Leo's Bloghuis (Mijn bevindingen van muziek): december 2015

zondag 20 december 2015

Album recensie David Bowie - Heroes (1977)

In 1977 was ik 4, en had natuurlijk nog geen weet van het bestaan van de geniale Bowie. Het nummer heroes leerde ik pas veel later kennen, en langzaam aan ben ik me gaan verdiepen in zijn vroegere werk. Ik heb deze plaat dus ook niet bewust meegemaakt, en dat zal vast een heel andere ervaring geven, dan als ik dat wel meegemaakt zou hebben.

De plaat heeft een mooie opvallende hoes.
De man die Bowie inspireerde voor dit album (Brian Eno), waar ik niet zoveel mee heb, heeft zeker mooie dingen gedaan, maar meer niet mooie dingen naar mijn smaak. Het verklaart ook waarom ik veel nummers rommelig noem, dat is toch ook de stijl van Eno. Alleen zit hier Bowie's stem aan vast, en dat compenseert echt heel veel! Dat houdt 't interessant voor me.

1.Beauty and the Beast (3:32)
Een typisch Bowie nummer, want het is wat vreemd. De melodie lijn qua zang en muziek lijkt soms niet te kloppen (doet het wel natuurlijk) maar het blijft toch boeien. En dat is het knappe van Bowie songs. Geen makkelijk nummer, maar wel lekker.

2.Joe the Lion (3:05)
Ook deze track begint wat vreemd. Met vreemd doel ik op ongepolijst, rommelig, rauw. De stem van Bowie vind ik erg mooi in het nummer, het begleidende gitaar geluid erg fijn. Maar net als de 1e track is dit geen makkelijk nummer. Je moet er echt voor gaan zitten om het goed te beluisteren.

3."Heroes" (6:07)
Het grote bekende nummer. Het contstant aanwezige gitaar geluid ontvoert me naar een muziekwereld waar ik altijd wel in wil verblijven. Vooral deze versie met extra couplet! Bowie's zang is werkelijk betovernd mooi te noemen op dit nummer. Ik heb ook nog een Duitse versie ("Helden") klinkt eigenlijk net zo mooi, want Bowie zingt dat op dezelfde manier, dus dan maakt de taal eigenlijk niet zoveel meer uit. Blijft een prachtige song!

4.Sons of the Silent Age (3:15)
In potentie een mooi nummer, maar ook dit nummer hangt tegen het randje aan van "raar" zeker als de saxophone wordt ingezet. Raar wil niet zeggen dat het slecht is. Het past bij Bowie. Mooie synth in dit nummer!

5.Blackout (3:50)
Het valt me op het hele album al op, maar ik vind dat de stem van Bowie soms klinkt alsof het ingeblikt is. Dat zal vast bewust gedaan zijn, en op Heroes vind ik dat heel mooi. Maar op dit nummer niet. Pas in het refrein valt dat blikkerige weg. Dit nummer is wederom rommelig. En deze keer vind ik het niet zo goed. Dit is duidelijk niet mijn nummer. Er gebeurt qua muziek teveel door elkaar, en het werkt storent voor mij als luisteraar.

6.V-2 Schneider (3:10)
Grappig dat die typische sax geluiden zo herkenbaar zijn. Uit duizenden trek je Bowie eruit bij dit nummer. Grotendeels instrumentaal nummer, op een klein refreintje na, maar wel interessant.

7.Sense of Doubt (3:57)
Tja, een soort film soundtrack achtig nummer. Het klinkt zeker als een spannende scene, maar ik vind het totaal niet passen op dit album. Haalt de vaart die erin zat er wel enorm uit. Je zou kunnen zeggen, een rustpunt na wat moeilijke muziek, maar het contrast is me wat té extreem. Hetzelfde ervaar ik op Low.

8.Moss Garden (5:03)
De ene track loopt vloeiend over in de andere. Relaxed is het allemaal wel. Leuke Oosterse geluidjes doen je wanen in een ver land. Het is allemaal wel leuk om te horen, maar het doet wat mij betreft echt afbreuk op de plaat die zo lekker en raar begon...

9.Neuköln (4:34)
De sax is boeiend in dit verder weinig interessante nummer.

10.The Secret Life of Arabia (3:46)
Ik wordt toch nog even wakker geschud door een "normaal" nummer waarin de stem van Bowie te horen is. Dit is toch waarom ik een Bowie plaat koop. Het is ook meteen het meest toegankelijke nummer van de plaat. Een fijn ritme, mooie zang. Gelukkig, kant B opent goed, en sluit waardig af!

Ik heb 't al eerder geschreven: de instrumentale tracks doen voor mij afbreuk aan dit album als geheel. De gezongen tracks zijn op Blackout na echt heel erg de moeite waard, maar het ambient achtige 3 luik in het midden van kant B zijn ronduit slaapverwekkend te noemen. Ongepast, en voor mij absoluut een heel dik minpunt op dit album. Daarom dus gemixte gevoelens voor wat betreft dit album.

Ik kom op 5 erg lekkere nummers, 1 wel aardig, en 4 waar ik niks mee kan. Dat verklaart de vrij lage score van 3 sterren (uit 5). Dat is jammer, want als er meer nummers in de sfeer van kant A op hadden gestaan had dit een absoluut veel betere plaat geweest voor mij.

zondag 13 december 2015

Album recensie Prince - HitNRun Phase 2 (2015)

Er werd al een tijd over gesproken dat er een phase 2 zou komen van dit album. Prince was de laatste dagen ook druk om wat nieuwe titels in de ether te gooiten via Twitter, en ineens was het album beschikbaar op Tidal gisteren. Toch weer die grillige Prince die met zó'n truukje op de proppen komt. Morgen heeft iedereen het er weer over. En zo heeft hij het steeds weer voor elkaar. Een 2e album dus in 3 maanden tijd, het zijn weer ouderwets fijne Prince tijden. Zeker als de man op de proppen komt met een album als dit.

1.Baltimore (4:33)
Toen dit nummer voor het eerst uitkwam (via het net in mei van dit jaar ter gelegenheid van zijn show in Baltimore) was ik niet zo onder de indruk van dit nummer. Als geheel op dit album vind ik het een stuk lekkerder klinken. Zeker het 2e deel, en het laatste stuk laten toch een ouderwetse Prince sound horen. Het is dat ik weet dat Clare Fisher niet meer leeft, anders had ik echt gedacht dat de klassieke arrangementen van hem zouden komen. Het nummer gaat over de rellen na het doodschieten van Freddie Gray in Baltimore, en is dus ook werkelijk dit jaar opgenomen en geschreven. De opener is lekker! Dit belooft wat goeds!

2.Rocknroll Loveaffair (4:01)
Dit nummer heb ik al in bezit op (maxi en cd) single sinds 2012. Het leek dus een single only release te zijn, tot gisteren. Deze versie heeft net wat meer blazers dan de versie uit 2012, en dat doet het nummer wel goed. Het is verder een niet echt hoogstaand nummer, maar zeker niet verkeerd. De lage, iets schore stem waarmee Prince het zingt geeft een lekker laidback gevoel aan het nummer.

3.2 Y. 2 D. (3:50)
Een funky nummer, met een zwaar klinkende sax die me meteen doet denken aan Girls & Boys van http://www.musicmeter.nl/album/1637. In 2013 liet Prince dit nummer al eens horen tijdens een DJ set (van Rashida) Het is een nummer met de dames van 3rdEyeGirl. Ik kende het nummer nog niet, en dit bevalt me ook ernstig goed. Prince en funky, mooie combi. De aanwezigheid van de dames stoort me in dit nummer totaal niet.

4.Look at Me, Look at U (3:27)
Nog een track die ik niet kende. Het lijkt ook een nieuw nummer, totaal ingespeeld door Prince zelf (al twijfel ik aan de sax partij, ik heb Prince nooit sax horen of zien spelen, en weet ook niet of ie dat wel speelt?) Er is een mooie jazzy saus over het nummer gegoten, en de bas partij is heerlijk. Door het jazzy gevoel doet het me wat denken aan http://www.musicmeter.nl/album/6814 wat alleen maar een goed teken is.

5.Stare (3:45)
Prince verbaasde de stream music liefhebbers door alles van Spotify af te halen, en zijn catalogus op Tidal te zetten. Een paar weken daarna kwam Prince met één nummer voor Spotify. En zo houdt de man de gemoederen steeds bezig, en wordt er over hem gesproken. Heel slim allemaal. Leuke verwijzingen naar oude songs als Kiss en Sexy dancer in dit nummer. Het basloopje wat het nummer opent, en door de hele track te horen is, doet ook erg oldschool Prince aan. Stare was in de zomer van dit jaar meteen een favoriet van me, en ik was ook lichtelijk teleurgesteld dat ie niet op http://www.musicmeter.nl/album/504979 stond. Dat wordt nu dus goed gemaakt. Het past ook wel erg goed op dit album. Weer erg lekker nummer dus!

6.Xtraloveable (5:00)
Dit nummer draaide ik als klein ventje al. Het is een nummer wat Prince al in 1982 had klaar liggen voor de dames van Vanity 6, maar werd nooit opgenomen. Wel bestaat er een versie van Prince zelf die ik nog steeds heel erg graag hoor. Die is wat sneller dan deze versie, en muzikaal totaal anders. In 2011 bracht Prince het nummer ineens uit om zijn Welcome2America tour luister bij te zetten. Dat was in grote lijnen al deze versie. Hierin zat een rap van Andy Allo, die er godzijdank later weer werd uitgehaald, wat dus resulteerde in deze versie. Deze versie is in 2013 als download op 3rdeyegirl.com beschikbaar geweest. Het blijft een sterk nummer, maar als ik mag kiezen, dan is de oude versie van begin jaren 80 toch echt mijn favoriete versie. Echter is deze nooit uitgebracht, dus we moeten het hiermee doen. Het swingt wel de pan uit.

7.Groovy Potential (6:16)
ook dit nummer is eerder beschikbaar geweest op 3rdeyegirl.com. Het is een lekker swingend nummer met een wederom iets schorre Prince die heerlijk zingt. De blazers zorgen voor een typische Prince sound. De vocalen maken dit nummer echt lekker, en als geheel op dit album bevalt het nummer me een stuk beter, dan als eenzame losse flodder track. Zo komen alle puzzle stukjes toch nog bij elkaar. Het einde had van mij nog wel een paar minuten mogen duren, lekkere funky groove!

8.When She Comes (3:45)
Hoor ik daar een accordeon? Dat zou de eerste keer zijn op een Prince nummer. De titel doet me vermoeden dat de man zijn stoute teksten nog niet kwijt is. Maar naar mate het nummer vordert denk ik dat ik meer degene ben met stoute gedachten, want ondanks dat de man vast wel iets dubbelzinnigs in gedachten had, blijft het nummer wel heel netjes.. Maar "when she comes, how sweet it tastes, the tears from her face...'ja... grappig, net op tijd weer recht getrokken... Mooi nummer in de stijl van Satisfied.

9.Screwdriver (4:15)
De vreemde eend in de bijt. Qua stijl past dit nummer totaal niet op dit album. Ik had m al verwacht op http://www.musicmeter.nl/album/453149. Daar past ie perfect op. Begin 2013 verrastte de man ons ineens met onder andere dit nummer. Er zou een mooi jaar volgen werd er gezegd. Uiteindelijk duurde het dus 1 jaar voor er überhaupt 2 platen (dat dan wel) uitkwamen, en dit nummer deed er dus nog een jaar langer over om het daglicht te zien. Lekker rock nummertje, maar geen hoogvlieger. Het nummer ging destijds online met een videoclip. de Screwdriver zou de nieuwe dans worden was het bericht een beetje... dat werd het niet.

10.Black Muse (7:21)
Dit nummer werd in 2010 al live gespeeld tijdens de tour in Amerika, maar werd gezongen door de 3 dames uit de band. Prince nam het nummer wel op in 2010, maar wordt dus 5 jaar later pas vrijgegeven. Het is een funky track wat ook zo van Stevie Wonder had kunnen zijn (dat komt mede door de solo halverwege het nummer) . Ik hoor de stem van Shelby J, en dat is een beetje mijn Prince trauma van de laatste jaren. Ik vind dat ze veel te veel ruimte kreeg op platen, maar zeker tijdens de shows. Eindelijk was ik van haar af, en nu komt de nachtmerrie toch weer een beetje terug. Ook op dit nummer hoor ik haar weer te overheersent terug. Dat vind ik jammer, want in potentie is dit een heerlijk nummer. Shelby verpest het een beetje voor mij. Het 2 deel van het nummer (vanaf de solo) bevalt me dan ook een stuk beter. Toch zal dit nummer een skipnummer voor me worden. Het irriteert me teveel, net als Chelsea Rodgers op http://www.musicmeter.nl/album/80255 dat doet.

11.Revelation (5:21)
Voor mij het hoogtepunt van dit album. Een ballad in de stijl van Adore. Het nummer werd al eens gedraaid tijdens de album presentatie van http://www.musicmeter.nl/album/453149 en http://www.musicmeter.nl/album/453154 en maakte toen ook al indruk. Nu eindelijk dus een goede versie in mooie kwaliteit. Marcus Anderson speelt sax op het nummer, en dat geeft net dat extra mooie romantische tintje aan dit geweldige nummer. Prince zijn vocalen bezorgen me echt kippenvel. Prince zoals het hoort!

12.Big City (6:26)
Weer een nummer uit 2013, en helaas ook weer Shelby die te horen is. Niet zo dominant als op Black Muse, maar dit nummer doet me ook niet zo heel veel. Het is een vrolijk nummer, maar haalt 't niveau van de andere songs op dit album niet. Muzikaal gezien is het wel een lekker dansbaar nummer. De blazers zijn net zo funky als in Billy Jack Bitch van
http://www.musicmeter.nl/album/5294. Aardige track.

