Album recensie David Bowie - David Bowie (1969)

Album recensie David Bowie - David Bowie (1969)

(a.k.a. Space Oddity)

 

Ik heb dit album al in een paar vormen gehad, maar laatst toch maar besloten de box Five Years van Bowie aan te schaffen. Ik heb daar geen spijt van gekregen. Het is erg mooi vorm gegeven, en de platen zijn allemaal erg mooi en zorgvuldig verpakt. De hoezen stevig en de lp's 180 grams. Het geluid is ook erg mooi, en de extra plaat is ook echt een hebbeding. En dan het boek wat erbij zit... Ik kan me wel een avond vermaken met dit door te bladeren, en Bowie op de achtergrond te horen.

De hoes met een close up van Bowie (met rood haar) heb ik altijd een erg mooie gevonden. In deze box zit de hoes met de groene achtergrond en krullebol Bowie erop geplakt. Het mag de pret niet drukken, het album wordt er zeker niet minder van.

 

1.Space Oddity (5:14)

De langzame start, met de fade in, is meteen al magisch te noemen. De lage stem waar Bowie mee zingt is betoverend, en naarmate het naar het refrein toedrijft wordt het alleen maar magischer. Als je een plaat kan openen met een nummer als dit, dan behoor je tot de hele groten. Dat is nu natuurlijk makkelijk gezegd, maar de magie van dit nummer is na ruim 46 jaar (!!!) nog steeds niet uitgewerkt! Dit is de introductie naar de astronaut Major Tom, die nog vaker terug zou komen als persoon in Bowie's songs. Nu, in het nieuwe nummer Blackstar lijkt het te eindigen, maar vergeten is Bowie hem dus nooit.

2.Unwashed and Somewhat Slightly Dazed (6:11)
Track 2 zit er maar mooi mee, om de opvolger te zijn van Space oddity. Gelukkig blijft deze track ook recht overeind, en vecht het goed terug. Weer een mooie rustige opbouw die uitmondt in een slow rock nummer, met een heerlijk zingende Bowie. In de eerste 2 nummers van deze plaat heeft hij al laten horen waar hij vocaal toe in staat is. De mondharmonica op dit nummer is erg lekker!
Het nummer eindigt als een lekkere muzikale jam waar iedere aanwezige muzikant lekker los kan gaan.

 

3.Don't Sit Down (0:40)

Een kort grappig tussendoortje.....

 

4.Letter to Hermione (2:31)

Een mooie ballad op gitaar gedreven. Een nummer voor een verloren liefde lijkt het. Mooi nummer, kort maar krachtig.

 

5.Cygnet Committee (9:31)

Het langste nummer op de plaat maakt ook weer indruk. In het intro zingt Bowie redelijk hoog, en die stem is echt als drugs. Ik wil alleen maar meer horen, en het moet ook steeds harder. De man is een geweldenaar. Het nummer wordt muzikaal ook mooi opgebouwd, steeds meer instrumenten erbij.

 

6.Janine (3:21)

Bowie klinkt als Herman van Veen. De melodie doet me denken aan van Veen. Grappig, want als er 2 geen link hebben zijn deze het wel. Het is een aanstekelijk nummer wat extra leuk is omdat het geen ballad is, maar uptempo. Dat maakt het refrein een oorwurm. Of dit nou een liefdesverklaring is aan een onmogelijke liefde haal ik er niet helemaal uit. Het is in ieder geval een leuke opener van kant 2.

 

7.An Occasional Dream (2:55)

Een lief liedje, wat me doet denken aan een McCartney song. Dat komt door de fluit die wordt gebruikt in de song. Mooi om de 2 verschillende stemmen van Bowie te horen. Een zingt hoog, de ander laag op de achtergrond.

 

8.Wild Eyed Boy from Freecloud (4:47)

Het intro lijkt wat op Space Oddity, maar het orkest op de achtergrond geeft er al snel een andere wending aan. Bowie verteld een verhaal, maar het is vooral het orkest wat de aandacht trekt op dit nummer. Mooie toevoeging!

 

9.God Knows I'm Good (3:16)

Een zo goed als akoestisch nummer met een tekst over een dame die verkeerd doet, maar als excuus gebruikt dat Godf toch wel weet dat ze het allemaal goed bedoeld. Mooi gezongen door Bowie, maar het feit dat het nummer zo kaal is, maakt het voor mij net iets minder boeiend.

 

10.Memory of a Free Festival (7:08)

Het nummer begint als een verdrietige song. Dit komt door de gebruikte instrumenten. Het lijkt een harmonica, maar misschien is het ook wel gewoon een orgel. De manier waarop Bowie zingt voedt het verdrietige gevoel. Toch lijkt de tekst dit gevoel niet te voeden. Het 2e deel van de song geeft daar ook een andere draai aan, en maakt het nummer een stukje vrolijker. Het meezing deel geeft een gevoel van euforie. We're gonna have a party zingt Bowie ontelbare keren. Die belofte heeft hij in de loop der tijd natuurlijk volledig waargemaakt.

 

Ik heb er lang over gedaan om de oudere Bowie te leren kennen. Ik heb de man in de 80's ontdekt (met Let's dance) en dat is toch andere koek. Met terugwerkende kracht heb ik later toch zijn werk beluisterd, en ben het gaan waarderen. Zijn kracht om steeds anders te klinken, maakt het soms ook moeilijk om het in één keer te kunnen waarderen. Deze plaat heeft ook tijd nodig gehad om te groeien bij me, maar nu vind ik het een erg mooi album. Knap hoe de man toen, maar ook nu nog steeds weet te boeien, met zowel oude als nieuwe muziek.