Album recensie David Bowie - Aladdin Sane (1973)

Album recensie David Bowie - Aladdin Sane (1973)

Van de fotoshoot voor de hoes

Bowie in 1973



 

De iconische hoes is wereldwijd bekend. Ik vond het vroeger altijd een beetje eng. Een man zonder wenkbrauwen was toch een beetje een raar gezicht. Net als zijn muziek ben ik zijn artistieke uiterlijke uitingen ook pas later gaan waarderen. Dit album verscheen in mijn geboortejaar, en het heeft zeker 20 jaar geduurd eer ik dit album eens aandacht gaf. Het duurde nog een aantal jaar voor ik het ook echt kon waarderen.

 

1.Watch That Man (4:25)

De opener heeft een Rolling Stones sound over zich heen gegoten gekregen. Dat is de eerste indruk die bij mij wordt gewekt. De aanwezigheid van de blazers, en de piano maken de Rock 'n roll sound compleet. Normaal hou ik daar niet zo van, maar het tempo ligt redelijk laag,  waardoor ik het nummer goed kan luisteren. Een echte favoriet zal het echter nooit worden.

 

2.Aladdin Sane (1913-1938-197?) (5:06)

In dit nummer valt het prachtige piano spel op. Het leidt me door de coupletten heen, om tijdens het refrein iets naar een rock song te neigen, maar zodra het refrein over is is dat laid back gevoel er weer. De bas is ook op een mooie, maar minder opvallende manier aanwezig. Een saxophone gaat zich halverwege ook bemoeien met de song, het wordt steeds mooier. De piano verstoort dat feestje enigszins in de solo, want die gaat van heel mooi aanwezig, naar wat druk en overheersent aanwezig. Het past bij Bowie, ik vind het wat jammer van het nummer, wat verder echt prachtig is.

 

3.Drive-In Saturday (4:29)

Terug naar de 50's met dit nummer. Het koortje zorgt voor dat gevoel. Het geeft een leuke sfeer aan het nummer. In het refrein gaat Bowie voluit met zijn stem, iets waar ik altijd van geniet. Het nummer werd eerst aan Mott the Hoople aangeboden, maar die wilde de song niet. Maar goed ook, ik vind het namelijk een heerlijk Boiwe nummer. Het 1e nummer op dit album wat ik echt helemaal goed vind.

 

4.Panic in Detroit (4:25)

Congas in een Bowie track. Interessant. Een lekkere zware gitaar maakt het nummer meteen aantrekkelijk. De flirt met een afwijkende ritmesectie is zeer geslaagd. Erg opzwepend, ik kan er niet op stil blijven zitten.

 

5.Cracked Actor (2:56)

De titel geeft me het vermoeden dat dit nummer over drugs en sex gaat.De zin [i]Suck, baby, suck, give me your head[/i] laat ook niks te raden over. Het is een lekker rock nummer, met een catchy refrein. De song is vrij kort, en meer heeft dit ook niet nodig, gewoon een lekkere rocker.

 

6.Time (5:09)

De opening geeft me het gevoel dat ik in een theater ben beland. De mooie stem van Bowie betovert me meteen. Ik zit gekluisterd aan zijn lippen, en luister naar wat hij te vertellen heeft. De aanloop naar het refrein is mooi. Als alle muzikanten zijn ingehaakt blijf ik de piano weer een hoofdrol horen spelen. Dat is erg mooi. Het nummer is werkelijk prachtig! Voor mij de beste track van dit album.

 

7.The Prettiest Star (3:26)

Weer die 50's feel die ook al in Drive-In Saturday te horen was. Een ode aan zijn toenmalige ega, Angela. Het is een lief liedje om lekker op mee te deinen. Niks mis mee.

 

8.Let's Spend the Night Together (3:03)

Een cover van de Rolling Stones. Geen onlogische keuze. De invloed van de band werd al hoorbaar in de eerste track van dit album, dus de link is er. Bowie maakt er meer een rock song van, maar houdt het nummer qua melodie wel in ere. Ik vind het origineel echt te goed om deze versie echt te kunnen waarderen. Het is me iets teveel glamrock achtig, niet helemaal aan mij besteed.

 

9.The Jean Genie (4:02)

Een iets bluesachtige sound, maar dan snel gespeeld. Zo zou ik de muziek willen omschrijven. Een enorme meezinger! Zelfs de gitaarrif is bijna goed mee te zingen. Erg herkenbaar. Bowie praat de coupletten bij elkaar. Het is nog net zingen, maar neigt naar praten. Wellicht een vroege vorm van rappen? Lekker nummer!

 

10.Lady Grinning Soul (3:46)

Weer dat mooie piano spel van Mike Garson die een nummer opent.Als Bowie zijn stem daar aan toevoegt is de magie alweer een feit. Prachtig gezongen, ondersteund door een Garson die zijn vingers over de toetsen laat glijden alsof het een mooie vrouw is. Alle instrumenten die volgen worden met respect getoond, en krijgen op een of andere manier een hoofdrolletje. Zo is de sax even het middelpunt, en later de akoestische gitaar. Pracht song, en een zeer waardige afsluiter!

 

De plaat komt wat mij betreft wat stroef op gang en pas bij de derde track hoor ik een song die me volledig vast kan houden. Maar wat volgt is allemaal heel erg goed.

Met het toevoegen van Mike Garson aan zijn band, deed Bowie een zeer slimme zet. Hij voegt namelijk muzikaal heel erg veel toe aan de band. Zijn sound is redelijk dominant aanwezig in meerdere songs, en dat zijn nummers waar ik echt van geniet. Knap hoe Bowie de beste mensen om zich heen wist te verzamelen. Daar was geen talentenjacht voor nodig.
Het is knap dat Bowie na een wat moeizame start van zijn carriere toch zijn draai heeft gevonden, en het ene na het andere top album weet uit te brengen. Wat een inspiratie had de man destijds, en wat slim presenteerde hij alles. Dikke voldoende voor dit album!

 

 

 

Album recensie David Bowie - Let's dance (1983)

Album recensie David Bowie - Let's dance (1983)

 

 

1983, ik was als Doe Maar liefhebber van 11 net de muziek en de top 40 aan het ontdekken. De wereld van muziek werd langzaam breder. Ik hoorde Let's dance, en later China girl van Bowie, en was verkocht. Wat een stem, wat een persoonlijkheid! Ik had geen idee dat deze man al een hele rits top platen achter zich had, en in feite werd verguisd door de aanhang van die periode om wat hij nu uitbracht. Week in, week uit heb ik bij de lokale platenzaak voor het raam gestaard naar de geblondeerde haardos van Bowie op de hoes. Ooit zal ik die plaat in handen hebben, en mee naar huis nemen. Ik kan nu wel verklappen dat dat na lang sparen ook is gelukt!
 De man had een donkere, moeilijke periode achter de rug, en koos het commerciele, lichtere pad. Hij ging met zijn tijd mee. Zocht de juiste poppetjes (Nile Rodgers) op voor op de juiste plek, en daar was Let's dance. Iets waar hij jaren later om werd geprezen, vernieuwing, niet blijven hangen in oude successen, durven te veranderen, en schijt aan de standaard te hebben. Nu, ruim 30 jaar later lees ik nog steeds zure commentaren over deze periode. Dit is mijn kennismaking met de man, en ik kan mezelf gelukkig noemen, want ik had een verleden waar ik in kon duiken, en een toekomst waar ook nog veel moois zou uitkomen. Dat Bowie iets bijzonders had zag ik als 11 jarig ventje al wel, maar hoe bijzonder hij was ontdekte ik pas vele jaren later.

1.Modern Love (4:48)
Voor mij als klein ventje was dit al een heerlijk nummer. Lekker opzwepend ritme, mooie saxofoon, en het intro, wat een interessant geluid. Absoluut een erg goed en hitgevoelig nummer. Als opener erg geschikt, want de interesse is wat mij betreft meteen gewekt. Ik hoor het na ruim 30 jaar nog steeds erg graag!

2.China Girl (5:33)
Weer zo'n magisch intro. Dit nummer trok destijds mijn aandacht, en Bowie zat daarna in mijn systeem. Bowie zingt met een mooie lage stem. Knappe productie van Nile Rodgers. Typische 80's sound, ik geniet er van! Geschreven in '77 met Iggy Pop . Hij nam het op voor zijn album the Idiot. Soms zie ik dat deze versie een cover wordt genoemd, maar de mannen schreven het samen, dus dit is gewoon de versie van Bowie voor mij. En Bowie maakt het nummer vele malen beter dan Iggy dat deed wat mij betreft. Stevie Ray Vaughan speelt een magisch potje gitaar. De versie op dit album is langer dan de single versie, en dus ook nog een stuk interessanter. Als jochie vond ik dat dit nummer leek op Doe iets van de Frank Boeijen Groep. inmiddels weet ik wel beter, en moet dat andersom zijn natuurlijk. Recent hoorde ik hem nog zeggen bij DWDD dat hij en de band enorm waren geinspireerd door dit album, dat was na al die jaren de bevestiging voor mijn gevoel. China girl is voor mij het hoogtepunt van het album.

3.Let's Dance (7:37)
Nog zo'n enorm lekkere 80's knaller. Wat een mooi ritme, wat een magische zang, wat een hit! Nile Rodgers was in deze jaren de hitmaker bij uitstek, en dit nummer laat horen waarom. De versie op dit album is de 12 inch versie, en ik ben blij dat deze erop staat. Ook hier geldt dat deze vele malen beter is dan de single versie. Dit zijn nummers die je al hoort sinds je jeugd, en nooit gaan vervelen.

4.Without You (3:09)
Dit nummer is in Nederland ook een single geweest, maar heeft logischerwijs niet zo veel gedaan. Vergeleken met de 3 voorgangers is dit niet zo'n sterk nummer, zeker niet voor in de top 40.  Het kabbelt wat voort, en blijft treed niet zo enorm op de voorgrond. Deze song mist het charisma van zijn 3 voorgangers.  Kant A sluit dus wat lafjes af.

5.Ricochet (5:13)
Het nummer begint wat oppervlakkig, maar als het refrein inzet wordt mijn interesse ineens wel gewekt. Een andere gitaar sound, hetzelfde ritme, toch een enorm verschil. Het ritme maakt het nummer tot een interessant geheel. Het is een vreemd nummer, met gesproken teksten tussendoor (samples denk ik) en rare geluidjes. En toch blijft het boeien. De blazerssectie aan het eind geeft er een swingende sound aan.

6.Criminal World (4:24)
Dit intro (Stevie Ray Vaughan) lijkt een rechtstreekse kopie van China Girl. Ik ken het origineel niet (dit is een cover van Metro) maar als dat gitaar loopje indentiek is, is China Girl wellicht daardoor geïnspireerd. De bas en gitaar maken de song heel erg genietbaar.

7.Cat People (Putting Out Fire) (5:09)
Deze track heeft een enorm 80's sausje. Lekker achterhaald inmiddels, maar ik vind het mooi. Bowie zingt erg laag tot aan het refrein. Wederom erg mooi gitaarspel. Ook voor dit nummer is geen lullige gast artiest ingehuurd: Giorgio Moroder. Ik ken de man van zijn elektronische snufjes en nummers, maar kan niet direct horen wat zijn bijdrage is (behalve het schrijven ervan) muzikaal gezien. Sterkste track van kant b wat mij betreft.

8.Shake It (3:50)
Dit nummer refereert wat mij betreft qua ritme weer naar Let's dance. Het is een wat huppelig nummer. Niet slecht, maar ook geen gigantische hoogvlieger.

Gitarist Stevie Ray Vaughan en producer Nile Rodgers en nog vele andere artiesten die hier aan mee gewerkt hebben maken dit samen met de meester Bowie tot een boeiend album. De plaat start met 3 enorme knallers die de lat heel erg hoog leggen. Ondanks dat het verolg echt niet slecht is of tegenvalt, wordt het niveau van de start niet meer gehaald. Wellicht had een andere verdeling van de songs de lp wat memorabeler kunnen maken, maar de heren wisten natuurlijk ook niet van te voren dat die 3 songs grote hits zouden worden. Nu is het beste kruit wel verschoten met de start. Desondanks toch een welkome kennismaking met het fenomeen Bowie voor mij.

