Album Recensie David Bowie - Low (1977)

Album Recensie David Bowie - Low (1977)

 

1977 moet een top jaar zijn geweest voor Bowie fans. 2 albums in een jaar tijd, en nog van een zeerhoog niveau ook. Samenwerkingen met Eno en Lou Reed. De grote der aarden vonden elkaar in Berlijn, omdat die stad een enorme inspiratie was. De hoes vind ik Bowie's mooiste. Ik heb 'm ingelijst aan de muur hangen. Vooral kant A draai ik regelmatig met heel veel plezier. Helaas is dit album enorm schrizofreen, want het heeft 2 gedaantes, met de namen kant a en kant b. Ik vind kant A echt enorm aardig, maar kant B vind ik maar vreemd, en kan ik niet plaatsen. Blijf ik dus wijzelijk een beetje bij uit de buurt.

1.Speed of Life (2:46)
De opener geeft de sound weer voor de songs die op kant A zullen volgen. Een lekkere synth, betoverende drums en toegankelijke nummers! In dit nummer ontgaat het mij niet dat ik elke keer de track "radio" van Dolly Dots hoor. (natuurlijk hebben zijn dat gebruikt, mocht het zo zijn) Helaas een wat korte track die wel een langer verblijf had verdiend. Kort maar krachtig

2.Breaking Glass (1:51)
Wederom een heerlijk intro! Als Bowie inzet klinkt het weer heerlijk typisch Bowie. En dat ontzettend leuke synth geluid in het nummer maakt het af. Wederom een zeer kort nummer, maar erg goed!

3.What in the World (2:23)
Een op hol geslagen Commodore 64 (was er nog niet toen). Zo klinkt dit intro. Een wat minder makkelijk nummer. Die heerlijke drums rammen er lekker op los in dit nummer. Verder doet dit nummer mij niet zo heel veel.

4.Sound and Vision (3:03)
Het bekende nummer van dit album. Fantastische synth loop zit er in dit nummer. Heerlijke Sax. Bowie zingt het prachtig (mooi hoe hij zo laag inzet), en de muziek heeft een lekkere vibe. De perfecte pop song! Wel opvallend, voor een single duurt het intro erg lang! Ik begrijp dat dit nummer oirigineel bedoeld was als instrumentale track, en Bowie de tekst er pas later bij gezongen heeft.

5.Always Crashing in the Same Car (3:29)
Voor mij het mooiste nummer van dit album. Lekker mysterieus, en zodra het refrein wordt ingezet onder begleiding van die superlekkere drums is het plaatje compleet! Indrukwekkend nummer! Ik heb 't idee gaat dat dit nummer gaat over het drugs gebruik destijds? kan iemand dat bevestigen?Omhoog dat volume, want verdomme, wat een mooi nummer!

6.Be My Wife (2:55)
De piano krijgt wat meer ruimte in deze song ipv de synth. Het 1e nummer wat meer "rock" klinkt, maar dat is heel erg ok! Het refrein is mooi en gestructureerd, en het is een aantrekkelijk nummer.

7.A New Career in a New Town (2:51)
Mooi die harmonica in dit nummer. Het intro zet je op een verkeerd been, want het lijkt een lekker laid back lied te worden, maar gelukkig ramt de rest van de band er redelijk snel ook bij in en hoor ik een super lekker instrumentaal nummer wat kant A zeer waardig afsluit!

8.Warszawa (6:20)
En dan beginnen de problemen helaas. Want ineens zitten we in een soort van New age periode. De track op zich is wel heel erg mooi, en doet me ook wel wat. Maar in combinatie met al het moois wat ik op kant A kreeg te horen, is dit een teleurstelling. Ik luister ineens naar een heel andere plaat.
De sfeer op dit nummer is wel erg mooi, kan ik niet ontkennen. De tekst die Bowie zingt is Slavisch (ik herken het niet als Pools) maar het nummer heeft wel de titel Warschau. Ben niet kapot van de vocalen op dit nummer.

9.Art Decade (3:43)
Had t bij dit ene nummer gebleven was 't best ok geweest, maar we gaan door met zweven. Een film achtige track, die me doet denken aan Rose Arcana van Arcadia. (Ik kan goed horen waar Nick Rhodes zijn inspiratie vandaan haalde) Wederom geen slecht nummer overigens.

10.Weeping Wall (3:26)
Ik word enigszins wakker geschud. Een wat storende synth sound doet me mijn ogen openen. Er gebeurt wat! Heel erg onder de indruk ben ik niet van dit nummer.

11.Subterraneans (5:39)
Weer een mysterieus begin. De titel laat weinig aan fantasie over. Je hoeft je ogen maar te sluiten en je hebt je eigen war of the worlds

Weer geen slecht nummer, maar het sluit toch een album af wat 2 gezichten heeft.

Aangezien Heroes en Low beide in 1977 verschenen vraag ik me af waarom Bowie er niet voor koos om 1 instrumentale plaat te maken, en 1 met alle prachtige gezongen nummers die zijn te vinden op deze 2 lp's?
Dat zou toch werkelijk één magistraal album opgeleverd hebben?

De verdeling van de geniale kant A, en de voor mij tegenvallende kant B vind ik echt een teleurstelling. En het is niet zo dat ik de instrumentale tracks echt heel slecht vind, maar het is zo'n extreme verandering. Waarom?
Het album als geheel had makkelij 4,5 misschien wel 5 sterren kunnen halen als het niveau van kant A was doorgetrokken. Helaas zijn de feiten anders, en ondanks het feit dat ik de tracks op kant B echt niet slecht vind (elke luisterbeurt worden ze beter) kan ik als geheel album niet meer dan 3,5 (uit 5) geven.