Waar http://www.musicmeter.nl/album/504979 wel aardige songs bevatte, maar veel te kort was, en veel te veel overgeproduceerd was, is dit album veel meer Prince zoals Prince hoort te klinken. Gewoon funky, jazzy, sexy en goed. Dat is wat dit album gewoon is. Ja, het bestaat voor een deel uit (voor de fans) oude al bekende songs, maar ze zijn dusdanig goed uitgezocht dat het als geheel een hele fijne eenheid brengt. De oudere nummers kwamen nog niet eerder uit op een plaat in deze vorm, en dus kunnen we gewoon over nieuw werk spreken. Prince is en blijft grillig, maar gooit er zo aan het einde van het jaar wel even een album uit die ervoor zorgt dat ik mijn eindejaars lijst kan gaan aanpassen. Ik ben er zeer blij mee, en vind het zijn beste werk sinds http://www.musicmeter.nl/album/6814. Alles wat er tussentijds kwam is ook echt goed te pruimen, maar dit staat daar gewoon boven. Prince kan het nog!!

donderdag 10 december 2015

Album Recensie David Bowie - Low (1977)

1977 moet een top jaar zijn geweest voor Bowie fans. 2 albums in een jaar tijd, en nog van een zeerhoog niveau ook. Samenwerkingen met Eno en Lou Reed. De grote der aarden vonden elkaar in Berlijn, omdat die stad een enorme inspiratie was. De hoes vind ik Bowie's mooiste. Ik heb 'm ingelijst aan de muur hangen. Vooral kant A draai ik regelmatig met heel veel plezier. Helaas is dit album enorm schrizofreen, want het heeft 2 gedaantes, met de namen kant a en kant b. Ik vind kant A echt enorm aardig, maar kant B vind ik maar vreemd, en kan ik niet plaatsen. Blijf ik dus wijzelijk een beetje bij uit de buurt.

1.Speed of Life (2:46)
De opener geeft de sound weer voor de songs die op kant A zullen volgen. Een lekkere synth, betoverende drums en toegankelijke nummers! In dit nummer ontgaat het mij niet dat ik elke keer de track "radio" van Dolly Dots hoor. (natuurlijk hebben zijn dat gebruikt, mocht het zo zijn) Helaas een wat korte track die wel een langer verblijf had verdiend. Kort maar krachtig

2.Breaking Glass (1:51)
Wederom een heerlijk intro! Als Bowie inzet klinkt het weer heerlijk typisch Bowie. En dat ontzettend leuke synth geluid in het nummer maakt het af. Wederom een zeer kort nummer, maar erg goed!

3.What in the World (2:23)
Een op hol geslagen Commodore 64 (was er nog niet toen). Zo klinkt dit intro. Een wat minder makkelijk nummer. Die heerlijke drums rammen er lekker op los in dit nummer. Verder doet dit nummer mij niet zo heel veel.

4.Sound and Vision (3:03)
Het bekende nummer van dit album. Fantastische synth loop zit er in dit nummer. Heerlijke Sax. Bowie zingt het prachtig (mooi hoe hij zo laag inzet), en de muziek heeft een lekkere vibe. De perfecte pop song! Wel opvallend, voor een single duurt het intro erg lang! Ik begrijp dat dit nummer oirigineel bedoeld was als instrumentale track, en Bowie de tekst er pas later bij gezongen heeft.

5.Always Crashing in the Same Car (3:29)
Voor mij het mooiste nummer van dit album. Lekker mysterieus, en zodra het refrein wordt ingezet onder begleiding van die superlekkere drums is het plaatje compleet! Indrukwekkend nummer! Ik heb 't idee gaat dat dit nummer gaat over het drugs gebruik destijds? kan iemand dat bevestigen?Omhoog dat volume, want verdomme, wat een mooi nummer!

6.Be My Wife (2:55)
De piano krijgt wat meer ruimte in deze song ipv de synth. Het 1e nummer wat meer "rock" klinkt, maar dat is heel erg ok! Het refrein is mooi en gestructureerd, en het is een aantrekkelijk nummer.

7.A New Career in a New Town (2:51)
Mooi die harmonica in dit nummer. Het intro zet je op een verkeerd been, want het lijkt een lekker laid back lied te worden, maar gelukkig ramt de rest van de band er redelijk snel ook bij in en hoor ik een super lekker instrumentaal nummer wat kant A zeer waardig afsluit!

8.Warszawa (6:20)
En dan beginnen de problemen helaas. Want ineens zitten we in een soort van New age periode. De track op zich is wel heel erg mooi, en doet me ook wel wat. Maar in combinatie met al het moois wat ik op kant A kreeg te horen, is dit een teleurstelling. Ik luister ineens naar een heel andere plaat.
De sfeer op dit nummer is wel erg mooi, kan ik niet ontkennen. De tekst die Bowie zingt is Slavisch (ik herken het niet als Pools) maar het nummer heeft wel de titel Warschau. Ben niet kapot van de vocalen op dit nummer.

9.Art Decade (3:43)
Had t bij dit ene nummer gebleven was 't best ok geweest, maar we gaan door met zweven. Een film achtige track, die me doet denken aan Rose Arcana van . (Ik kan goed horen waar Nick Rhodes zijn inspiratie vandaan haalde) Wederom geen slecht nummer overigens.

10.Weeping Wall (3:26)
Ik word enigszins wakker geschud. Een wat storende synth sound doet me mijn ogen openen. Er gebeurt wat! Heel erg onder de indruk ben ik niet van dit nummer.

11.Subterraneans (5:39)
Weer een mysterieus begin. De titel laat weinig aan fantasie over. Je hoeft je ogen maar te sluiten en je hebt je eigen war of the worlds

Weer geen slecht nummer, maar het sluit toch een album af wat 2 gezichten heeft.

Aangezien Heroes en Low beide in 1977 verschenen vraag ik me af waarom Bowie er niet voor koos om 1 instrumentale plaat te maken, en 1 met alle prachtige gezongen nummers die zijn te vinden op deze 2 lp's?
Dat zou toch werkelijk één magistraal album opgeleverd hebben?

De verdeling van de geniale kant A, en de voor mij tegenvallende kant B vind ik echt een teleurstelling. En het is niet zo dat ik de instrumentale tracks echt heel slecht vind, maar het is zo'n extreme verandering. Waarom?
Het album als geheel had makkelij 4,5 misschien wel 5 sterren kunnen halen als het niveau van kant A was doorgetrokken. Helaas zijn de feiten anders, en ondanks het feit dat ik de tracks op kant B echt niet slecht vind (elke luisterbeurt worden ze beter) kan ik als geheel album niet meer dan 3,5 (uit 5) geven.

maandag 7 december 2015

Album recensie Prince & the Revolution - Purple Rain (o.s.t.) (1984)

Voor mij is dit het album geweest van de kennismaking met deze muzikale held. Na het horen en kopen van deze plaat is het nooit meer uit mijn systeem gegaan. Kan nu nog net zoveel genieten van deze plaat als destijds, en we zijn inmiddels als weer 31 jaar verder. Een tijdloos album noemt men dat ook wel.

1.Let's Go Crazy (4:40)

Ik kan me de 1e keer nog zo waanzinnig goed herinneren dat ik dit nummer hoorde.. Ik wist echt niet wat me overkwam. Ik kende Purple Rain en When doves cry al, en die 2 nummers hadden mij als 11 jarig mannetje overtuigd dat ik de LP eens moest gaan beluisteren. Dat ding kostte wel Fl24,95. maar dan maar sparen. Want dit moest gewoon goed zijn!
In de winkel werd de LP voor me opgezet, en het 1e wat me ter oren kwam was dus dit nummer. Dat intro, zo spannend, die stem van Prince, zo mooi.. zelfs als ie praat! Die drum die erin komt, dan de gitaar... man man man, wat een begin. Prince begint het nummer als een priester in een kerk, en ik ben na het kopen van dit album altijd een aanhanger van dat Paarse geloof gebleven. (I don't need no reefer, don't need cocaine, Purple music does the same to my brain} Het is bij het 1e nummer al duidelijk, Mijn lang gespaarde centen gaan besteed worden aan deze plaat. Want als een album begint met een nummer als deze, kan het niet meer stuk! Later zou ik ook nog de 12 inch kopen, die me nog veel meer in extase bracht, want die is waar mogellijk nog veel beter. Jammer dat die versie niet op dit album staat. Hij komt immers ook zo in de film voor.

2.Take Me with U (3:54)
Aan dit nummer heb ik wat meer moeten wennen dan de rest. Komt waarschijnlijk omdat het een gewoon simpel pop liedje is, en eigenlijk enorm onder het niveau van de 1e track ligt. Maar het past op het album, samen met de beelden van de film erbij. Apples doet haar best, en is gewoon sexy, en zo klinkt ze ook. Inmiddels na 30 jaar nog steeds een populaire meezinger tijdens de live shows. Gewoon een leuk nummer

3.The Beautiful Ones (5:14)
Weer een nummer wat me omver blaast... Dat intro met die mooie Lynn drum, en de rustige opbouw die zich langzaam aan opwerkt naar de enorme climax. Prince heeft liefdesverdriet, en dat voel je ook! Wat kan die man zingen. Het schreeuwerige einde vind ik één van 'smans beste stukken. Ook live doet ie dit met gemak. Ook hiervan bestaat een lange versie die helaas nooit is uitgebracht. Maar het lange stuk zit in de staart en dus het mooiste deel, de climax. Langere tekst tijdens het schreeuwende deel.

4.Computer Blue (3:59)
Het album van de sterke intros, dat is wel duidelijk. Ook dit nummer wekt meteen nieuwsgierigheid door de diep klinkende drums en Wendy & Lisa die zich wat dingen afvragen... En dan weer die heerlijke gitaarsound en stem van Prince.. Het nummer ontpopt zich tot een deels instrumentaal geniaal nummer. Ik "zing" het gitaar deel net zo hard mee als de gewone tekst! Wat een grote klasse.

5.Darling Nikki (4:15)
Het houdt niet op, want ook dit nummer druipt weer van klasse. Als 11 jarig jochie begreep ik deels wel waar de tekst over ging, maar de geilheid die dit nummer uitstraalt kwam pas later over. Wederom kan ik ernom genieten van de climax in het nummer waarin Prince zijn stembanden tot het uiterste rekt en lekker schreeuwt! Ik hou ervan! Het einde heb ik al snel zelf "ontdekt" door de lp met de vinger terug te draaien.. "hello how are you, I'm fine coz I know the lord is coming soon, coming soon" deelt Prince ons mee. Zowel achteruit, als vooruit klinkt het mooi, en da's knap! Wel geestig, de enorme geile Prince die het nummer afsluit met een boodschap over de heer... Hij kan dat, en doet het... Ook hier is een langere versie van die niet had misstaan op de plaat. Instrumentaal iets langer (weer het eind)

Kant A is voorbij... wat een beleving..

6.When Doves Cry (5:54)
Het 1e nummer wat ik ooit hoorde van de man. Bij de 1e keer was ik meteen verkocht. Wie is dit? Door de clip kreeg ik het idee dat het een tweeling was (wist ik veel, ik was 11, en de clip liet Prince in 2 gedaantes zien) en dat zou ook wel kunnen, want ik hoorde immers 2 gelijkende stemmen op de plaat. Nooit is het me opgevallen toen, dat er geen basgitaar in het nummer zit. Toen ik dit nummer keer had ik nooit kunnen weten dat ik ruim 30 jaar later nog steeds een groot fan zou zijn, en hem nog steeds zou volgen. En dat ik mijn vrouw eigenlijk zou leren kennen door zijn muziek.. Het lot bleek al bepaald na het horen van dit nummer.... het kan verkeren.

7.I Would Die 4 U (2:49)
Knap en krachtig kort nummer. Ontzettend melodieus. Erg knap. Uiteraard is er van dit nummer ook een langere versie. En dan bedoel ik niet de officiele 12 inch versie (want dat is een live opname) maar echt een langere versie van deze uitvoering waarbij de verlenging wederom in de staart zit. Maar het is goed zo. Dit nummer is sterk door zijn lengte!

8.Baby I'm a Star (4:25)
Ook dit nummer is een groot feest, al heeft t me wel wat jaren gekost om deze op waarde te herkennen. De titel klinkt narcistisch, maar het is wel waar.. de man was een ster. Als je dit op plaat kan zetten (grotendeels ook nog in 1 take, want een live opname) dan ben je een enorme ster. Wederom bestaat hier een langere versie van (intro) die nooit officieel is uitgbracht) De solo van Dr, Fink vind ik echt genieten!

9.Purple Rain (8:42)
Dit nummer deed me dus besluiten de lp te gaan luisteren. Nu ruim 30 jaar later en weet ik hoeveel duizenden keren te hebben geluisterd verveelt dit nummer nog niet. Ook niet als ie 'm live doet. De solo is geniaal, live ook en het hele nummer kan me niet lang genoeg duren. Ik luister 'm ook altijd helemaal uit. Tot aan de violen aan toe, omdat het zo mooi is. De single versie wort afgekapt bij het begin van de solo, en dat zou alsnog strafbaar moeten worden gesteld, want dat is echt een doodzonde.

Dit album klopt helemaal voor mij. Het is het 1e album wat ik zelf kocht voor mijn zuurverdiende centen. Ik had al lp's van Doe Maar en Duran Duran, maar dit album heb ik wel zo enorm vaak gedraaid, iedereen werd er gek van. Als ik 'm nu nog draai geniet ik er nog net zo van als toen. Het boet niks in aan leeftijd en kwaliteit... Er is ook een plaat uitgekomen destijds (Tales of the purple Reign) die de nummers uit de film bevatte, dus ook the Time en Dez Dickerson e.d. Ik vraag me af of dat ooit zo'n succes geworden was, als de album in deze vorm. Ook al zijn de tracks van deze uitvoerenden ook zeer de moeite waard.

Ik kijk nog steeds uit naar de her-uitgave, maar aangezien die vorig jaar al zou uitkomen, en Prince kennende, zal deze wel weer in de kast belanden... we wachten rustig af, want de originele LP is nog steeds 100% genietbaar.

zondag 6 december 2015

Album recensie David Bowie - Hunky Dory (1971)

Bowie met overdreven geel haar op de hoes. Een opvallend tafereel. De hoes oogt als een schilderij van een paar eeuwen terug, en trekt steeds mijn aandacht. In deze dagen zouden we zeggen dat er nogal weinig pixels in zitten, en het wat Blurry is :) Mooie hoes!

1.Changes (3:33)

Een positief klinkent nummer maakt de opener een warm welkom. Dat is fijn een plaat instappen. Ik kan me voorstellen dat Bowie hier over zijn eigen transformatie zingt. Zowel muzikaal als over zijn identiteit? Erg sterke opener. De jazzy versie op https://www.musicmeter.nl/album/28224 vind ik waar mogelijk nog beter. Het past erg mooi in dat nummer.

2.Oh! You Pretty Things (3:12)

Bowie onder begleiding van een piano. Dat begint wat saai, maar zodra het refrein begint is dat gevoel voorbij! Mooi, Bowie die hoog zingt, en het wederom vrolijke gevoel in de song. Het doet wat Beatlesk aan, maar dat is niet erg.

3.Eight Line Poem (2:53)
De overgang naar dit nummer is vloeiend, en als je het album niet kent lijkt het of je nog naar hetzelfde nummer luistert, alleen is de vrolijkheid ingeruild voor een serieuze noot. Mooi ingetogen nummer.

4.Life on Mars? (3:48)

De prijsknaller op dit album. Wat een verschrikkelijke mooie melodie heeft dit nummer. De opbouw van de song naar het refrein is werkelijk indrukwekkend. Mooi met dat orkest erbij. De drums doen met denken aan een Lennon song. Dat komt door de echo's in de drums. Voor mij persoonlijk één van zijn beste nummers.

5.Kooks (2:49)
Een nummer geschreven voor Bowie jr. Het schijnt geïnspireerd te zijn door Neil Young, maar ik hoor veel meer Beatles in dit nummer. Een vrolijk deuntje, geen hoogvlieger.

6.Quicksand (5:03)

Aan het begin van dit nummer balanceert Bowie op het randje qua vocalen. Het wordt net op tijd recht getrokken. De begleiding op akoestische gitaar is mooi, maar voor mij wordt het nummer pas echt interessant bij het tweede couplet als de piano erbij komt, en vervolgens de rest van de instrumenten. Mooie klassieke inslag op dit nummer. Ik blijf wel een beetje moeite houden met de zang van Bowie op dit nummer.

7.Fill Your Heart (3:07)

Dit nummer opent als een musical nummer. Een vrolijke piano en een blij orkest. Weer doet het Beatlesk aan hierdoor. Vocaal ben ik toch meer een liefhebber van een Bowie die iets lager zingt. Dat blijkt wel, omdat ik het op dit nummer weer net kantje boord vind. Zeker als hij "free" hoog inzet. Het kan net, maar mooi vind ik het niet. Dit nummer doet me niet zo heel veel.

8.Andy Warhol (3:53)

Het begin laat Bowie horen in de studio, hij probeert blijkbaar uit te leggen hoe de naar Warhol wordt uitgesproken. Een beetje vaag begin, maar als het eigenlijke nummer start zit ik er meteen lekker in. Mooie akoestische begeleiding, het doet wat Flamengo achtig aan op het eind. Mooi! Een respectvol eerbetoon aan een held van Bowie (en voor velen)

9.Song for Bob Dylan (4:12)

Dit nummer lijkt in eerste opzicht een eerbetoon aan Dylan, maar ik begreep dat dat het niet helemaal is. Het is meer een soort statement aan de wereld dat Bowie er nu is, en dat Rock 'n Roll terug is. Het is me niet duidelijk of hij dan toch een Dylan liefhebber is, want hij zingt soms wel als de man, en de song lijkt toch ook bewondering uit te spreken. Het doet er ook niet toe, het nummer is een genot om naar te luisteren.

10.Queen Bitch (3:13)

Eindelijk eens een rockerig elektrisch gitaar geluid. Bowie klinkt als Lou Reed. Dit nummer is het enige nummer wat me doet denken aan de Bowie van de voorganger https://www.musicmeter.nl/album/6727. Iets ontoegankelijker dan de rest. Dit nummer vind ik dan ook een vreemde eend in de bijt, voor wat betreft deze plaat.

11.The Bewlay Brothers (5:21)

De afsluiter is een ballad. Wederom is de akoestische gitaar leidend in de song. Het nadeel van het vele gebruik van dit instrument op deze manier is dat het wat eentonig gaat klinken. Maar dat is vooral bij de intros, want de nummers onderscheiden zich gaandeweg met het vorderen van de tijd vanzelf. Zo ook dit nummer. Het einde van het nummer is een typisch Bowie einde.. vreemd, met grappige effecten in een stem. Bowie zingt het erg mooi. en houdt mijn aandacht vast tot aan het einde van dit nummer, wat het een waardige afsluiter maakt.

Voor een Bowie plaat is dit een erg toegankelijk, en makkelijk album. Het ligt goed in het gehoor, en de composities zijn veelal vrolijk. Dit laatste zorgt toch bij veel nummers een link met the Beatles. Dat zal ook vast de tijdgeest zijn. Ik was nog niet geboren toen dit album uitkwam, dus dat is puur een gevoel wat ik mee krijg. Ik vind dit zeker geen slecht Bowie album, maar zie het meer als een opmars van wat al zeer snel zal volgen. Ik heb op dit album af en toe nog wat moeite met zijn vocalen terwijl ik erg van zijn stemgeluid hou. Zijn Ziggy periode komt eraan, en dat was een zeer mooie belofte.

woensdag 2 december 2015

Album recensie David Bowie - David Bowie (1969)

(a.k.a. Space Oddity)

Ik heb dit album al in een paar vormen gehad, maar laatst toch maar besloten de box Five Years van Bowie aan te schaffen. Ik heb daar geen spijt van gekregen. Het is erg mooi vorm gegeven, en de platen zijn allemaal erg mooi en zorgvuldig verpakt. De hoezen stevig en de lp's 180 grams. Het geluid is ook erg mooi, en de extra plaat is ook echt een hebbeding. En dan het boek wat erbij zit... Ik kan me wel een avond vermaken met dit door te bladeren, en Bowie op de achtergrond te horen.

De hoes met een close up van Bowie (met rood haar) heb ik altijd een erg mooie gevonden. In deze box zit de hoes met de groene achtergrond en krullebol Bowie erop geplakt. Het mag de pret niet drukken, het album wordt er zeker niet minder van.

1.Space Oddity (5:14)

De langzame start, met de fade in, is meteen al magisch te noemen. De lage stem waar Bowie mee zingt is betoverend, en naarmate het naar het refrein toedrijft wordt het alleen maar magischer. Als je een plaat kan openen met een nummer als dit, dan behoor je tot de hele groten. Dat is nu natuurlijk makkelijk gezegd, maar de magie van dit nummer is na ruim 46 jaar (!!!) nog steeds niet uitgewerkt! Dit is de introductie naar de astronaut Major Tom, die nog vaker terug zou komen als persoon in Bowie's songs. Nu, in het nieuwe nummer Blackstar lijkt het te eindigen, maar vergeten is Bowie hem dus nooit.

2.Unwashed and Somewhat Slightly Dazed (6:11)
Track 2 zit er maar mooi mee, om de opvolger te zijn van Space oddity. Gelukkig blijft deze track ook recht overeind, en vecht het goed terug. Weer een mooie rustige opbouw die uitmondt in een slow rock nummer, met een heerlijk zingende Bowie. In de eerste 2 nummers van deze plaat heeft hij al laten horen waar hij vocaal toe in staat is. De mondharmonica op dit nummer is erg lekker!
Het nummer eindigt als een lekkere muzikale jam waar iedere aanwezige muzikant lekker los kan gaan.

3.Don't Sit Down (0:40)

Een kort grappig tussendoortje.....

4.Letter to Hermione (2:31)

Een mooie ballad op gitaar gedreven. Een nummer voor een verloren liefde lijkt het. Mooi nummer, kort maar krachtig.

5.Cygnet Committee (9:31)

Het langste nummer op de plaat maakt ook weer indruk. In het intro zingt Bowie redelijk hoog, en die stem is echt als drugs. Ik wil alleen maar meer horen, en het moet ook steeds harder. De man is een geweldenaar. Het nummer wordt muzikaal ook mooi opgebouwd, steeds meer instrumenten erbij.

6.Janine (3:21)

Bowie klinkt als Herman van Veen. De melodie doet me denken aan van Veen. Grappig, want als er 2 geen link hebben zijn deze het wel. Het is een aanstekelijk nummer wat extra leuk is omdat het geen ballad is, maar uptempo. Dat maakt het refrein een oorwurm. Of dit nou een liefdesverklaring is aan een onmogelijke liefde haal ik er niet helemaal uit. Het is in ieder geval een leuke opener van kant 2.

7.An Occasional Dream (2:55)

Een lief liedje, wat me doet denken aan een McCartney song. Dat komt door de fluit die wordt gebruikt in de song. Mooi om de 2 verschillende stemmen van Bowie te horen. Een zingt hoog, de ander laag op de achtergrond.

8.Wild Eyed Boy from Freecloud (4:47)

Het intro lijkt wat op Space Oddity, maar het orkest op de achtergrond geeft er al snel een andere wending aan. Bowie verteld een verhaal, maar het is vooral het orkest wat de aandacht trekt op dit nummer. Mooie toevoeging!

9.God Knows I'm Good (3:16)

Een zo goed als akoestisch nummer met een tekst over een dame die verkeerd doet, maar als excuus gebruikt dat Godf toch wel weet dat ze het allemaal goed bedoeld. Mooi gezongen door Bowie, maar het feit dat het nummer zo kaal is, maakt het voor mij net iets minder boeiend.

10.Memory of a Free Festival (7:08)

Het nummer begint als een verdrietige song. Dit komt door de gebruikte instrumenten. Het lijkt een harmonica, maar misschien is het ook wel gewoon een orgel. De manier waarop Bowie zingt voedt het verdrietige gevoel. Toch lijkt de tekst dit gevoel niet te voeden. Het 2e deel van de song geeft daar ook een andere draai aan, en maakt het nummer een stukje vrolijker. Het meezing deel geeft een gevoel van euforie. We're gonna have a party zingt Bowie ontelbare keren. Die belofte heeft hij in de loop der tijd natuurlijk volledig waargemaakt.

Ik heb er lang over gedaan om de oudere Bowie te leren kennen. Ik heb de man in de 80's ontdekt (met Let's dance) en dat is toch andere koek. Met terugwerkende kracht heb ik later toch zijn werk beluisterd, en ben het gaan waarderen. Zijn kracht om steeds anders te klinken, maakt het soms ook moeilijk om het in één keer te kunnen waarderen. Deze plaat heeft ook tijd nodig gehad om te groeien bij me, maar nu vind ik het een erg mooi album. Knap hoe de man toen, maar ook nu nog steeds weet te boeien, met zowel oude als nieuwe muziek.

Album recensie Prince - 1999 (1982)

1999 was een magisch jaartal.. de overgang naar een nieuw millenium.. Maar dat was nog zo enorm ver weg, bijna niet voor te stellen. Ik zou 27 zijn als het zover was. Dat duurde nog eeuwen dus. Nu in 2015 weet ik wel beter. De tijd vliegt, en 1999 ligt ver achter ons. Maar de plaat gaat nog steeds goed mee. Ik kocht 'm in 1985, want het was een dubbel lp, en daar moest wel even voor gespaard worden natuurlijk. Maar trots als een pauw ben ik overgegaan tot de aanschaf zodra het kon. Er was ook een 1 lp versie, maar ik had al snel gezien dat ik toch echt de complete set wilde hebben. Warner wilde eigenlijk niet dat Prince een dubbelaar op de markt bracht, en daarom is de 1 lp versie een soort compromis geweest, maar totaal overbodig natuurlijk. Later toen de cd op de markt kwam was de dubbelaar te lang voor een cd (er kon toen nog maar 74 minuten op een cd) dus werd DMSR er vanaf gelaten. Weer een verminking, maar toen er 80 minuten op een cd kon werd dit gelukkig nog gecorrigeerd.
De hoes laat allerlei dingen zien, de rude boy button van Controversy, de band naam Revolution staat in spiegelbeeld in de I van Prince, dus de band was er al, maar kreeg nog geen vernoeming op de release. En de 1 in 1999 is een geslachtsdeel. Ook zien we het mannen en vrouwen teken al bij elkaar staan, later zou deze evolueren in het symbool van Prince. In de 1e 9 van 1999 is die combi ook al te vinden.

1.1999 (6:22)
Dat dit nummer niet voor de wereldwijde doorbraak heeft gezorgd begrijp ik echt niet. Het heeft werkelijk alles, de sound, de melodie, het meezing gehalte, de dance vibe... Bescheiden hit geweest. Zelfs toen het werkelijk 1999 was en opnieuw werd uitgebracht deed het weinig. Door de toen nog bestaande issues met Warner kwam Prince met een her opgenomen versie (de new master) die eigenlijk afbreuk deed aan dit originele nummer. Snel vergeten dus maar. Het is duidelijk, Prince is gekomen om een feestje te maken op dit album! Laat maar komen zou ik zeggen!

2.Little Red Corvette (4:58)
Wederom een sterk nummer met een zeer aanstekelijk refrein. Ook een single geweest die veel meer eer had verdiend dan dat het kreeg. Het werd wel een hit, en kwam ook op MTV (wat bijzonder was voor een gekleurde artiest) De 12 inch versie bevat een leuk uitgebreid stuk wat niet te horen is op deze versie. Ook live speelt hij dit nummer nog regelmatig, en tijdens de laatste tournees heeft hij er meer gitaar in verwerkt, wat echt erg mooi past in het nummer. Knappe song, en absoluut een klassieker in het oevre van Prince.

3.Delirious (3:56)
Een Rock 'n Roll achtig nummer wat altijd een feest is als de man 'm live brengt (is al even geleden). Leuk nummer, vrolijk, en dat het synth geluid achterhaald klinkt maakt het alleen maar leuker! Ook een single geweest, maar deed niks. Het einde waarin een baby te horen is, is volgens mij nog eens gebruikt in als een sample in een Aliyaah track?

4.Let's Pretend We're Married (7:20)
Interessant intro.. De opbouw van de song maakt het spannend. De eerste zin maakt al duidelijk dat we hier te maken hebben met een nummer over sex. Vrije sex zonder "strings attached" want There ain't nothin' wrong if it feels all right probeert hij zijn prooi te overtuigen. Tevens geeft hij gewoon toe vreemd te gaan, maar dat is ok: My girl's gone and she don't care at all Ik was 13 toen ik dit nummer luisterde, en begreep al aardig wat Engels, maar hoorde ik dat nou goed? I wanna fuck you so bad it hurts, it hurts, it hurts en I sincerely wanna fuck the taste out of your mouth.. dat was toch wel even wat zeg! Mijn onschuldige geest zou niet meer hetzelfde zijn... Dat maakte dit nummer alleen maar interessanter natuurlijk! Dat hij het lef had dit zo op plaat te zetten zeg! Wat een held! Behalve de schunnige tekst vind ik het nummer erg goed. Ooit is dit nummer nog eens verschrikkelijk verkracht door Tina Turner.

5.D.M.S.R. (8:05)
Een nummer wat heel erg 70's Disco/Funk klinkt. Een typisch Prince feest nummer. In het midden van de song lijkt hij duidelijk te willen maken dat hij de man achter Vanity en the Time is:
Jamie Starr's a thief
It's time 2 fix your clock
Vanity 6 is so sweet
Als we dat al niet wisten, weten we dat nu. Ik vind dit een heerlijk nummer, vooral muzikaal erg aanstekelijk

6.Automatic (9:24)
Een wat donkere song met lekkere herkenbare Prince sound. Ik kan er eeuwig van genieten. Let eens op de bas aan het eind van de song, wat lekker zeg! De teksten in de song doen vermoeden dat het hier om een SM achtige sex gaat, De clip bevestigd dat enigszins, maar helemaal duidelijk is de tekst me niet. De song duurt duurt net geen 10 minuten, maar dat stoort me niet. Prince gooit er nog een mooie one liner uit: They say nothing's perfect but they don't know you wellicht een mooie om ooit eens te gebruiken om een iemand te versieren?

7.Something in the Water (Does Not Compute) (4:00)
Weer die fantastische Lynn Drum. Wat een mooie sound heeft die toch. Prince heeft natuurlijk geen alleen recht op die sound, maar heeft m wel groot gemaakt, waardoor ie autmatisch aan de man wordt gelinkt. Prince lijkt teleurgesteld in zijn vriendin in deze tekst. Onzeker, verdrietig... Hij schreeuwt het lekker uit in de song. Hij verwerkt het verdriet met "Bitch, I don't even think you're special"En zo ga je weer verder inderdaad. Dit nummer speelt hij nog regelmatig, en is enorm poplair onder de fans! En terecht!

8.Free (5:00)
Prince heeft ons gelukkig ook nog iets te melden qua moraal: Don't cry unless you're happy, don't smile unless you're blue, Never let that lonely monster take control of U geniet meer van het leven... en misschien wel heel erg nodig om in deze dagen te realiseren:
Be glad that U r free
Free 2 change your mind
Free 2 go most anywhere, anytime
Be glad that U r free
There's many a man who's not
Ze zouden het zo in een campagne kunnen gebruiken voor opvang voor de vele vluchtelingen die momenteel Europa instromen. Het is zo simpel, maar het is natuurlijk wel zo. Veel dingen vinden we gewoon, en Prince zet ons even terug op de aarde met deze tekst, die ten alle tijden geldt. Mooi nummer, wat ik altijd lekker mee loop te bleren, want daar nodigt het echt voor uit.

9.Lady Cab Driver (8:25)
Dit nummer kon me als klein ventje niet bekoren, maar inmiddels wel. Dit was ook het nummer wat ik natuurlijk halverwege altijd zachter moest zetten, want anders zouden mijn ouders denken dat ik keiharde porno zou zitten te kijken. Vanity kreunt er in dit nummer lekker op los, en dat was spannend natuurlijk, maar ik schaamde me er ook wel een beetje voor. De muziek is lekker funky.
In een seksueel getinte sfeer neemt Prince de taxi chauffeuse mee in extase, en reageert zich dan af op allerlei maatschappelijke problemen. Ieder zijn hobby zeg maar. Ik vind het een bijzondere combinatie. Maar, ook voor God heeft Prince een stootje over: That's for, that's for the creator of man en dat is dan toch wel weer sympathiek. Het instrumentale deel wat na deze sessie volgt vind ik het beste stuk in het nummer. Zo enorm funky, Prince op en top!

10.All the Critics Love U in New York (5:55)
Weer een nummer met de combinatie van maatschappij en sex. Prince komt er toch mee weg, en het is weer een heerlijk nummer. Ook dit wordt nog veel gespeeld tijdens live shows, waar New York dan wordt vervangen door de plaats waar de man voet heeft gezet.

11.International Lover (6:35)
De vlucht is bijna over, en Prince wil ons veilig laten landen met zijn maatschappij Prince International. Een typische Prince ballad, die natuurlijk weer uitmondt in sex. Dat geeft niet, zijn ballads zijn daarom zo lekker om te horen.Als Prince aankondigt We are now making our final approach to Satisfaction is de plaat ten einde gekomen. Die bevrediging heb ik ook bereikt, muzikaal gezien. Remember, next time you fly, fly the International Lover, dat doe ik zeker, want de muzikale verslaving wordt alleen maar gevoed door het beluisteren van deze paarse muziek.

