgt. Ten tijde van dit nummer overleed mijn oma, dus deze titel was voor mij een passende manier om dat te verwerken. Het mooie daaraan is dat ik nu, 30 jaar later nog steeds aan haar denk als ik dit nummer hoor.
Dit was de 2e single, en wederom vind ik dit een fantastisch nummer. Maar de single deed hier helemaal niks. De single versie is overigens een andere mix dan hier op de LP is te horen. Mijn voorkeur gaat uit naar de versie die hier is te horen. Een mooie dramatische titel, die door de zeurderige (mooie) zang van Simon een mooie kleur en juiste bestemming krijgt. Ten tijde van dit nummer overleed mijn oma, dus deze titel was voor mij een passende manier om dat te verwerken. Het mooie daaraan is dat ik nu, 30 jaar later nog steeds aan haar denk als ik dit nummer hoor.
4.The Flame (4:23)
Single nummer drie, met weer Grace Jones als gast artiest. Deze keer in het intro. Een erg catchy nummer wat voor mijn gevoel meteen hitpotentie had. Echter werd ook deze single niet een grote hit Ook hier is de single mix afwijkend van de album versie. Deze mix werd door Nile Rodgersgedaan. Niet alles veranderd dus in goud wat de man aanraakt. John Taylor had een gastrol in de videoclip van dit nummer, zo was Duran Duran bijna weer compleet, ware het niet dat Roger al niet meer te zien was in de clips. Wederom had dit net zo goed een Duran Duran track kunnen zijn.
Single nummer drie, met weer Grace Jones als gast artiest. Deze keer in het intro. Een erg catchy nummer wat voor mijn gevoel meteen hitpotentie had. Echter werd ook deze single niet een grote hit Ook hier is de single mix afwijkend van de album versie. Deze mix werd door Nile Rodgersgedaan. Niet alles veranderd dus in goud wat de man aanraakt. John Taylor had een gastrol in de videoclip van dit nummer, zo was Duran Duran bijna weer compleet, ware het niet dat Roger al niet meer te zien was in de clips. Wederom had dit net zo goed een Duran Duran track kunnen zijn.
5.Missing (3:42)
Een zeer gevoelige track, zonder ritmesectie. Hoofdzakelijk geleid door synths, en gesteund door een mooie gitaar en klarinet. Het laat de vocale mogelijkheden van Simon erg mooi horen. Als klein mannetje vond ik dit een wat moeilijk nummer, maar in de loop der jaren ben ik dit heel erg gaan waarderen. Er is een begleidende video clip bij dit nummer, maar op single verscheen het alleen als B-kant van Goodye is forever.
Een zeer gevoelige track, zonder ritmesectie. Hoofdzakelijk geleid door synths, en gesteund door een mooie gitaar en klarinet. Het laat de vocale mogelijkheden van Simon erg mooi horen. Als klein mannetje vond ik dit een wat moeilijk nummer, maar in de loop der jaren ben ik dit heel erg gaan waarderen. Er is een begleidende video clip bij dit nummer, maar op single verscheen het alleen als B-kant van Goodye is forever.
6.Rose Arcana (0:50)
Een muzikaal intermezzo wat tot de introductie van the promise leidt, maar toen the Promise op single verscheen werd duidelijk dat het in feite een snippet was van een compleet nummer wat ruim vijf en halve minuut duurt. Nog steeds instrumentaal, en duidelijk een speeltje van Nick Rhodes, maar wat mijn betreft bloedstollend mooi. Zeker het verlengde stuk wat dus net niet te horen is op het album is erg mooi. De angel is verwijderd hier, en eigenlijk is dat onbegrijpelijk.
Een muzikaal intermezzo wat tot de introductie van the promise leidt, maar toen the Promise op single verscheen werd duidelijk dat het in feite een snippet was van een compleet nummer wat ruim vijf en halve minuut duurt. Nog steeds instrumentaal, en duidelijk een speeltje van Nick Rhodes, maar wat mijn betreft bloedstollend mooi. Zeker het verlengde stuk wat dus net niet te horen is op het album is erg mooi. De angel is verwijderd hier, en eigenlijk is dat onbegrijpelijk.
7.The Promise (7:29)
Een nummer met veel "grote" namen als gast. Sting, David Gilmour, Mark Egan en Herbie Hancock. Dat is geen lullige samenstelling. Het resulteert in een zeer volwassen popsong die de visie van het rijke Westen overproblematiek in de 3e wereld ter discussie stelt. Een politiek getinte tekst, wat laat zien dat LeBon een volwaardig tekstschrijver is. Sting zijn bijdrage in de vocalen zijn een erg welkome toevoeging. De single deed wederom helemaal niks, en dat is echt een gemis voor de pop wereld, want het is wat mij betreft één van de betere singles van dat jaar.
Een nummer met veel "grote" namen als gast. Sting, David Gilmour, Mark Egan en Herbie Hancock. Dat is geen lullige samenstelling. Het resulteert in een zeer volwassen popsong die de visie van het rijke Westen overproblematiek in de 3e wereld ter discussie stelt. Een politiek getinte tekst, wat laat zien dat LeBon een volwaardig tekstschrijver is. Sting zijn bijdrage in de vocalen zijn een erg welkome toevoeging. De single deed wederom helemaal niks, en dat is echt een gemis voor de pop wereld, want het is wat mij betreft één van de betere singles van dat jaar.
8.El Diablo (6:04)
Het intro met de viool is onheilspellend, maar zodra de band inzet en het nummer zijn melodie vindt is het een vrolijk nummer. Wederom vind ik de vocalen erg mooi. De mooie zinsnede Can't stand another howling day inside this empty skin waar LeBon exact bij het woord howling z'n stem laat overslaan bewijst me dat hierniet zomaar even een nummer is opgenomen, er is over nagedacht. Helaas erkennen te weinig mensen de kwaliteiten als zanger van deze man. Een aanstekelijk refrein, ook een handtekening van LeBon. Prachtnummer dit, en het einde is weer een spelletje van Rhodes. Het past allemaal mooi, en het is genieten.
Het intro met de viool is onheilspellend, maar zodra de band inzet en het nummer zijn melodie vindt is het een vrolijk nummer. Wederom vind ik de vocalen erg mooi. De mooie zinsnede Can't stand another howling day inside this empty skin waar LeBon exact bij het woord howling z'n stem laat overslaan bewijst me dat hierniet zomaar even een nummer is opgenomen, er is over nagedacht. Helaas erkennen te weinig mensen de kwaliteiten als zanger van deze man. Een aanstekelijk refrein, ook een handtekening van LeBon. Prachtnummer dit, en het einde is weer een spelletje van Rhodes. Het past allemaal mooi, en het is genieten.
9.Lady Ice (7:31)
De laatste track is de allermooiste van het album. Het knappe is dat er dus al acht heel erg goede numemrs zijn gepasseerd en dan nog maakt de laatste een enorme indruk. Het intro is wat lang, maar ik vind het wonderschoon. De trage start krijgt wat meer vorm als het ritme aanzwengt met Rhodes zijn synths. De zang van Simon maakt het af. Kippenvel is het enige wat het goed omschrijft. het refrein reken in tot één van de mooiste die LeBon ooit schreef. De solo die Rhodes daarna inzet is ijzingwekkend mooi. Lady ice verwarmt me.... wat een klasse.
De laatste track is de allermooiste van het album. Het knappe is dat er dus al acht heel erg goede numemrs zijn gepasseerd en dan nog maakt de laatste een enorme indruk. Het intro is wat lang, maar ik vind het wonderschoon. De trage start krijgt wat meer vorm als het ritme aanzwengt met Rhodes zijn synths. De zang van Simon maakt het af. Kippenvel is het enige wat het goed omschrijft. het refrein reken in tot één van de mooiste die LeBon ooit schreef. De solo die Rhodes daarna inzet is ijzingwekkend mooi. Lady ice verwarmt me.... wat een klasse.
Het is duidelijk, dit uitstapje was op tijd, en nodig, want als de heren voortgeploeterd hadden als Duran Duran hadden we dit allemaal gemist. Dit is het album wat Duran Duran nooit maakte. Maar wel hun allerbeste. Het enige zwakke moment op dit album is de té korte versie van Rose Arcana. Mocht je nog nieuwsgierig zijn naar dit album, probeer dan de re-release met 2cd's te scoren, want de remixen en lange versies zijn ook zeer de moeite waard. Een zeer volwassen plaat, die 30 jaar na dato nog steeds vers klinkt en waarvan ik nog steeds onder de indruk ben.
Overigens is dit het enige album van de band, maar na dit album brachten ze nog een single uit die op de soundtrack van Playing for Keeps te vinden is. Het nummer Say the word is echter een middelmatige track, die de mooie naam en legende van dit album niet echt eer aan doet. Gelukkig is het dan ook niet op dit album terecht gekomen, en alleen als single uit gebracht. Een leuk hebbeding, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten