Album recensie David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972)

Album recensie David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972)

De originele hoes uit 1972

 

De hoes van de 2003 Ken Scott Mix)

Bowie in 1972 

 

Voor de recensie van dit album heb ik de (2003 Ken Scott mix lp gebruikt uit de 5 years box. Ik ben rijkelijk laat met het waarderen van dit album. Muzikaal opgegroeid in de 80's en dus met een Bowie die hits had met  http://www.musicmeter.nl/album/5433 en http://www.musicmeter.nl/album/5436. Ik moest niks hebben van het eerdere werk van de man. Dat rare haar, geen wenkbrauwen, jurken, vreemde kleding.. Wist ik veel wat voor moois ik daardoor misliep. Nou is het wel zo dat bij Bowie veel werk even tijd nodig heeft om te leren waarderen. Dat is dus ook het geval geweest bij deze albums. Die 80's platen waren allemaal veel toegankelijker, en dus voor een jochie als mij goed te verteren. Misschien een geluk voor mij, want ik weet nu elke periode van Bowie goed te waarderen.
Dit album betekende de grote doorbraak voor Bowie, terwijl hij dat eigenlijk met de 2 voorgangers ook al verdiende. Zijn alter-ego heeft dat laatste zetje gegeven denk ik, want dat was iets compleet nieuws natuurlijk, En wat een stempel heeft hij gedrukt op het vervolg van de popmuziek later. Het uiterlijk van de punkers... Ziggy.... Zelfs nu nog zie je de invloeden van Ziggy terug in de muziek. Niet slecht voor een fictief persoon.

1.Five Years (4:43)
Via een fade in word ik gelanceerd in de wereld van Ziggy. De kenmerkende drum is al meteen smullen. Die piano die daarop volgt doet me meteen denken aan het nummer "God" van Lennon. Maar die vergelijking is snel weer verdwenen. Mooi om het nummer van een rustig geheel naar een schreeuwerige climax te horen gaan. Prachtige opener!

2.Soul Love (3:33)
Dit nummer heeft al die Bowie sound, die later nog vaak zou terugkeren. De saxofoon op de achtergrond draagt daar grotendeels aan bij. Het subtiele achtergrond koortje vind ik erg vermakelijk. Het nummer zelf is heerlijk laid back. Lekker niks aan de hand sfeertje.

3.Moonage Daydream (4:39)
Dit nummer schreef Bowie voor een andere zanger (Arnold Corns). Als je die versie hoort stelt het werkelijk geen fluit voor. Bowie geeft er zoveel meer leven aan in de versie die hier te horen is. Het bewijs dat de man speciaal is. Want wat de één niet kan brengen, kan Bowie wel vol overtuiging. Het is een soort rock ballad, maar de fluit solo geeft het een wat jolig karakter mee. Daarna zorgen de strijkers voor een mooi compleet geheel. Weer een erg goed nummer! Het wordt afgesloten met een fantastische gitaar solo door de heer Ronson.

4.Starman (4:13)
Bowie en space, aliens, het is een combinatie die heel herkenbaar is bij de man. Dit nummer gaat daar ook over, en het lijkt wel of het elke keer raak is als hij dat thema aansnijdt voor een nummer. (space oddity, Hello Spaceboy, Is there life on Mars). Het zijn allen zeer hitgevoelige tracks. De overgang naar het refrein is werkelijk wonderschoon. En weer een prijsnummer op een tot nu toe erg goed album!

5.It Ain't Easy (2:57)
Een wat vreemde eend in de bijt. Als dit een concept album is, wat doet een cover dan op de plaat? Geschreven door Ray Davies (niet van the Kinks) en eerder al gecovered door andere artiesten. Desalniettemin toch wel een lekker nummer.
6.Lady Stardust (3:21)
Een mooie ballad, en soort tribute naar collega Marc Bolan (gezien het feit dat het eerder He Was Alright (A Song for Marc als titel had meegekregen. Een lekkere meezinger, met mooie piano begleiding.

7.Star (2:46)
Een rock 'n roll achtig nummer, en het eerste wat me niet zo aanspreekt. Wat ik wel grappig vind om te horen is het achtergrondkoor. Damon Albarn heeft heel erg goed geluisterd naar deze plaat, dat kan niet anders, want bij Blur zitten tal van dit soort invloeden.

8.Hang on to Yourself (2:38)
Dit nummer nam Arnold Corns op voor de B- kant van Moonage daydream. Ik ken die versie niet, maar kan me niet voorstellen dat dit een betere versie dan die van Bowie is. Dit nummer is ook niet mijn favoriet, al heeft het wel iets wat me geboeid houdt. Vooral het gitaartje van Ronson tussen de coupletten door zal daar aan bij dragen vermoed ik.

9.Ziggy Stardust (3:13)
Misschien wel de bekendste track van het album. Het intro pakt me meteen vast, en laat niet meer los. Het gitaar geluid nadat Bowie is begonnen met zingen, doet me wat denken aan de sound van Brian May. Zag dit nummer laatst op een dvd (http://www.musicmeter.nl/album/181386) en daar blijkt dat dit nummer na ruim 38 jaar (dat was het toen) nog niks heeft ingeboet aan kracht. Prachtig nummer, en voor mij een soort verademing na toch 2 wat zwakkere nummers.

10.Suffragette City (3:25)
Dit nummer leerde ik kennen als song van http://www.musicmeter.nl/artist/5079 al b-kant van Rage hard. Toen was ik er niet zo kapot van. Toen ik later het origineel leerde kennen kwam ik gelukkig tot de ontdekking dat het aan de uitvoerders lag. Hun cover is helaas niet zo geslaagd, hoewel ze toch erg dichtbij het origineel blijven. Ondanks dat het toch weer een rock 'n roll georienteerde track is, kan ik dit nummer goed hebben.

11.Rock & Roll Suicide (2:58)
 De afsluiter brengt weer wat rust in de tent. Pas zodra Bowie zijn stembanden laat gelden met de zin "You're Not Alone" begint het nummer pas echt te leven, en indruk te maken. Wat een meesterlijke afsluiter is dit zeg! Helaas is de speelduur erg kort, en het euforische gevoel wordt weggerukt door het snelle einde. Nog maar een keer opzetten dan.
Na al die jaren van ontkenning is deze plaat bij mij gegroeid tot één van mijn Bowie favorieten. Wat een knappe plaat. Ik hoef er weinig woorden meer aan vuil te maken denk ik, een absolute klassieker!