Album recensie David Bowie - Aladdin Sane (1973)

Album recensie David Bowie - Aladdin Sane (1973)

Van de fotoshoot voor de hoes

Bowie in 1973



 

De iconische hoes is wereldwijd bekend. Ik vond het vroeger altijd een beetje eng. Een man zonder wenkbrauwen was toch een beetje een raar gezicht. Net als zijn muziek ben ik zijn artistieke uiterlijke uitingen ook pas later gaan waarderen. Dit album verscheen in mijn geboortejaar, en het heeft zeker 20 jaar geduurd eer ik dit album eens aandacht gaf. Het duurde nog een aantal jaar voor ik het ook echt kon waarderen.

 

1.Watch That Man (4:25)

De opener heeft een Rolling Stones sound over zich heen gegoten gekregen. Dat is de eerste indruk die bij mij wordt gewekt. De aanwezigheid van de blazers, en de piano maken de Rock 'n roll sound compleet. Normaal hou ik daar niet zo van, maar het tempo ligt redelijk laag,  waardoor ik het nummer goed kan luisteren. Een echte favoriet zal het echter nooit worden.

 

2.Aladdin Sane (1913-1938-197?) (5:06)

In dit nummer valt het prachtige piano spel op. Het leidt me door de coupletten heen, om tijdens het refrein iets naar een rock song te neigen, maar zodra het refrein over is is dat laid back gevoel er weer. De bas is ook op een mooie, maar minder opvallende manier aanwezig. Een saxophone gaat zich halverwege ook bemoeien met de song, het wordt steeds mooier. De piano verstoort dat feestje enigszins in de solo, want die gaat van heel mooi aanwezig, naar wat druk en overheersent aanwezig. Het past bij Bowie, ik vind het wat jammer van het nummer, wat verder echt prachtig is.

 

3.Drive-In Saturday (4:29)

Terug naar de 50's met dit nummer. Het koortje zorgt voor dat gevoel. Het geeft een leuke sfeer aan het nummer. In het refrein gaat Bowie voluit met zijn stem, iets waar ik altijd van geniet. Het nummer werd eerst aan Mott the Hoople aangeboden, maar die wilde de song niet. Maar goed ook, ik vind het namelijk een heerlijk Boiwe nummer. Het 1e nummer op dit album wat ik echt helemaal goed vind.

 

4.Panic in Detroit (4:25)

Congas in een Bowie track. Interessant. Een lekkere zware gitaar maakt het nummer meteen aantrekkelijk. De flirt met een afwijkende ritmesectie is zeer geslaagd. Erg opzwepend, ik kan er niet op stil blijven zitten.

 

5.Cracked Actor (2:56)

De titel geeft me het vermoeden dat dit nummer over drugs en sex gaat.De zin [i]Suck, baby, suck, give me your head[/i] laat ook niks te raden over. Het is een lekker rock nummer, met een catchy refrein. De song is vrij kort, en meer heeft dit ook niet nodig, gewoon een lekkere rocker.

 

6.Time (5:09)

De opening geeft me het gevoel dat ik in een theater ben beland. De mooie stem van Bowie betovert me meteen. Ik zit gekluisterd aan zijn lippen, en luister naar wat hij te vertellen heeft. De aanloop naar het refrein is mooi. Als alle muzikanten zijn ingehaakt blijf ik de piano weer een hoofdrol horen spelen. Dat is erg mooi. Het nummer is werkelijk prachtig! Voor mij de beste track van dit album.

 

7.The Prettiest Star (3:26)

Weer die 50's feel die ook al in Drive-In Saturday te horen was. Een ode aan zijn toenmalige ega, Angela. Het is een lief liedje om lekker op mee te deinen. Niks mis mee.

 

8.Let's Spend the Night Together (3:03)

Een cover van de Rolling Stones. Geen onlogische keuze. De invloed van de band werd al hoorbaar in de eerste track van dit album, dus de link is er. Bowie maakt er meer een rock song van, maar houdt het nummer qua melodie wel in ere. Ik vind het origineel echt te goed om deze versie echt te kunnen waarderen. Het is me iets teveel glamrock achtig, niet helemaal aan mij besteed.

 

9.The Jean Genie (4:02)

Een iets bluesachtige sound, maar dan snel gespeeld. Zo zou ik de muziek willen omschrijven. Een enorme meezinger! Zelfs de gitaarrif is bijna goed mee te zingen. Erg herkenbaar. Bowie praat de coupletten bij elkaar. Het is nog net zingen, maar neigt naar praten. Wellicht een vroege vorm van rappen? Lekker nummer!

 

10.Lady Grinning Soul (3:46)

Weer dat mooie piano spel van Mike Garson die een nummer opent.Als Bowie zijn stem daar aan toevoegt is de magie alweer een feit. Prachtig gezongen, ondersteund door een Garson die zijn vingers over de toetsen laat glijden alsof het een mooie vrouw is. Alle instrumenten die volgen worden met respect getoond, en krijgen op een of andere manier een hoofdrolletje. Zo is de sax even het middelpunt, en later de akoestische gitaar. Pracht song, en een zeer waardige afsluiter!

 

De plaat komt wat mij betreft wat stroef op gang en pas bij de derde track hoor ik een song die me volledig vast kan houden. Maar wat volgt is allemaal heel erg goed.

Met het toevoegen van Mike Garson aan zijn band, deed Bowie een zeer slimme zet. Hij voegt namelijk muzikaal heel erg veel toe aan de band. Zijn sound is redelijk dominant aanwezig in meerdere songs, en dat zijn nummers waar ik echt van geniet. Knap hoe Bowie de beste mensen om zich heen wist te verzamelen. Daar was geen talentenjacht voor nodig.
Het is knap dat Bowie na een wat moeizame start van zijn carriere toch zijn draai heeft gevonden, en het ene na het andere top album weet uit te brengen. Wat een inspiratie had de man destijds, en wat slim presenteerde hij alles. Dikke voldoende voor dit album!