Album recensie Duran Duran - Seven and the Ragged Tiger (1983)

Album recensie Duran Duran - Seven and the Ragged Tiger (1983)

 

 

Opgenomen in Montserrat in de Air studio van wijlen George Martin.

Dit is het album waar ik de band mee leerde kennen. Mijn muzikale wereld werd na Doe Maar iets verbreed met o.a. Bowie en dus ook Duran Duran. New moon on monday greep me meteen vast, en liet niet meer los. De hoes van dit album maakte ook indruk op me. 5 van die mooi gekleede mannen en in de titel een tijger, en op hoes een oog van een tijger in een mooi logo. jammer dat die tijger niet op de hoes terecht is gekomen. Mijn liefde voor de band is hier ontstaan, en nooit meer weg gegaan.

Het was overigens de laatste studioplaat die ze in deze samenstelling zouden opnemen tot aan Astronaut.

 

The Reflex (5:28)

De grote dikke hit in Nederland. De versie die op het album staat is een wat tegenvallende versie t.o.v. de single die bij iedereen bekend is. Het is kaler, minder flitsend en veel minder spectaculair. Het was de derde single van het album, vandaar dat de plaat dus deze versie bevat, en niet de veel succesvollere Nile Rodgers versie. Het was de eerste samenwerking tussen de band en hem, en er zouden nog vele (succesvolle) volgen. Zijn kijk op dit nummer gaven de song de flair en de energie die het nodig had om het de grootste Duran Duran wereldwijde hit tot dan van te maken. Knap dat hij er dus wel wat inzag, en iets bruisends van kon maken. De versie op dit album luister ik bijna nooit meer, simpelweg omdat ie zo bleekjes is. De b-kant van de single bevat een cover van http://www.musicmeter.nl/artist/12793 (Come up and see me) make me smile. Deze is opgenomen in 1982 en inmiddels in een complete versie te vinden op http://www.musicmeter.nl/album/187628. Deze versie rockt de pan uit, en vind ik vele malen beter dan het wat statische origineel. In deze versie werd hij in 2005 tijdens de Astronaut tournee ook weer gespeeld. Dat was genieten.

De dance version (12 inch) is werkelijk fantastisch, en draai ik nog regelmatig.

Ik denk dat als die versie op dit album had gestaan, het zeker hoger werd gewaardeerd dan nu.

 

2.New Moon on Monday (4:14)

Met dit nummer stapte ik in de wereld van Duran Duran. Ik was 10 jaar jong, en had net Bowie ontdekt (Let's dance) en dacht dat ik met een nieuw nummer van Bowie te maken had. LeBon zingt wat laag in het begin, en waarschijnlijk heb ik daar de link gelegd. Al snel kwam ik er achter dat het dus Duran Duran was. Ik was heel erg onder de indruk van dit nummer. Vooral het mooie melodieuze refrein, en de betoverende synths. Nu, anno 2016 hoor ik het nummer nog net zo graag als 33 jaar geleden. Dit nummer zou het begin zijn van een Duran Duran verslaving die tot op vandaag duurt, en waarschijnlijk ook niet over zal gaan. Het nummer is qua single wat in de vergetelheid geraakt, en dat is jammer, want ik vind het een zeer sterk nummer, en de clip die erbij zit evenzo. De klasse van LeBon als songschrijver is goed te horen op dit nummer. De dance mix van het nummer is absoluut ook het beluisteren waard. Het nummer wordt overigens tijdens de recente Paper Gods tournee weer regelmatig gespeeld.

3.(I'm Looking for) Cracks in the Pavement (3:39)

Een beetje een vreemde eend in de bijt. Simon zingt wat teveel met een overslaande stem, en het lijkt net tegen het randje aan te zitten. Het refrein heeft dit overigens niet. Ook de solo vind ik wat raar, en bijna vals. Op de single van the Wild Boys is een live versie van dit nummer te vinden die ik een stuk sterker vind. Een van de weinige skip nummers van de band.

 

4.I Take the Dice (3:15)

Wederom een song met een ijzersterk refrein. Een lekker up-tempo nummer waar zelfs castagnettes in te horen zijn. Het past er mooi in. De vocalen bevallen me erg goed op dit nummer. Lekker hard meezingen is bijna onvermijdelijk. Verveelt ook niet na al die jaren.

 

5.Of Crime and Passion (3:50)

Het intro wat met een kloppend hart en synth oploopt naar een climax is spannend. Dit nummer is er een voor Andy Taylor. Hij mag zich enigszins uitleven op zijn gitaar. Andy wilde graag wat meer rocken in de band (eéén van de redenen van zijn vertrek) en het is dan ook jammer dat ze dit nummer niet uit de kast getrokken hebben tijdens de Astronaut tournee toen Andy weer van de partij was. Wederom geniet ik enorm van Simon's vocalen. Die lage stem, en die mooie uithalen, die snik in de stem, het raakt me. Ook dit nummer blijft een favoriet in het grote Duran Duran genre bij mij.

 

6.Union of the Snake (4:20)

De eerste single van de dit album. Ik leerde het kennen toen the Reflex een hit was, en mede door de clip was ik zeer onder de indruk van deze song. Inmiddels is dat wel anders, en vind ik het een vervelend nummer. De 12 inch versie kan ik nog wel horen, en live zoals bijvoorbeeld op Arena is ook nog goed te versmaden. Zeker omdat het gitaar werk van Andy dan wat meer naar voren komt. De single van dit nummer bracht overigens een fantastische B-kant met zich mee: Secret October, helaas niet te vinden op de originele release van deze plaat. Die had zeker niet misstaan op dit album.
 

 

7.Shadows on Your Side (4:03)

Eén van mijn absolute favorieten van dit album, en van de band zelf. Weer een fantastisch refrein, en zeer mooi baswerk van John Taylor. Dit laatste is ook de reden dat dit nummer tot 2011 nooit live werd gespeeld. Taylor kon het live blijkbaar niet voor elkaar krijgen. Gelukkig is dat alsnog gelukt.

Het nummer schijnt te gaan aan de donkere kanten van het beroemd zijn. De band had al veel succes gehad, en alle schaduw kanten van succes die daar bij komen kijken gingen hun tol eisen, zoals het drugs gebruik van Andy en John Taylor. Het levert wel een erg mooi nummer op.

Toen All you need is now uitkwam moest ik bij Being Followed denken aan dit nummer. Het refrein heeft blijkbaar een overeenkomst voor me. Het einde van dit nummer heb ik ook altijd zeer interessant gevonden. Als klein ventje vond ik het erg spannend.

 

8.Tiger Tiger (3:20)

Even een podium voor Nick Rhodes in dit nummer. Het zou later de inleiding worden voor de tournee die zou volgen, Het is een laid back instrumentaal nummer met (ik denk) Alex Sadkin op klarinet. Het nummer werd tot mijn grote vreugde tijdens de Astronaut tournee in 2005 live gespeeld. Dat was toch een kippenvel momentje. Ian little maakte er een remix van die op de New moon on monday single verscheen als b-kant. Het wijkt niet heel veel af van deze versie, en het intro van de album versie is weer mooier dan de remix.

9.The Seventh Stranger (5:23)

Een ballad als aflsuiter. Origineel zou het nummer Seven and the Ragged Tiger gaan heten, maar werd dus later the seventh stranger. Ik heb er lang over gedaan om dit nummer op waarde te schatten. De live versie op Arena vind ik ook mooier. Deze is net iets te strak en te mooi gemaakt. De compositie van het nummer is wel een hele sterke qua melodie tekst.

 

Na deze plaat ging ik hun eerdere werk ook ontdekken, en dat waren duidelijk geen vervelende platen om met terugwerkende kracht te beluisteren. Natuurlijk is het voor mijn ook nostalgie, want dit is mijn eerste Duran Duran plaat geweest, maar ik vind dat deze plaat vaak ten onrechte wat wordt afgekraakt. De niet singles songs als I take the dice, Of Crime and passion en Shadows on your side zijn zeer goede songs, en behoren wat mij betreft tot het beste wat de mannen hebben gemaakt (met nog veel andere nummers van andere albums natuurlijk) De tamme versie van the Reflex zorgt helaas wel voor een valse start, en ik denk dat dat veel invloed heeft op het luistergenot sommigen.  Voor mij persoonlijk een zeer sterke derde plaat.

 

Hieronder zijn de 3 eerder benoemde b kanten te vinden: