Album recensie David Bowie - ★ (2016)

Album recensie David Bowie - ★ (2016)

 

 

 

Op 1 januari kon ik de verleiding niet meer weerstaan, en kon niet meer wachten tot ik het vinyl in handen had. Dus besloot ik het gelekte album te downloaden. Lazarus en Blackstar kende ik inmiddels, en daar was ik al aardig van onder de indruk. Dit album valt samen met mijn Bowie revival die ik al sinds november onderga (na de aanschaf van de box five years) De release van dit album kwam dus lekker uit! Ik had al een recensie klaar liggen toen het verschrikkelijke nieuws van de man zijn dood naar boven kwam op 11 januari. Dat veranderde de zaak compleet. Niet dat ik het album slechter vond, maar het luisteren ervan was ineens wel anders.
Het herinnert me aan de dood van Freddie Mercury, al was dat enigszins uitgelekt, het werd pas bekend één dag voor zijn dood. En ook hij en zijn band schreven nummers die achteraf gezien daar over gaan. Al met al is het super knap dat Bowie dit geheim heeft weten te houden ondanks alle social media e.d. van tegenwoordig. De man omringde zich heel duidelijk met pure vertrouwelingen. Die wist hij knap te selecteren, net als hij altijd deed met producers en muzikanten. Zo ook weer op deze plaat.
Het heeft een week geduurd voor ik mijn clear vinyl versie wilde openen om te draaien. Wat een mooi item is het. Mooi boekwerk, mooie hoes, en mooi vinyl. Absoluut een fantastisch item om in bezit te hebben. Het boekwerk ga ik later nog eens uitgebreid bekijken, maar ik ben benieuwd wat ik daar nog in kan ontdekken. Ik zie in ieder geval erg mooie fotos van een oude Bowie (en wat mager) maar nog steeds met kilos charisma. Dat neemt niemand hem af. Zelfs nu niet.

1.★ (9:57)
De eerste keer dat ik dit nummer hoorde was met de vrijgave van de clip. Eerste indruk was dat het een wat moeilijk en vreemd nummer was, vooral het eerste deel. Maar de clip intrigeerde me ook enorm. En de zang van Bowie, ingetogen, triest, mysterieus... Wat een goed nummer eigenlijk. Al snel keek ik 'm een aantal keer achter elkaar en was ik verslaafd aan het nummer. In de clip zie ik een afscheid van Major Tom. Tot zover begreep ik het. Typisch Bowie om dit als eerste single uit te brengen. Niet dat het nu nog hetzelfde is als tientallen jaren terug, maar het is er wel een die opvalt waar hij de aandacht meteen mee trok. Wat een klasse opener. Heel vreemd, maar verdomd lekker.

2.'Tis a Pity She Was a Whore (4:52)
Ik ken dit nummer niet in zijn originele staat (als b kant van Sue) dus ik kan alleen maar oordelen over dit resultaat. Een opvallende titel vind ik. Mooi uptempo nummers, met een sax die wat moeite heeft met in het nummer komen (lijkt het) maar uiteindelijk een mooie lijn vindt. Bowie varieert zijn vocalen met mooi laag en hoog. Het is muzikaal gezien wel een enorm Bowie nummer, vooral veroorzaakt door de sax die ook alle tonen lijkt te willen spelen. Mij stoort het niet, maar kan me voorstellen dat een leek dit wat storent vindt. De titel is ook van een toneelstuk uit de 16e eeuw (van John Ford), maar ik weet niet of Bowie hier aan refereert. Aangezien hij nogal aangetrokken was tot dit soort dingen kan ik het me wel voorstellen.

3.Lazarus (6:22)
Tja, dit nummer was al het juweeltje van het album, maar na zijn dood grijpt dit nog vele malen meer aan. Ook deze clip op de dag van release meteen gekeken. Het nummer grijpt me meteen bij de strot. Ook al voor alle kennis van nu. Het rare is dat het duidelijk is dat Bowie in de clip in het ziekenhuis ligt, en het slecht met gaat. De dood lijkt onder zijn bed zijn leven te willen grijpen. Maar ik, en ik denk niemand, zag dat andere bericht.. Nu hij dood is weten we wel beter. Wat een tragisch en triest nummer. Maar daarom ook zo verdomd mooi. Bowie zingt het zo verdomd mooi, ik voel me nog aangedaan als ik het hoor. Maar het nummer schreeuwt om gedraaid te worden. Zeker na zijn dood is dit nummer een soort troost nummer voor me. De gitaar aan het begin en einde is desperaat... de drum is triest... de sax huilt, en Bowie treurt.....Absoluut het mooiste wat er op dit album te vinden is.

