Album Recensie Prince - Emancipation cd 1 (deel 1 van 3)

Album Recensie Prince - Emancipation cd 1 (deel 1 van 3)

 

Aangezien dit een 3 dubbel cd is, heb ik besloten om het in 3 delen te bespreken.

Prince was vrij. Niet meer verbonden aan zijn Warner deal, en ging door het leven als een symbool. Nooit eerder heb ik de man zo open en menselijk gezien als in deze periode. Hij deed tv interviews bij veel Amerikaanse shows. (Oprah, Chris Rock) en verscheen zelfs bij de Muppets. Prince was in een zeer blije fase in zijn leven, dat was aan alles te zien en te merken. Mayte Garcia was zijn mooie vrouw geworden, en iedereen mocht het weten dat ze bij elkaar hoorden. Op dit album is zijn liefde voor haar dan ook enorm aanwezig. Wat Prince irriteerde bij Warner was onder andere het gelimiteerde gevoel aan wat hij kon en wilde releasen. Nu was hij echt vrij, en het allereerste resultaat is meteen een 3 dubbel cd! Mooi vond ik dat destijds. Prince vertelde dat alles wat hij kon spelen qua muziekstijlen, op dit album stond. Een gevarieerd geheel dus. De hoes en de titel spreken boekdelen, vrijheid. Dat moet worden gevierd! Chaos & disorder was zijn allerlaatste Warner release, en Prince kon los. Dus in hetzelde jaar nog “even” een drie dubbelaar, het moet gewoon kunnen.

Bij dit album was destijds een boekwerk los te koop via de NPG Music store, met daarin de teksten. Een boekje bij de cd release zou waarschijnlijk iets te dik geweest zijn. Nu een leuk collectors item.

1.Jam of the Year (6:09)

Een laid back R&B achtig nummer kondigt meteen aan wat we volgens Prince kunnen verwachten. This is the jam of the year. Dat belooft veel goeds. Rosie Gaines is de gast zangeres op dit nummer. Altijd fijn om haar stem op een Prince song te mogen verwelkomen. Ik vind het de beste zangeres die met Prince heeft gespeeld.  Het nummer an sich vind ik niet een heel bijzonder nummer (iets teveel R&B), maar het funky gitaartje wat later in het nummer zijn intrede doet maakt het toch een zeer aangename track, want dan is de Prince sound er volledig ingemixt. En van die sound kan ik altijd genieten.

2.Right Back Here in My Arms (4:43)

Dit nummer kende ik al als B-kant voor Betcha by Golly Wow. En eigenlijk vond ik ‘m meteen leuker dan de beoogde hitsingle. Een jaar eerder werd het nummer ook al eens gedraaid op een Amerikaans radiostation (uit Minneapolis)

Wederom een flinke scheut R&B invloed op dit nummer, maar Prince zijn zang doet dat redelijk vergeten. Hij zingt mooi, en rauw met zijn normale stem. Het verlangen naar die persoon wordt gepassioneerd overgebracht.

3.Somebody's Somebody (4:43)

Wederom een R&B getinte track. Toch spreekt het nummer me weer aan. Aansluitend op de voorgaande track gaat het nummer over eenzaamheid. De vocalen van Prince zijn wat mij betreft zo mooi, ook hier hoor ik het desperate. Op de single release van the Holy river stond een live studio mix van dit nummer. Persoonlijk vind ik die versie beter dan de versie op dit album. Dat komt vooral omdat er een heerlijke gitaar is toegevoegd op die versie. Iets wat bij een R&B nummer van Prince nog wel eens ontbreekt (uitzonderingen daar gelaten)De gitaar is op de album versie ook aanwezig, maar niet zo dominant.

4.Get Yo Groove On (6:31)

Dit nummer brengt wat leven in de brouwerij. Een zeer vrolijk nummer zorgt ervoor dat ik mijn benen niet stil kan houden. I get my groove on, dat is duidelijk. Het is geen hoogstaand nummer, en de productie klinkt wat plastisch, maar de sax op de achtergrond klinkt wel heel erg lekker oldschool Prince. Mooie herkenbare sound van Eric Leeds.  In het nummer zelfs speelt een soort verhaal af, wat wel grappig overkomt, maar wat mij betreft overbodig is. Die gesproken teksten hadden net zo goed weg gelaten kunnen worden

5.Courtin Time (2:46)

Het intro doet denken aan de tune voor the muppet show. Een jazzy nummer met weer een vrolijke touch. Prince neemt alle instrumenten voor zijn rekening op dit nummer, behalve de blazerssectie. Gewoon een leuk nummer, maar niks bijzonders.