 

 

 

 

Album recensie David Bowie - The Man Who Sold the World (1970)

Album recensie David Bowie - The Man Who Sold the World (1970)

Ik had eerst de "kick" hoes in bezit, die ik persoonlijk ook mooier vind, maar door aanschaf van de Five years box een paar maanden terug, nu in het bezit van de "jurk" hoes. Een mooi statement natuurlijk, maar toch vind ik het niet een bijzonder mooie hoes. Deze plaat heeft wat tijd nodig gehad om bij me binnen te komen, maar zoals het vaak een goede plaat betaamt, even rijpen, en dan de vruchten plukken.

1.The Width of a Circle (8:05)
De wat dreigende gitaar geeft een verkeerde indruk. Deze wordt snel opgevolgd door een redelijk relaxed stukje muziek. Wat me opvalt is dat vooral de bas een prominente rol speelt op dit nummer. Deze is nogal naar de voorgrond geduwd. Het geeft een bijzonder effect. Mooi basspel, dus niks mee. De gitaar solo gaat totaal tegen de muziek in, en vind ik wat storend in het nummer. De gitaar begleiding op de song doet me denken aan Black Sabbath, het neigt naar de zwaardere rock, niet zozeer de manier van spelen, maar de sound. Het past erg mooi. Het 2e deel van het nummer is het beste stuk! Mooie vocalen van Bowie!Een heerlijke start van een vroege Bowie plaat.

2.All the Madmen (5:38)
Een mooi begin met een jolig fluitje in het nummer. Al snel wordt het muzikaal een serieus nummer, en trekt het naar een rock song. Weer die zwaardere gitaar sound. Dat geeft een heerlijk geluid aan deze plaat. De drumpartij valt ook positief op. De climax zou met een harder gitaar geluid gewoon heavy metal geweest zijn! Het synt geluid verpest dat gevoel een beetje. Al past het wellicht wel goed bij de inhoud van de tekst.

3.Black Country Rock (3:34)
De metal touch blijft een thema op de plaat. Ook dit nummer heeft referenties. Weer vind ik de bas erg mooi. De bassist heeft echt een hoofdrol op de plaat. Mooi. Het nummer zelf houdt niet mijn aandacht vast. Zeker als Bowie als een "geit" gaat klinken. Het schijnt een hommage aan Marc Bolan te zijn. Ik vind het niet zo mooi.

4.After All (3:53)
Dit nummer heeft een wat duister karakter, mede veroorzaakt door het achtergrond koor. Het bevalt me goed! Ik herken het synth geluid uit Space oddity, leuk om dat te horen. Het nummer is werkelijk meeslepend, het hoeft niet te eindigen, maar helaas doet dat 't wel na een krappe 4 minuten.

5.Running Gun Blues (3:12)
Bowie zet hoog in, dat gaat maar net goed. "I can't control it" zingt hij in 't begin. Het zal vast niet over zijn stem gaan, maar het past wel. Ik vind het een valse start. Het hele nummer door gaat dat wat geforceerde hoog zingen door. Het maakt het geen prettige luister ervaring. Het eerste echt tegenvallende nummer wat mij betreft.

6.Saviour Machine (4:26)
De rock invloeden worden voortgezet op dit nummer. Bowie zingt op een erg mooie manier, zeker in het refrein. Wat enigszins achterhaald klinkt is toch weer de synth. Het zal in die tijd wel enorm modern geweest zijn, maar het haalt het rock karakter wat weg vind ik. Maar over het algemeen is dit nummer gewoon erg fijn, met een mooie climax.

7.She Shook Me Cold (4:13)
Het intro doet wat denken aan Jimi Hendrix. Al snel beland ik in (weer) een heavy metal achtig nummer. Zware gitaar, drukke drums. Toch wordt het nergens echt hard. Het refrein geeft me dan weer een Led Zeppelin gevoel. Bowie was duidelijk veel rock aan het luisteren tijdens deze periode.
Het nummer eindigt in een Jam achtige sessie, waar heel veel gebeurd. Voor mij is dat een kleine teleurstelling, want het breekt het nummer helaas wat af.

8.The Man Who Sold the World (3:12)
De titel track, die ik als eerste hoorde in de uitvoering van Nirvana. Dit is natuurlijk een prachtig uitgevoerde cover die heel erg dichtbij het origineel blijft. Toch viel de versie van Bowie mij niet tegen toen ik die voor het eerst hoorde. Doordat Nirvana het nummer zeer eerbiedig heeft uitgevoerd, is het origineel waarschijnlijk ook erg goed te beluisteren. Ook Bowie's versie maakt dus indruk. Al vind ik het effect wat op zijn stem is gezet wat jammer. Ik zou graag een versie horen zonder dat rare effect.

Eigenlijk is dit Bowie's metal plaat, ook al wordt het nooit echt keihard, de invloeden zijn duidelijk te horen. Het is een boeiend album met heel af en toe wat momenten waar ik moeilijk doorheen kom. Maar met elke luisterbeurt wordt het beter, dus wie weet komt het ook nog goed met die wat moeilijkere stukken.

 

Album recensie David Bowie - Station to Station (1976)

Album recensie David Bowie - Station to Station (1976)

 

 

 

De Bowie express rijdt van station tot station, maar zijn ritten zijn nooit hetzelfde. Welke wissel wordt genomen is nooit van te voren zeker, en is altijd maar afwachten. Eén ding is wel zeker, het eindstation zal altijd een mooie zijn.
De plaat heb  ik met terugwerkende kracht leren kennen, want ik was pas 2 bij de release. Het duurde dus wat langer voor ik mijn ticket kocht voor deze trip.

 

1.Station to Station (10:11)
Een mooi onheilspellend begin zodra de instrumenten inzetten. De bas geeft me het gevoel dat het wel goed gaat komen. Dat onheilspellende is maar een gevoel. Het vriendelijk klinkende harmonicatje (of is het een synth) bevestigt dat. De trein komt maar langzaam op gang, bij tergent langzaam, maar wat is dat lekker. Ik zit bij wijze van spreken op het puntje van mijn stoel te wachten wat er komen gaat. Het onheilspellende dreunt door het hele nummer heen. Het houdt het echt heel erg interessant. The return of the thin white Duke zingt Bowie. Terug naar Europa na zijn flirt met de Amerikaanse soul muziek? Het bevalt me heel erg wat ik hoor. Bowie zijn stem klinkt mooi!
De versnelling in het nummer is niet vervelend. Vaak stoort me zo'n koerswijziging, maar het past mooi. Ik heb dit altijd al een lekker nummer gevonden, maar 11 januari j.l. was dot het eerste nummer wat ik op de radio hoorde, nadat ik over zijn dood had vernomen. Die link zal nu voor eeuwig blijven hangen aan dit nummer. Nu voel ik me er weemoedig bij, wellicht verandert dat gevoel in de loop der tijd weer in iets van trots en blijdschap.

 

2.Golden Years (4:00)
Dit lijkt op het eerste gehoor een overblijfsel van Young Americans Dezelfde stijl, had zo op dat album gepast. Lekker funky, soul achtig nummer, met een laag zingende Bowie als achtergrond koor, en een mooi luid zingende Bowie als lead vocalist. Erg lekker nummer.

 

3.Word on a Wing (5:50)
De mooie synth, het prachtige pianospel en fantastische zang van Bowie maken deze afsluiter van kant A tot een zeer prettig einde. In dit nummer krijg ik de indruk dat hij zijn geloof wil verklaren. De zin
[i]Just because I believe don't mean I don't think as well, Don't have to question everything in heaven or hell[/i] laat me zien dat hij zijn eigen manier van geloven wil bepalen, en niet zoals het in het boekje staat. Zoals het Bowie betaamt met alles :) Deze verklaring levert in ieder geval een erg mooi nummer op!

 

4.TVC 15 (5:31)
Rock 'n roll gecombineerd met een beetje jazzy sound (de bas zorgt daarvoor). Een wat tegendraads geluid wat ik als typisch Bowie noteer. Ik moet er even inkomen, het grijpt me niet meteen. Het is een product van een trip waarin Bowie geloofde dat mensen in een tv kunnen kruipen (of andersom, dat weet ik niet meer precies) Het moet vast een hilarisch, maar ook beangstigende trip geweest zijn. Het is wel een interessant nummer, maar het omarmt me nooit helemaal. De gitaar in het refrein vind ik overigens wel waanzinnig lekker.

5.Stay (6:13)
Het intro doet me meteen denken aan Golden Years. Het heeft weer dat heerlijke soul sausje van Young Americans. Vanuit het intro wordt de song mooi uitgesponnen tot het nummer wat het uiteindelijk moet worden. Het aanstekelijke funky gitaartje gecombineerd met het heerlijke bas geluid maken dat ik niet kan stil zitten op dit nummer. Bowie met zowel hoge als lage vocalen in het refrein, het is een magische combinatie. Hoe meer Bowie's hoe beter :)

 

6.Wild Is the Wind (6:00)
Bijn één jaar geleden heb ik [url=http://www.musicmeter.nl/album/4764/info/270#messages]hier[/url] al eens geroepen dat dit nummer de versie van Nina Simone wegblaast. Daar waren de meningen wat over verdeeld, maar ik blijf die mening vasthouden. Bowie zingt dit nummer zo waanzinnig mooi, daar kan wat mij betreft niemand meer overheen. De muziek vind ik ook betoverend mooi. Jammer dat het maar 6 minuten duurt. in 1999 coverde George Michael deze song ook op Songs from the Last Century in een zeer jazzy versie. Maar tijdens zijn Symphonica tour deed hij een versie die een directie kopie van Bowie was, en die kwam heel erg in de buurt. De bonus cd van David Bowie at the Beeb bevat een werkelijk waanzinnige uitvoering van dit nummer. Een hele diepe buiging voor Bowie....

 

De prachtige hoes (van de LP, de zwart witte dus) is al het eerste wat indruk maakt. Prachtig in zijn simpelheid. Bowie op de top van zijn cocaïne verslaving als the thin white duke. Wel heel erg thin... Kan er soms moeilijk naar kijken. Maar qua inspiratie en uitvoering leed hij er niet onder, sterker nog, hij presteert optimaal!
Het album bevat "maar" 6 nummers, maar is van grote klasse. Veel nummers lijken nog geen 3 minuten te duren, en dat is een goed teken.Door het iets tegenvallende TVC15 is het net geen 5 sterren plaat voor me, maar het komt er wel heel erg dicht in de buurt.

 

 

Album recensie David Bowie - ★ (2016)

Album recensie David Bowie - ★ (2016)

 

 

 

Op 1 januari kon ik de verleiding niet meer weerstaan, en kon niet meer wachten tot ik het vinyl in handen had. Dus besloot ik het gelekte album te downloaden. Lazarus en Blackstar kende ik inmiddels, en daar was ik al aardig van onder de indruk. Dit album valt samen met mijn Bowie revival die ik al sinds november onderga (na de aanschaf van de box five years) De release van dit album kwam dus lekker uit! Ik had al een recensie klaar liggen toen het verschrikkelijke nieuws van de man zijn dood naar boven kwam op 11 januari. Dat veranderde de zaak compleet. Niet dat ik het album slechter vond, maar het luisteren ervan was ineens wel anders.
Het herinnert me aan de dood van Freddie Mercury, al was dat enigszins uitgelekt, het werd pas bekend één dag voor zijn dood. En ook hij en zijn band schreven nummers die achteraf gezien daar over gaan. Al met al is het super knap dat Bowie dit geheim heeft weten te houden ondanks alle social media e.d. van tegenwoordig. De man omringde zich heel duidelijk met pure vertrouwelingen. Die wist hij knap te selecteren, net als hij altijd deed met producers en muzikanten. Zo ook weer op deze plaat.
Het heeft een week geduurd voor ik mijn clear vinyl versie wilde openen om te draaien. Wat een mooi item is het. Mooi boekwerk, mooie hoes, en mooi vinyl. Absoluut een fantastisch item om in bezit te hebben. Het boekwerk ga ik later nog eens uitgebreid bekijken, maar ik ben benieuwd wat ik daar nog in kan ontdekken. Ik zie in ieder geval erg mooie fotos van een oude Bowie (en wat mager) maar nog steeds met kilos charisma. Dat neemt niemand hem af. Zelfs nu niet.