4.Sue (Or in a Season of Crime) (4:40)
Ook dit nummer ken ik niet in zijn oorspronkelijke staat. Een mix van een rock / drum 'n bass nummer komt me tegemoet. Het ritme is niet bij te houden, dat past weer mooi bij de man. Helaas heeft dit nummer mij nog niet weten te overtuigen. Er gebeurt muzikaal heel erg veel, en het heeft daarom wellicht wat meer tijd nodig om te rijpen.

5.Girl Loves Me (4:51)
Dit is een nummer wat in de loop der tijd (sinds 1 januari dus) ontzettend is gegroeid. Wat zingt Bowie hier mooi. Die hoge uithalen aan het einde van sommige zinnen zijn waanzinnig! Het refrein is betoverend mooi. Als ik dit hoor wordt ik toch enigszins blij, want wat laat de man een parels achter voor ons. De tekst is deels in een onverstaanbare taal gezongen (blijkbaar een taal die werd gesproken in Gay bars in Londen tijdens de 70's, genaamd Polari) Ik kan hier dan ook niet wijs uit worden, maar soms spreekt de melodie genoeg om het te bewonderen. Dat is bij deze beauty het geval.

6.Dollar Days (4:44)
Over dit nummer is ook al genoeg gezegd. Voor zijn dood een prachtig nummer, maar na zijn dood horen we Bowie ineens zingen "I'm dying too". Wat een andere dimensie ineens. een prachtige sax trekt me mee het nummer is. Bowie zingt wat hoger dan normaal, dat geeft het nummer een lievelijk gevoel. Tot het inmiddels bekende zinnetje.  Bowie lijkt zijn fans in dit nummer te bedanken voor alle steun tijdens zijn carriere. [i]"don’t believe for just one second i’m forgetting you’ [/i] het is verschrikkelijk mooi, hij lijkt het rechtstreeks voor mij en andere liefhebbers te zingen. Maar tegelijkertijd is het verdomd moeilijk om te horen. Het heeft tijd nodig om hier zonder brok in mijn keel naar te kunnen luisteren. Prachtig nummer, zondermeer.

7.I Can't Give Everything Away (5:47)
Dit nummer doet me muzikaal wat denken aan Black Tie white noise De harmonica refereert naar zijn song [i]"A New Career in a New Town”  [/i] van het album Low Nu lijkt het erop of Bowie zich verontschuldigt dat hij er zo tussenuit gekropen is, zonder dat we wisten dat hij ernstig ziek was. Het is hem vergeven, ik geef hem zelfs groot gelijk. De sax heeft weer een grote rol in dit nummer. Het strookt niet helemaal met de rest van het nummer, waardoor het soms wat teveel de aandacht weg trekt van de rest van het nummer. Door de tekst nu een wat meer bijzonder nummer. Voor zijn dood vond ik dit samen met Sue de mindere tracks van het album.

Achteraf hoorde ik dat Bowie het album al af had toen hij hoorde in november dat hij terminaal was. Dat houdt dus in dat de songs zijn opgenomen in een periode dat hij nog de hoop had op genezing.
Alleen de sterfelijkheid van Bowie was wel naar voren gekomen, en zijn verwerking daarvan lijkt in de nummers te zitten.

Toen ik het album net had vond ik het meteen fantastisch. En gelukkig velen met mij. 5 van de 7 tracks zijn enorm sterk. De korte speelduur van de plaat draagt er aan bij dat het dan zo'n indruk maakt. Nu we allemaal weten hoe het zit heeft de plaat een compleet andere lading, en ook het sentiment er achter is totaal anders. Bowie's zwanenzang is en blijft een prachtig album. De grote ster van de aarde, verlaat ons als zwarte ster. Ik kijk af en toe omhoog of ik 'm zie schijnen, want hoe zwart hij zal zijn, het is en blijft Bowie, dat moet gewoon stralen!