Album recensie David Bowie - Let's dance (1983)

Album recensie David Bowie - Let's dance (1983)

 

 

1983, ik was als Doe Maar liefhebber van 11 net de muziek en de top 40 aan het ontdekken. De wereld van muziek werd langzaam breder. Ik hoorde Let's dance, en later China girl van Bowie, en was verkocht. Wat een stem, wat een persoonlijkheid! Ik had geen idee dat deze man al een hele rits top platen achter zich had, en in feite werd verguisd door de aanhang van die periode om wat hij nu uitbracht. Week in, week uit heb ik bij de lokale platenzaak voor het raam gestaard naar de geblondeerde haardos van Bowie op de hoes. Ooit zal ik die plaat in handen hebben, en mee naar huis nemen. Ik kan nu wel verklappen dat dat na lang sparen ook is gelukt!
 De man had een donkere, moeilijke periode achter de rug, en koos het commerciele, lichtere pad. Hij ging met zijn tijd mee. Zocht de juiste poppetjes (Nile Rodgers) op voor op de juiste plek, en daar was Let's dance. Iets waar hij jaren later om werd geprezen, vernieuwing, niet blijven hangen in oude successen, durven te veranderen, en schijt aan de standaard te hebben. Nu, ruim 30 jaar later lees ik nog steeds zure commentaren over deze periode. Dit is mijn kennismaking met de man, en ik kan mezelf gelukkig noemen, want ik had een verleden waar ik in kon duiken, en een toekomst waar ook nog veel moois zou uitkomen. Dat Bowie iets bijzonders had zag ik als 11 jarig ventje al wel, maar hoe bijzonder hij was ontdekte ik pas vele jaren later.

1.Modern Love (4:48)
Voor mij als klein ventje was dit al een heerlijk nummer. Lekker opzwepend ritme, mooie saxofoon, en het intro, wat een interessant geluid. Absoluut een erg goed en hitgevoelig nummer. Als opener erg geschikt, want de interesse is wat mij betreft meteen gewekt. Ik hoor het na ruim 30 jaar nog steeds erg graag!

2.China Girl (5:33)
Weer zo'n magisch intro. Dit nummer trok destijds mijn aandacht, en Bowie zat daarna in mijn systeem. Bowie zingt met een mooie lage stem. Knappe productie van Nile Rodgers. Typische 80's sound, ik geniet er van! Geschreven in '77 met Iggy Pop . Hij nam het op voor zijn album the Idiot. Soms zie ik dat deze versie een cover wordt genoemd, maar de mannen schreven het samen, dus dit is gewoon de versie van Bowie voor mij. En Bowie maakt het nummer vele malen beter dan Iggy dat deed wat mij betreft. Stevie Ray Vaughan speelt een magisch potje gitaar. De versie op dit album is langer dan de single versie, en dus ook nog een stuk interessanter. Als jochie vond ik dat dit nummer leek op Doe iets van de Frank Boeijen Groep. inmiddels weet ik wel beter, en moet dat andersom zijn natuurlijk. Recent hoorde ik hem nog zeggen bij DWDD dat hij en de band enorm waren geinspireerd door dit album, dat was na al die jaren de bevestiging voor mijn gevoel. China girl is voor mij het hoogtepunt van het album.

3.Let's Dance (7:37)
Nog zo'n enorm lekkere 80's knaller. Wat een mooi ritme, wat een magische zang, wat een hit! Nile Rodgers was in deze jaren de hitmaker bij uitstek, en dit nummer laat horen waarom. De versie op dit album is de 12 inch versie, en ik ben blij dat deze erop staat. Ook hier geldt dat deze vele malen beter is dan de single versie. Dit zijn nummers die je al hoort sinds je jeugd, en nooit gaan vervelen.

4.Without You (3:09)
Dit nummer is in Nederland ook een single geweest, maar heeft logischerwijs niet zo veel gedaan. Vergeleken met de 3 voorgangers is dit niet zo'n sterk nummer, zeker niet voor in de top 40.  Het kabbelt wat voort, en blijft treed niet zo enorm op de voorgrond. Deze song mist het charisma van zijn 3 voorgangers.  Kant A sluit dus wat lafjes af.

5.Ricochet (5:13)
Het nummer begint wat oppervlakkig, maar als het refrein inzet wordt mijn interesse ineens wel gewekt. Een andere gitaar sound, hetzelfde ritme, toch een enorm verschil. Het ritme maakt het nummer tot een interessant geheel. Het is een vreemd nummer, met gesproken teksten tussendoor (samples denk ik) en rare geluidjes. En toch blijft het boeien. De blazerssectie aan het eind geeft er een swingende sound aan.

6.Criminal World (4:24)
Dit intro (Stevie Ray Vaughan) lijkt een rechtstreekse kopie van China Girl. Ik ken het origineel niet (dit is een cover van Metro) maar als dat gitaar loopje indentiek is, is China Girl wellicht daardoor geïnspireerd. De bas en gitaar maken de song heel erg genietbaar.

7.Cat People (Putting Out Fire) (5:09)
Deze track heeft een enorm 80's sausje. Lekker achterhaald inmiddels, maar ik vind het mooi. Bowie zingt erg laag tot aan het refrein. Wederom erg mooi gitaarspel. Ook voor dit nummer is geen lullige gast artiest ingehuurd: Giorgio Moroder. Ik ken de man van zijn elektronische snufjes en nummers, maar kan niet direct horen wat zijn bijdrage is (behalve het schrijven ervan) muzikaal gezien. Sterkste track van kant b wat mij betreft.

8.Shake It (3:50)
Dit nummer refereert wat mij betreft qua ritme weer naar Let's dance. Het is een wat huppelig nummer. Niet slecht, maar ook geen gigantische hoogvlieger.

Gitarist Stevie Ray Vaughan en producer Nile Rodgers en nog vele andere artiesten die hier aan mee gewerkt hebben maken dit samen met de meester Bowie tot een boeiend album. De plaat start met 3 enorme knallers die de lat heel erg hoog leggen. Ondanks dat het verolg echt niet slecht is of tegenvalt, wordt het niveau van de start niet meer gehaald. Wellicht had een andere verdeling van de songs de lp wat memorabeler kunnen maken, maar de heren wisten natuurlijk ook niet van te voren dat die 3 songs grote hits zouden worden. Nu is het beste kruit wel verschoten met de start. Desondanks toch een welkome kennismaking met het fenomeen Bowie voor mij.