Album recensie David Bowie - Lodger (1979)

Album recensie David Bowie - Lodger (1979)

 

 

Het 3e album uit de Berlijn trilogie. De samenwerking met Eno had Low en Heroes opgeleverd, en dit album sloot dat hoofdstuk af. Van de 3 albums vind ik dit degene met de lelijkste hoes. Bowie die erbij ligt alsof hij is overreden door een trein, het spreekt me echt niet aan. Zo mooi als de 2 voorgangers waren, zo dubbel lelijk vind ik deze hoes. Het album is opgenomen gedurende de tournee van Bowie in 1978, wat duidelijk maakt dat hij enorm veel energie en inspiratie had in die periode. Eigenlijk de gehele 70's periode is een zeer vruchtbare gebleken in de Bowie wereld.

Het album mist de ambient achtige instrumentale songs die Low en Heroes wel bevatten. Voor mij een plus, want dat breekt de 2 klassiekers voor mij wat af.

 

 

1.Fantastic Voyage (2:54)

Een kalm en rustig begin van het album, dat start lekker. Ik hoor zelfs een Mandoline op dit nummer. Dat is toch een instrument wat ik niet zo snel plaats bij Bowie. Het nummer wordt prachtig gezongen, er zit een mooie uithaal in tegen het einde van dit iets te korte nummer.

2.African Night Flight (2:55)

Het nummer start met vreemde geluiden, dat zal de invloed van Eno zijn. Hier moet ik even inkomen. Bowie rapt bijna. Het klinkt zenuwachtig en theatraal. De muziek is redelijk donker en tegendraads. Niet een nummer wat je even lekker opzet. Het relaxte sfeertje wat Fantastic voyage had neergezet is wel weg. Vreemd nummer, wat me niet echt pakt, op de "zang" van Bowie na.

3.Move On (3:18)

Bowie's vocalen zijn mooi laag op deze track. Weer een start waar ik twijfelachtig instap, maar toch wordt mijn interesse naarmate het nummer vordert gewekt. Lekkere percussie op dit nummer. Het nummer eindigt helaas te snel, want het wordt al snel een heerlijke track, maar 3 minuten zijn zo voorbij.

4.Yassassin (Turkish For: Long Live) (4:11)

Een reggae-achtig nummer, gecomineerd met Turkse invloeden. Het is een daardor muzikaal een interessant nummer. Wel weer een typisch Bowie, vreemd nummer, maar één met charisma. Je blijft luisteren.

5.Red Sails (3:44)

Vocaal gaat Bowie hier in het refrein tegen het randje. De muziek doet me wat aan Heroes denken, dat zal te maken hebben met het gitaarspel. Het snelle ritme leidt me wat af en ik kan niet helemaal in dit nummer komen. Ik red het einde van het nummer net, ik ben bijna in staat de naald van de plaat te trekken, dat is geen goed teken.

6.D.J. (4:00)

Een nummer met een enigszins iets funky inslag. Lekker gitaar en bas werk. Het is bijna een toegankelijk nummer, zeker het refrein, maar net voor het refrein komt een tegendraads deuntje tevoorschijn wat het toch weer wat vreemd maakt. Maar dit is zeker een sterke song. Bowie schijnt hier David Byrne te willen immiteren qua zang, maar ik kan dat niet echt horen. Ik hoor gewoon Bowie.

7.Look Back in Anger (3:06)

Dan is het tijd voor een stukje Rock. Weer Bowie die erg laag zingt, ik luister er graag naar. Het snelle ritme is erg aanstekelijk. De backing vocals die ook door Bowie (en Visconti) worden gezongen zijn mooi samengevoegd met de lead vocals. Dit is een heel erg lekker nummer.

8.Boys Keep Swinging (3:18)

Dit nummer staat voor mij een beetje symbool voor hoe Bowie klinkt. De mooie zang, de wat monotone koortjes, en tegendraadse muziek. Als klein kereltje heeft dit nummer heel veel draaibeurten moeten krijgen om de waarderig te krijgen die het verdient. De magishce clip met de vrouwelijke Bowies is legendarisch. De solo aan het eind trek ik niet echt. Dat is me echt te vreemd. Dat zal ook niet meer goed komen tussen ons denk ik.

 9.Repetition (2:59)

De zang van Bowie doet me hier denken aan Lou Reed. Muzikaal gezien niet de meest toegankelijke track, maar ook hier geldt dat charismatische weer, dat het toch genoeg boeit.

10.Red Money (4:17)

Een lekker loom ritme, blikkerig gitaar geluid en een bas die mooi zwaar klinkt. Dat maakt het nummer tot wat het is. Een passende afsluiter die absoluut past in het geheel van het album qua sound.



 

Ondanks het feit dat dit album de instrumentale tracks mist, is het voor mij toch de minste van de trilogie. Er staan zeker boeiende nummers op, maar als geheel is dit een vreemd album, wat je niet zomaar opzet. Hier moet je echt zin in hebben. Het voordeel is dat de songs, en dus het album niet al te lang duren, dus een heel lange zit is het niet. Echter is het gewoon zo dat Bowie veel meer betere albums dan dit heeft gemaakt, en die zet ik liever op.