Album recensie David Bowie - Station to Station (1976)
De Bowie express rijdt van station tot station, maar zijn ritten zijn nooit hetzelfde. Welke wissel wordt genomen is nooit van te voren zeker, en is altijd maar afwachten. Eén ding is wel zeker, het eindstation zal altijd een mooie zijn.
De plaat heb ik met terugwerkende kracht leren kennen, want ik was pas 2 bij de release. Het duurde dus wat langer voor ik mijn ticket kocht voor deze trip.
De plaat heb ik met terugwerkende kracht leren kennen, want ik was pas 2 bij de release. Het duurde dus wat langer voor ik mijn ticket kocht voor deze trip.
1.Station to Station (10:11)
Een mooi onheilspellend begin zodra de instrumenten inzetten. De bas geeft me het gevoel dat het wel goed gaat komen. Dat onheilspellende is maar een gevoel. Het vriendelijk klinkende harmonicatje (of is het een synth) bevestigt dat. De trein komt maar langzaam op gang, bij tergent langzaam, maar wat is dat lekker. Ik zit bij wijze van spreken op het puntje van mijn stoel te wachten wat er komen gaat. Het onheilspellende dreunt door het hele nummer heen. Het houdt het echt heel erg interessant. The return of the thin white Duke zingt Bowie. Terug naar Europa na zijn flirt met de Amerikaanse soul muziek? Het bevalt me heel erg wat ik hoor. Bowie zijn stem klinkt mooi!
De versnelling in het nummer is niet vervelend. Vaak stoort me zo'n koerswijziging, maar het past mooi. Ik heb dit altijd al een lekker nummer gevonden, maar 11 januari j.l. was dot het eerste nummer wat ik op de radio hoorde, nadat ik over zijn dood had vernomen. Die link zal nu voor eeuwig blijven hangen aan dit nummer. Nu voel ik me er weemoedig bij, wellicht verandert dat gevoel in de loop der tijd weer in iets van trots en blijdschap.
Een mooi onheilspellend begin zodra de instrumenten inzetten. De bas geeft me het gevoel dat het wel goed gaat komen. Dat onheilspellende is maar een gevoel. Het vriendelijk klinkende harmonicatje (of is het een synth) bevestigt dat. De trein komt maar langzaam op gang, bij tergent langzaam, maar wat is dat lekker. Ik zit bij wijze van spreken op het puntje van mijn stoel te wachten wat er komen gaat. Het onheilspellende dreunt door het hele nummer heen. Het houdt het echt heel erg interessant. The return of the thin white Duke zingt Bowie. Terug naar Europa na zijn flirt met de Amerikaanse soul muziek? Het bevalt me heel erg wat ik hoor. Bowie zijn stem klinkt mooi!
De versnelling in het nummer is niet vervelend. Vaak stoort me zo'n koerswijziging, maar het past mooi. Ik heb dit altijd al een lekker nummer gevonden, maar 11 januari j.l. was dot het eerste nummer wat ik op de radio hoorde, nadat ik over zijn dood had vernomen. Die link zal nu voor eeuwig blijven hangen aan dit nummer. Nu voel ik me er weemoedig bij, wellicht verandert dat gevoel in de loop der tijd weer in iets van trots en blijdschap.
2.Golden Years (4:00)
Dit lijkt op het eerste gehoor een overblijfsel van Young Americans Dezelfde stijl, had zo op dat album gepast. Lekker funky, soul achtig nummer, met een laag zingende Bowie als achtergrond koor, en een mooi luid zingende Bowie als lead vocalist. Erg lekker nummer.
Dit lijkt op het eerste gehoor een overblijfsel van Young Americans Dezelfde stijl, had zo op dat album gepast. Lekker funky, soul achtig nummer, met een laag zingende Bowie als achtergrond koor, en een mooi luid zingende Bowie als lead vocalist. Erg lekker nummer.
3.Word on a Wing (5:50)
De mooie synth, het prachtige pianospel en fantastische zang van Bowie maken deze afsluiter van kant A tot een zeer prettig einde. In dit nummer krijg ik de indruk dat hij zijn geloof wil verklaren. De zin
[i]Just because I believe don't mean I don't think as well, Don't have to question everything in heaven or hell[/i] laat me zien dat hij zijn eigen manier van geloven wil bepalen, en niet zoals het in het boekje staat. Zoals het Bowie betaamt met alles :) Deze verklaring levert in ieder geval een erg mooi nummer op!
De mooie synth, het prachtige pianospel en fantastische zang van Bowie maken deze afsluiter van kant A tot een zeer prettig einde. In dit nummer krijg ik de indruk dat hij zijn geloof wil verklaren. De zin
[i]Just because I believe don't mean I don't think as well, Don't have to question everything in heaven or hell[/i] laat me zien dat hij zijn eigen manier van geloven wil bepalen, en niet zoals het in het boekje staat. Zoals het Bowie betaamt met alles :) Deze verklaring levert in ieder geval een erg mooi nummer op!
