Album recensie David Bowie - Reality (2003)

Album recensie David Bowie - Reality (2003)

 

 

 

Een groen vinyl exemplaar ligt op mijn platenspeler mooi te wezen. Dit album heb ik destijds op cd gekocht, maar snel naast me neergelegd. Ik was er blijkbaar nog niet klaar voor. Nu, jaren later heeft ie meer dan mijn interesse, en vind ik het een pracht plaat. De vinyl versie heeft een mooi groot boekwerk, wat het luisterplezier alleen maar bevordert. De hoes laat een Japans Bowie tekenfilm figuurtje zien, met grote ogen. Grappig gedaan. De originele foto in het boekwerk is werkelijk gelijk.

Een groen vinyl exemplaar ligt op mijn platenspeler mooi te wezen. Dit album heb ik destijds op cd gekocht, maar snel naast me neergelegd. Ik was er blijkbaar nog niet klaar voor. Nu, jaren later heeft ie meer dan mijn interesse, en vind ik het een pracht plaat. De vinyl versie heeft een mooi groot boekwerk, wat het luisterplezier alleen maar bevordert. De hoes laat een Japans Bowie tekenfilm figuurtje zien, met grote ogen. Grappig gedaan. De originele foto in het boekwerk is werkelijk overeenkomstig met de animatie achtige Bowie op de hoes.

1.New Killer Star (4:41)
Zoals het bij Bowie past heeft een nummer een vreemde start. Toch een handtekening van Bowie. Dat rare speelt een beetje door het hele nummer heen. En toch heeft het nummer, naast een zeer hoge meedans factor, een enorme aantrekkingskracht.  Niet onterecht verkozen als 1e single destijds. Heerlijke opener!

2.Pablo Picasso (4:05)
Dit nummer schijnt een cover te zijn, maar ik ken het origineel niet. Ondanks dat het als een rock song klinkt vaart er een lekker klinkent elektronisch geluid mee. Ik kan niet zeggen of Bowie er een goede cover van heeft gemaakt, maar ik vind zijn versie wel een erg fijne. Weer betrap ik mezelf of hard meetrappen op de drums. Het doet denken aan de oude Bowie. Een mooie (Spaanse) gitaar solo sluit het nummer in stijl af.

3.Never Get Old (4:24)
Een funky slow intro. Lekkere bas lijn, en Bowie die in koor enigszins tegendraads zingt. Dat soort dingen grijpen me meteen bj de strot. Wat een prachtige stem heeft de man toch. Het refrein laat een schreeuwerige Bowie horen waar ik oprecht intens van geniet.

4.The Loneliest Guy (4:11)
Een spannende start van een zeer verdrietig klinkent nummer. Dit vind ik Bowie van de hoogste klasse. Wat een prachtsong is dit. Mooi gezongen, mooie sfeer, en bezorgt me keer op keer kippenvel. Ook live (op http://www.musicmeter.nl/album/181386 ) is dit net zo mooi. Het nummer is tergent traag, maar dat is het bijzondere eraan. Pure klasse dit!

5.Looking for Water (3:31)
Als je al in een wat meer ontspannen staat was, is het intro van dit nummer wel de oorzaak dat je er weer helemaal bij bent. Een uptempo drum, weer een wat raar synth geluidje erbij en er is weer een typisch Bowie geluid. Mooi dat achtergrond koortje met meerdere Bowie stemmen. Leuk dat dit ook nog een soort van accapela podium krijgt aan 't eind. Dat koortje maakt het nummer interessant.

6.She'll Drive the Big Car (4:31)
Mond harmonica, een instrument wat ik niet veel hoor in Bowie songs. Toch opent dat intstrument dit nummer. De stem van Bowie is wat vervormt, en zal pas later in het nummer in volle glorie te horen zijn. Dat is ook het moment dat ik geboeid raak. Helaas eindigt het nummer in een hele rare fade out. Toch een minpuntje.

7.Days (3:19)
Kant B opent met een zomers klinkent deuntje. Lichte percussie, akoestisch gitaartje, niks aan de hand. Bowie past zich aan, en zingt ook "light". Wat volgt is een goed klinkent pop liedje, met een aanstekelijk stukje muziek. Het nummer is een soort niemanddalletje vergeleken met wat ik hiervoor heb gehoord, en valt eigenlijk daarom een beetje buiten boord. Niet dat het slecht is, wellicht iets te makkelijk.

8.Fall Dog Bombs the Moon (4:03)
Gelukkig wordt dat "makkelijke" niet vervolgt op dit nummer. Mooi mid-tempo nummer, wat me een heel kleint beetje doet denken aan Heroes (door het gitaartje op de achtergrond) Bowie zingt op een mooie sombere manier.

9.Try Some, Buy Some (4:24)
Bowie en de middeleeuwensound! Dat duurt niet lang, want als snel zijn de instrumenten uit 2003 al weer hoorbaar op de voorgrond. Het nummer is van de hand van ex Beatle George Harrison. Ik ben helaas niet echt kapot van de manier waarop Bowie hier zingt. Het is op zijn Bowieaans, tegen het randje van wel of niet uit de toon. Ik kan niet zoveel met dit nummer.

10.Reality (4:25)
Het titelnummer is meteen degene met het meest rauwe intro. Ik vrees een beetje voor het restant, maar het nummer zet zich voort in een lekker rock achtig nummer, met een erg mooi refrein. De snik in de stem van Bowie klinkt hemels!

11.Bring Me the Disco King (7:45)
het album sluit af met een parel. Net als The Loneliest Guy een traag nummer, maar nu met een jazzy inslag. Mooi pianowerk op dit nummer. Het nummer heeft ruim 10 jaar liggen wachten eer het op een album mocht komen. Eigenlijk onbegrijpelijk, want dit is pure schoonheid. Wellicht was de tijd nog niet rijp, of de versie nog niet zo perfect als dat hij op dit album klinkt. Bowie mag wat mij betreft een heel album in deze stijl maken. Wat een stem, wat een sound, wat een ultiem genot!

Zoals meerdere Bowie album heeft dit album moeten rijpen in mijn muziek smaak, maar nu het eenmaal op smaak is, smaakt het ook verdomd goed!
De tragere nummers hebben mijn voorkeur op dit album, die scoren ook het volle pond.  Days en Try Some, Buy Some zijn geen klassiekers, en alleen maar boeiend omdat Bowie zijn stem er op gezet heeft. Als geheel is dit gewoon een lekkere plaat, waarvan ik de stilstand schade absoluut ga inhalen.