Sign “☮” the Times was nog niet uit ons systeem verdwenen, en Prince had alweer een nieuwe plaat klaar! Het kon niet op! De hoes deed nogal veel stof opwaaien, want Prince was naakt! Ach, we zagen niks, dus het viel wel mee, en die stamper van die bloem... tja, humor toch? De Prince verslaving was bezig aan de hoogtij dagen, en ik moest al mijn spaargeld bewaren voor al die releases, want ook singles en maxi singles moesten erbij natuurlijk! De 1e 2 singles werden uitgegeven in een plastic hoes met daarop een kleine sticker. Minimalisme alom... wel origineel! En de tour die hierop volgde... fantastisch! Hij kwam met een podium "in the round" waardoor iedereen die aanwezig was kon zien wat er gebeurde! Wat was de man groots in deze periode!
1.Eye No (5:46) Het intro vind ik magisch! Prince was in die tijd ook magisch voor me. Wat zou dit nou weer brengen? Prince komt met een positieve boodschap! The word is LOVE!! en YES! Kijk, daar kunnen we wat mee! Na zijn Fuck You periode tijdens the Black album, heeft ie er weer zin in! Het nummer is een vrolijke opener. Lovesexy is the 1, en dat zullen we weten! Serve it up Franky horen we Sheila roepen tijdens het nummer. Een verwijzing naar het nummer 2 nigs van the Black album. De funky feel springt van het nummer af! Toch vind ik het geen makkelijk nummer. Maar het blijft boeiend genoeg! Prince! YES! De overgang naar de volgende track zouden we later nog eens horen aan het begin van Joy in repetition.
2.Alphabet St. (5:39) De 1e single van het album! Ik was er helemaal gek van! Het is natuurlijk een retesimpele song, maar wel een hele slimme. Dat yeah yeah yeah is nogal aanstekelijk! In de clip verkondigde Prince dat het hem speet, maar dat "we" de black album maar niet moesten kopen.. Ja, beetje te laat Prince. Die had iedereen al! De song zelf is er weer een met een positief gevoel, en laat in de lange versie ruimte voor Cat om te rappen. Ik prefereer de single versie die na de laatste Yeah afgelopen is. Kort maar krachtig. De bas tijdens de rap is overigens wel heel erg funky!
3.Glam Slam (5:07) Een song over orgasmes (volgens mij) 2e single van het album en een lekkere. Het muzikale einde is erg lekker! En Prince zingt lekker rauw! Deze Prince hoor ik graag. Er is ook een lange versie, echter is dit een remix, en is de muziek wat aangepast. Wel een leuke versie, maar haalt 't niet bij deze album versie. De single versie is overigens een ge-edite versie.
4.Anna Stesia (4:58) Na het ongelovelijke orgasme is het tijd voor wat bijbel leer. Vooral tijdens de Lovesexy tour veranderde de zaal in een kerk waar duizenden tegelijk zongen Love is God, God is love. Best indrukwekkend, want de kerken liepen in die tijd al aardig leeg, en Prince kreeg bijna iedereen mee! Het onheilspellende intro voorspelt een serieuze song. Prince zingt met zijn lage stem, en ik vind het meteen indrukwekkend. Tekstueel gezien doet het wat denken aan Temptation, want ook hier wordt Prince tot bezinning geroepen ten aanzien van zijn vleselijke lusten: Save me Jesus, I've been a fool How could I forget that you are the rule. You are my God, I am Your child. From now on, for you I shall be wild Ondanks de religieuze tint aan de song is het een van mijn favorieten. De drum partij van Sheila E is werkelijk genieten, en die solo van Prince aan het eind is wat weggestopt, maar om je vingers bij af te likken!
5.Dance On (3:44) Oei, dit is lekker funyk zeg! Dit nummer knalt lekker de boxen in! There's a bass guitar on the left en die pakt Prince gewillig op! Dit is muziek hemel! Wederom ramt Sheila lekker op die drums! Wat kan dat mens toch lekker drummen! De beste die Prince heeft gehad in zijn band! De tekst is gericht op de probelem in de maatschappij van die tijd. Veel kriptische omschrijvingen, maar veelal met een leuke vleug humor.
6.Lovesexy (5:47) De titel track stelt mij wat teleur. Dat deed het in 88 al, en nog steeds. Het nummer heeft een heerlijk bas, maar ik kom er nooit in! En wat het is, ik weet het niet. Het refrein vind ik rommelig en ook niet echt spectaculair gezongen. Er zitten iets teveel tempo wisselingen in, en dat maakt het wat musical achtig. Het einde vind ik wel erg genietbaar. (wat komt na With it I know that heaven's a butterfly kiss away) De preek tijdens Anna Stesia lijkt hij alweer vergeten: I think you want me to (beep) inside of you, Yea...yeah...I......
7.When 2 R in Love (4:01) Het nummer wat ook al op the Black album te horen was in dezelfde versie. Mijn ballad is het niet echt. Ook niet in de combinatie met dit album. Al vind ik het wel iets beter passen op deze plaat. De drums op dit nummer vind ik overigens wel erg lekker.
8.I Wish U Heaven (2:43) Een lief liedje. 3e single van het album, wat in NL erg weinig deed. Jammer, want ik vind het een van de leukste tracks van het album! De lange versie duurt ruim 10 minuten, en geeft na het reguliere nummer nog een wat rauwere Prince die graag zijn Blue angel nog even laat gelden! Van mij mag dit nummer eeuwig duren!
9.Positivity (7:18) Dit is mijn nummer 1 track van dit album, en staat ook hoog in mijn persoonlijke Top van Prince songs. Alleen al om de boodschap; Positivity, yes,Have you had your plus sign to day? Lekker traag nummer, met een arrogant klinkende Prince (heeft hij nou echt kaugom in zijn mond bij het einde?? Je hoort m bijna kauwen) Mooie rol voor de helaas overleden Bonnie Boyer in deze song. De meeslepende gitaar maakt het helemaal af. Wat een top track! Het einde (kabbelend water) is lekker ontspannend en past mooi bij de boodschap!
Damn, na een album als Sign “☮” the Times met een plaat als deze komen! Ik kan er alleen maar diep voor buigen! Wat een vakmanschap!
Album recensie Prince - The Black Album (1987, officiële release in 1994)
In 1987 was mijn Prince fan zijn op een hoogtepunt. Wat was ik verslaafd aan de man zijn muziek. Toen ik hoorde dat er een zwart album uit zou komen heb ik de platenzaak plat gelopen met de vraag of ze al wisten wanneer ie zou komen. Omdat Prince dit album al had laten printen, en de release datum dus nog maar een kwestie van tijd was, probeerde ik er bovenop te zitten. Echter werden zij ook van 't kastje naar de muur gestuurd. Uitstel, en uiteindelijk afstel. Een paar dagen voor de release werd het album ingetrokken, en moest worden vernietigd. Dat was balen zeg! Ook de reden dat dit album een enorme status heeft opgebouwd, en bekendheid. Want een jaar daarvoor heeft Prince nog wel 3 projecten opgeschort (Dream Factory, Crystal Ball en Camille) echter werden deze nog niet op vinyl gezet, en was er dus minder aandacht voor het cancellen. Dit album is gelukkig toch met een aantal exemplaren ontsnapt aan vernietiging, en zo kwam het dat Countdown cafe het hele album in super mooie kwaliteit integraal kon uitzenden. Ik had al een slechte bootleg, dus dit was fantastisch. Ik heb die tape zo enorm grijs gedraaid, dat ik nu nog de jingles hoor "exclusive" "Countdown cafe" "The black album" op mijn originele exemplaren... in mijn hoofd dus. De hype ging zover dat er zelfd cd's te koop waren van bands die het album coverden en het in dezelfde vorm verkochten, met een sticker: I Own the black album. Verschrikkelijk slecht natuurlijk, maar waarschijnlijk zullen veel mensen er in getrapt zijn want er stond immers niks op de hoes, en die sticker trok aandacht genoeg. Het was dus een niet gereleasde plaat die overal in zeer goede kwaliteit verkrijgbaar was. Prince had de verkoop gecancelled omdat hij tijdens het opnemen in een Fuck You stemming zou zijn geweest, en er later spijt van kreeg. hij wilde voorkomen dat als hij zou komen te overlijden, dit zijn laatste werk zou zijn (is het verhaal) De teksten zijn redelijk seksueel gentint, en ook geweld is er te vinden op dit album (bijvoorbeeld Bob George) Mijn ervaring leer dat als Prince pissig is, hij de beste nummers schrijft en opneemt, en zo ook in dit geval. Uiteindelijk wilde hij van zijn Wanrer contract af, en besloot in 1994 om alsnog de plaat vrij te geven voor een release. Natuurlijk fantastisch, maar dat was wel 7 jaar te laat. Er zijn wel mooie versies op vinyl verschenen: een grijze vinyl (zeldzaam) en een perzik kleurige (iets minder zeldzaam) en een gewone. Ook op cd kwam ie uit. Nu is ie out of print, maar je kan de cd nog wel tegen redelijke prijzen aanschaffen. Het originele exemplaar wat vernietigd had moeten worden is een stukje duurder.Maar ze zijn er dus nog wel. (zo'n 100 is de schatting)
1.Le Grind (6:44) Het nummer knalt heerlijk uit de boxen. Prince klinkt vrolijk op dit nummer, hoezo een Fuck you stemming? Heerlijk nummer!
2.Cindy C. (6:15) De blazers bij het intro lijken een valse noot te blazen, maar al snel horen we een herkenbaar Prince geluid. Geen rommel nummer, maar een heerlijk funky track. Wederom klinkt het erg vrolijk! Er gaan geruchten dat dit nummer over Cindy Crawford zou gaan. Zou me niet verbazen, de man was niet vies van vrouwelijk schoon, en zij domineerde toch wel de modellen wereld in die dagen.
3.Dead on It (4:37) Prince die rapt. Ik blijf het vermakelijk vinden. Maar het is geen poging om hip te zijn, maar een kritische noot naar de rap scene. Toen al werd er gelinkt naar veel geld, vrouwen en pimps... Eigenlijk is er niks veranderd. Voor mij gewoon een goede plaat, met typische Prince humor
4.When 2 R in Love (3:59) De ballad die ook op Lovesexy staat in exact dezelfde uitvoering. Een typische Prince ballad, maar niet mijn favoriete nummer. Hij heeft betere gemaakt vind ik.
5.Bob George (5:36) Prince kruipt in het personage Bob George, een pooier. De tekst van dit nummer is gewoon hilarisch... What does he do for a living? Manag rockstars? Who? Prince? Ain't that a bitch, that skinny motherfucker with the high voice? Een beetje zelfspot is Prince niet onbekend. Het nummer is meer grappig dan dat het echt een goed nummer is, maar heeft toch een soort cult status in de Prince scene verworven. Gitaar vind ik erg prettig in dit nummer met een verhaal. Erg mooi uitgevoerd tijdens de Lovesexy shows (toen dit album dus van de markt was gehaald, en nog niet uit was)
6.Superfunkycalifragisexy (5:55) De venijnige Prince is te horen op dit nummer. Ook dit speelde hij tijdens de Lovesexy tour. Lekkere funk, een Prince die geen bald voor de mond neemt. Dit nummer heeft een heerlijke beat, en hoor ik graag erg hard!
7.2 Nigs United 4 West Compton (7:11) Een instrumentaal nummer wat net zo goed op een Madhouse plaat had kunnen staan (alleen heeft dit nummer geen blazers). Als klein kereltje vond ik dit niet zo bijzonder, maar ondertussen kan ik het zeer waarderen. Lekker funky track waar de hele band lekker los kan!
8.Rockhard in a Funky Place (4:31) Een nummer wat lekker laid back klinkt, en een heerlijke gitaar solo bevat! De tekst laat weinig te raden over. Dit nummer zal ie in ieder geval nooit meer live zingen vanwege de tekst.
Het einde laat nog horen dat Prince zegt: What kind of fuck ending was that ? na de fade out, en dan is het feest echt afgelopen...
De plaat die niet mocht bestaan. De plaat die waarschijnlijk de meeste bootlegs ooit heeft verkocht. De plaat die iedereen al had toen ie dan toch officieel verscheen...Ik blijf het een mooi album vinden. En ja, het verhaal eromheen zal vast mee helpen met het nostalgische gevoel, maar het blijft ook muzikaal gezien toch een verdomd heerlijk werkje van de man!
Album recensie Depeche Mode - Speak & Spell (1981)
Ik leerde Depeche Mode kennen in 1984, toen er al 3 albums waren. People are people was het 1e wat ik van de mannen leerde kennen. Toen ik later de eerdere albums ging luisteren was dat toch wel even schrikken. Dat was echt wat anders. Die sound hebben ze (gelukkig) in een paar jaar tijd wel aardig aangepast, en in vele opzichten beter gemaakt. De hoes vind ik erg mooi. Een van de mooiste DM hoezen!
New Life (3:45) Het nummer begint met een uitnodigende synth. Het bouwt daardoor wat spanning op. De blij drums die er daarna bijkomen halen die spanning wel weer weg. Maar het nummer blijft wel een lekkere sfeer houden.
I Sometimes Wish I Was Dead (2:18) Eigenlijk het zelfde concept als New life. Eén synth begint, en dan valt de drumcomputer in met de rest. Dit nummer is ondanks de titel nog een vrolijker huppelnummer dan zijn voorganger. Het klinkt erg gedateerd, en het zou ook zo een stuk muziek uit Mario the game kunnen zijn. Geen hoogtepunt uit het oevre van de band.
Puppets (3:57) Dit nummer heeft weer dezelfde opzet, maar klinkt een stuk interessanter, en is in tegenstelling tot de 2 eerdere tracks wat donkerder van kleur. Het refrein doet heerlijk 80's aan, maar heeft ook een mooie melodie. Dit neigt al wat meer naar de sound die de band die het later zou worden. Waarschijnlijk ook de reden dat ik dit een prettig nummer vind.
Boys Say Go (3:07) Een typisch Vince nummer, had zo op een Yazoo plaat kunnen gestaan. Muzikaal wel interessant, maar als geheel niet echt interessant. De introductie is echt erg... Boys..... De drum computer klinkt wel steeds hetzelfde begint me op te vallen, en dat maakt dat de songs wat gelijk aan elkaar klinken.
Nodisco (4:15) Weer zo'n "huppel" ritme. Dat hoor je ook bij Erasure en Yazoo, en dus kan ik dat wel toeschrijven aan Clarke. Ik ben er geen liefhebber van. Het nummer doet me weer weinig.
What's Your Name? (2:45) De ondertussen bekende drum sound is de introductie naar alweer een bijna vervelend vrolijk liedje. De teksten zijn echt om te lachen. Ik luister het bijna me tplaatsvervangende schaamte. Als je je realiseert wat voor transformatie de band heeft doorgemaakt, wat een wereld van verschil. Weer geen hoogvlieger.
Photographic (4:44) Een interessant begin. Weer de wat donkere sound. Ik hoor Gore op de achtergrond meezingen, dat klinkt goed. Dit werkt wel. Wel een zeer typisch 80's synth liedje, de tekst, het refrein. Leuk! het doet me denken aan Numan, maar dat deden wat eerdere nummers ook. Niet zo gek met deze sound natuurlijk.
Tora! Tora! Tora! (4:37) Geschreven door Martin Gore, en de sound is ook meteen anders. Dit vind ik een stuk fijner. Weer mooie duistere sfeer. Gahan zingt ook wat anders dan op de overige nummers. Doe maar een handvol van dit soort songs. De tekst is ook wat betekenisvoller dan die van Clarke. Het lijkt te gaan over Pearl Harbour. From the skies you could almost hear them cry Tora Tora Tora In the town they were going down Tora Tora Tora
Big Muff (4:24) Nog een Gore compositie, zonder vocalen. Het is een aardige track, maar weinig memorabel.
Any Second Now (Voices) (2:35) Gore op vocalen, fijn! Mooi mysterieus begin. De stem van Gore past er mooi bij. Vloeiend onder begeleiding van synths zonder drum kabbelt dit nummer voort. Ik vind het het sterkste nummer van het album. Toch één minpunt; het duurt echt te kort.
Just Can't Get Enough (3:44) Het bekendste DM nummer uit deze periode. Dit was één van de eerste vroegere tracks die ik leerde kennen na mijn introductie met de band. Zeker omdat het ook als liveversie op single werd uitgebracht. Dit nummer bevat ook weer dat vrolijke huppel muziekje wat ik meer horo op dit album. Echter is dit deuntje zo aanstekelijk, dat het erg leuk is. Maar als dit nummer nu nog tijdens een tour wordt gespeeld is het toch een vreemde eend in de bijt. Past zo ontzettend niet meer bij deze band.
Dreaming of Me * (4:03) Mijn LP sluit of met de track die eigenlijk niet op de originele plaat staat. De allereerste single voor de band. Ik begrijp wel waarom dit niet zoveel deed. Gemiddeld klinkende song, geen wereldwonder.
Voor mij is het wel duidelijk dat ik de sound van Vince Clarke niet echt trek. Hij drukt een heel grote stempel op dit album. Na zijn vertrek en voortzetting in Yazoo en Erasure is het wel duidelijk dat DM nooit zo'n band zou zijn geworden als ze nu zijn, want Clarke ging gewoon vrolijk verder met zijn huppel muziek, en vrolijke pop deuntjes. Dit album zou ik dus ook echt niet bezitten als hij was gebleven, want dan was de band niet interessant voor me geweest. Ik ben dus ook zeer content met het vertrek van Clarke uit deze band. Een handjevol interessante nummers, afgewisseld met een aantal slappe huppel nummers maken dit album net een voldoende. Het probleem van deze plaat voor mij is dat veel nummers hetzelfde klinken, mede door de drumcomputer die hetzelfde is in veel songs. Het verveelt dus redelijk snel. Het is niet een plaat die ik veel draai, maar soms heb ik er wel even zin in, al is het alleen al om te realiseren wat een fantastische band DM later is geworden.
In 1995 was dit het album waar ik Bowie eigenlijk links liet liggen. Ik had de voorganger Black tie, white noise nog gekocht, en vond dat een aardig album, maar wat hij nu op de markt bracht was echt onbegrijpelijk wat mij betreft. Ontoegankelijk, raar en vervelende plaat. Dat was hoe ik de plaat destijds vond. Moet ik er wel bij zeggen dat ik in een platenzaak werkte, en een cd als deze is niet te draaien in de winkel, want hiervoor moet je gaan zitten. Klanten zouden dit veelal ook niet waarderen waarschijnlijk. Die reden heeft het gemaakt dat ik deze plaat, en Bowie ook een jaar of 5 heb gemeden. Ongelofelijk jammer natuurlijk, want ik liet een enorme beauty liggen. Gelukkig heb ik die schade wel weer ingehaald, en inmiddels beschouw ik deze plaat als Bowie's mooiste werk.
Ook is dit de herenigde samenwerking met Brian Eno. Ik ben geen liefhebber van de man zijn muziek (solo en met Roxy Music) maar als producer kan ik veel dingen goed waarderen.
De hoes is ook prachtig, een schilderij van Bowie. Wat ik niet wist, is dat het zijn van zijn eigen hand komt. Behalve fantastische muziek maken, had hij dus ook nog schilder talenten.
Ik ga met deze recensie niet in op de inhoud van het concept album, want daar is al heel veel over geschreven en te vinden op het net. Ik ga mijn gevoel bij de nummers beschrijven. De segues laat ik weg bij deze beleving, want dat hoort meer bij het concept van het album.
Ik heb inmiddels vele versies van het album in bezit gehad, weer verkocht en opnieuw aangeschaft. Op vinyl was het album tot voorkort alleen verkrijgbaar met de hoogtepunten (op één plaat) en dat was toch een soort van verminkte versie wat mij betreft. Gelukkig kwam er dit jaar (voor zijn dood) nog een dubbel vinyl versie uit in de USA. Dus eindelijk had ik wat ik wilde. Het kost wel wat, maar dan heb ik ook iets moois in handen. Tevens heb ik de dubbel cd versie uit 2004 omdat deze wat extra tracks bevat die ik ook graag wilde hebben.
2.Outside (4:04)
Een ingetogen begin van het album. De muziek klinkt wat onheilspellend, en Bowie zingt in het begin rustig. Naarmate het refrein dichterbij komt gaat Bowie harder zingen, en dat sleurt me keihard mee het nummer in. Het lijkt erop dat er een soort van stemvervormer op de vocalen van Bowie zijn gezet (heel licht) maar dat past mooi bij het nummer. De opener is een belofte naar heel veel moois!
3.The Heart's Filthy Lesson (4:57)
De pompende bas van dit nummer is enorm verslavend. Het nummer is heerlijk donker, en tegendraads zoals het Bowie betaamt, maar wordt nergens vervelend. Sterker nog, het is een enorm verslavend nummer! Het subtiele piano spel van Mike Garson is mooi weggestopt op de achtergrond, maar hoor je net goed genoeg zodat het constant de aandacht trekt. Het nummer is te horen tijdens de aftiteling van de (fantastische) film Se7en. Een passendere song hadden ze niet kunnen vinden voor deze film!
4.A Small Plot of Land (6:34)
Ook hier mag Mike Garson zich uitleven. Een jazzy pianospel wordt gecombineerd met een funky drum. Het lijkt niet goed bij elkaar te passen, maar toch smaakt het lekker. Als Bowie zijn stem dan laat horen lijkt het of hij de vocalen eerder heeft opgenomen dan het nummer. Hij zingt langzaam, alsof het ritme er niet bij past. Maar wat is dit weer prachtig. Hoe Bowie het doet weet ik niet, maar een vreemde combinatie wordt als geheel echt een parel. Alles in dit nummer vraagt om aandacht. Het is een track die ik vaak wil luisteren. In het refrein klinkt Bowie schor, dat vind ik erg mooi. Het past bij het complete pakket.
6.Hallo Spaceboy (5:14)
Een van de redenen om het album links te laten liggen was deze versie van het nummer. Ik kende de remix van de Pet shop boys, en die vond ik erg goed. Ik kocht de cd single ook. Deze versie is veel rauwer, harder en (natuurlijk) veel beter. Ik was er destijds duidelijk niet klaar voor. De PSB remix is overigens wel erg knap gedaan, want het was gewoon een hele dikke hit voor Bowie, en bracht hem terug in de hitlijsten. De PSB hebben het nummer drastisch veranderd, maar de essentie van het nummer is toch wel netjes hetzelfde gebleven. Toch knap. Leuk detail is dat de PSB versie Major Tom weer terug in tot leven wekt, dat is in deze originele versie niet het geval. Dit nummer vraagt erom om de volume knop drastisch omhoog te draaien, en de buren lastig te vallen.
7.The Motel (6:50)
Weer een onheilspellend intro. Mooi traag, De stem van Bowie wordt ondersteund door een vertraagde versie van zijn stem. En Garson zorgt samen Yossi Fine voor een prachtig muzikaal werkstuk. Dit is puur genieten. Het moment van de inmenging van de rimtsectie is kippenvel! '[i]There is no heaven, and there is no hell[/i] zingt Bowie, en dat wordt p de achtergrond gevolgd door de vertraagde stem. Garson speelt met zijn piano kunsten weer een fantastische hoofdrol. Wat een muzikant is die man. Het nummer bestaat eigenlijk uit drie delen, de start, zonder ritme sectie, het 2e deel met ritme sectie, en het derde deel met een hardere ritme sectie, en een bijna schreeuwende Bowie.Dit is pure kunst, absoluut één van de (vele) hoogtepunten van dit album.
8.I Have Not Been to Oxford Town (3:49)
Een iets toegankelijker nummer, maar Bowie zingt op het randje. Maar weer op een prachtige manier. Bij het refrein is alles zoals het hoort en hebben we te maken met een ware meezinger. Mede door het ritme een erg aantrekkelijk nummer. Het funky gitaarrifje maakt het netjes compleet. Een wat vreemde eend in de bijt op deze plaat, maar een zeer prettig nummer.
9.No Control (4:33)
Wat meteen opvalt bij dit nummer is de bijzondere drum sound. Het "sissende" geluid vind ik heel erg verslavend. Het trekt me enorm hard het nummer in. Heel ver weg op de achtergrond lijk ik een sirene te horen, het hele nummer door. Ingetogen zang van Bowie (meerdere stemmen samengevoegd) gevolgd door een laag zingende Bowie, het is weer erg mooi. Weer komt er een funky gitaartje tevoorschijn, gecombineerd met een mooi deuntje op een synth. Het nummer blijft toch wat donker, zeker buiten de refreinen om. Ik zou willen dat dit nummer niet zo snel afliep, ik kan hier oneindig veel naar luisteren. Mooi is ook de verwijzing naar het nummer "Deranged" wat nog volgt later op deze plaat. Niet zozeer in het woord wat wordt gezongen, maar de manier waarop.
11.The Voyeur of Utter Destruction (As Beauty) (4:21)
Een snel gitaarloopje, een zacht zingende Bowie. De drum neigt wat naar Drum 'bass, maar blijft in een begrijpelijk ritme. De zang wordt schreeuwerig en die stijl hoor ik graag. Garson laat zijn inmiddels bekende muzikale handtekening weer gelden. Dat voegt echt steeds een stuk kwaliteit toe aan Bowie's songs.
12.Segue - Ramona A. Stone / I Am with Name (4:01)
Waarom dit nummer geplakt aan een segue is, is me onduidelijk. Alle segues lopen enigszins over op het komende nummer, en dat is bij deze niet anders. Dit is misschien wel het minst toegankelijke nummer van de plaat. En toch trekt het aan. Het zal voor het grootste deel toch in het ritme zitten, en de stem van Bowie.
13.Wishful Beginnings (5:08)
Dit is het meest betoverende nummer van de plaat. Wat een duister ritme, wat een duistere geluiden, de piano maakt het ook spannend. Bowie is een goede verteller, zingt weer wat tegendraads ten opzichte van het ritme, maar ik luister gewillig en vol aandacht. Die bas drum, wat dreunt dat heerlijk door het huis heen. Hoe donkerder hoe beter geldt voor mij, dus dit is een topnummer wat mij betreft.
14.We Prick You (4:35)
Weer een toegankelijker nummer. Wel een ritme sectie die neigt naar drum 'n bass (iets wat op de opvolger een hoofdrol zou gaan spelen) maar het blijft allemaal netjes binnen de lijntjes. Mooie zang van Bowie, en een lekker makkelijk te onthouden refrein. Dit had zomaar een single kunnen zijn. De bas in het nummer is erg lekker. Het is me niet helemaal duidelijk of dit uit een kastje komt, of dat het menselijk werk is. Het klinkt wat plastic. Stilzitten lukt me niet op dit nummer.
16.I'm Deranged (4:31)
weer een drum 'bass ritme. De flirt met de populaire muziek van die tijd was hier al duidelijk aanwezig. De synth in het nummer is mooi en dromerig. De stem van Bowie past hier werkelijk fantastisch bij. Wat zingt de man hier mooi. Het refrein is magisch. En weer bemoeit de geniale Garson zich met dit nummer door zijn klassiek getinte piano toetsen te betasten. Het nummer voelt aan als een ballad, maar swingt eigenlijk de pan uit. Knappe song!
17.Thru' These Architects Eyes (4:22)
Wederom een meer toegankelijke track. Eno zijn synths maken het nummer mooi zweverig, en geven het een prettige "feel" mee. Bowie zingt redelijk hoog. Het maakt niet uit wat de man zingt, en hoe, zijn stem is een x-factor. Dat werkt als een magneet, erg bijzonder. Deze keer is het piano spel van Garson de tegendraadse, maar dat komt aan 't eind, dus helemaal geen probleem.
19.Strangers When We Meet (5:07)
Het basloopje doet me heel even denken aan My Sharona van the Knack, maar dat is snel genoeg weer vergeten. Ook dit nummer is erg open en toegankelijk. Had eveneens zo op single kunnen worden uitgebracht. Prachtige vocalen van de held, en mooie muzikale begleiding. China girl komt ook steeds naar boven bij het horen van dit nummer. Komt waarschijnlijk door het basspel. Verder is er totaal geen link tekstueel of muzikaal gezien. Het is een groot contrast met het grootste deel van het album, wat toch erg donker is. Maar het is een fijne afsluiter van een heel mooi geheel.
In 2004 werd het album opnieuw uitgegeven met een enigszins interessante bonus cd. Veelal remixen van de 2 singles, maar ook 2 bonus tracks, en de PSB versie van Hello Spaceboy.
20.The Hearts Filthy Lesson [Trent Reznor Alternative Mix] * (5:21)
Het album neigt met sommige tracks (zoals Hello Space boy) naar Nine Inch Nails. Het is dan ook niet verrassend dat Trent Reznor een nummer van het album remixte. Dit nummer is ook geen verrassende keuze. Het nummer blijft enigszins in ere, maar is wat elektronischer geworden. Ik vind het geen toevoeging.
21.The Hearts Filthy Lesson [Rubber Mix] * (7:48)
Deze mix is wat meer ingetogen, het intro laat Bowie horen die op de bas "babababa" mee zingt. Dat is erg leuk om zo te horen. Een akoestische gitaar is toegevoegd, maar het neemt het smerige van het nummer weg. Later wordt er nog wel een elektrische gitaar toegevoegd, maar die redt de mix niet. Deze mix voegt eveneens weinig toe.
22.The Hearts Filthy Lesson [Simple Test Mix] * (6:39)
Een instrumentale mix van het nummer, in de stijl van de voorgaande mix, omdat het het akoestische deel mist, brengt het het smerige wat terug, wat het wel een leuke mix maakt.
23.The Hearts Filthy Lesson [Filthy Mix] * (5:53)
Dit is echt een zinloze mix. Veel ritme, en babababa van Bowie. Meer is het eigenlijk niet.
24.The Hearts Filthy Lesson [Good Karma Mix by Tim Simenon] * (5:00)
De 5e mix van het zelfde nummer, dat wordt wat vervelend. Maar het is wel de meest interessante mix van de vijf. Het ligt erg dichtbij het origineel. De bas en de zang van Bowie lijken wat naar voren gehaald, en het smerige van het nummer is terug! Ja, deze mix is absoluut de moeite waard!
25.A Small Plot of Land [Basquiat OST Version] * (2:49)
Een orkestrale versie van dit nummer. Alleen de zang is nog hetzelfde gebleven, Echter past het tempo van de zang nu wel goed bij het nummer. Zoals ik al eerder schreef lijkt het of Bowie het nummer opnam en de muziek later werd toegevoegd. Dit zou dat kunnen bevestigen, ware het niet dat deze versie uit 1999 komt, en dus jonger is dan de versie van het album. Deze versie is gebruikt in de film Basquiat waar Bowie de rol van Andy Warhol op zich nam.
26.Hallow Spaceboy [12" Remix] * (6:44)
Een door velen verguisde versie van dit nummer. Ik vind het een knappe remix, en de aanwezigheid van de PSB stoort me totaal niet. Ze hebben Bowie weer op de kaart gezet, en het nummer blijft in je kop hangen! Knappe en respectvolle mix.
27.Hallow Spaceboy [Double Click Mix] * (7:48)
Dit is een "verhousde" versie van de PSB remix. Het blijft enigszins aantrekkelijk door de ijzersterke zang en melodie, maar wat mij betref overbodig.
28.Hallow Spaceboy [Instrumental] * (7:46)
Zelfde mix als hierboven, maar zonder Bowie's stem. Dat haalt het niveau naar beneden.
29.Hallow Spaceboy [Lost in Space Mix] * (6:34)
Een iets ruigere mix, maar doet me echt niet zoveel
30.I Am with Name * (4:01)
Het is me niet duidelijk waarom deze versie op de bonus cd staat. Het is naar mijn idee exact dezelfde versie, inclusief de segue die er aan vooraf gaat.
31.I'm Deranged [Jungle Mix] * (7:03)
Eén van de mooiste tracks van het album in een remix. Dat kan niet goed aflopen. Het ritme heeft hier echt een drum 'n bass ritme gekregen en is niet meer binnen de lijntjes. De mooie zang van Bowie is er nog, en redt de mix, maar het prachtige werk van Eno is verdwenen en dat haalt een essentieel deel van de song weg. Wederom geen toevoeging.
32.Get Real * (2:51)
Dit nummer was in eerste instantie alleen verkrijgbaar op de Japanse release, maar kwam dus in 2004 ook beschikbaar op deze bonus cd. Had makkelijk op het reguliere album gepast. Een lekker up tempo nummer, met een lekker klinkende baspartij. Een wat vreemde en snelle edit maakt een einde aan dit nummer.
33.Nothing to Be Desired * (2:16)
De "b-kant" voor The Hearts Filthy Lesson, in de US. Een opzwepent ritme en een soort pratende Bowie, die wat zinnen oproept, en veel herhaalt. Passend bij de single waar ie als extra opstond, maar echt een typisch B-kant nummer. Desalniettemin wel boeiend!
Ik vind het een kunstwerk van jewelste. Dit album hoor ik erg graag, en is van lelijk eendje veranderd in een mooie grote zwaan! De segues storen me niet eens. Absoluut een plaat waar je tijd in moet stoppen om het te waarderen, maar als het kwartje dan valt, dan blijft het voor eeuwig de goede kant op liggen. Wat mijn betreft Bowie's mooiste plaat!
Ik leerde Duran Duran pas kennen nadat ik New Moon on Monday had gehoord. Ik dacht dat het Bowie was, maar toen bleek dat het Duran Duran was, was ik meteen verkocht. Met terugwerkende kracht heb ik later dit album en Rio gekocht. Het stelde me zeker niet teluer. Een band die kan komen met een debuut als deze mag trots op zichzelf zijn.
Ik vind de band nog steeds zwaar ondergewaardeerd in Nederland.
1.Girls on Film (3:33)
Het openingsnummer is meteen raak. Een catchy melodie, lekkere bas en een gitaartje wat je bijna mee kan zingen. De mooie zweverige synth maakt het mooi af. De night versie die ze later op zouden nemen is wat mij betreft nog mooier. Completer en boeiender. De ongecensureerde clip heeft uiteraard de extra dimensie gegeven aan het nummer.
2.Planet Earth (4:03)
Dit nummer is altijd minder favoriet geweest bij mij. Althans deze versie. Ook hier is de night versie velen malen beter. Wederom een fantastische bas van John Taylor. Hier lieten ze al horen meer te zijn dan een bandje met mooie jongens. Altijd een vrolijke meezinger tijdens live shows. Knap pop liedje, dat wel
3.Anyone Out There (4:03)
De zweverige synth vind ik werkelijk betoverend in dit nummer. Als ik me daar op concentreer ga ik het nummer steeds mooier vinden. De melodie is pakkend, en het refrein typisch LeBon. Knap nummer, had zo een single kunnen zijn. Nick Rhodes maakthet nummer muzikaal echt een sprookje voor me. Kan ik uren naar luisteren!
4.To the Shore (3:51)
Een nummer wat een beetje doet denken aan Save a Prayer. Het is in het intro vooral een samenspel tussen Simon en Nick, zodra Andy inzet is dat het deel wat me aan Save a Prayer doet denken.
In het refrein klinkt het allemaal wat tegendraads, maar daarom niet minder mooi. Dromerig is het juiste woord bij dit nummer. Helaas sneuvelt de song voor de US release omdat hier de night versie van Planet earth op staat. Dat is een mooie aanvulling, maar ook een verlies voor die markt.
5.Careless Memories (3:56)
Een ware klassieker ondertussen, die live nog regelmatig voorbij komt. Op deze plaat klinkt het allemaal wat strak geproduceerd, maar live is werkelijk een ware rocker. En de band kan dat gewoon. Een mooi voorbeeld hiervan is te vinden op Duran Duran - Arena (1984)
Het nummer schopt het tot single. Mooi om te horen dat Andy's wens om zijn gitaar te laten gelden goed te combineren is met het new wave geluid. Een van mijn grote Duran Duran favorieten!
6.Night Boat (5:25)
Dat mysterieuze begin, ik kick er echt op. Wat een fantastisch nummer is dit! Het intro duurt erg lang, en dat bouwt de spanning alleen maar op. Het is voor Duran Duran begrippen een vrij donker nummer. Ik was dan ook erg blij toen het nummer tijdens de tour van 2005 ineens weer op de setlist verscheen. Wat een feest was dat!
7.Sound of Thunder (4:07)
Anders dan zijn voorganger, een vrolijk in het gehoor liggent deuntje. Dit zou zeker hitpotentie hebben gehad. De song schijnt te gaan over een man die wereldoorlog 3 veroorzaakt. Het is een gedicht van LeBon die hij nog had liggen, en later dus als tekst voor dit nummer heeft gebruikt. Ook dit nummer staat weer op de setlist sinds 2005. Vaak gecombineerd met hold back the rain.
8.Friends of Mine (5:44)
Dit nummer doet me altijd denken aan Waiting for the nightboat. Zelfde sfeer, zelfde donkere muziek. De betekenis van de tekst is me niet helemaal duidelijk, Georgie Davies schijnt een crimineel te zijn geweest die in de jaren 70 vast zat, maar blijkbaar toch vrijkwam ondanks de vele protesten. 9in de 80's won ene George Davis de soundmix show met een Stevie Wonder imitatie. Hoe kende DD die gast nou vroeg ik me altijd af als klein ventje. Verder lijkt het een soort protest tegen mensen die pretenderen vrienden te zijn, maar het uiteindelijk niet zijn. Maar wat geniet ik enorm van dit nummer. Tijdens het kerst deel van de Astronaut toer opende ze met dit nummer in Antwerpen. Ik stond vooraan en vanaf de 1e tonen kon voor mij het concert al niet meer stuk! Duran Duran in topvorm! Zo hoor ik ze graag!
9.Tel Aviv (5:21)
Een instrumentaal afscheid van deze plaat. Op de achtergrond hoor ik Simon wat lallen, het blijkt Jidisch te zijn. Het zal wel. In 2010 op de heruitgave zat er een nieuwe versie van Tel Aviv bij, met gezongen tekst. Wat mijn betreft veel interessanter dan deze track.
Behalve de nieuw opgenomen langere versies, namen ze ook nog extra nummers op voor de b-kanten (en bij gebrek aan materiaal voor de live shows) te weten: .
• Late Bar
• Khanada
• Fame (cover van de Lennon/Bowie song)
• Faster Than Light.
Deze 4 hadden zeker niet misstaan op het album zelf. Stuk voor stuk kwaliteit songs die dezelfde sfeer hadden als het album. Ondertussen in vele vorme te vinden op speciale uitgaves, verzamelaars etc etc. Gelukkig is dit materiaal sterk genoeg gebleven om mooie rereleases te kunnen realiseren.
Topplaat, die nog regelmatig op mijn installatie te horen is.
Waar ik in 1984 al enorm liefhebber werd van 's mans muziek en al 3 platen in bezit had, was dit album toch echt de plaat die me de grote liefhebber maakte die ik nu nog ben. Nummer 1 in mijn top 10 (zie hem er ook niet meer vanaf gaan) Prince op zijn hoogtepunt. 1987 was een super jaar. Ook qua andere releases, maar Prince was geen Prins.. hij was de wereldleider.. Wat een muzikant, wat een mannetje, wat een baas! Dit is het werk van de man wat over 100 jaar nog gewaardeerd gaat worden.
Prince had the Revolution ontslagen (wat ik erg betreurde) en huurde nieuwe muzikanten in (op dr Fink na, die mocht blijven) maar Sheila E is toch wel de beste toevoeging aan deze band. Zowel live als op plaat drukt ze een mooie stempel op de muziek. Tof wijf! Toch is the Revolution nog te horen op de plaat. Veel van de tracks waren van origine bedoeld voor het Dream Factory album, wat in 1986 had moeten uitkomen. Dit was (grotendeels) een project van Prince met Wendy & Lisa, maar dus ook nog met the Revolution. Dat had echt een fantastisch album geworden (er zijn zat bootlegs van te krijgen in zeer goede kwaliteit) maar ze passen erg goed op dit album. In feite is dit een verzameling van 3 niet uitgebrachte albums (allemaal uit 1986) te weten Camille, Crystal Ball en Dream factory. Dit geeft meteen aan hoe enorm productief de man in deze periode was (en dan laat ik de Madhouse opnamen nog even met rust)
1.Sign "☮" the Times(4:56) Origineel bedoeld voor het Dream Factory album uit 1986. Het intro met de drumcomputer, de ontzettend lekker bas, en het typische gitaargeluid... in het refrein een Synth. Prince zet er een fantastisch nummer neer. De plaat is nog geen 1 minuut aan t spelen, en ik word al weggeblazen. Dat was toen ik 14 was, en nu nog steeds. Sterke tekst, die nog steeds mee kan in de huidige tijd. Een van Prince's beste songs wat mij betreft. De verise die hij in 87 live deed had wat meer gitaar, en vond ik waar mogelijk nog mooier! Het nummer werd in 1993 tijdens de Act II tour ook volledig gespeeld, en dat was echt fantastisch. Nu zit ie veelal in de sample set en worden we geteased met 1 minuut van dit nummer... jammer.
2.Play in the Sunshine (5:05) Opgenomen voor de Crystal ball 3 lp set, die het daglicht niet te zien kreeg. Prince heeft zin om buiten te spelen. Ik vind het best, als ie zijn gitaar maar meeneemt. En dat doet ie met dit nummer. Een vrolijk nummer wat er lekker op los rockt.
3.Housequake (4:42) Prince met versnelde stem, ofwel Camille. Het nummer had op het nooit uitgebrachte Camille album uit 1986 moeten komen staan. Daar het album het niet haalde, is het doorgeschoven naar dit project. Een heerlijke funky stamper, wat Prince nog steeds (deels) live gebruikt. Op de b kant van ü got the look" maxi single staat een remix die grotendeels instrumentaal is, en een stukje meer jazzy klinkt. Maar zeker net zo lekker.
4.The Ballad of Dorothy Parker (4:01) Origineel bedoeld voor het Dream Factory album uit 1986, maar ook dat album zag het daglicht niet, en dus kwam het op deze plaat terecht. Heerlijk laid back nummer, en een van mijn favoriete tracks. (en van velen)
5.It (5:09) Wederom een track van het Dream Factory album. Prince is weer op de geile tour, en wil "het" overal doen. Fantastisch in zijn simpelheid qua instrumentatie. Dit nummer moet altijd hard. Zacht is kansloos voor dit nummer. Prince schreeuwt zijn behoeftes luid eruit, en dat moet worden gehoord. Wat een lekker nummer!
6.Starfish and Coffee (2:50) Wederom een track van het Dream Factory album, maar net in een iets andere vorm. (De wekker zit er daar niet in) Gewoon een vrolijk deuntje met een grappige tekst. Geen hoogvlieger.
7.Slow Love (4:22) Als ik dan toch een track moet kiezen die ik niet zo goed vind, dan is het deze.. het is traag, als dikke stroop, komt niet op gang... De tekst maakt dat niet goed. Ook live vond ik dit wat saai. Niet mijn favoriete Prince track. Wederom origineel voor het Dream Factory album opgenomen.
8.Hot Thing (5:39) Opgenomen voor de Crystal ball 3 lp set. Een strippers tent sfeer komt meteenop je af als je de 1e tonen hoort. En zo'n nummer is het ook. Prince ziet een lekker ding van net 17, en vind haar lekker. Het resulteert in een typisch sexy Prince nummer. Hier zijn ook nog 2 andere versies van verschenen op de b-kant van "I couild never take the place of your man" maxi single. De lange versie is absoluut interessant, maar haalt 't niet bij deze versie. Wel bevat de langere versie een lekkere gitaar aan het eind van de song, die je niet hoort in deze versie op het album.
9.Forever in My Life (3:30) Weer een Crystal Ball nummer. Prince lijkt ook toe aan het serieuze leven, blijkt uit de tekst van dit nummer. Een liefdesverklaring aan iemand, waarin hij eeuwige trouw belooft. Wie het was? Ik weet het niet, maar de tekst vind ik erg mooi. De versie in de film Sign "☮" the Times is werkelijk super. Je ziet daar een fantastische zanger aan 't werk, die werkelijk alles, maar dan ook alles uit zijn tenen haalt om dit nummer tot een weergaloos einde te brengen...
10.U Got the Look (3:47) Sheena Easton mocht opdraven om dit nummer met Prince te zingen. Een leuke combi. Het nummer lijkt speciaal opgenomen voor dit album. De lange versie bevalt me iets beter dan deze album versie.
11.If I Was Your Girlfriend (5:01) Een nummer van het Camille album. Ik wist niet wat ik hoorde als jochie van 14.. De helium stem was bijzonder, en toch ook onwennig.. maar wat was en is dit mooi zeg! Het nummer was ook een single, en dat vind ik een bijzondere keuze. het is namelijk geen makkelijk top 40 nummer. Toch deed ie 't wel aardig (volgens mij) de hoes voor de single vind ik overigens echt heel erg mooi. (zoals de hele stijl met deze plaat en bijbehorende singles)
12.Strange Relationship (4:01) Origineel van Dream factory, maar wel in een andere versie. De versie op dit album lijkt dus deels weer herzien te zijn speciaal voor deze plaat. Heerlijk nummer. Werd in 2002 nog tijdens de ONA tour gespeeld, en kreeg een fantastsiche funky vibe door toedoen van de bas van Rhonda Smith.
13.I Could Never Take the Place of Your Man (6:29) Origineel van Dream factory, maar ook in een andere versie. Wederom een heerlijk nummer, waarbij het fenijn wat mij betreft in de staart zit. Het instrumentale einde met de gitaarsolo voorafgaand vind ik heerlijk. Het nummer zelf vind ik ook erg ok, maar ik hoor het liefst het deel waar de 7 inch single wordt afgekapt. Wederom een vreemde keuze voor een single overigens. Tegenwoordig speelt ie dit nummer weer live, maar dan in een werkelijk super mooie langzame versie. En eigenlijk wordt het nummer daar nog beter van. Dat tekent een goede compositie!
14.The Cross (4:48) Origineel van Dream factory, Prince wil even prediken, en als ie dat op deze manier doet, vind ik het goed. De opbouw van dit nummer is zo enorm mooi. Weer die volumeknop op 10. Knallen met dit nummer.
15.It's Gonna Be a Beautiful Night (9:01) Opgenomen tijdens de Parade tour in Frankrijk. Het was het laatste wat op tape kwam met the Revolution. Als je de originele opname hoort, is duidelijk te horen dat het nummer voor een groot deel hetzelfde op deze plaat is terecht gekomen, alleen is de super gave rap (met leuke tekst) door Sheila E er (duidelijk) bij gemixt, en wat koortjes van Prince zijn erbij gemixt. Ook zijn er een aantal dingen uitgehaald, maar dat snap ik wel, niet echt relevant. Lekker nummer, en laat goed horen hoe goed the Revolution als live band was. Ik mis ze....
16.Adore (6:30) Het mooiste liefdeslied ooit geschreven wat mij bertreft. Die tekst is werkelijk waar te mooi.. dat verzin je toch niet? Bij het Crystal Ball project kreeg het nog de subtiel (Until the End of Time) mee, die is vervallen voor deze plaat. Maar dat boeit niet. De titel Adore geeft al genoeg weer..
En Adore, dat is wat ik doe met dit album. Ondanks de wat zwakkere broeder "slow love" vind ik dit een 5 sterren (plus) plaat. Zo maken "ze" ze niet zoveel, en Prince helaas ook niet meer. Alles klopt aan dit album.. een dubbelaar nog wel, voor die tijd helemaal knap. Want probeer je publiek maar eens te boeien met 2 lp's. Prince deed het, en bijna 30 jaar later nog steeds.
Album recensie Prince and the Revolution - Parade (1986)
Deze plaat kocht ik als 3e album na Purple Rain en Around the world in a day. Deze plaat verschilt toch wel van die andere, vooral door de toonsetting: het is over het algemeen een vrolijke plaat.
Daar waar ik Purple Rain enorm link met de film, doe ik dat met dit album juist niet. Wellicht omdat de film een stuk minder indruk heeft gemaakt in dit geval. Het was wel grappig, maar meer ook niet.
1.Christopher Tracy's Parade (2:11) Het Prince circus komt eraan, en Prince kondigt dit met een vrolijk deuntje aan. Het is een mooie start van een LP die veel "positivity" uitstraalt. Leuk om te weten is dat dit nummer eerst de titel Little girl Wendy's parade mee kreeg.
2.New Position (2:20) Prince neemt ons in sneltrein vaart mee naar de 2e track. De begleidings band the Revolution is in deze periode op hun top (naar mijn idee) en dat is te horen op deze plaat. Het plezier straalt er vanaf. Ondanks de korte duur van dit nummer, blijf ik het een heerlijke song vinden. Ook Wendy & Lisa mogen vollop meezingen!
3.I Wonder U (1:40) Diezelfde dames krijgen nog meer ruimte op dit nummer. Sterker nog, Prince is niet te horen als vocalist op dit nummer. De overgang van New position naar dit nummer vind ik echt erg mooi.. de snelheid wordt eruit gehaald, en hop, we zijn in een nieuw nummer beland... Wederom erg kort, maar erg spannend en boeiend nummer.
4.Under the Cherry Moon (2:57) Een fantastische ballad gezongen met de normale stem. Dat zijn voor mij toch wel de mooiste. Hier kan je goed horen wat Prince vocaal allemaal kan. De melodie en muziek in dit nummer vind ik echt erg mooi. Alle recepten voor een Prince song zitten hierin... inclusief de mooie handbells die in die periode veel werden gebruikt!
5.Girls and Boys (5:30) Een beetje vreemde song, die toch als single uitkwam en een redelijk succes boekte. Prince zijn populariteit was ook tot grote hoogten gestegen, dat maakte het waarschijnlijk wel makkelijker om hiermee een hit te scoren. Muzikaal vind ik dit namelijk geen top 40 nummer. En het is een typisch Prince nummer, maar dat maakt 't voor mij juist een super nummer. Man, wat vond ik Prince cool in deze periode! De man was hét gewoon! Mooie rol voor Susannah (de zus van Wendy Melvoin) in deze clip. In die periode de grote liefde van Prince.
6.Life Can Be So Nice (3:14) Een rommelig nummer, wat bij mij echt een paar jaar heeft moeten rijpen om te waarderen. Als 13 jarige kon ik er destijds niet zoveel mee. Het doet muzikaal ook denken aan Around the world in a day (het album) omdat het wat rommelig klinkt. Maar dat is niet erg. Weer een positieve mededeling die gewoon waar is: Life can be so nice. It's a wonderful world, sweet paradise Het abrupte einde heb ik nooit zo goed begrepen, misschien verwijst het naar de dood van Christopher Tracy in Under the cherry moon?
7.Venus de Milo (1:55) Even rust.. Een mooi piano stuk, wat mooi in de film past, maar op deze plaat vind ik het een onnnodige interruptie.
8.Mountains (3:58) Het intro is voor mij meteen raak. Een lekkere Prince sound zoals ik 'm graag hoor. Weer die positieve vibe in dit nummer. Zo lekker. Als single totaal geflopt, en ik heb dat nooit begrepen. Want in vergelijking met Girls & Boys heeft dit nummer toch echt meer top 40 potentie lijkt me. Makkelijker, toegankelijker en vrolijker... Een favoriet in mijn Prince collectie. De lange versie (10 minuten) is nog vermakelijker.. Hey you, get out on the dancefloor roept Prince je toe, zodra je de maxi aanzet.. en dat is ook onvermijdelijk, want het is 10 minuten swingen...
9.Do U Lie? (2:44) Les enfants qui mentent ne vont pas au paradis is wat een kleine dame ons vertelt bij het intro. Dit betekent: Kinderen die liegen gaan niet naar het paradijs we zijn gewaarschuwd Een lief liedje waarin Prince zijn onzekerheid over zijn lief tentoonstelt. Het klinkt dus vrolijker dan dat hij zich voelt. Lekker Frans sfeertje in dit nummer. Bijzonder in het oevre van de man. Nooit meer zo iets gehoord.
10.Kiss (3:38) De grote hit van het album. Volgens mij net niet nummer 1 in NL geworden. Maar het komt nog vaak voorbij op de radio. Net als When doves cry, erg simpel qua instrumenten, maar oh zo lekker. Het samenspel in de clip met Wendy is super! Die mooie gekke bekken die ze beide trekken... dat was Prince and the Revolution! ook hier heb ik weer voorkeur voor de lange versie. Wat ook jammer is, is dat het outro op de LP is weggelaten (deze is wel te vinden op de 7 inch) het is maar een klein stukje, maar maakt het nummer wel af.
11.Anotherloverholenyohead (4:01) Voor mij persoonlijk het sterktste nummer van de plaat. Wederom heb ik de voorkeur voor de lange versie. Die is echt nog vele malen beter dan deze versie. Maar met deze kan ik ook al genoeg. Deze track is zo heerlijk funky, de zang is fantastisch, en de muziek klopt gewoon. Jammer dat 't zo weinig live wordt gespeeld.
12.Sometimes It Snows in April (6:49) Een van Prince meest gewaardeerde niet single songs... Dit nummer zorgt voor kippenvel. De dood van Christopher Tracy wordt bezongen in dit nummer, en daarom is dit nummer ondertussen ook vaak onderdeel tijdens uitvaarten. Zelfs GTST gebruikte het nummer tijdens een sterfscene (of iets dergelijks) Dit nummer is een alom gewaardeerde song bij alle Prince fans die ik ken. Helaas zijn er in die 30 jaar dat ik Prince fan ben ook een paar heen gegaan, en het onvermijdelijke gebeurde natuurlijk: dit nummer kwam langs tijdens de diensten. Het geeft mooie herinneringen, maar maakt ook dat je het nummer nooit meer hetzelfde zal beluisteren... Ondanks dat, een terechte klassieker in het Prince oevre. En dat weet hij zelf ook, want live komt ie gelukkig nog veel langs.
Weer een super plaat van Prince. zijn band the Revolution is absoluut een aanvulling voor de man, en maakt deze periode zo mooi. Dit was een tijd dat de man echt niets, maar dan ook niets fout kon doen in mijn ogen....
De boodschap van dit album is liefde... en dat hoor je: Goodness will guide us if love is inside us
Prince and the Revolution - Around the World in a Day (1985)
Een gewaagde plaat van Prince. Want na Purple Rain was het makkelijk cashen geweest voor de man. Hij had nog zoveel op de plank liggen wat veel meer in de lijn van Purple Rain lag, en dus autmatisch een dikke hit had kunnen zijn, maar in plaats daarvan duikt Prince met zijn band de studio in tijdens de Purple Rain tour om dit album op te nemen! Het tekent de grilligheid van de man. Maar als je als 18 jarige het al voor elkaar krijgt om een contract bij WB te tekenen, waarbij je afdingt alles zelf te willen doen, moet dit een peuleschil geweest zijn voor hem. Hij had Carte blanche, en daar maakte hij dankbaar gebruik van.
Het is geen makkelijke plaat, zeker niet vergeleken met zijn voorganger. Het is wat rauwer, maar heeft wel die typische Prince sound. ook zijn op dit album de klassieke tonen van Clare Fisher voor het eerst te horen. Dit zou het begin zijn van een zeer lange en mooie samenwerking.
1.Around the World in a Day (3:25)
Prince nodigt ons uit op een reis, en ik ga maar al te graag mee! De eerste klanken brengen me al in een Prince mood, en dat wordt gedurende deze song alleen maar erger. Had funky instrumentale deel vind ik het hoogtepunt van de song.."I think I wanna dance" roept Prince, en dat gevoel heb ik nog steeds bij dat stuk. De opener belooft veel goeds!
2.Paisley Park (4:41)
We zijn in het paradijs beland!
Een nummer wat tot single werd verkozen, maar niet echt een hit werd. Ik snap dat wel, ondanks het feit dat het refrein toch wel erg aanstekelijk is. Het maakt niet zoveel uit, Prince is altijd meer een album artiest geweest. Ik heb dit altijd een lekker nummer gevonden, en na 30 jaar vind ik dat nog steeds.
3.Condition of the Heart (6:46)
Dit nummer behoort tot een van mijn ultieme Prince favorieten. Dat was niet zo toen ik dit album kocht als 12 jarig ventje. Het is voor een jong mannetje iets te moeilijk denk ik, maar later begreep ik de schoonheid van dit nummer, vanaf de eerste toon, tot aan de laatste hartkloppingen.... Schitterende song!, mooie tekst!
4.Raspberry Beret (3:31)
De succes single van het album. Ik vond m toen erg leuk, ben 'm nu wel een beetje zat. Als ie 'm live speelt (doet ie nog veel) heb ik er ook weinig mee. Typisch makkelijk nummer, dus ik snap de keuze om te spelen wel... Lange versie bevat wat humor met een hoestende Prince.
5.Tamborine (2:46)
Ook dit nummer heeft er wat jaren over gedaan om te waarderen. Maar ook dit nummer vind ik nu super! Lekker rommelig, maar ooh zo lekker. Vooral het schreeuwerige einde. Zo mag Prince er wel tig maken van mij.
6.America (3:40)
Dit is geen loflied over de USA, integendeel, het is een kritische song. Het begin heb ik altijd zeer interessant gevonden, met de wat vreemde start, maar het luistert altijd heerlijk weg. De lange versie van 21 minuten luister ik net zo makkelijk weg, en verveelt echt voor geen moment. Waar het op dit album wordt weg gedraaid gaat die versie verder met vooral instrumentale delen. Lekker gitaar werk!
7.Pop Life (3:42)
Ook een single geweest, zonder succes. Begreep ik toen niet, want toch ook een makkelijk top 40 deuntje? Mooi, dat echo effect in de stem. Het vreemde tussenstuk met joelend publiek stoort wat, maar ik weet ondertussen niet beter meer... Van dit nummer is een lange versie, en een remix beschikbaar (gemixt door Sheila E) die beide erg de moeite waard zijn. Deze bevatten ook nog een extra couplet, die niet op de album versie is te horen.
8.The Ladder (5:26)
Prince heeft een levensles te vertellen, maar wel een verdomd mooie. De manier waarop deze song wordt gebracht vind ik echt genieten. Prince zingt op een vertellende manier, en in het refrein komen de dames (W&L) erbij.. wat een mooie combinatie. De climax op het einde is wederom waanzinnig. Een schreeuwende Prince.. Wat hou ik daarvan!
9.Temptation (8:21)
Een felle Prince op gitaar opent het nummer.Sex, Temptation, Lust fluistert Prince ons toe.. Ok, de toon is gezet. Het is een heerlijk rauwe rock song, met een lekkere gitaar sound. Veel discussie thuis gehad of dit nummer aub wat zachter kon. Gitaar met een schreeuwende Prince, mijn ouders hebben er waarschijnlijk nog nachtmerries over. De dierlijke lust van Prince moet los, en dat is wat er gebeurd in dit nummer, totdat God het zat is en Prince tot rede roept.: Oh, silly man, thats not how it works, You have to want her for the right reasons uiteindelijk begrijpt Prince de boodschap: Love is more important than sex en geeft dat graag mee aan de luisteraar. Bedankt Prince! Het is een wat bizar maar toch intrigerend einde van dit nummer. Ik luister het elke keer weer helemaal uit.
De 4 singles brachten ook nog B-kanten die niet op dit album stonden.
She's always in my hair, waarvan ook een lange versie bestaat. Favoriet onder veel Prince fans, en terecht, want het behoort tot een van zijn beste songs. Werd tijdens de laatste tour nog live gespeeld, en hoe!
Hello, was een kritisch nummer over de kritiek die hij kreeg over het niet aanwezig zijn tijdens het "we are the world" project. (in plaats daarvan nam hij een nieuwe track op voor het We are the world album, 4 the tears in your eyes)
Girl is een typisch geil Prince nummer wat heerlijk wegluistert.
Deze 3 songs hadden met gemak op dit album erbij gepast, en had het geheel echt niet slechter gemaakt. Wellicht nog wel sterker.
De plaat bewijst waarom Prince zo dominant aanwezig was in de 80's.. hij deed wat ie wilt, en had zo enorm veel inspiratie, dat ie bijna niet wist waar ie 't moest laten. Maar alles wat de man maakte was gewoon uitzonderlijk goed. Ook dit album dus.....
Na Let's dance had ik Bowie in de peiling. Toen Blue jean op single uitkwam was ik weer onder de indruk, en begon steeds meer interesse te krijgen in de muziek van deze geweldenaar. Ook deze LP was destijds veel te duur voor me om te kopen, (want ik wilde zoveel hebben) en deze hoes vond ik zo enorm indrukwekkend, dat de aantrekkingskracht van de etalage waarin de plaat lag opgesteld heel erg groot was. Toch heb ik het album pas in de jaren 90 werkelijk gekocht.
1.Loving the Alien (7:10) Een plaat die opent met een nummer als deze schept hele hoge verwachtingen. Voor mij is dit Bowie's beste nummer. Niet omdat er geen één nummer in de buurt komt, maar gewoon omdat ik vind dat de man vocaal zo enorm mooi exceleert hier! Die opbouw naar het refrein, dat schreeuwerige, ik krijg er nog steeds kippenvel van. Daar komt bij dat ik het qua melodie ook gewoon een topnummer vindt. De Dance mix vind ik nog een stuk mooier, maar de versie op deze plaat maakt al indruk genoeg. Al sinds de release mijn ultieme Bowie favoriet. Tina Turner schijnt op dit nummer ook meegewerkt te hebben, maar ik kan haar niet ontdekken.
2.Don't Look Down (4:10) Een cover van een Iggy Pop nummer. Ik ken het origineel niet, dus kan dit nummer blanco beluisteren. Een laid back reggae achtige sound, maar dan met een jaren 80 sound eroverheen. Iets te elektronisch voor reggae. Het is geen hoogstaand nummer, maar de stem van Bowie redt het nummer, want dat houdt het interessant.
3.God Only Knows (3:07) Weer een cover, deze keer van the Beach Boys. Ik ben geen groot liefhebber van die band, maar dit nummer is natuurlijk een pareltje. Bowie kan niet heel veel fout doen, maar ik denk dat hij beter van dit nummer had kunnen afblijven. Hij zingt het onnatuurlijk laag, en als ie dan hoger gaat klinkt het wat geforceerd, gemaakt, nep. Nee, dit is niet echt een succes. Heel slecht is het ook niet, maar hier blijkt dat ook Bowie wel eens foute besluiten neemt.
4.Tonight (3:45) Tina Turner is op dit nummer wel duidelijk aanwezig (in tegenstelling tot op Loving the alien) Dit nummer kende ik eerder in de live versie. Dat vind ik vergeleken met deze versie dan ook een sterkere uitvoering. Waarschijnlijk omdat dat de eerste was. In Nederland werd het zelfs een nummr 1 hit! Het nummer zelf is origineel opgenomen door Iggy Pop, en Bowie vond het blijkbaar nodig om het ook opnieuw voor zichzelf op te nemen. Waar dat met China girl nog fantastisch uitpakte, is dit een wat gemiddeld liedje. Neemt niet weg dat het in je hoofd blijft zitten, en je toch mee gaat zingen, of je nou wilt of niet.
5.Neighborhood Threat (3:13) Na 2 nummers van Iggy Pop is het nu de beurt aan nummer 3. Eindelijk een uptempo nummer met wat rock invloeden. De jaren 80 stempel is erg duidelijk aanwezig op dit nummer, dat maakt het wat gedateerd, maar ik vind het geen slecht nummer.
6.Blue Jean (3:12) Samen net Loving the alien het prijsnummer van het album. Weer is het refrein het deel wat me bij de strot grijpt. Bowie trekt zijn strot open en schreeuwt het heerlijk uit, met een mooie snik in zijn stem. De mooie herkenbare Bowie blazerssectie op de achtergrond maakt het tot een mooi geheel. Heerlijk nummer.
7.Tumble and Twirl (4:59) Het is tijd voor een potje funk! De bas op dit nummer is erg lekker. Het zou ook zo een Red Hot Chili Peppers trek kunnen zijn. De inzet naar het refrein laat het nummer ineens wat inkakken. Dat is wel knap met zo'n funky nummer. Het nummer houdt mijn aandacht wel vast, maar ik weet niet zo heel goed wat ik er van moet vinden. Het is meer dan middelmaat, maar minder dan goed. Wederom is het geluid van Bowie de reddende factor, samen met het grappige Zuid Amerikaanse sausje wat er over het nummer heen werd gegoten.
8.I Keep Forgetting (2:36) Wederom een cover, deze keer niet van Iggy Pop, maar van een jaren 60 song. Het nummer heeft qua melodie wel potentie om leuk te zijn, maar muzikaal vind ik het was slap. Het is rock 'n roll, wat niet als rock 'n roll klinkt. Het is te plastisch.
9.Dancing with the Big Boys (3:34) Iggy Pop speelt een grote rol op deze plaat, en op de afsluiter mag hij dan een nootje meezingen. De invloed van Pop zorgt op deze b-kant wel voor een rock sound, en dat is wat de plaat nodig heeft. Toch zorgen de blazers er voor dat het rock sausje enigszins teniet wordt gedaan. Helaas weer niet echt een heel sterk nummer.
Deze plaat bevat voor mij 2 Bowie toppers, Blue Jean en Loving the Alien. Het is dan ook wat teleurstellend dat de rest van het album dat niveau van geen kant meer haalt. Het is allemaal niet bar slecht, maar erg memorabel wordt het ook niet meer. De LP bevat de bonus tracks This is not America (wat voor mij na Loving the Alien zijn beste nummer is) en Absolute beginners niet. Deze nummers kwamen ook pas na dit album uit, maar hadden het niveau van het album wel enorm omhoog kunnen trekken. Alleen het feit al dat Bowie veel nummers gebruikt die hij eerder voor Iggy Pop schreef lijkt aan te geven dat hij dit album wellicht heeft moeten opnemen onder druk van de platen maatschappij? Let's dance was commercieel een groot succes, dus ik kan me voorstellen dat ze hem geforceerd hebben om snel met nieuw werk te komen. Wat dus resulteert in dit wat slappe resultaat. Het is maar een wilde gok, maar kan me er echt wat bij voorstellen. Toch geef ik de plaat een krappe voldoende, 3 uit 5 sterren, vanwege de aanwezigheid van die 2 toppers.
.jpg)