4.TVC 15 (5:31)
Rock 'n roll gecombineerd met een beetje jazzy sound (de bas zorgt daarvoor). Een wat tegendraads geluid wat ik als typisch Bowie noteer. Ik moet er even inkomen, het grijpt me niet meteen. Het is een product van een trip waarin Bowie geloofde dat mensen in een tv kunnen kruipen (of andersom, dat weet ik niet meer precies) Het moet vast een hilarisch, maar ook beangstigende trip geweest zijn. Het is wel een interessant nummer, maar het omarmt me nooit helemaal. De gitaar in het refrein vind ik overigens wel waanzinnig lekker.
5.Stay (6:13)
Het intro doet me meteen denken aan Golden Years. Het heeft weer dat heerlijke soul sausje van Young Americans. Vanuit het intro wordt de song mooi uitgesponnen tot het nummer wat het uiteindelijk moet worden. Het aanstekelijke funky gitaartje gecombineerd met het heerlijke bas geluid maken dat ik niet kan stil zitten op dit nummer. Bowie met zowel hoge als lage vocalen in het refrein, het is een magische combinatie. Hoe meer Bowie's hoe beter :)
Rock 'n roll gecombineerd met een beetje jazzy sound (de bas zorgt daarvoor). Een wat tegendraads geluid wat ik als typisch Bowie noteer. Ik moet er even inkomen, het grijpt me niet meteen. Het is een product van een trip waarin Bowie geloofde dat mensen in een tv kunnen kruipen (of andersom, dat weet ik niet meer precies) Het moet vast een hilarisch, maar ook beangstigende trip geweest zijn. Het is wel een interessant nummer, maar het omarmt me nooit helemaal. De gitaar in het refrein vind ik overigens wel waanzinnig lekker.
5.Stay (6:13)
Het intro doet me meteen denken aan Golden Years. Het heeft weer dat heerlijke soul sausje van Young Americans. Vanuit het intro wordt de song mooi uitgesponnen tot het nummer wat het uiteindelijk moet worden. Het aanstekelijke funky gitaartje gecombineerd met het heerlijke bas geluid maken dat ik niet kan stil zitten op dit nummer. Bowie met zowel hoge als lage vocalen in het refrein, het is een magische combinatie. Hoe meer Bowie's hoe beter :)
6.Wild Is the Wind (6:00)
Bijn één jaar geleden heb ik [url=http://www.musicmeter.nl/album/4764/info/270#messages]hier[/url] al eens geroepen dat dit nummer de versie van Nina Simone wegblaast. Daar waren de meningen wat over verdeeld, maar ik blijf die mening vasthouden. Bowie zingt dit nummer zo waanzinnig mooi, daar kan wat mij betreft niemand meer overheen. De muziek vind ik ook betoverend mooi. Jammer dat het maar 6 minuten duurt. in 1999 coverde George Michael deze song ook op Songs from the Last Century in een zeer jazzy versie. Maar tijdens zijn Symphonica tour deed hij een versie die een directie kopie van Bowie was, en die kwam heel erg in de buurt. De bonus cd van David Bowie at the Beeb bevat een werkelijk waanzinnige uitvoering van dit nummer. Een hele diepe buiging voor Bowie....
Bijn één jaar geleden heb ik [url=http://www.musicmeter.nl/album/4764/info/270#messages]hier[/url] al eens geroepen dat dit nummer de versie van Nina Simone wegblaast. Daar waren de meningen wat over verdeeld, maar ik blijf die mening vasthouden. Bowie zingt dit nummer zo waanzinnig mooi, daar kan wat mij betreft niemand meer overheen. De muziek vind ik ook betoverend mooi. Jammer dat het maar 6 minuten duurt. in 1999 coverde George Michael deze song ook op Songs from the Last Century in een zeer jazzy versie. Maar tijdens zijn Symphonica tour deed hij een versie die een directie kopie van Bowie was, en die kwam heel erg in de buurt. De bonus cd van David Bowie at the Beeb bevat een werkelijk waanzinnige uitvoering van dit nummer. Een hele diepe buiging voor Bowie....
De prachtige hoes (van de LP, de zwart witte dus) is al het eerste wat indruk maakt. Prachtig in zijn simpelheid. Bowie op de top van zijn cocaïne verslaving als the thin white duke. Wel heel erg thin... Kan er soms moeilijk naar kijken. Maar qua inspiratie en uitvoering leed hij er niet onder, sterker nog, hij presteert optimaal!
Het album bevat "maar" 6 nummers, maar is van grote klasse. Veel nummers lijken nog geen 3 minuten te duren, en dat is een goed teken.Door het iets tegenvallende TVC15 is het net geen 5 sterren plaat voor me, maar het komt er wel heel erg dicht in de buurt.
Het album bevat "maar" 6 nummers, maar is van grote klasse. Veel nummers lijken nog geen 3 minuten te duren, en dat is een goed teken.Door het iets tegenvallende TVC15 is het net geen 5 sterren plaat voor me, maar het komt er wel heel erg dicht in de buurt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten