Album Recensie Prince - Chaos & Disorder (1996)

Album Recensie Prince - Chaos & Disorder (1996)

 

Prince had een contract met Warner Brothers getekend (7 albums voor $100.000.000) waar hij al heel snel vanaf wilde. Zijn naams verandering was hier een reden voor, maar ook het uitbrengen van dit album. Hij was in een rap tempo dat contract aan het afwerken zodat hij onafhankelijk zou zijn.  De Paarse kluis werd geopend, en er kwamen ineens dingen uit die alleen via bootlegs het daglicht te zien hadden gekregen.  Dit album bevat songs die zijn opgenomen in de periode 1993 / 1995, dus is niet echt een ratjetoe van oude en nieuwe opnames.  Het album kwam ongeveer 9 maanden na the Gold Experience en 3 maanden na Girl 6 (soundtrack) Voor de Prince liefhebber waren het mooie tijden.
Op de hoes is het volgende statement te lezen:
Originally intended for private use only, this compilation serves as the last original material recorded by  for Warner Brothers.
1.Chaos and Disorder (4:19)
De opening laat een rockende Prince horen. Precies waar ik van hou! Dat is een mooie start.  Het nummer dateert van 1993. Rosie Gaines is te horen als achtergrond zangeres, en dat is een aangename verrassing, aangezien ze the NPG al had verlaten. Haar deel is later opgenomen. De gitaarrif van dit nummer kende ik al van hoe Prince Peach tijdens zijn shows eindigde. Hij verlengde het nummer met een rockend einde, wat dus later dit nummer bleek te zijn. De toon is gezet, Prince heeft zijn zinnen op rock gezet, en ik geniet.

2.I Like It There (3:15)
Wederom een overheerlijk stukje rock, en een tekst vol met seks. Prince all over. Dit nummer is uitgegroeid tot één van mijn favorieten. Het bevat alles wat ik van de man zo bewonder, gitaar, schreeuwen, lage zang en een hitsige tekst.  Toen hij het nummer speelde tijdens één van de NSJ shows kon mijn avond dan ook niet meer kapot.

3.Dinner with Delores (2:46)
De enige single van het album. Een zeer toegankelijke track, die lekker meezingt. De gitaarsolo doet me steeds denken aan Brian May (gitarist Queen), het heeft een beetje zijn sound.  Het is een mooi nummer en een terechte single. Prince heeft hier zelfs nog wat tv promo werk voor verricht.

4.The Same December (3:24)
Dit nummer had kende ik al van de video’s die te zien waren voor de concerten in ’95 te zien waren. Toch krijg ik het idee dat dit een iets afwijkende versie is.  Het album blijft in ieder geval in de gitaar “mood” en het nummer past er goed tussen.  Het nummer kent wat ritme wisselingen, en is daarom wat minder makkelijk, maar zeker niet minder fijn

5.Right the Wrong (4:39)
Het nummer neigt laidback te zijn, dit komt door de relaxte zang van Prince, en de muzikale ondersteuning doet daar goed in mee. Het refrein geeft er nog net dat rock tintje aan, maar de blazers zorgen toch ook voor de “soul” touch. Het is een beetje een mash-up. Ook hier weer ritme wisselingen, het zorgt ervoor dat het nummer eindigt in een feest mede dankzij de aanwezigheid van de blazerssectie.  Heerlijk drumwerk van Michael B. op dit nummer!

6.Zannalee (2:43)
Wederom een track die al bekend werd door de video’s voor de shows in ’95.  Ook hier heb ik ’t idee dat deze versie daar iets van afwijkt. Het is een blues achtig nummer. Blues past de man goed, dat neemt hij eigenlijk te weinig op vind ik. Gierende gitaar solo’s versieren de track met mooie kleuren.
7.I Rock Therefore I Am (6:15)
Dan is het tijd voor de eerste tegenvaller op deze plaat. Het intro laat een rapper horen die ik er meteen al niet vind tussen passen. De vocalen zijn voornamelijk voor Rosie, en Prince is op de achtergrond te horen. Die rapper (Steppa Ranks, familie van Shabba? Stijl is wel hetzelfde) roept er steeds wat tussendoor en stoort me enorm. Het ge-scratch met het vinyl is een andere storende factor. Wat ik wel erg mooi vind is de gitaar die (helaas) te zacht te horen is tijdens het refrein. Het nummer is door het refrein nog enigszins acceptabel, maar de aanwezigheid van de rapper vernietigt het completen nummer wat mij betreft.  Tot overmaat van ramp komt er nog een andere rapper tevoorschijn.  Ok Scrap D. mag zijn rapje doen… ik ben er klaar mee.

8.Into the Light (2:46)
Een prachtig piano intro wordt gevuld met prachtige vocalen van Prince. Ik hou van de manier waarop hij hier zingt. Het eindigt in een soort samenspel met Rosei Gaines. De van de week overleden Brian Gallagher  krijgt hier een hele mooie solo toebedeeld. Het nummer is helaas erg kort, maar loopt bijna ongemerkt over in het volgende nummer.

9.I Will (3:37)
Ook hier zijn Prince en Rosie samen in de weer. Het is een ballad die een mooie kalme sfeer meegeeft.  Er zit een  mooie en toch verrassende gitaar solo aan het eind, die het nummer perfect afsluit. 

10.Dig U Better Dead (3:59)
Daar is teleurstelling nummer 2. Een hip hop achtige nummer waarin het refrein nogal monotoon klinkt en de zang van Prince me echt niet kan bekoren zoals het vaak juist wel doet.  Er is weer een hoofdrol voor Rosie Gaines in dit nummer.  Het is me teveel een R&B / Hip Hop nummer geworden, en ik kan er al jaren niks mee, en nu nog steeds niet.

11.Had U (1:26)
Het laatste nummer is een dikke middelvinger naar Warner Brothers. Het duidelijk uitgezongen “Fuck You” laat niks te raden over.  Het nummer is het allerlaatste nummer op een door WB uitgebracht label en gezien de titel lijkt het er ook op dat Prince het bewust als afsluiter heeft geplaatst. Waar het allereerst te horen nummer op een WB label For You (van For You) hoopvol en liefdevol begon, zo eindigt dit rit dus met deze sneer, die niet alleen qua titel een overeenkomst heeft, maar ook qua lengte.

Qua muziek is het op 2 nummers na precies een album zoals ik het graag hoor. Prince met een gitaar dat is de mooiste combinatie wat mij betreft. De opnames stammen uit een periode dat de man lekker rebels was, en heel veel goede nummers opnam. Empty room kwam ook in die sessies voor, en dat is toch wel zijn mooiste niet uitgebrachte nummer wat mij betreft. Die versie heeft dit album niet gehaald (geen idee of dat “uberhaupt de bedoeling is geweest) en dat is erg jammer. Van de 11 tracks vind ik er 9 echt heel erg goed, maar de 2 die teleurstellen, zijn ook gelijk nummers die in de top 5 van mijn ultieme Prince teleurstellingen zouden komen te staan. Echt te slecht voor het niveau wat ik gewend ben van de man. 9 uit 11 is natuurlijk helemaal geen slechte score. Daarmee vind ik dit album dan ook erg ondergewaardeerd. Niet zozeer bij de fans, maar wel bij het grote publiek. Het album kreeg amper aandacht, en dat is toch jammer. Voor mij een zeer welkome aanvulling in de toch al indrukwekkende Prince catalogus.