Album recensie Paul McCartney - McCartney I (1970)

Album recensie Paul McCartney - McCartney I (1970)

 

Paul in 1970 (foto Linda McCartney)

Het eerste solo album van McCartney na het uiteenvallen van the Beatles. Alles op dit album doet nog aan die band denken. Niet zo gek natuurlijk, maar veel van de nummers zijn ook nog geschreven in de periode dat de band nog bestond, en dus voor een Beatles album bestemd waren. Paul speelt bijna elk instrument op de plaat, en vrouw Linda helpt waar ze kan. Het is een bijzonder, maar ook persoonlijk album geworden.

1.The Lovely Linda (0:44)
Een ode aan zijn grote lief. Het is een nogal vrij kort nummer waarvan McCartney in 1970 beloofde dat de complete versie nog zou volgen... Nu 45 jaar later wacht ik er nog op.

2.That Would Be Something (2:37)
Hoe simpel dit nummer ook mag zijn, ik vind het zo'n verslavende track. Het blijft altijd in mijn kop hangen. Absoluut een hoogtepunt uit 'smans oevre wat mij betreft. Het hoeft allemaal niet moeilijk, dat bewijst Macca hier.

3.Valentine Day (1:40)
Een instrumentaal nummer wat vooral weer akoestisch aandoet, maar waar wel een elektrische gitaar hoofdrol speelt. Het is weer een soort teaser, want als vrij snel volgt de fade out.

4.Every Night (2:31)
Weer een erg aanstekelijk nummer wat zo op een Beatles album had kunnen staan. Niet zo gek natuurlijk gezien het feit dat dit album dichtbij het uiteengaan van the Beatles lag. Een typisch McCartney nummer, en een oorwurm. Hij speelt het nog regelmatig live

5.Hot as Sun / Glasses (2:07)
Het nummer laat een typische 70's sound horen. Weer instrumentaal, en boeiend, maar geen hoogvlieger. Het einde is dan toch nog een stukje vocaal, maar dat is bijna niet het vernoemen waard.

6.Junk (1:54)
Dit nummer kende ik eerder via The Beatles - Anthology 3 (1996), en dus kan ik constateren dat hij dit nummer voor the Beatles voor ogen had. Zo klinkt het ook. Weer een typisch Macca nummer, wat straalt door simpelheid, maar een erg mooie melodie heeft!

7.Man We Was Lonely (2:57)
Dit nummer is eigenlijk een duet tussen Linda en Paul, want haar vocalen zijn net zo hard te horen in het refrein als die van Paul. Dat heerlijk herkenbare basloopje van Paul maakt het dat mijn hele lichaam mee deint. Weer een oorwurm, iets waar Macca wel meester in is.

8.Oo You (2:48)
Op kant B wordt er een andere toon ingezet. Een luide drum, elektrische gitaar, en een blues achtig nummer. Dit is erg lekker.

9.Momma Miss America (4:05)
Het intro van dit nummer doet me altijd denken aan don't pass me by van The Beatles - The Beatles (1968). Ondanks dat dit weer een instrumentaal nummer is, is het wel een aantrekkelijk nummer. Paul speelt veel instrumenten op de plaat, maar zijn Bas is echt superlekker op dit nummer. De drumpartij laat ook horen dat hij wel wat meer kon dan alleen maar bassen en leuke nummer schrijven. De gitaarsolo in het 2e deel mag er ook zijn.

10.Teddy Boy (2:23)
Weer een song die ik al kende via Anthology 3 van the Beatles. Waar eigenlijk het hele album nog Beatles ademt, doen dit soort nummers je wel realiseren wat voor moois er nog had kunnen komen met de 4 heren bij elkaar. Dit nummer link ik altijd aan Rocky Racoon. Het is een beetje hetzelfde sfeertje. ook het vernoemen waard: de mooie achtergrond zang van Linda. Leuk nummer.

11.Singalong Junk (2:35)
De karaoke versie van Junk, compleet met orkest. De melodie blijft, en is prachtig.

12.Maybe I'm Amazed (3:50)
John Lennon was erg gecharmeerd van dit nummer, en terecht. Tekstueel heel erg mooi, maar ook qua zang om kippenvel van te krijgen. McCartney schreeuwt zijn bewondering voor Linda op een zeer indrukwekkende manier uit. Bij elke tour die ik zag de laatste jaren speelt hij dit nummer nog steeds, en het zingen op die manier gaat hem nog steeds goed af. Bewonderenswaardig, zeker op de leeftijd die hij nu heeft.

13.Kreen-Akrore (4:14)
Ik heb geen idee in welke hogere sferen de 2 hebben verkeerd toen ze dit opnamen, maar ik kan het wel raden. Paul wil graag nog een keer laten horen wat ie in zijn mars heeft op drums, en voor de rest is het nummer het enige nummer van de plaat die ik snel weer wil vergeten.

Ik vind dit een erg fijn album. Luister er graag en regelmatig naar. Het feit dat sommige nummers meer teasers zijn, en niet helemaal af vergeef ik hem. Dat siert het album ook wel weer. McCartney laat hier horen het ook wel zonder zijn muzikale broers te kunnen. Ik ben bezig met alle nieuwe uitgaves aan te schaffen, maar neem de bonus platen niet mee in de overwegingen. Deze bieden wel een leuk kijkje in de muzikale keuken van weleer. Het laat zien hoe een nummer gegroeid is, of ontstaan. Het zijn zeer mooie heruitgaven, met zorg bewerkt en geproduceerd. Een album als dit doet me altijd wel nadenken: Wat zou er nog aan Beatles materiaal verschenen zijn als de bubbel niet was gebarsten? George kwam met George Harrison - All Things Must Pass (1970) en Lennon met John Lennon - John Lennon / Plastic Ono Band (1970) en Paul dus met deze plaat.. Hier zijn makkelijk 2 hele goede Beatles platen van te maken. We zullen het nooit weten....