Album recensie Prince & the New Power Generation - Diamonds and Pearls (1991)
Prince bracht traditie getrouw elk jaar een album uit, dus ook 1991 was aan de beurt. Prince besloot er een nieuwe sound tegen aan te gooien. Dat was even wennen, maar zeker geen tegenvaller. Iets meer hip hop georienteerd, maar die keuze snap ik wel. De Hip hop vierde hoogtij dagen in die tijd, en Prince moest mee! Hij had 't ook anders kunnen doen, maar het feit dat een ander dan hijzelf zoveel ruimte kreeg op een album was al een wonder te noemen. Helaas de verkeerde keuze wat mij betreft. Het album was net uit, de tour volgde, en daar werd het volgende album al aangekondigd (op grote schermen tijdens het wachten op de show). Tevens speelde hij Damn u en Sexy MF ook al tijdens de D&P tournee. Qua productiviteit was het alleen maar meer en meer geworden. Het kon in die tijd niet op als Prince fan!. Het voorprogramma van deze tour werd verzorgd door de toen nog onbekende en niet plastice Carmen Electra. Ze had een album met Prince gemaakt (toen nog niet uit, Carmen Electra - Carmen Electra (1992)) en ze rapte. Absoluut een lust voor het oog, maar niet voor de oortjes. Wel een indrukwekkend voorprogramma qua show e.d.
De cd werd in een 1e beperkte oplage uitgebracht met een indrukwekkende hologram hoes. De hoes die later volgde was tevens een mooie hoes. Iets wat Prince redelijk zeldzaam is. Dat beperkte hologram hoesje was overigens later niet zo beperkt meer, want ze hebben ze gewoon herprint later.
1.Thunder (5:45)
Het intro trekt je meteen mee het album in! Dat is een mooi en veebelovend begin! De lekkere zware beat maakt het dat ik de stereo even wat moet bijstellen, anders meten ze hier zometeen een aardbeving vrees ik. Ja, de eerste klap is zeker een daalder waard!
2.Daddy Pop (5:16)
Deze song heeft er erg lang over gedaan voordat ik 'm überhaupt kon waarderen. Het was het begin van de 90's. Muzikaal gezien niet mijn favoriete periode. Prince vond 't nodig om rapper Tony M veel ruimte te geven op zijn muziek (want dat was hip) en dat is toch de reden waarom ik dit soort nummers wat minder vind. De fantastische Rosie Gaines krijgt ook veel ruimte, maar dat is absoluut een toevoeging. Het nummer heeft een wat raar verloop, maar is toch ook wel funky. Toch is het nooit echt wat geworden tussen Daddy Pop en mij... Matig nummer.
3.Diamonds and Pearls (4:43)
Mierzoette ballad, maar toch erg mooi. Wederom is het samenspel met Rosie Gaines erg goed gelukt. Tijdens het concert van dezelfde tour speelde Prince nog een erg fijne gitaarsolo aan het einde van de song. Die had ik ook wel graag op dit nummer gehad, dat had het glazuur er wat vanaf kunnen halen. Ondanks dat is glazuur soms best even lekker, maar niet teveel, en zeker niet te lang. 3e single van de plaat. Ik had hier hoge verwachtingen van (omdat het zo zoet was) maar viel erg tegen qua notering in de hitlijsten hier. Mooi uitgevoerde cd single overigens (soort hologram print op cd zelf)
4.Cream (4:12)
De 2e single van het album. Een kreunende Prince die een nummer gaat brengen met de titel Cream.. Ik weet alweer genoeg. Het is een vrij laid back deuntje, met een zeer relaxed zingende Prince. Leuk nummer, maar geen hoogvlieger.
5.Strollin' (3:46)
Lekkere jazzy feel good song. Het is mooi weer! Ga naar buiten! Eet een ijsje en gniet. Dat is de boodschap, meer is het niet! Mooi gitaar spel van Levi Seacer jr!
6.Willing and Able (4:59)
Bij dit nummer viel ook het kwartje pas later. Destijds vond ik het maar een matige song, maar nu is het een van mijn favorieten. De live uitvoering op de VHS video van dit album heeft daar zeker een steentje aan bij gedragen. Mooie positieve song, met een fijne bijdrage van the Steeles, Gaines, en jawel zelfs Tony M is hier te pruimen. Het jammere van Tony M is, is dat ie op plaat zeer rustig klinkt, maar live alles overschreeuwde. Zo ook bij dit nummer. Die aversie is na die live ervaring nooit meer weggegaan.