1.★ (9:57)
De eerste keer dat ik dit nummer hoorde was met de vrijgave van de clip. Eerste indruk was dat het een wat moeilijk en vreemd nummer was, vooral het eerste deel. Maar de clip intrigeerde me ook enorm. En de zang van Bowie, ingetogen, triest, mysterieus... Wat een goed nummer eigenlijk. Al snel keek ik 'm een aantal keer achter elkaar en was ik verslaafd aan het nummer. In de clip zie ik een afscheid van Major Tom. Tot zover begreep ik het. Typisch Bowie om dit als eerste single uit te brengen. Niet dat het nu nog hetzelfde is als tientallen jaren terug, maar het is er wel een die opvalt waar hij de aandacht meteen mee trok. Wat een klasse opener. Heel vreemd, maar verdomd lekker.

2.'Tis a Pity She Was a Whore (4:52)
Ik ken dit nummer niet in zijn originele staat (als b kant van Sue) dus ik kan alleen maar oordelen over dit resultaat. Een opvallende titel vind ik. Mooi uptempo nummers, met een sax die wat moeite heeft met in het nummer komen (lijkt het) maar uiteindelijk een mooie lijn vindt. Bowie varieert zijn vocalen met mooi laag en hoog. Het is muzikaal gezien wel een enorm Bowie nummer, vooral veroorzaakt door de sax die ook alle tonen lijkt te willen spelen. Mij stoort het niet, maar kan me voorstellen dat een leek dit wat storent vindt. De titel is ook van een toneelstuk uit de 16e eeuw (van John Ford), maar ik weet niet of Bowie hier aan refereert. Aangezien hij nogal aangetrokken was tot dit soort dingen kan ik het me wel voorstellen.

3.Lazarus (6:22)
Tja, dit nummer was al het juweeltje van het album, maar na zijn dood grijpt dit nog vele malen meer aan. Ook deze clip op de dag van release meteen gekeken. Het nummer grijpt me meteen bij de strot. Ook al voor alle kennis van nu. Het rare is dat het duidelijk is dat Bowie in de clip in het ziekenhuis ligt, en het slecht met gaat. De dood lijkt onder zijn bed zijn leven te willen grijpen. Maar ik, en ik denk niemand, zag dat andere bericht.. Nu hij dood is weten we wel beter. Wat een tragisch en triest nummer. Maar daarom ook zo verdomd mooi. Bowie zingt het zo verdomd mooi, ik voel me nog aangedaan als ik het hoor. Maar het nummer schreeuwt om gedraaid te worden. Zeker na zijn dood is dit nummer een soort troost nummer voor me. De gitaar aan het begin en einde is desperaat... de drum is triest... de sax huilt, en Bowie treurt.....Absoluut het mooiste wat er op dit album te vinden is.

4.Sue (Or in a Season of Crime) (4:40)
Ook dit nummer ken ik niet in zijn oorspronkelijke staat. Een mix van een rock / drum 'n bass nummer komt me tegemoet. Het ritme is niet bij te houden, dat past weer mooi bij de man. Helaas heeft dit nummer mij nog niet weten te overtuigen. Er gebeurt muzikaal heel erg veel, en het heeft daarom wellicht wat meer tijd nodig om te rijpen.

5.Girl Loves Me (4:51)
Dit is een nummer wat in de loop der tijd (sinds 1 januari dus) ontzettend is gegroeid. Wat zingt Bowie hier mooi. Die hoge uithalen aan het einde van sommige zinnen zijn waanzinnig! Het refrein is betoverend mooi. Als ik dit hoor wordt ik toch enigszins blij, want wat laat de man een parels achter voor ons. De tekst is deels in een onverstaanbare taal gezongen (blijkbaar een taal die werd gesproken in Gay bars in Londen tijdens de 70's, genaamd Polari) Ik kan hier dan ook niet wijs uit worden, maar soms spreekt de melodie genoeg om het te bewonderen. Dat is bij deze beauty het geval.

6.Dollar Days (4:44)
Over dit nummer is ook al genoeg gezegd. Voor zijn dood een prachtig nummer, maar na zijn dood horen we Bowie ineens zingen "I'm dying too". Wat een andere dimensie ineens. een prachtige sax trekt me mee het nummer is. Bowie zingt wat hoger dan normaal, dat geeft het nummer een lievelijk gevoel. Tot het inmiddels bekende zinnetje.  Bowie lijkt zijn fans in dit nummer te bedanken voor alle steun tijdens zijn carriere. [i]"don’t believe for just one second i’m forgetting you’ [/i] het is verschrikkelijk mooi, hij lijkt het rechtstreeks voor mij en andere liefhebbers te zingen. Maar tegelijkertijd is het verdomd moeilijk om te horen. Het heeft tijd nodig om hier zonder brok in mijn keel naar te kunnen luisteren. Prachtig nummer, zondermeer.

7.I Can't Give Everything Away (5:47)
Dit nummer doet me muzikaal wat denken aan Black Tie white noise De harmonica refereert naar zijn song [i]"A New Career in a New Town”  [/i] van het album Low Nu lijkt het erop of Bowie zich verontschuldigt dat hij er zo tussenuit gekropen is, zonder dat we wisten dat hij ernstig ziek was. Het is hem vergeven, ik geef hem zelfs groot gelijk. De sax heeft weer een grote rol in dit nummer. Het strookt niet helemaal met de rest van het nummer, waardoor het soms wat teveel de aandacht weg trekt van de rest van het nummer. Door de tekst nu een wat meer bijzonder nummer. Voor zijn dood vond ik dit samen met Sue de mindere tracks van het album.

Achteraf hoorde ik dat Bowie het album al af had toen hij hoorde in november dat hij terminaal was. Dat houdt dus in dat de songs zijn opgenomen in een periode dat hij nog de hoop had op genezing.
Alleen de sterfelijkheid van Bowie was wel naar voren gekomen, en zijn verwerking daarvan lijkt in de nummers te zitten.

Toen ik het album net had vond ik het meteen fantastisch. En gelukkig velen met mij. 5 van de 7 tracks zijn enorm sterk. De korte speelduur van de plaat draagt er aan bij dat het dan zo'n indruk maakt. Nu we allemaal weten hoe het zit heeft de plaat een compleet andere lading, en ook het sentiment er achter is totaal anders. Bowie's zwanenzang is en blijft een prachtig album. De grote ster van de aarde, verlaat ons als zwarte ster. Ik kijk af en toe omhoog of ik 'm zie schijnen, want hoe zwart hij zal zijn, het is en blijft Bowie, dat moet gewoon stralen!

Album recensie David Bowie - Young Americans (1975)

Album recensie David Bowie - Young Americans (1975)

 

Bowie, Yoko Ono, John Lennon

 

Ziggy was niet meer, maar op de hoes zie ik nog een half overblijfsel van dat alter-ego. Overigens vind ik dit een verschrikkelijk lelijke foto voor een platenhoes, maar het zal wel gepast hebben in de tijdsgeest denk ik maar. Bowie kijkt met een sigaret in de hand serieus naar de camera. Een periode waarin ik vind dat hij er echt slecht uitzag. Maar muzikaal niets inleverde, en daar gaat 't om.
Een album waar je Luther Vandross in je achtergrond koor hebt zitten, en John Lennon als gast artiest hebt, moet toch wel goed uitpakken?
Voor Ziggy fans toch wel een schok, Bowie gaat op de soul tour... Ik heb 't niet bewust mee gemaakt, dus ik sta hier totaal anders in dan de overlevenden....

1.Young Americans (5:11)
Een zeer toegankelijke opener, die lekker soul achtig klinkt. De saxofoon van David Sanborn toetert lekker mee gedurende het hele nummer. Mooi hoe deze een onopvallende, maar toch grote hoofdrol speelt. De vocalen van Bowie zijn erg mooi. Het gospel achtrige koor bepaalt de sfeer van het nummer ook voor een groot deel. Alle losse stukken vallen mooi in elkaar als één geheel. De aanwezigheid van vriend John Lennon lijkt al te worden aangekondig met een passage uit the Beatles track a day in the life (I read the news today, oh boy) Lekkere starter.

2.Win (4:44)
Het 2e nummer is een ballad, met een mooi typisch 70's gitaar geluid. Wederom ligt de kracht van het nummer in het samenspel met de achtergrond zang, in dit geval voornamelijk een vrouwelijke stem. Halverwege is er een strijkorkest toegevoegd wat het nummer nog meer waarde geeft. Ik vind het erg mooi, de combinatie van Bowie met soul muziek.

3.Fascination (5:45)
Een nummer wat deels van de hand van (toen nog achtergrond zanger) Luther Vandross is. Een funky track, gebaseerd op Luther Vandross zijn song Funky Music.  Weer wordt het nummer gedragen door het sterke samenspel van Bowie met zijn achtergrond zangers. Dat is toch wel de kracht op dit album, afgezien van de heerlijke muziek.

4.Right (4:15)
Een slow funk nummer.  Weer de sax met een sterke rol. Op een goede koptelefoon luistert dit werkelijk heerlijk weg. Bowie laat horen dat welke weg hij ook inslaat, dit met finesse en zorgvuldigheid doet.

5.Somebody Up There Likes Me (6:30)
Het eerste nummer wat niet echt mijn aandacht weet vast te houden. Ikkan er noet echt een vinger op leggen waarom dat is. Misschien omdat het na kant A een beetje meer van 't zelfde is? Het is niet slecht, maar echt opvallen doet dit niet. De zweverige synth op de achtergrond vind ik wel erg mooi.

6.Across the Universe (4:29)
Een gewaagde cover van een prachtige Beatles track. Maar als je John Lennon dan als gast mag verwelkomen weet je dat 't wel goed zit. De man heeft zijn zegen gegeven en draagt zelf ook een steentje bij. Het nummer heeft een wat valse start qua zang vind ik, maar al snel herstelt zich dat in een eervolle cover. Mooi om Lennon op de achtergrond te horen. Bowie speelt mooi met de melodie en geeft hier en daar zijn eigen draai daar aan.

7.Can You Hear Me (5:03)
Het strijk orkest is weer uit de kast getrokken om te spelen op dit nummer. Het maakt het nummer net iets te glad helaas. Weer een nummer wat me minder boeit.

8.Fame (4:16)
Weer een song samen geschreven en opgenomen met John Lennon, die goed is te horen op dit nummer, mooi! Ik kende de mix afkomstig van Changesbowie (1990) voor ik deze versie kende. Beide versie bevallen me erg goed overigens. Heerlijk funky en enorm catchy. Een van mijn Bowie favorieten. Overigens hebben mijn andere helden Duran Duran hier een leuke cover van gemaakt (als b-kantje origineel uitgebracht, maar later op de speciale editie van Duran Duran verschenen)

Waar Queen flirt met disco en U2 flirt met dance en jammerlijk falen (commercieel gezien) , laat Bowie hier horen hoe het moet. De man kan werkelijk alle kant op, en doet dat met zorg. Zorgt voor de juiste muzikanten en producers en schrijft het juiste materiaal. Het resulteert in misschien wel zijn meest toegankelijke plaat ooit. Kant A is in zijn geheel sterk, kant B kent 2 wat mindere momenten, maar eindigt wel met super song Fame. Al met al wel een erg fijn album, wat makkelijk weg luistert..

