Album recensie David Bowie - The Man Who Sold the World (1970)

Album recensie David Bowie - The Man Who Sold the World (1970)

Ik had eerst de "kick" hoes in bezit, die ik persoonlijk ook mooier vind, maar door aanschaf van de Five years box een paar maanden terug, nu in het bezit van de "jurk" hoes. Een mooi statement natuurlijk, maar toch vind ik het niet een bijzonder mooie hoes. Deze plaat heeft wat tijd nodig gehad om bij me binnen te komen, maar zoals het vaak een goede plaat betaamt, even rijpen, en dan de vruchten plukken.

1.The Width of a Circle (8:05)
De wat dreigende gitaar geeft een verkeerde indruk. Deze wordt snel opgevolgd door een redelijk relaxed stukje muziek. Wat me opvalt is dat vooral de bas een prominente rol speelt op dit nummer. Deze is nogal naar de voorgrond geduwd. Het geeft een bijzonder effect. Mooi basspel, dus niks mee. De gitaar solo gaat totaal tegen de muziek in, en vind ik wat storend in het nummer. De gitaar begleiding op de song doet me denken aan Black Sabbath, het neigt naar de zwaardere rock, niet zozeer de manier van spelen, maar de sound. Het past erg mooi. Het 2e deel van het nummer is het beste stuk! Mooie vocalen van Bowie!Een heerlijke start van een vroege Bowie plaat.

2.All the Madmen (5:38)
Een mooi begin met een jolig fluitje in het nummer. Al snel wordt het muzikaal een serieus nummer, en trekt het naar een rock song. Weer die zwaardere gitaar sound. Dat geeft een heerlijk geluid aan deze plaat. De drumpartij valt ook positief op. De climax zou met een harder gitaar geluid gewoon heavy metal geweest zijn! Het synt geluid verpest dat gevoel een beetje. Al past het wellicht wel goed bij de inhoud van de tekst.

3.Black Country Rock (3:34)
De metal touch blijft een thema op de plaat. Ook dit nummer heeft referenties. Weer vind ik de bas erg mooi. De bassist heeft echt een hoofdrol op de plaat. Mooi. Het nummer zelf houdt niet mijn aandacht vast. Zeker als Bowie als een "geit" gaat klinken. Het schijnt een hommage aan Marc Bolan te zijn. Ik vind het niet zo mooi.

4.After All (3:53)
Dit nummer heeft een wat duister karakter, mede veroorzaakt door het achtergrond koor. Het bevalt me goed! Ik herken het synth geluid uit Space oddity, leuk om dat te horen. Het nummer is werkelijk meeslepend, het hoeft niet te eindigen, maar helaas doet dat 't wel na een krappe 4 minuten.

5.Running Gun Blues (3:12)
Bowie zet hoog in, dat gaat maar net goed. "I can't control it" zingt hij in 't begin. Het zal vast niet over zijn stem gaan, maar het past wel. Ik vind het een valse start. Het hele nummer door gaat dat wat geforceerde hoog zingen door. Het maakt het geen prettige luister ervaring. Het eerste echt tegenvallende nummer wat mij betreft.

6.Saviour Machine (4:26)
De rock invloeden worden voortgezet op dit nummer. Bowie zingt op een erg mooie manier, zeker in het refrein. Wat enigszins achterhaald klinkt is toch weer de synth. Het zal in die tijd wel enorm modern geweest zijn, maar het haalt het rock karakter wat weg vind ik. Maar over het algemeen is dit nummer gewoon erg fijn, met een mooie climax.

7.She Shook Me Cold (4:13)
Het intro doet wat denken aan Jimi Hendrix. Al snel beland ik in (weer) een heavy metal achtig nummer. Zware gitaar, drukke drums. Toch wordt het nergens echt hard. Het refrein geeft me dan weer een Led Zeppelin gevoel. Bowie was duidelijk veel rock aan het luisteren tijdens deze periode.
Het nummer eindigt in een Jam achtige sessie, waar heel veel gebeurd. Voor mij is dat een kleine teleurstelling, want het breekt het nummer helaas wat af.

8.The Man Who Sold the World (3:12)
De titel track, die ik als eerste hoorde in de uitvoering van Nirvana. Dit is natuurlijk een prachtig uitgevoerde cover die heel erg dichtbij het origineel blijft. Toch viel de versie van Bowie mij niet tegen toen ik die voor het eerst hoorde. Doordat Nirvana het nummer zeer eerbiedig heeft uitgevoerd, is het origineel waarschijnlijk ook erg goed te beluisteren. Ook Bowie's versie maakt dus indruk. Al vind ik het effect wat op zijn stem is gezet wat jammer. Ik zou graag een versie horen zonder dat rare effect.

Eigenlijk is dit Bowie's metal plaat, ook al wordt het nooit echt keihard, de invloeden zijn duidelijk te horen. Het is een boeiend album met heel af en toe wat momenten waar ik moeilijk doorheen kom. Maar met elke luisterbeurt wordt het beter, dus wie weet komt het ook nog goed met die wat moeilijkere stukken.