De singles van dit album brachten nog 3 nieuwe songs mee
How Come U Don't Call Me Anymore (B-kant 1999), Horny Toad (B-kant Delirious) en Irresistible Bitch (B-kant Let's Pretend We're Married).
How Come U Don't Call Me Anymore is een mooie piano begleide song, en had echt niet misstaan op deze plaat. Alicia Keys heeft er in 2001 nog een aardige hit mee.
Horny Toad neigt wat naar Delirious, en heeft een zeer vermakelijke tekst.
Irresistible Bitch, ook erg fijne track. De kwaliteit van deze 3 songs bewijzen dat Prince echt zoveel goeds aan het maken was in die tijd, natuurlijk moest dit een dubbelaar worden. Als het aan Prince lag had er nog wel een bij gekund denk ik?

Don't worry, I wont hurt you, I only want to have some fun stelt Prince ons gerust in het intro. Die belofte maakt hij waar kan ik concluderen aan het einde van de plaat. Het is een groot feest, een muzikale trip! De kleine man heeft iets groots gemaakt met dit album!

dinsdag 1 december 2015

Album Recensie Prince - Controversy (1981)

Prince in Paradiso - Amsterdam 1981

Het 4e album wat ik kocht van de man. Eigenlijk luidt deze plaat de sound in die hem zo enorm groot maakte 2 jaar later. Lekkere funky rifs, heerlijke Lynn drum en geiligheid all over....

Zijn 4e album in 4 jaar tijd. De man liet hier al zien enorm productief te zijn. In die periode was dat fantastisch, want het werd alleen maar beter. Later zou dit toch ook een valkuil blijken.

De poster die in sommige persingen mee kwam vergeet ik liever zsm, want dat is Prince onder de douche, met gelukkig nog een slip aan... What was he thinking?

Prince is nooit een ster geweest in mooie album hoezen, maar deze is toch wel mooi en karaktisteriek. Een jonge Prince, al gehuld in paars, met een button waarop Rude boy staat. Dat jasje zouden we nog 2 jaar lang te zien krijgen in clips en tournees...
De tournee die dit album voort bracht is overigens wel een erg goede wat mij betreft. Prince en zijn band zijn lekker rauw, en onbevlogen. Mooie periode! Als je de kans hebt, probeer die eens op te zoeken..

Het album:

1.Controversy (7:14)
De lekkere dampende en stampende bas, dit moet hard worden gedraaid! Het funky gitaartje maakt een mooie aanvulling! Wat een opener! Prince in vorm! Am I straight or gay braagt ie zich af... (velen doen dat nog) en wederom combineert de man geiligheid met Godsdienst, door midden in het nummer het onze vader op te zeggen... Het is een mooi moment in een memorabel nummer. Ook live wordt dit nog gespeeld. In 2013 speelde hij het met een dancebeat erachter, maar kwam er toch mee weg. Dat funky gitaartje doet wonderen. Klassieker in het Prince oevre

2.Sexuality (4:20)
Prince heeft behoefte om over sexualiteit te zingen. De man zit vol endorphinen lijkt het, en kan het in het echte leven niet kwijt, maar op het podium en in de studio is het een losgeslagen sex beest. Ook dit nummer knalt heerlijk uit de boxen. Wederom is het funky gitaartje enorm aanstekelijk. Dit nummer wordt gezongen met grotendeels zijn normale stem, en dat was na de 1e 3 platen wel wat anders, maar zo goed! De single van dit nummer laat wederom Prince zien gehuld in bovenkleding, en in een slip (beetje ala Dirty mind) het past bij de titel van het nummer, en typeert de man in deze periode.

3.Do Me Baby (7:47)
Een ballad zoals Prince ze alleen kan maken. D'Angelo probeert het (bijvoorbeeld met untitled) en doet 't aardig, maar het is niet zoals Prince het kan. Muzikaal enorm Prince, en zo enrom goed. Want een klasse song is dit. Gezongen met de kopstem, maar bij dit nummer mag het! Prince schreeuwt het uit in dit nummer, en het eindigt met een echte climax... het borrelende synth geluid is weer te horen aan het einde van de song. Wat een intrigerend geluid vind ik dat toch... Prince heeft 't koud... dat krijg je na 't zweten

4.Private Joy (4:25)
"If anybody asks you, you belong to Prince".. Prince is bezitterig! Dit nummer is vanaf noot 1 een vrolijk nummer. Het refrein is enorm aanstekelijk, en eigenlijk gewoon single waardig. Maar Warner had waarschijnlijk niet zoveel tijd qua singles, want er stond voor ze 't wisten alweer een nieuw album klaar. De gitaar solo aan 't einde is prettig in loop erg mooi over in het volgende nummer. Deze solo zou later weer verschijnen in Orgasm van het album Come

5.Ronnie, Talk to Russia (1:48)
Prince had t niet zo op Reagan denk ik. Dit is toch een soort protest song van Prince. Gelukkig houdt de man zich niet alleen bezig met sex, maar ook maatschappelijke items zoals de koude oorlog zijn van belang. Al is het maar een krappe 2 minuten. Leuk nummer.

6.Let's Work (3:57)
Van dit nummer heb ik nooit zo'n hoge pet opgehad. Misschien omdat het teveel disco klinkt? (lees te glad) De lange versie doet me al veel meer dan deze op 't album, omdat deze net iets rauwer klinkt, zeker in het verlengde deel. De bas is wel enorm funky! Ook live vind ik 'm veel meer knallen. Dit is een single geweest, en toch populair onder veel die hards. Ik vind 'm hier maar matig.

7.Annie Christian (4:21)
Weer een tekst met diepere inhoud. En dan bedoel ik niet diep in een sexuele manier

Prince beschrijft de Anti Christ in de vorm van Annie Christian (mooi gevonden). Het nummer begint heerlijk mysterieus, met een simpele elektronische beat. Maar zodra Prince de synth inzet wordt je meegenomen. Prince rapt 't nummer bijna. Hij vertelt, en ik ben geboeid. Het is een spannend en boeiend verhaal! Ik vind 't een super nummer! Het subtiele gitaartje wat vanaf het moment dat Prince begint te zingen mee speelt in een soort enorme solo van 4 minuten is simpelweg geniaal... Iets wat niet heel snel opvalt, maar concentreer je maar eens op die solo... wat kan die man gitaar spelen! Voor mij het beste nummer van dit album!

8.Jack U Off (3:12)
Na de maatschappij moeten Prince dan toch afsluiten met masturbatie. De titel verbergt weinig, en dat siert de man vind ik. Het is een Rock 'n roll achtig nummer wat lekker weg luistert. De tekst is grappig en typisch Prince. De song eindigt wel met een voorwaarde... voor wat hoort wat... en zo is het nou eenmaal

Ooit nog op een leuke en originele manier gecovered door Robyn.
De mooie laatste uithaal van Prince betekent het einde van een mooie trip.

Dit album staat (om in Prince termen te spreken) nog steeds fier recht overeind en levert aan kwaliteit niks in, Sterker nog, ik vind 'm nog steeds zo enorm goed na al die jaren.