Album recensie David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972)

Album recensie David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972)

De originele hoes uit 1972

 

De hoes van de 2003 Ken Scott Mix)

Bowie in 1972 

 

Voor de recensie van dit album heb ik de (2003 Ken Scott mix lp gebruikt uit de 5 years box. Ik ben rijkelijk laat met het waarderen van dit album. Muzikaal opgegroeid in de 80's en dus met een Bowie die hits had met  http://www.musicmeter.nl/album/5433 en http://www.musicmeter.nl/album/5436. Ik moest niks hebben van het eerdere werk van de man. Dat rare haar, geen wenkbrauwen, jurken, vreemde kleding.. Wist ik veel wat voor moois ik daardoor misliep. Nou is het wel zo dat bij Bowie veel werk even tijd nodig heeft om te leren waarderen. Dat is dus ook het geval geweest bij deze albums. Die 80's platen waren allemaal veel toegankelijker, en dus voor een jochie als mij goed te verteren. Misschien een geluk voor mij, want ik weet nu elke periode van Bowie goed te waarderen.
Dit album betekende de grote doorbraak voor Bowie, terwijl hij dat eigenlijk met de 2 voorgangers ook al verdiende. Zijn alter-ego heeft dat laatste zetje gegeven denk ik, want dat was iets compleet nieuws natuurlijk, En wat een stempel heeft hij gedrukt op het vervolg van de popmuziek later. Het uiterlijk van de punkers... Ziggy.... Zelfs nu nog zie je de invloeden van Ziggy terug in de muziek. Niet slecht voor een fictief persoon.

1.Five Years (4:43)
Via een fade in word ik gelanceerd in de wereld van Ziggy. De kenmerkende drum is al meteen smullen. Die piano die daarop volgt doet me meteen denken aan het nummer "God" van Lennon. Maar die vergelijking is snel weer verdwenen. Mooi om het nummer van een rustig geheel naar een schreeuwerige climax te horen gaan. Prachtige opener!

2.Soul Love (3:33)
Dit nummer heeft al die Bowie sound, die later nog vaak zou terugkeren. De saxofoon op de achtergrond draagt daar grotendeels aan bij. Het subtiele achtergrond koortje vind ik erg vermakelijk. Het nummer zelf is heerlijk laid back. Lekker niks aan de hand sfeertje.

3.Moonage Daydream (4:39)
Dit nummer schreef Bowie voor een andere zanger (Arnold Corns). Als je die versie hoort stelt het werkelijk geen fluit voor. Bowie geeft er zoveel meer leven aan in de versie die hier te horen is. Het bewijs dat de man speciaal is. Want wat de één niet kan brengen, kan Bowie wel vol overtuiging. Het is een soort rock ballad, maar de fluit solo geeft het een wat jolig karakter mee. Daarna zorgen de strijkers voor een mooi compleet geheel. Weer een erg goed nummer! Het wordt afgesloten met een fantastische gitaar solo door de heer Ronson.

4.Starman (4:13)
Bowie en space, aliens, het is een combinatie die heel herkenbaar is bij de man. Dit nummer gaat daar ook over, en het lijkt wel of het elke keer raak is als hij dat thema aansnijdt voor een nummer. (space oddity, Hello Spaceboy, Is there life on Mars). Het zijn allen zeer hitgevoelige tracks. De overgang naar het refrein is werkelijk wonderschoon. En weer een prijsnummer op een tot nu toe erg goed album!

5.It Ain't Easy (2:57)
Een wat vreemde eend in de bijt. Als dit een concept album is, wat doet een cover dan op de plaat? Geschreven door Ray Davies (niet van the Kinks) en eerder al gecovered door andere artiesten. Desalniettemin toch wel een lekker nummer.
6.Lady Stardust (3:21)
Een mooie ballad, en soort tribute naar collega Marc Bolan (gezien het feit dat het eerder He Was Alright (A Song for Marc als titel had meegekregen. Een lekkere meezinger, met mooie piano begleiding.

7.Star (2:46)
Een rock 'n roll achtig nummer, en het eerste wat me niet zo aanspreekt. Wat ik wel grappig vind om te horen is het achtergrondkoor. Damon Albarn heeft heel erg goed geluisterd naar deze plaat, dat kan niet anders, want bij Blur zitten tal van dit soort invloeden.

8.Hang on to Yourself (2:38)
Dit nummer nam Arnold Corns op voor de B- kant van Moonage daydream. Ik ken die versie niet, maar kan me niet voorstellen dat dit een betere versie dan die van Bowie is. Dit nummer is ook niet mijn favoriet, al heeft het wel iets wat me geboeid houdt. Vooral het gitaartje van Ronson tussen de coupletten door zal daar aan bij dragen vermoed ik.

9.Ziggy Stardust (3:13)
Misschien wel de bekendste track van het album. Het intro pakt me meteen vast, en laat niet meer los. Het gitaar geluid nadat Bowie is begonnen met zingen, doet me wat denken aan de sound van Brian May. Zag dit nummer laatst op een dvd (http://www.musicmeter.nl/album/181386) en daar blijkt dat dit nummer na ruim 38 jaar (dat was het toen) nog niks heeft ingeboet aan kracht. Prachtig nummer, en voor mij een soort verademing na toch 2 wat zwakkere nummers.

10.Suffragette City (3:25)
Dit nummer leerde ik kennen als song van http://www.musicmeter.nl/artist/5079 al b-kant van Rage hard. Toen was ik er niet zo kapot van. Toen ik later het origineel leerde kennen kwam ik gelukkig tot de ontdekking dat het aan de uitvoerders lag. Hun cover is helaas niet zo geslaagd, hoewel ze toch erg dichtbij het origineel blijven. Ondanks dat het toch weer een rock 'n roll georienteerde track is, kan ik dit nummer goed hebben.

11.Rock & Roll Suicide (2:58)
 De afsluiter brengt weer wat rust in de tent. Pas zodra Bowie zijn stembanden laat gelden met de zin "You're Not Alone" begint het nummer pas echt te leven, en indruk te maken. Wat een meesterlijke afsluiter is dit zeg! Helaas is de speelduur erg kort, en het euforische gevoel wordt weggerukt door het snelle einde. Nog maar een keer opzetten dan.
Na al die jaren van ontkenning is deze plaat bij mij gegroeid tot één van mijn Bowie favorieten. Wat een knappe plaat. Ik hoef er weinig woorden meer aan vuil te maken denk ik, een absolute klassieker!

Album recensie David Bowie - Reality (2003)

Album recensie David Bowie - Reality (2003)

 

 

 

Een groen vinyl exemplaar ligt op mijn platenspeler mooi te wezen. Dit album heb ik destijds op cd gekocht, maar snel naast me neergelegd. Ik was er blijkbaar nog niet klaar voor. Nu, jaren later heeft ie meer dan mijn interesse, en vind ik het een pracht plaat. De vinyl versie heeft een mooi groot boekwerk, wat het luisterplezier alleen maar bevordert. De hoes laat een Japans Bowie tekenfilm figuurtje zien, met grote ogen. Grappig gedaan. De originele foto in het boekwerk is werkelijk gelijk.