7.Gett Off (4:31)
De 1e single van het album. Ik moest er aan wennen, want Prince rapte de hele song. Tevens was er als b-kant van de single New Power Generation een jaar eerder ook een nummer verschenen met de titel Get off (één T minder) en ik had t vermoeden dat dit hetzelfde nummer zou zijn. Gelukkig is het echt een compleet andere song. Ouderwets Prince, enorm funky, geile tekst en heerlijk gitaarwerk. De single versie was de minst spannende, de versie op de LP is al een stuk leuker, maar er is ook nog een extended versie die lekker af is! Dit is eigenlijk wel de beste van die 3. Toen Prince 33 werd heeft ie nog eens 1500 Near damn 10 minutes remixen uitgegeven tijdens een feest. Deze heb ik wel in bezit, maar nog niet gedraaid. Kan ik dus nog niet over oordelen, maar zal ongetwijfeld ook fantastisch zijn. Nu, 24 jaar later nog steeds een grote Prince favoriet bij mij! Sterk nummer.
8.Walk Don't Walk (3:06)
Een wat minder nummer. Mij heeft 't nooit aangesproken, Prince verwerkt claxons in deze song. Even later kwam Dangerous van Jackson uit met een song die dat ook had. Toeval? (dit album kwam in oktober uit, en die van MJ in november)
9.Jughead (4:56)
Hier kan ik kort over zijn. Nooit mijn favoriete track geweest, en dat zal het ook nooit gaan worden. Absoluut skip moment. Enige interessante aan dit nummer is het einde, waar de problemen met de platen maatschappij al aangehaald worden. Niet heel veel later zou Prince zijn contract ontlopen (die hij met zijn volle verstand had getekend) door zijn naam te veranderen in het welbekende symbool)
10.Money Don't Matter 2 Night (4:48)
De manier waarop Prince dit nummer zingt vind ik erg mooi. Tekst die helaas nog steeds actueel is (en altijd wel zal blijven) Een nummer wat over het algemeen toch populair blijkt bij velen. Ook niet Prince liefhebbers noemen deze track vaak als mooi nummer. Het is muzikaal gezien ook een vrij vriendelijke track, dus ik begrijp dat wel. Het was de 4e single van het album die wederom een mooie hologram achtige cd single had. De b kant was Call the Law. Meer een track van de NPG, maar de gitaar solos in dat nummer zijn van Princelijke wereldklasse. Had liever dat nummer op deze plaat gezien in plat van Jughead
11.Push (5:56)
Weer een nummer als Daddy Pop. Funky, maar teveel ruimte voor Tony M en teveel die 90's sound. Wel een erg leuke rap van Prince in deze song. van het 3 luik mindere songs in deze stijl (Daddy Pop, Jughead en deze) vind ik dit dan nog wel de beste. Maar wederom geen nummer waar Prince over 100 jaar nog om herdacht wordt.
12.Insatiable (6:37)
Daar is de Prince die we kennen! Het doet denken aan Do me, baby. Een dergelijke ballad is wat de man het beste kan. Dat de man onverzadigbaar is, was geen nieuws. Hij probeert zijn prooi te verleiden om een sensuele video te maken. In feite was hij zijn tijd al ver vooruit, want de jeugd doet tegenwoord niet anders: I'll show my... if you show your... Erg lekker nummer!
13.Live 4 Love (6:58)
De eerste luisterbeurt verrast bij de aftelling, want Prince zet in voor ie bij 1 is, maar lekker is het wel! Een rockende Prince, ik hoor het graag! De solo in dit nummer is dan ook weer om van te smullen. Helaas komt Tony M ook in dit nummer weer om de hoek kijken om wat zinnen te spreken, maar de solo die te horen is ondertussen maakt een hoop goed. Waardige afsluiter van de plaat.