6.Betcha by Golly Wow (3:31)

Prince die een nummer covert. Het gebeurde live wel eens, maar op een studio album was toch nieuw.  En dit nummer was niet de enige. Origineel van the Stylistics. Die is wel heel erg zoet. Deze van Prince laat het glazuur ook van de tanden springen, zeker het gesproken deel, en toch kan ik het goed horen. Het staat symbool voor de verliefdheid van Prince en Mayte. Daar draagt de clip ongetwijfeld aan bij. Mooi gezongen door Prince, dat maakt deze cover vooral acceptabel.

 

7.We Gets Up (4:18)

Eindelijk een wat minder gepolijst nummer. Dat werd wel tijd. Een iets storend begin maakt het meteen boeiend voor me. Een lekker funky gitaartje, en net zo funky blazers geven het nummer een lekkere sfeer. Wederom kan ik niet stil blijven zitten bij dit nummer. Het nummer eindigt echt heerlijk. Een funky gitaar rif spart met de drums tot de climax. Dat einde hoor ik graag, Funky as hell!

8.White Mansion (4:47)

Het intro doet me weer een R&B nummer vrezen, en in feite is dat ook het geval, echter zijn de vocalen van Prince interessant genoeg om niet af te dwalen. Het subtiele gitaarwerk dat is verwoven in de song (mooie sound) is een fijne aanvulling. De zus van Mayte mag hier de overspannen vrouw uitvoeren die af en toe te horen is. Weer is alles ingespeeld door Prince.  Het refrein nodigt uit tot meezingen, en mondt uit tot een oorwurm die nog lang na kruipt. Nog even credits voor het heerlijke basgeluid in het afsluitende deel.

9.Damned If I Do (5:21)

Prince lijkt op dit nummer net wat out of tune te zingen, wat natuurlijk niet het geval is. Het is een nummer wat wat meer gitaar bij zich draagt, en de blazers toch ook weer een grote rol krijgen.  Onder andere de recent overleden Brian Gallagher blaast een partij mee op dit nummer (als lid van de NPG hornz) Mayte heeft op dit nummer (de enige keer op dit album) een gastrolletje als Spaans sprekende dame. Dit gebeurt tijdens het Latijns Amerikaans klinkende einde. Ook hoor ik hier een sampletje uit the max (van het symbol album)  Dit nummer bevalt me zeer goed.  Het bevat veel lekkere muzikale ingrediënten en de Zuid Amerikaanse invloeden aan het einde zijn een mooie kers op de taart.

10.I Can't Make U Love Me (6:37)

De tweede cover op de plaat. Bonnie Rait zonghet origineel van dit mooie nummer.  George Michael nam het net voor Prince op tijdens zijn MTV unplugged sessie (en verscheen later op cd single op op de verzamelaar Ladies & Gentlemen). Zijn versie is wel zo bloedstollend mooi, dat deze uitvoering iets in het niet valt. Het is nog steeds mooi, maar Prince had pech dat George er rond dezelfde periode iets mooiers van maakte. Overigens vind ik beide versies wel mooier dan het origneel.  Ik hoor aan het eind nog een huilende dame, wat volgens mij afkomstig is van de Scandalous Sex suite cd. (dus Kim Basinger?)

11.Mr. Happy (4:46)

Een funky nummer met een sample van Ice Cube die het hele nummer is te horen. Het nummer heeft een hip hop feeling, en dat wordt onderstreept door de rap van Scrap D. Die hadden ze er voor mij uit mogen laten, maar het was 1996, dus rap was groot. Het verpest het nummer niet voor me, maar het voegt ook zeker niks toe.

12.In This Bed I Scream (5:40)

Een nummer met een verhaal. Het nummer is opgedragen aan Wendy, Lisa en Susannah. Hij stuurde de track naar de dames, met de vraag of ze er eventueel wat aan zouden aanpassen. Ze stuurden een aantal suggesties, maar hier heeft Prince nooit meer op gereageerd, of zelfs gebruikt. Het was bedoeld om de wat aangetaste banden weer wat te herstellen.  Uiteindelijk is dat wel goed gekomen, gezien het feit dat ze 10 jaar later samen op het podium stonden op de Brit awards.  Het nummer begint en eindigt met een heerlijke gitaar sound. Ik vind het één van de betere tracks van de eerste cd. Dat ruige wat in het einde van dit nummer zit had wel wat meer in de hele plaat mogen voorkomen wat mijn betreft.

De conclusie na het eerste schijfje is dat het geen slechte composities zijn, maar dat het voor mij pas gaat leven als Prince van het hoge R&B gehalte afstapt op deze plaat. Op schijf 1 is het grootste deel wel R&B en daardoor soms net iets te zwak voor Prince maatstaven. Neemt niet weg dat de composities sterk genoeg zijn om het toch interessant genoeg te maken.