Een groen vinyl exemplaar ligt op mijn platenspeler mooi te wezen. Dit album heb ik destijds op cd gekocht, maar snel naast me neergelegd. Ik was er blijkbaar nog niet klaar voor. Nu, jaren later heeft ie meer dan mijn interesse, en vind ik het een pracht plaat. De vinyl versie heeft een mooi groot boekwerk, wat het luisterplezier alleen maar bevordert. De hoes laat een Japans Bowie tekenfilm figuurtje zien, met grote ogen. Grappig gedaan. De originele foto in het boekwerk is werkelijk overeenkomstig met de animatie achtige Bowie op de hoes.

1.New Killer Star (4:41)
Zoals het bij Bowie past heeft een nummer een vreemde start. Toch een handtekening van Bowie. Dat rare speelt een beetje door het hele nummer heen. En toch heeft het nummer, naast een zeer hoge meedans factor, een enorme aantrekkingskracht.  Niet onterecht verkozen als 1e single destijds. Heerlijke opener!

2.Pablo Picasso (4:05)
Dit nummer schijnt een cover te zijn, maar ik ken het origineel niet. Ondanks dat het als een rock song klinkt vaart er een lekker klinkent elektronisch geluid mee. Ik kan niet zeggen of Bowie er een goede cover van heeft gemaakt, maar ik vind zijn versie wel een erg fijne. Weer betrap ik mezelf of hard meetrappen op de drums. Het doet denken aan de oude Bowie. Een mooie (Spaanse) gitaar solo sluit het nummer in stijl af.

3.Never Get Old (4:24)
Een funky slow intro. Lekkere bas lijn, en Bowie die in koor enigszins tegendraads zingt. Dat soort dingen grijpen me meteen bj de strot. Wat een prachtige stem heeft de man toch. Het refrein laat een schreeuwerige Bowie horen waar ik oprecht intens van geniet.

4.The Loneliest Guy (4:11)
Een spannende start van een zeer verdrietig klinkent nummer. Dit vind ik Bowie van de hoogste klasse. Wat een prachtsong is dit. Mooi gezongen, mooie sfeer, en bezorgt me keer op keer kippenvel. Ook live (op http://www.musicmeter.nl/album/181386 ) is dit net zo mooi. Het nummer is tergent traag, maar dat is het bijzondere eraan. Pure klasse dit!

5.Looking for Water (3:31)
Als je al in een wat meer ontspannen staat was, is het intro van dit nummer wel de oorzaak dat je er weer helemaal bij bent. Een uptempo drum, weer een wat raar synth geluidje erbij en er is weer een typisch Bowie geluid. Mooi dat achtergrond koortje met meerdere Bowie stemmen. Leuk dat dit ook nog een soort van accapela podium krijgt aan 't eind. Dat koortje maakt het nummer interessant.

6.She'll Drive the Big Car (4:31)
Mond harmonica, een instrument wat ik niet veel hoor in Bowie songs. Toch opent dat intstrument dit nummer. De stem van Bowie is wat vervormt, en zal pas later in het nummer in volle glorie te horen zijn. Dat is ook het moment dat ik geboeid raak. Helaas eindigt het nummer in een hele rare fade out. Toch een minpuntje.

7.Days (3:19)
Kant B opent met een zomers klinkent deuntje. Lichte percussie, akoestisch gitaartje, niks aan de hand. Bowie past zich aan, en zingt ook "light". Wat volgt is een goed klinkent pop liedje, met een aanstekelijk stukje muziek. Het nummer is een soort niemanddalletje vergeleken met wat ik hiervoor heb gehoord, en valt eigenlijk daarom een beetje buiten boord. Niet dat het slecht is, wellicht iets te makkelijk.

8.Fall Dog Bombs the Moon (4:03)
Gelukkig wordt dat "makkelijke" niet vervolgt op dit nummer. Mooi mid-tempo nummer, wat me een heel kleint beetje doet denken aan Heroes (door het gitaartje op de achtergrond) Bowie zingt op een mooie sombere manier.

9.Try Some, Buy Some (4:24)
Bowie en de middeleeuwensound! Dat duurt niet lang, want als snel zijn de instrumenten uit 2003 al weer hoorbaar op de voorgrond. Het nummer is van de hand van ex Beatle George Harrison. Ik ben helaas niet echt kapot van de manier waarop Bowie hier zingt. Het is op zijn Bowieaans, tegen het randje van wel of niet uit de toon. Ik kan niet zoveel met dit nummer.

10.Reality (4:25)
Het titelnummer is meteen degene met het meest rauwe intro. Ik vrees een beetje voor het restant, maar het nummer zet zich voort in een lekker rock achtig nummer, met een erg mooi refrein. De snik in de stem van Bowie klinkt hemels!

11.Bring Me the Disco King (7:45)
het album sluit af met een parel. Net als The Loneliest Guy een traag nummer, maar nu met een jazzy inslag. Mooi pianowerk op dit nummer. Het nummer heeft ruim 10 jaar liggen wachten eer het op een album mocht komen. Eigenlijk onbegrijpelijk, want dit is pure schoonheid. Wellicht was de tijd nog niet rijp, of de versie nog niet zo perfect als dat hij op dit album klinkt. Bowie mag wat mij betreft een heel album in deze stijl maken. Wat een stem, wat een sound, wat een ultiem genot!

Zoals meerdere Bowie album heeft dit album moeten rijpen in mijn muziek smaak, maar nu het eenmaal op smaak is, smaakt het ook verdomd goed!
De tragere nummers hebben mijn voorkeur op dit album, die scoren ook het volle pond.  Days en Try Some, Buy Some zijn geen klassiekers, en alleen maar boeiend omdat Bowie zijn stem er op gezet heeft. Als geheel is dit gewoon een lekkere plaat, waarvan ik de stilstand schade absoluut ga inhalen.