Album recensie David Bowie - Hunky Dory (1971)

Album recensie David Bowie - Hunky Dory (1971)

 

Bowie met overdreven geel haar op de hoes. Een opvallend tafereel. De hoes oogt als een schilderij van een paar eeuwen terug, en trekt steeds mijn aandacht. In deze dagen zouden we zeggen dat er nogal weinig pixels in zitten, en het wat Blurry is :) Mooie hoes!

 

1.Changes (3:33)

Een positief klinkent nummer maakt de opener een warm welkom. Dat is fijn een plaat instappen. Ik kan me voorstellen dat Bowie hier over zijn eigen transformatie zingt. Zowel muzikaal als over zijn identiteit?  Erg sterke opener. De jazzy versie op https://www.musicmeter.nl/album/28224 vind ik waar mogelijk nog beter. Het past erg mooi in dat nummer.

 

2.Oh! You Pretty Things (3:12)

Bowie onder begleiding van een piano. Dat begint wat saai, maar zodra het refrein begint is dat gevoel voorbij! Mooi, Bowie die hoog zingt, en het wederom vrolijke gevoel in de song. Het doet wat Beatlesk aan, maar dat is niet erg.

3.Eight Line Poem (2:53)
De overgang naar dit nummer is vloeiend, en als je het album niet kent  lijkt het of je nog naar hetzelfde nummer luistert, alleen is de vrolijkheid ingeruild voor een serieuze noot. Mooi ingetogen nummer.

 

4.Life on Mars? (3:48)

De prijsknaller op dit album. Wat een verschrikkelijke mooie melodie heeft dit nummer. De opbouw van de song naar het refrein is werkelijk indrukwekkend. Mooi met dat orkest erbij. De drums doen met denken aan een Lennon song. Dat komt door de echo's in de drums. Voor mij persoonlijk één van zijn beste nummers.

5.Kooks (2:49)
Een nummer geschreven voor Bowie jr. Het schijnt geïnspireerd te zijn door Neil Young, maar ik hoor veel meer Beatles in dit nummer. Een vrolijk deuntje, geen hoogvlieger.

 

6.Quicksand (5:03)

Aan het begin van dit nummer balanceert Bowie op het randje qua vocalen. Het wordt net op tijd recht getrokken. De begleiding op akoestische gitaar is mooi, maar voor mij wordt het nummer pas echt interessant bij het tweede couplet als de piano erbij komt, en vervolgens de rest van de instrumenten. Mooie klassieke inslag op dit nummer. Ik blijf wel een beetje moeite houden met de zang van Bowie op dit nummer.

 

7.Fill Your Heart (3:07)

Dit nummer opent als een musical nummer. Een vrolijke piano en een blij orkest. Weer doet het Beatlesk aan hierdoor. Vocaal ben ik toch meer een liefhebber van een Bowie die iets lager zingt. Dat blijkt wel, omdat ik het op dit nummer weer net kantje boord vind. Zeker als hij "free" hoog inzet. Het kan net, maar mooi vind ik het niet. Dit nummer doet me niet zo heel veel.

 

8.Andy Warhol (3:53)

Het begin laat Bowie horen in de studio, hij probeert blijkbaar uit te leggen hoe de naar Warhol wordt uitgesproken. Een beetje vaag begin, maar als het eigenlijke nummer start zit ik er meteen lekker in. Mooie akoestische begeleiding, het doet wat Flamengo achtig aan op het eind. Mooi!  Een respectvol eerbetoon aan een held van Bowie (en voor velen)

 

9.Song for Bob Dylan (4:12)

Dit nummer lijkt in eerste opzicht een eerbetoon aan Dylan, maar ik begreep dat dat het niet helemaal is. Het is meer een soort statement aan de wereld dat Bowie er nu is, en dat Rock 'n Roll terug is. Het is me niet duidelijk of hij dan toch een Dylan liefhebber is, want hij zingt soms wel als de man, en de song lijkt toch ook bewondering uit te spreken. Het doet er ook niet toe, het nummer is een genot om naar te luisteren.

 

10.Queen Bitch (3:13)

Eindelijk eens een rockerig elektrisch gitaar geluid. Bowie klinkt  als Lou Reed. Dit nummer is het enige nummer wat me doet denken aan de Bowie van de voorganger https://www.musicmeter.nl/album/6727. Iets ontoegankelijker dan de rest. Dit nummer vind ik dan ook een vreemde eend in de bijt, voor wat betreft deze plaat.

 

11.The Bewlay Brothers (5:21)

De afsluiter is een ballad. Wederom is de akoestische gitaar leidend in de song. Het nadeel van het vele gebruik van dit instrument op deze manier is dat het wat eentonig gaat klinken. Maar dat is vooral bij de intros, want de nummers onderscheiden zich gaandeweg met het vorderen van de tijd vanzelf. Zo ook dit nummer. Het einde van het nummer is een typisch Bowie einde.. vreemd, met grappige effecten in een stem. Bowie zingt het erg mooi. en houdt mijn aandacht vast tot aan het einde van dit nummer, wat het een waardige afsluiter maakt.

 

Voor een Bowie plaat is dit een erg toegankelijk, en makkelijk album. Het ligt goed in het gehoor, en de composities zijn veelal vrolijk. Dit laatste zorgt toch bij veel nummers een link met the Beatles. Dat zal ook vast de tijdgeest zijn. Ik was nog niet geboren toen dit album uitkwam, dus dat is puur een gevoel wat ik mee krijg. Ik vind dit zeker geen slecht Bowie album, maar zie het meer als een opmars van wat al zeer snel zal volgen. Ik heb op dit album af en toe nog wat moeite met zijn vocalen terwijl ik erg van zijn stemgeluid hou.  Zijn Ziggy periode komt eraan, en dat was een zeer mooie belofte.