Album recensie David Bowie - Young Americans (1975)

Album recensie David Bowie - Young Americans (1975)

 

Bowie, Yoko Ono, John Lennon

 

Ziggy was niet meer, maar op de hoes zie ik nog een half overblijfsel van dat alter-ego. Overigens vind ik dit een verschrikkelijk lelijke foto voor een platenhoes, maar het zal wel gepast hebben in de tijdsgeest denk ik maar. Bowie kijkt met een sigaret in de hand serieus naar de camera. Een periode waarin ik vind dat hij er echt slecht uitzag. Maar muzikaal niets inleverde, en daar gaat 't om.
Een album waar je Luther Vandross in je achtergrond koor hebt zitten, en John Lennon als gast artiest hebt, moet toch wel goed uitpakken?
Voor Ziggy fans toch wel een schok, Bowie gaat op de soul tour... Ik heb 't niet bewust mee gemaakt, dus ik sta hier totaal anders in dan de overlevenden....

1.Young Americans (5:11)
Een zeer toegankelijke opener, die lekker soul achtig klinkt. De saxofoon van David Sanborn toetert lekker mee gedurende het hele nummer. Mooi hoe deze een onopvallende, maar toch grote hoofdrol speelt. De vocalen van Bowie zijn erg mooi. Het gospel achtrige koor bepaalt de sfeer van het nummer ook voor een groot deel. Alle losse stukken vallen mooi in elkaar als één geheel. De aanwezigheid van vriend John Lennon lijkt al te worden aangekondig met een passage uit the Beatles track a day in the life (I read the news today, oh boy) Lekkere starter.

2.Win (4:44)
Het 2e nummer is een ballad, met een mooi typisch 70's gitaar geluid. Wederom ligt de kracht van het nummer in het samenspel met de achtergrond zang, in dit geval voornamelijk een vrouwelijke stem. Halverwege is er een strijkorkest toegevoegd wat het nummer nog meer waarde geeft. Ik vind het erg mooi, de combinatie van Bowie met soul muziek.

3.Fascination (5:45)
Een nummer wat deels van de hand van (toen nog achtergrond zanger) Luther Vandross is. Een funky track, gebaseerd op Luther Vandross zijn song Funky Music.  Weer wordt het nummer gedragen door het sterke samenspel van Bowie met zijn achtergrond zangers. Dat is toch wel de kracht op dit album, afgezien van de heerlijke muziek.

4.Right (4:15)
Een slow funk nummer.  Weer de sax met een sterke rol. Op een goede koptelefoon luistert dit werkelijk heerlijk weg. Bowie laat horen dat welke weg hij ook inslaat, dit met finesse en zorgvuldigheid doet.

5.Somebody Up There Likes Me (6:30)
Het eerste nummer wat niet echt mijn aandacht weet vast te houden. Ikkan er noet echt een vinger op leggen waarom dat is. Misschien omdat het na kant A een beetje meer van 't zelfde is? Het is niet slecht, maar echt opvallen doet dit niet. De zweverige synth op de achtergrond vind ik wel erg mooi.

6.Across the Universe (4:29)
Een gewaagde cover van een prachtige Beatles track. Maar als je John Lennon dan als gast mag verwelkomen weet je dat 't wel goed zit. De man heeft zijn zegen gegeven en draagt zelf ook een steentje bij. Het nummer heeft een wat valse start qua zang vind ik, maar al snel herstelt zich dat in een eervolle cover. Mooi om Lennon op de achtergrond te horen. Bowie speelt mooi met de melodie en geeft hier en daar zijn eigen draai daar aan.

7.Can You Hear Me (5:03)
Het strijk orkest is weer uit de kast getrokken om te spelen op dit nummer. Het maakt het nummer net iets te glad helaas. Weer een nummer wat me minder boeit.

8.Fame (4:16)
Weer een song samen geschreven en opgenomen met John Lennon, die goed is te horen op dit nummer, mooi! Ik kende de mix afkomstig van Changesbowie (1990) voor ik deze versie kende. Beide versie bevallen me erg goed overigens. Heerlijk funky en enorm catchy. Een van mijn Bowie favorieten. Overigens hebben mijn andere helden Duran Duran hier een leuke cover van gemaakt (als b-kantje origineel uitgebracht, maar later op de speciale editie van Duran Duran verschenen)

Waar Queen flirt met disco en U2 flirt met dance en jammerlijk falen (commercieel gezien) , laat Bowie hier horen hoe het moet. De man kan werkelijk alle kant op, en doet dat met zorg. Zorgt voor de juiste muzikanten en producers en schrijft het juiste materiaal. Het resulteert in misschien wel zijn meest toegankelijke plaat ooit. Kant A is in zijn geheel sterk, kant B kent 2 wat mindere momenten, maar eindigt wel met super song Fame. Al met al wel een erg fijn album, wat makkelijk weg luistert..