Een sterk begin en een gelijke afsluiter geeft een mooi gevoel aan deze plaat. De 4 mindere tracks houdt nog steeds in dat er 9 erg fijne tracks te vinden zijn! Zeer degelijk album. Prince is definitief een andere weg ingeslagen qua sound. De Lynn drum waar ik zo gek op ben is totaal onvindbaar op deze plaat, en dat zou ook een paar jaar duren voor die weer terug was. Dat siert de man alleen maar. Blijven hangen in het verleden is ook niet verstandig. De keuze van Tony M in de band duurde maarliefs 2 albums (2 teveel) en anderhalve tour, maar ook dat heeft zich weer opgelost. De band die hij tijdens deze periode had was wel erg goed, en die periode hebben een hoop mooie herinneringen aan het Prince fan zijn nagelaten.
De cd werd in een 1e beperkte oplage uitgebracht met een indrukwekkende hologram hoes. De hoes die later volgde was tevens een mooie hoes. Iets wat Prince redelijk zeldzaam is. Dat beperkte hologram hoesje was overigens later niet zo beperkt meer, want ze hebben ze gewoon herprint later.
1.Thunder (5:45)
Het intro trekt je meteen mee het album in! Dat is een mooi en veebelovend begin! De lekkere zware beat maakt het dat ik de stereo even wat moet bijstellen, anders meten ze hier zometeen een aardbeving vrees ik. Ja, de eerste klap is zeker een daalder waard!
2.Daddy Pop (5:16)
Deze song heeft er erg lang over gedaan voordat ik 'm überhaupt kon waarderen. Het was het begin van de 90's. Muzikaal gezien niet mijn favoriete periode. Prince vond 't nodig om rapper Tony M veel ruimte te geven op zijn muziek (want dat was hip) en dat is toch de reden waarom ik dit soort nummers wat minder vind. De fantastische Rosie Gaines krijgt ook veel ruimte, maar dat is absoluut een toevoeging. Het nummer heeft een wat raar verloop, maar is toch ook wel funky. Toch is het nooit echt wat geworden tussen Daddy Pop en mij... Matig nummer.
3.Diamonds and Pearls (4:43)
Mierzoette ballad, maar toch erg mooi. Wederom is het samenspel met Rosie Gaines erg goed gelukt. Tijdens het concert van dezelfde tour speelde Prince nog een erg fijne gitaarsolo aan het einde van de song. Die had ik ook wel graag op dit nummer gehad, dat had het glazuur er wat vanaf kunnen halen. Ondanks dat is glazuur soms best even lekker, maar niet teveel, en zeker niet te lang. 3e single van de plaat. Ik had hier hoge verwachtingen van (omdat het zo zoet was) maar viel erg tegen qua notering in de hitlijsten hier. Mooi uitgevoerde cd single overigens (soort hologram print op cd zelf)
4.Cream (4:12)
De 2e single van het album. Een kreunende Prince die een nummer gaat brengen met de titel Cream.. Ik weet alweer genoeg. Het is een vrij laid back deuntje, met een zeer relaxed zingende Prince. Leuk nummer, maar geen hoogvlieger.
5.Strollin' (3:46)
Lekkere jazzy feel good song. Het is mooi weer! Ga naar buiten! Eet een ijsje en gniet. Dat is de boodschap, meer is het niet! Mooi gitaar spel van Levi Seacer jr!
6.Willing and Able (4:59)
Bij dit nummer viel ook het kwartje pas later. Destijds vond ik het maar een matige song, maar nu is het een van mijn favorieten. De live uitvoering op de VHS video van dit album heeft daar zeker een steentje aan bij gedragen. Mooie positieve song, met een fijne bijdrage van the Steeles, Gaines, en jawel zelfs Tony M is hier te pruimen. Het jammere van Tony M is, is dat ie op plaat zeer rustig klinkt, maar live alles overschreeuwde. Zo ook bij dit nummer. Die aversie is na die live ervaring nooit meer weggegaan.
7.Gett Off (4:31)
De 1e single van het album. Ik moest er aan wennen, want Prince rapte de hele song. Tevens was er als b-kant van de single New Power Generation een jaar eerder ook een nummer verschenen met de titel Get off (één T minder) en ik had t vermoeden dat dit hetzelfde nummer zou zijn. Gelukkig is het echt een compleet andere song. Ouderwets Prince, enorm funky, geile tekst en heerlijk gitaarwerk. De single versie was de minst spannende, de versie op de LP is al een stuk leuker, maar er is ook nog een extended versie die lekker af is! Dit is eigenlijk wel de beste van die 3. Toen Prince 33 werd heeft ie nog eens 1500 Near damn 10 minutes remixen uitgegeven tijdens een feest. Deze heb ik wel in bezit, maar nog niet gedraaid. Kan ik dus nog niet over oordelen, maar zal ongetwijfeld ook fantastisch zijn. Nu, 24 jaar later nog steeds een grote Prince favoriet bij mij! Sterk nummer.
8.Walk Don't Walk (3:06)
Een wat minder nummer. Mij heeft 't nooit aangesproken, Prince verwerkt claxons in deze song. Even later kwam Dangerous van Jackson uit met een song die dat ook had. Toeval? (dit album kwam in oktober uit, en die van MJ in november)
9.Jughead (4:56)
Hier kan ik kort over zijn. Nooit mijn favoriete track geweest, en dat zal het ook nooit gaan worden. Absoluut skip moment. Enige interessante aan dit nummer is het einde, waar de problemen met de platen maatschappij al aangehaald worden. Niet heel veel later zou Prince zijn contract ontlopen (die hij met zijn volle verstand had getekend) door zijn naam te veranderen in het welbekende symbool)
10.Money Don't Matter 2 Night (4:48)
De manier waarop Prince dit nummer zingt vind ik erg mooi. Tekst die helaas nog steeds actueel is (en altijd wel zal blijven) Een nummer wat over het algemeen toch populair blijkt bij velen. Ook niet Prince liefhebbers noemen deze track vaak als mooi nummer. Het is muzikaal gezien ook een vrij vriendelijke track, dus ik begrijp dat wel. Het was de 4e single van het album die wederom een mooie hologram achtige cd single had. De b kant was Call the Law. Meer een track van de NPG, maar de gitaar solos in dat nummer zijn van Princelijke wereldklasse. Had liever dat nummer op deze plaat gezien in plat van Jughead
11.Push (5:56)
Weer een nummer als Daddy Pop. Funky, maar teveel ruimte voor Tony M en teveel die 90's sound. Wel een erg leuke rap van Prince in deze song. van het 3 luik mindere songs in deze stijl (Daddy Pop, Jughead en deze) vind ik dit dan nog wel de beste. Maar wederom geen nummer waar Prince over 100 jaar nog om herdacht wordt.
12.Insatiable (6:37)
Daar is de Prince die we kennen! Het doet denken aan Do me, baby. Een dergelijke ballad is wat de man het beste kan. Dat de man onverzadigbaar is, was geen nieuws. Hij probeert zijn prooi te verleiden om een sensuele video te maken. In feite was hij zijn tijd al ver vooruit, want de jeugd doet tegenwoord niet anders: I'll show my... if you show your... Erg lekker nummer!
13.Live 4 Love (6:58)
De eerste luisterbeurt verrast bij de aftelling, want Prince zet in voor ie bij 1 is, maar lekker is het wel! Een rockende Prince, ik hoor het graag! De solo in dit nummer is dan ook weer om van te smullen. Helaas komt Tony M ook in dit nummer weer om de hoek kijken om wat zinnen te spreken, maar de solo die te horen is ondertussen maakt een hoop goed. Waardige afsluiter van de plaat.
Een sterk begin en een gelijke afsluiter geeft een mooi gevoel aan deze plaat. De 4 mindere tracks houdt nog steeds in dat er 9 erg fijne tracks te vinden zijn! Zeer degelijk album. Prince is definitief een andere weg ingeslagen qua sound. De Lynn drum waar ik zo gek op ben is totaal onvindbaar op deze plaat, en dat zou ook een paar jaar duren voor die weer terug was. Dat siert de man alleen maar. Blijven hangen in het verleden is ook niet verstandig. De keuze van Tony M in de band duurde maarliefs 2 albums (2 teveel) en anderhalve tour, maar ook dat heeft zich weer opgelost. De band die hij tijdens deze periode had was wel erg goed, en die periode hebben een hoop mooie herinneringen aan het Prince fan zijn nagelaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten