Leo's Bloghuis (Mijn bevindingen van muziek): maart 2016

woensdag 30 maart 2016

Album recensie Duran Duran - Seven and the Ragged Tiger (1983)

Opgenomen in Montserrat in de Air studio van wijlen George Martin.

Dit is het album waar ik de band mee leerde kennen. Mijn muzikale wereld werd na Doe Maar iets verbreed met o.a. Bowie en dus ook Duran Duran. New moon on monday greep me meteen vast, en liet niet meer los. De hoes van dit album maakte ook indruk op me. 5 van die mooi gekleede mannen en in de titel een tijger, en op hoes een oog van een tijger in een mooi logo. jammer dat die tijger niet op de hoes terecht is gekomen. Mijn liefde voor de band is hier ontstaan, en nooit meer weg gegaan.

Het was overigens de laatste studioplaat die ze in deze samenstelling zouden opnemen tot aan Astronaut.

The Reflex (5:28)

De grote dikke hit in Nederland. De versie die op het album staat is een wat tegenvallende versie t.o.v. de single die bij iedereen bekend is. Het is kaler, minder flitsend en veel minder spectaculair. Het was de derde single van het album, vandaar dat de plaat dus deze versie bevat, en niet de veel succesvollere Nile Rodgers versie. Het was de eerste samenwerking tussen de band en hem, en er zouden nog vele (succesvolle) volgen. Zijn kijk op dit nummer gaven de song de flair en de energie die het nodig had om het de grootste Duran Duran wereldwijde hit tot dan van te maken. Knap dat hij er dus wel wat inzag, en iets bruisends van kon maken. De versie op dit album luister ik bijna nooit meer, simpelweg omdat ie zo bleekjes is. De b-kant van de single bevat een cover van http://www.musicmeter.nl/artist/12793 (Come up and see me) make me smile. Deze is opgenomen in 1982 en inmiddels in een complete versie te vinden op http://www.musicmeter.nl/album/187628. Deze versie rockt de pan uit, en vind ik vele malen beter dan het wat statische origineel. In deze versie werd hij in 2005 tijdens de Astronaut tournee ook weer gespeeld. Dat was genieten.

De dance version (12 inch) is werkelijk fantastisch, en draai ik nog regelmatig.

Ik denk dat als die versie op dit album had gestaan, het zeker hoger werd gewaardeerd dan nu.

2.New Moon on Monday (4:14)

Met dit nummer stapte ik in de wereld van Duran Duran. Ik was 10 jaar jong, en had net Bowie ontdekt (Let's dance) en dacht dat ik met een nieuw nummer van Bowie te maken had. LeBon zingt wat laag in het begin, en waarschijnlijk heb ik daar de link gelegd. Al snel kwam ik er achter dat het dus Duran Duran was. Ik was heel erg onder de indruk van dit nummer. Vooral het mooie melodieuze refrein, en de betoverende synths. Nu, anno 2016 hoor ik het nummer nog net zo graag als 33 jaar geleden. Dit nummer zou het begin zijn van een Duran Duran verslaving die tot op vandaag duurt, en waarschijnlijk ook niet over zal gaan. Het nummer is qua single wat in de vergetelheid geraakt, en dat is jammer, want ik vind het een zeer sterk nummer, en de clip die erbij zit evenzo. De klasse van LeBon als songschrijver is goed te horen op dit nummer. De dance mix van het nummer is absoluut ook het beluisteren waard. Het nummer wordt overigens tijdens de recente Paper Gods tournee weer regelmatig gespeeld.

3.(I'm Looking for) Cracks in the Pavement (3:39)

Een beetje een vreemde eend in de bijt. Simon zingt wat teveel met een overslaande stem, en het lijkt net tegen het randje aan te zitten. Het refrein heeft dit overigens niet. Ook de solo vind ik wat raar, en bijna vals. Op de single van the Wild Boys is een live versie van dit nummer te vinden die ik een stuk sterker vind. Een van de weinige skip nummers van de band.

4.I Take the Dice (3:15)

Wederom een song met een ijzersterk refrein. Een lekker up-tempo nummer waar zelfs castagnettes in te horen zijn. Het past er mooi in. De vocalen bevallen me erg goed op dit nummer. Lekker hard meezingen is bijna onvermijdelijk. Verveelt ook niet na al die jaren.

5.Of Crime and Passion (3:50)

Het intro wat met een kloppend hart en synth oploopt naar een climax is spannend. Dit nummer is er een voor Andy Taylor. Hij mag zich enigszins uitleven op zijn gitaar. Andy wilde graag wat meer rocken in de band (eéén van de redenen van zijn vertrek) en het is dan ook jammer dat ze dit nummer niet uit de kast getrokken hebben tijdens de Astronaut tournee toen Andy weer van de partij was. Wederom geniet ik enorm van Simon's vocalen. Die lage stem, en die mooie uithalen, die snik in de stem, het raakt me. Ook dit nummer blijft een favoriet in het grote Duran Duran genre bij mij.

6.Union of the Snake (4:20)

De eerste single van de dit album. Ik leerde het kennen toen the Reflex een hit was, en mede door de clip was ik zeer onder de indruk van deze song. Inmiddels is dat wel anders, en vind ik het een vervelend nummer. De 12 inch versie kan ik nog wel horen, en live zoals bijvoorbeeld op Arena is ook nog goed te versmaden. Zeker omdat het gitaar werk van Andy dan wat meer naar voren komt. De single van dit nummer bracht overigens een fantastische B-kant met zich mee: Secret October, helaas niet te vinden op de originele release van deze plaat. Die had zeker niet misstaan op dit album.

7.Shadows on Your Side (4:03)

Eén van mijn absolute favorieten van dit album, en van de band zelf. Weer een fantastisch refrein, en zeer mooi baswerk van John Taylor. Dit laatste is ook de reden dat dit nummer tot 2011 nooit live werd gespeeld. Taylor kon het live blijkbaar niet voor elkaar krijgen. Gelukkig is dat alsnog gelukt.

Het nummer schijnt te gaan aan de donkere kanten van het beroemd zijn. De band had al veel succes gehad, en alle schaduw kanten van succes die daar bij komen kijken gingen hun tol eisen, zoals het drugs gebruik van Andy en John Taylor. Het levert wel een erg mooi nummer op.

Toen All you need is now uitkwam moest ik bij Being Followed denken aan dit nummer. Het refrein heeft blijkbaar een overeenkomst voor me. Het einde van dit nummer heb ik ook altijd zeer interessant gevonden. Als klein ventje vond ik het erg spannend.

8.Tiger Tiger (3:20)

Even een podium voor Nick Rhodes in dit nummer. Het zou later de inleiding worden voor de tournee die zou volgen, Het is een laid back instrumentaal nummer met (ik denk) Alex Sadkin op klarinet. Het nummer werd tot mijn grote vreugde tijdens de Astronaut tournee in 2005 live gespeeld. Dat was toch een kippenvel momentje. Ian little maakte er een remix van die op de New moon on monday single verscheen als b-kant. Het wijkt niet heel veel af van deze versie, en het intro van de album versie is weer mooier dan de remix.

9.The Seventh Stranger (5:23)

Een ballad als aflsuiter. Origineel zou het nummer Seven and the Ragged Tiger gaan heten, maar werd dus later the seventh stranger. Ik heb er lang over gedaan om dit nummer op waarde te schatten. De live versie op Arena vind ik ook mooier. Deze is net iets te strak en te mooi gemaakt. De compositie van het nummer is wel een hele sterke qua melodie tekst.

Na deze plaat ging ik hun eerdere werk ook ontdekken, en dat waren duidelijk geen vervelende platen om met terugwerkende kracht te beluisteren. Natuurlijk is het voor mijn ook nostalgie, want dit is mijn eerste Duran Duran plaat geweest, maar ik vind dat deze plaat vaak ten onrechte wat wordt afgekraakt. De niet singles songs als I take the dice, Of Crime and passion en Shadows on your side zijn zeer goede songs, en behoren wat mij betreft tot het beste wat de mannen hebben gemaakt (met nog veel andere nummers van andere albums natuurlijk) De tamme versie van the Reflex zorgt helaas wel voor een valse start, en ik denk dat dat veel invloed heeft op het luistergenot sommigen. Voor mij persoonlijk een zeer sterke derde plaat.

Hieronder zijn de 3 eerder benoemde b kanten te vinden:

dinsdag 29 maart 2016

Album recensie Prince - O(+> (1992)

Het 14e studio album van Prince volgde vrij rap (12 maanden) na Diamonds and Pearls. Weer een dubbelaar (op LP) Helaas heeft Rosie Gaines the NPG verlaten, Mayte was hiervoor terug gekomen, maar alleen qua looks en dansen misschien een vooruitgang. Qua zang talent totaal niet. Prince was verliefd, en als een Yoko en John gingen de 2 samen op pad. Het album bevat 1 nummer wat al bekend was (bij de bootleg verzamelaars) the Flow. De rest van de nummers zijn allemaal nieuw. Origineel had de plaat meer segues (in de bespreking laat ik deze buiten beschouwing) waarin Kirstie Alley een rol als journaliste speelt. Deze zouden een rode draad vormen voor een verhaal lijn. Gelukkig zijn deze later verplaatst door muziek. Er bleven er 2 over, die vrij kort zijn, maar eigenlijk niks toevoegen. Op de video 3 chains O' gold is de verhaallijn die bedoeld was om in dit album te stoppen nog wel te zien. Bijna elk nummer is voorzien van een videoclip. (mooie video, aanrader)
De hoes van de cd was destijds uniek. De jewelcase had het Prince symbool in de voorkant in het goud gedrukt staan. Dit was vrij uniek voor die tijd, en nog steeds vind ik dat een erg mooie hoes. Later verscheen er ook een cd met het symbool er op (gespoten leek het wel) die er af kon slijten.
Prince was definitief met D&P een andere weg qua sound ingeslagen. Het was nog steeds funky, maar de typische Prince sound was wel verdwenen. Dit betekende niet dat hij kwaliteit inleverde. In deze periode was de man nog steeds succesvol, maar de hits werden wat minder. Van dit album kwamen 4 singles, waarvan Sexy MF het meeste deed. De rest (wat echt geen slechte nummers zijn) deden wat minder. Het was een andere tijd, een nieuwe generatie... De tour voor dit album zou in 1993 met de Act II tour Europa aandoen. Gelukkig was Tony M toen al verdwenen (tijdens de ActI tour in USA was hij er nog wel bij)

1.My Name Is Prince (6:25)
Een hip-hop achtige beat laat Prince samples van I wanna be your lover, Partyup en Controversy horen. Leuk, Prince sampled zichzelf. Een vrij agressief nummer! Prince schreeuwt het nummer tot aan het eind uit. Ik geniet ervan als de man zo fel is! Wel ironisch dat hij vlak na de release van dit album zijn naam aanpaste naar het symbool om zo z'n contract met Warner te ontlopen. My name was Prince dus. Ook een grote rol voor Tony M op dit nummer. Ik vond dat het minste stuk op de plaat. Wel hoor ik ook lekker veel gitaar. De langere versie laat dat nog net iets meer horen. Ik hoor dit nummer nog steeds erg graag! Gaat me echt niet vervelen!

2.Sexy MF (5:25)
Een echte funk plaat! Dat is smullen! Een eentonige funk gitaar leidt ons door het hele nummer heen. Maar is het zo enorm lekker! Prince rapt, maar op een heerlijke relaxte manier. De tekst is seksueel getint, gecombineerd met humor I got wet dreams, coming outa my ears? ,ok.... De titel werd al weergegeven als M.F. want Motherfucker voluit schrijven kon in die tijd nog echt niet. Het zingen was al rebels. Prince deed het. De Amerikaanse persing van dit album is (natuurlijk) gecensureerd, en tijdens het woord fucker hoor je een Prince gilletje... Niet echt een verbetering. Het nummer werd tijdens de tour van 1991 (Diamonds & Pearls) al geïntroduceerd, dus heel verrassend was het al niet meer één jaar later, maar wel net zo lekker! Levi's solo halverwege is ook niet te versmaden. Ik hoor het nummer nog regelmatig op de radio voorbij komen, en reken dit nummer dan ook tot de klassiekers van Prince (bij het grote publiek) Zelfs de rap van Tony M kan ik waarderen.

3.Love 2 the 9's (5:46)
Een jazzy / Funky nummer wat lieflijk begint, maar uitloopt in een samenspel tussen Prince, Mayte en Tony M. Als geheel toch wel een lekker nummer. Wederom zijn de raps in het nummer echt acceptabel.

4.The Morning Papers (3:57)
Een zeer aanstekelijk nummer op een fantastische manier gezongen door Prince. Even geen Tony M of Mayte, maar gewoon Prince, de band en de heerlijke gitaar die Prince in dit nummer gelukkig erg veel gebruikt! Vanaf moment 1 een gewaardeerd nummer, die ik nog steeds lekker hard mee aan het zingen ben!

5.The Max (4:31)
Het intro bevat een gil van Mayte (denk ik) die ik later ook in de Macarena van Los del Rio terug hoorde. De drum doet me denken aan het nummer wat Prince met opnam, Qualified. Volgens mij is dat dezelfde drum sound. Het funky piano geluid vind ik de kracht van het nummer. Deze plaat moet hard worden gedraaid. Tony M bemoeit zich steeds met het refrein, de song is te lekker om me daar aan te storen.

6.Blue Light (4:38)
Prince heeft na de release van geroepen dat als er een muziek stijl niet op stond, hij het niet kon spelen. Reggae kan dus worden weggevinkt, want dit is een poging tot. Veel Prince liefhebbers vinden dit een draak. Ik ben een liefhebber. De tekst is typische Prince humor, en ik vind zijn stem erg mooi. Het is geen ingewikkeld nummer, maar gewoon heel erg ok.

7.I Wanna Melt with U (3:51)
Dit nummer werd in 1e instantie opgenomen om te fungeren als B-kant, maar Prince vond het zo goed, dat ie op het laatste moment besloot het toch op het album te laten komen. Gelukkig maar, want het swingt de pan uit, en het is een geslaagd experiment. Welke "dance" stijl dit is wil ik me niet aan wagen, want daar ben ik niet thuis, maar als Prince zijn stempel erop zet kan ik er zeker naar luisteren. Zal zeker een succes zijn geweest in menig striptent. Grappige verwijzing overigens naar de b-kant van Sign O the times, La la la, hee he he.. just like a dog horen we Prince zingen, en daarna horen we dezelfde "honden"geluiden als in dat nummer.

8.Sweet Baby (4:01)
Een zeer lief, en mooi breekbaar lied. Prince zingt met kopstem. Uitverkoren tot de release van een single, maar op na de test persing gecanceld. Snap ik wel, denk dat de track te mellow is om iets groots te doen in een hitparade.

9.The Continental (5:31)
Dit nummer was al in een snippet te zien en te horen geweest op een groot video scherm voor de D&P show begon. Dat zag er veelbelovend uit! Toen ik dit nummer eindelijk in zijn geheel kon beluisteren was ik niet teleurgesteld. Het is een rock achtig nummer, maar dan wel erg strak getrokken. Prince zingt grotendeels met kopstem, en het nummer werkt aanstekelijk. De climax is rustiger dan de song zelf, en daar horen we Carmen Electra! Ze had al een cd met Prince opgenomen, maar deze bijdrage is toch echt vele malen beter dan die hele cd. Een sexy klinkende Carmen verteld Prince hoe ze gedaan wil worden... Wie wil dat nou niet horen?

10.Damn U (4:04)
Dit nummer werd samen met sexy MF gespeeld tijdens de D&P tour. Waar sexy MF werkelijk binnen knalde, was dit nummer anders om voor het eerst te horen. Logisch ook, want het is geen stamper, maar een mooie crooner achtige ballad. Ben dit nummer dan ook pas gaan waarderen toen ik de versie van deze lp hoorde. Als je ooit iemand moet uitleggen waarom Prince een goede zanger is, dan is dit nummer echt het voorbeeld wat je kan laten horen. De man pakt lage en hoge noten, en het is live net zo. Zijn vocalen zijn werkelijk fantastisch op deze song! De tekst is ook weer erg mooi. Adore op SOTT vind ik een beetje vergelijkbaar. Hoe verzin je zulke romantische zinnen?
Damn u, you're so fine
Seems to happen to me each and every time we make love
I can't hold back, it's like havin' a hundred million little heart attacks
Damn u, baby you're so fine
Daar kan je mee thuis komen hoor..
Voor de b kant van Sweet baby werd een versie met saxofoon opgenomen (in plaats van gezongen tekst) maar door het cancellen van die single, ging die dus ook verloren. Dit nummer werd in de USA ook op single uitgebracht.

11.Arrogance (1:33)
Een kort, maar zeer krachtig nummer.
{That one's dedicated to all the lovers.This one's dedicates to the whores de toon is gezet! Prince zingt op een overspannen manier, maar gaat niet buiten de lijntjes. De bas in dit nummer is om te genieten.

12.The Flow (2:27)
Tony M krijgt zijn minuutjes. Het nummer in deze versie vind ik vele malen beter dan de versie die ik al kende van de bootlegs. Het is pittiger, en korter, dus acceptabeler. Prince opent de song met een lekkere rap, de man kan het echt wel. Tony schreeuwt wat, en dit doet me denken aan de live shows. Nu klinkt het nog, maar live kon hij het echt niet zoals op de plaat. Wel een lekker funky nummer.
Origineel was dit nummer bedoeld als afsluiter voor maar werd uiteindelijk weer verwijderd.

13.7 (5:09)
Een nummer wat alleen door Prince is ingespeeld. Voor de drum gebruikt hij een sample van Tramp (Lowell Fulson, ook mooi uitgevoerd door Otis Redding overigens). De akoestische gitaar klinkt lekker fris, en de zang vind ik erg mooi! Het nummer bevatte naar mijn idee enorm veel hitpotentie, en toen de single uitkwam had ik ook vertrouwen in een groot succes. Helaas had ik geen gelijk. Het nummer is echt alom gewaardeerd, maar in NL kocht men liever andere muziek blijkbaar. De cd single bevat nog een akoestische versie van het nummer, maar deze track verliest wat aan kracht in die uitgeklede vorm

14.And God Created Woman (3:18)
Het verhaal over de schepping van Eva, gebracht in een zeer jazzy jasje. Een zeer genietbaar nummer, en tevens een ode aan de vrouw. Mooi

15.3 Chains O' Gold (6:03)
Er is maar één Bohemian Rhapsody, en dat gaat nooit iemand meer overklassen. Ik weet niet of het zijn gedachte was om een soortgelijke track te maken, maar het lijkt er wel op. Het s eigenlijk de climax van de originele verhaallijn die in de plaat verwoven zat. Doordat de segues verdwenen, en dus ook het verhaal, is dit nummer meer een los nummer, dan een deel van het verhaal. Niet Prince zijn beste werk, maar de aflsluitende solo is dan wel weer verdomd lekker.

16.The Sacrifice of Victor (5:42)
my name is Victor zegt Prince in de segue die vooraf gaat aan de laatste track. Aangezien hij zijn naam in een symbool veranderde pakten sommige fans als meteen op dat Victor dus de nieuwe naam zou moeten zijn. Dit nummer bevestigde dat nog door de afsluiting my name will be Victor. Ik heb dat altijd een niet logische gedachte gevonden... Van Prince naar Victor? Nee, niet mogelijk. Gelukkig bleek het ook niet waar. Het laatste nummer maakt helaas geen indruk. Een funky beat die wel lekker is, maar ook overheerst. Tevens is het nummer druk gevuld met blazers, Tony M die er van alles door heen roept, en Prince die voornamelijk met een kopstem zijn verhaal brengt. Ik vind het een wat rommelig nummer.

Wederom een sterk Prince album. Niet alles is het niveau wat ik van Prince verwacht, maar als je elk jaar een album uitbrengt kan je dat ook niet verwachten. Het is de Prince keuring doorgekomen, dus hij zal 't wel goed gevonden hebben. Na dit album namen we gelukkig afscheid van de Home Boyz, en dus ook van Tony M. Ik vond het echt geen toevoeging aan de NPG. Dit album staat ook symbool voor de afsluiting van een succesvolle commerciële periode. Hierna werd Prince echt opstandig, en was promotie een stuk minder. Voordeel was dat Prince ging doen waar hij zin in had, en dus lekker productief bleef. Maar hij zat ook met zijn contract voor 7 albums bij WB tot 1999, dus werd de Prince liefhebber ineens van 2 kanten gevoed. Dit betekende ook dat Prince van zijn eigen kant totaal geen tegengas meer kreeg, maar van WB kant werden we ineens verwend met nummers uit de grote kluis van de man! Het waren mooie tijden

zondag 27 maart 2016

Album recensie Duran Duran - Rio (1982)

Alternatieve cover

Een jaar na de release van het debuut album staat Rio voor de deur. Het debuut album was al een zeer goed album, dus de uitdaging was groot. Met een zeer iconische 80's hoes ontworpen door Patrick Nagel werd de toon gezet. Nog steeds vind ik dit één van de mooiste lp hoezen die ik in bezit heb.
Voor de Amerikaanse markt werd de plaat gemixed omdat de behoefte aan geluid daar anders zou zijn (meer gitaar, minder synth) het levert een leuk aantal verschillende versie van dit album op.

1.Rio (5:36)
Het titelnummer start met een wat warrig intro. Het is een teruggedraaid geluid van een piano die niet echt een mooie toon aanslaat. Zodra de warrigheid voorbij is volgt een vrolijk nummer waarin Rio wordt bezongen en geëerd in de vorm van een hele mooie vrouw. Een enorm catchy nummer, en vooral het refrein nodigt uit tot mee zingen. Tot op de dag van vandaag zit dit nummer in de set van de band. Dat zorgt er bij mij voor dat ik het wel een beetje heb gehad met dit nummer, ik heb 't iets te vaak gehoord nu. Maar een feestnummer is het. De bas partij van Taylor is werkelijk magisch in dit nummer. Taylor bewijst hier een begenadigd bas speler te zijn. Andy Hamilton verdient ook zijn credits voor het prachtige sax spel in dit nummer.

2.My Own Way (4:48)
Dit nummer verscheen op single, maar is de enige single die werd vermeden op de verzamelalbums van de heren. Het lijkt erop dat ze dit nummer niet echt hoog hebben zitten. Ik denk daar anders over. De versie op het album vind ik nog altijd zeer goed te pruimen. Voor de single release werd een compleet nieuwe versie opgenomen waar de tekst ook nog af en toe verschilde. De single versie heeft een zuid Amerikaans ritme, en swingt enorm de pan uit. Beide versies vind ik erg leuk. De single bevatte een B-kant die niet op de plaat eindigde: Like an angel.

3.Lonely in Your Nightmare (3:50)
Een van mijn favoriete tracks van dit album. Een redelijk somber nummer tot het refrein. Daarna is er weer mooi baswerk van Taylor te horen, maar verder blijft het muzikaal een vrij bescheiden nummer. Het refrein valt op door de meerdere LeBon stemmen die zijn samengevoegd tot een mooi klinkend en melodieus koortje. Op de Amerikaanse versie van het album heeft het nummer wat meer instrumentale passages, wat het nummer ruim één minuut langer laat duren dan de Europese release.De US versie heeft dan ook mijn voorkeur.

4.Hungry Like the Wolf (3:40)
Wederom een single, en een enorme meezinger. Ook dit nummer staat nog steeds steevast op de setlist, en is live altijd een feest. Het aanstekelijke do do do do in het refrein is nog altijd een oorwurm. De schreeuwende dame die we horen was Nick Rhodes vriendin destijds. Die neemt hij dus nog steeds mee op tournee. De US versie bevat the night version van dit nummer.

5.Hold Back the Rain (3:59)
De eerste keer dat ik dit nummer hoorde was als B-kant van Save a prayer, en ik draaide 'm meer dan de A-kant. Nog één van mijn favoriete songs van dit album dus, maar ook in het algemeen, Een zeer aanstekelijke track waarvan ik zeer blij was hem live te horen tijdens de Astronaut tournee in 2005. Er zijn vele versies van dit nummer, en allemaal zijn ze even lekker. Ze verschillen in tijdsduur, muziek en tekst. Leuk om ze allemaal bij elkaar te zoeken. Het nummer is een smeekbede aan John Taylor om te matigen met zijn drugs gebruik wat ten tijde van deze periode al aardige vormen begon aan te nemen. Het duurde nog even voor hij hier gehoor aan gaf.

6.New Religion (5:31)
Dit nummer zit zo mooi inelkaar. Er lopen twee tekstlijnen doorelkaar heen, en zo lijkt het op een gesprek. De dramatiek die instrumentaal wordt weergegeven vind ik weergaloos. De zwerverige synths van Nick maken het nummer af. Live wordt het nummer iets sneller gespeeld, maar niet minder indrukwekkend. Een zeer volwassen track van de heren.

7.Last Chance on the Stairway (4:18)
Weer één erg sterk nummer. De tekst is wat desperaat (over een liefde die hij lijkt te missen) maar muzikaal klinkt het allemaal positief. De zweverige sound van Nick Rhodes geeft het nummer extra magie. Ik hoor het graag.

8.Save a Prayer (5:33)
De single die pas na de enorme ppkomende populariteit na the Reflex ook een hit werd. Een mooie ballad met een aanstekelijke synth loopje. Een typisch LeBon nummer, mooie tekst en zeer mooie melodie Nick Rhodes en Andy Taylor zorgen in dit nummer vooral voor de muzikale richting. Overigens is het achtergrond zang van LeBon in het refrein bloedstollend mooi. Deze valt wat weg door de hoofdzang, maar als je goed luistert kan je horen hoe deze 2e stem prachtig meezingt. Ooit heeft LeBon Tony Hadley nog eens geholpen met zijn cover van dit nummer als achtergrond zanger (solo album Tony Hadley)

9.The Chauffeur (5:12)
Dit is mijn ultieme Duran Duran favoriet. Niet zozeer in deze versie, maar vooral live. Zoals op Arena, maar ook de versies die tijdens de recente tournees werden gebracht. Dit nummer bevat alles wat ik zo mooi vind aan de band. Een klasse compositie van LeBon, al jarenlang mijn kippenvel moment als ze hem live spelen. Die opbouw, die spanning, de zang, die melodie, die clip... Dit is waarom deze band zo enorm goed is....

Het is de mannen gewoon gelukt om het klasse debuut te evenaren. De hoes, de inhoud en de clips dragen allemaal bij tot een zeer goed album wat alleen maar de volle score verdient wat mij betreft. Geen één slecht nummer, alleen één die wat verveelt na 35 jaar. Maar dat mag.

zaterdag 26 maart 2016

Album recensie Arcadia - So Red the Rose (1985)

Het rommelde in Duran Duran, John en Andy besloten te gaan rocken met Robert Palmer in the Power Station (met succes) en Roger, Nick en Simon kwamen met Arcadia. Een mooie opvallende hoes (maar toch wel weer in DD stijl) en opvallende foto's. Arcadia had een mooie stijl. Het album werd grotendeels in Parijs gerealiseerd, en bevat een mooi lijstje gastartiesten.
Het einde van Duran Duran leek nabij, en dit leek een soort afscheid te gaan worden. Toen halverwege dit project Roger ook nog Arcadia verliet (ivm overspannenheid) leek het doek definitief te vallen over de bam Duran Duran. Dit bleek achteraf half waar, want na Live Aid (wat hun laatste show met zijn vijfen bleek te zijn) kwam John netjes terug, en gooiden Andy en Roger de handdoek in de ring. Duran Duran leefde nog, en doet dat nog steeds! Roger en Andy keerden 15 jaar later terug, en zo was de cirkel rond. Tijdens de laatste show die ik zag van de mannen in 2015 werd Election day nog (erg fraai) gespeeld, en dat liet zien dat ze zelf ook nog in hun nopjes zijn met dit fraaie werk.

1.Election Day (5:28)
De eerste single van het album, wat al uitgebracht voor de release van dit album. Het werd een bescheiden hit, en ook de enige van deze gelegenheidsband in dit land. Ik was meteen betoverd. Het nummer greep me vast en liet me niet meer los. Het was Duran Duran, maar toch ook weer niet. De magische ritmes, de zware bas, de leidende synth, de zeikerige stem van Simon, het klopt allemaal. De James Bond song A view to a kill had blijkbaar tot een goede relatie geleid met Grace Jones, want ze mocht in dit nummer opdraven, en ook nog eens in the Flame. Het is een waardevolle toevoeging. Het nummer heeft 6 remixen, verdeeld over een verschillende 12inches. Ik moest als jochie een vermogen uitgeven om alles compleet te houden.

2.Keep Me in the Dark (4:30)
Op dit nummer speelt Andy Mackay van Roxy Music een aanstekelijk partijtje gitaar. Het is wederom een nummer met toch een grote Duran Duran touch, mede door de synths van Nick. Ik heb dit altijd een erg goede track gevonden, en me verbaasd dat dit niet tot een single werd verkozen. In deze periode was Duran Duran op zijn piek qua populairiteit en dit had absoluut een hit geweest. De vocalen van Simon vind ik heel erg prettig op dit nummer.

3.Goodbye Is Forever (3:48)
Dit was de 2e single, en wederom vind ik dit een fantastisch nummer. Maar de single deed hier helemaal niks. De single versie is overigens een andere mix dan hier op de LP is te horen. Mijn voorkeur gaat uit naar de versie die hier is te horen. Een mooie dramatische titel, die door de zeurderige (mooie) zang van Simon een mooie kleur en juiste bestemming krijgt. Ten tijde van dit nummer overleed mijn oma, dus deze titel was voor mij een passende manier om dat te verwerken. Het mooie daaraan is dat ik nu, 30 jaar later nog steeds aan haar denk als ik dit nummer hoor.

4.The Flame (4:23)
Single nummer drie, met weer Grace Jones als gast artiest. Deze keer in het intro. Een erg catchy nummer wat voor mijn gevoel meteen hitpotentie had. Echter werd ook deze single niet een grote hit Ook hier is de single mix afwijkend van de album versie. Deze mix werd door Nile Rodgersgedaan. Niet alles veranderd dus in goud wat de man aanraakt. John Taylor had een gastrol in de videoclip van dit nummer, zo was Duran Duran bijna weer compleet, ware het niet dat Roger al niet meer te zien was in de clips. Wederom had dit net zo goed een Duran Duran track kunnen zijn.

5.Missing (3:42)
Een zeer gevoelige track, zonder ritmesectie. Hoofdzakelijk geleid door synths, en gesteund door een mooie gitaar en klarinet. Het laat de vocale mogelijkheden van Simon erg mooi horen. Als klein mannetje vond ik dit een wat moeilijk nummer, maar in de loop der jaren ben ik dit heel erg gaan waarderen. Er is een begleidende video clip bij dit nummer, maar op single verscheen het alleen als B-kant van Goodye is forever.

6.Rose Arcana (0:50)
Een muzikaal intermezzo wat tot de introductie van the promise leidt, maar toen the Promise op single verscheen werd duidelijk dat het in feite een snippet was van een compleet nummer wat ruim vijf en halve minuut duurt. Nog steeds instrumentaal, en duidelijk een speeltje van Nick Rhodes, maar wat mijn betreft bloedstollend mooi. Zeker het verlengde stuk wat dus net niet te horen is op het album is erg mooi. De angel is verwijderd hier, en eigenlijk is dat onbegrijpelijk.

7.The Promise (7:29)
Een nummer met veel "grote" namen als gast. Sting, David Gilmour, Mark Egan en Herbie Hancock. Dat is geen lullige samenstelling. Het resulteert in een zeer volwassen popsong die de visie van het rijke Westen overproblematiek in de 3e wereld ter discussie stelt. Een politiek getinte tekst, wat laat zien dat LeBon een volwaardig tekstschrijver is. Sting zijn bijdrage in de vocalen zijn een erg welkome toevoeging. De single deed wederom helemaal niks, en dat is echt een gemis voor de pop wereld, want het is wat mij betreft één van de betere singles van dat jaar.

8.El Diablo (6:04)
Het intro met de viool is onheilspellend, maar zodra de band inzet en het nummer zijn melodie vindt is het een vrolijk nummer. Wederom vind ik de vocalen erg mooi. De mooie zinsnede Can't stand another howling day inside this empty skin waar LeBon exact bij het woord howling z'n stem laat overslaan bewijst me dat hierniet zomaar even een nummer is opgenomen, er is over nagedacht. Helaas erkennen te weinig mensen de kwaliteiten als zanger van deze man. Een aanstekelijk refrein, ook een handtekening van LeBon. Prachtnummer dit, en het einde is weer een spelletje van Rhodes. Het past allemaal mooi, en het is genieten.

9.Lady Ice (7:31)
De laatste track is de allermooiste van het album. Het knappe is dat er dus al acht heel erg goede numemrs zijn gepasseerd en dan nog maakt de laatste een enorme indruk. Het intro is wat lang, maar ik vind het wonderschoon. De trage start krijgt wat meer vorm als het ritme aanzwengt met Rhodes zijn synths. De zang van Simon maakt het af. Kippenvel is het enige wat het goed omschrijft. het refrein reken in tot één van de mooiste die LeBon ooit schreef. De solo die Rhodes daarna inzet is ijzingwekkend mooi. Lady ice verwarmt me.... wat een klasse.

Het is duidelijk, dit uitstapje was op tijd, en nodig, want als de heren voortgeploeterd hadden als Duran Duran hadden we dit allemaal gemist. Dit is het album wat Duran Duran nooit maakte. Maar wel hun allerbeste. Het enige zwakke moment op dit album is de té korte versie van Rose Arcana. Mocht je nog nieuwsgierig zijn naar dit album, probeer dan de re-release met 2cd's te scoren, want de remixen en lange versies zijn ook zeer de moeite waard. Een zeer volwassen plaat, die 30 jaar na dato nog steeds vers klinkt en waarvan ik nog steeds onder de indruk ben.

Overigens is dit het enige album van de band, maar na dit album brachten ze nog een single uit die op de soundtrack van Playing for Keeps te vinden is. Het nummer Say the word is echter een middelmatige track, die de mooie naam en legende van dit album niet echt eer aan doet. Gelukkig is het dan ook niet op dit album terecht gekomen, en alleen als single uit gebracht. Een leuk hebbeding, maar daar is dan ook alles mee gezegd.

vrijdag 18 maart 2016

Album recensie David Bowie - Lodger (1979)

Het 3e album uit de Berlijn trilogie. De samenwerking met Eno had Low en Heroes opgeleverd, en dit album sloot dat hoofdstuk af. Van de 3 albums vind ik dit degene met de lelijkste hoes. Bowie die erbij ligt alsof hij is overreden door een trein, het spreekt me echt niet aan. Zo mooi als de 2 voorgangers waren, zo dubbel lelijk vind ik deze hoes. Het album is opgenomen gedurende de tournee van Bowie in 1978, wat duidelijk maakt dat hij enorm veel energie en inspiratie had in die periode. Eigenlijk de gehele 70's periode is een zeer vruchtbare gebleken in de Bowie wereld.

Het album mist de ambient achtige instrumentale songs die Low en Heroes wel bevatten. Voor mij een plus, want dat breekt de 2 klassiekers voor mij wat af.

1.Fantastic Voyage (2:54)

Een kalm en rustig begin van het album, dat start lekker. Ik hoor zelfs een Mandoline op dit nummer. Dat is toch een instrument wat ik niet zo snel plaats bij Bowie. Het nummer wordt prachtig gezongen, er zit een mooie uithaal in tegen het einde van dit iets te korte nummer.

2.African Night Flight (2:55)

Het nummer start met vreemde geluiden, dat zal de invloed van Eno zijn. Hier moet ik even inkomen. Bowie rapt bijna. Het klinkt zenuwachtig en theatraal. De muziek is redelijk donker en tegendraads. Niet een nummer wat je even lekker opzet. Het relaxte sfeertje wat Fantastic voyage had neergezet is wel weg. Vreemd nummer, wat me niet echt pakt, op de "zang" van Bowie na.

3.Move On (3:18)

Bowie's vocalen zijn mooi laag op deze track. Weer een start waar ik twijfelachtig instap, maar toch wordt mijn interesse naarmate het nummer vordert gewekt. Lekkere percussie op dit nummer. Het nummer eindigt helaas te snel, want het wordt al snel een heerlijke track, maar 3 minuten zijn zo voorbij.

4.Yassassin (Turkish For: Long Live) (4:11)

Een reggae-achtig nummer, gecomineerd met Turkse invloeden. Het is een daardor muzikaal een interessant nummer. Wel weer een typisch Bowie, vreemd nummer, maar één met charisma. Je blijft luisteren.

5.Red Sails (3:44)

Vocaal gaat Bowie hier in het refrein tegen het randje. De muziek doet me wat aan Heroes denken, dat zal te maken hebben met het gitaarspel. Het snelle ritme leidt me wat af en ik kan niet helemaal in dit nummer komen. Ik red het einde van het nummer net, ik ben bijna in staat de naald van de plaat te trekken, dat is geen goed teken.

6.D.J. (4:00)

Een nummer met een enigszins iets funky inslag. Lekker gitaar en bas werk. Het is bijna een toegankelijk nummer, zeker het refrein, maar net voor het refrein komt een tegendraads deuntje tevoorschijn wat het toch weer wat vreemd maakt. Maar dit is zeker een sterke song. Bowie schijnt hier David Byrne te willen immiteren qua zang, maar ik kan dat niet echt horen. Ik hoor gewoon Bowie.

7.Look Back in Anger (3:06)

Dan is het tijd voor een stukje Rock. Weer Bowie die erg laag zingt, ik luister er graag naar. Het snelle ritme is erg aanstekelijk. De backing vocals die ook door Bowie (en Visconti) worden gezongen zijn mooi samengevoegd met de lead vocals. Dit is een heel erg lekker nummer.

8.Boys Keep Swinging (3:18)

Dit nummer staat voor mij een beetje symbool voor hoe Bowie klinkt. De mooie zang, de wat monotone koortjes, en tegendraadse muziek. Als klein kereltje heeft dit nummer heel veel draaibeurten moeten krijgen om de waarderig te krijgen die het verdient. De magishce clip met de vrouwelijke Bowies is legendarisch. De solo aan het eind trek ik niet echt. Dat is me echt te vreemd. Dat zal ook niet meer goed komen tussen ons denk ik.

9.Repetition (2:59)

De zang van Bowie doet me hier denken aan Lou Reed. Muzikaal gezien niet de meest toegankelijke track, maar ook hier geldt dat charismatische weer, dat het toch genoeg boeit.

10.Red Money (4:17)

Een lekker loom ritme, blikkerig gitaar geluid en een bas die mooi zwaar klinkt. Dat maakt het nummer tot wat het is. Een passende afsluiter die absoluut past in het geheel van het album qua sound.

Ondanks het feit dat dit album de instrumentale tracks mist, is het voor mij toch de minste van de trilogie. Er staan zeker boeiende nummers op, maar als geheel is dit een vreemd album, wat je niet zomaar opzet. Hier moet je echt zin in hebben. Het voordeel is dat de songs, en dus het album niet al te lang duren, dus een heel lange zit is het niet. Echter is het gewoon zo dat Bowie veel meer betere albums dan dit heeft gemaakt, en die zet ik liever op.

vrijdag 11 maart 2016

Album recensie Prince & the New Power Generation - Diamonds and Pearls (1991)

Prince bracht traditie getrouw elk jaar een album uit, dus ook 1991 was aan de beurt. Prince besloot er een nieuwe sound tegen aan te gooien. Dat was even wennen, maar zeker geen tegenvaller. Iets meer hip hop georienteerd, maar die keuze snap ik wel. De Hip hop vierde hoogtij dagen in die tijd, en Prince moest mee! Hij had 't ook anders kunnen doen, maar het feit dat een ander dan hijzelf zoveel ruimte kreeg op een album was al een wonder te noemen. Helaas de verkeerde keuze wat mij betreft. Het album was net uit, de tour volgde, en daar werd het volgende album al aangekondigd (op grote schermen tijdens het wachten op de show). Tevens speelde hij Damn u en Sexy MF ook al tijdens de D&P tournee. Qua productiviteit was het alleen maar meer en meer geworden. Het kon in die tijd niet op als Prince fan!. Het voorprogramma van deze tour werd verzorgd door de toen nog onbekende en niet plastice Carmen Electra. Ze had een album met Prince gemaakt (toen nog niet uit, ) en ze rapte. Absoluut een lust voor het oog, maar niet voor de oortjes. Wel een indrukwekkend voorprogramma qua show e.d.
De cd werd in een 1e beperkte oplage uitgebracht met een indrukwekkende hologram hoes. De hoes die later volgde was tevens een mooie hoes. Iets wat Prince redelijk zeldzaam is. Dat beperkte hologram hoesje was overigens later niet zo beperkt meer, want ze hebben ze gewoon herprint later.

1.Thunder (5:45)
Het intro trekt je meteen mee het album in! Dat is een mooi en veebelovend begin! De lekkere zware beat maakt het dat ik de stereo even wat moet bijstellen, anders meten ze hier zometeen een aardbeving vrees ik. Ja, de eerste klap is zeker een daalder waard!

2.Daddy Pop (5:16)
Deze song heeft er erg lang over gedaan voordat ik 'm überhaupt kon waarderen. Het was het begin van de 90's. Muzikaal gezien niet mijn favoriete periode. Prince vond 't nodig om rapper Tony M veel ruimte te geven op zijn muziek (want dat was hip) en dat is toch de reden waarom ik dit soort nummers wat minder vind. De fantastische Rosie Gaines krijgt ook veel ruimte, maar dat is absoluut een toevoeging. Het nummer heeft een wat raar verloop, maar is toch ook wel funky. Toch is het nooit echt wat geworden tussen Daddy Pop en mij... Matig nummer.

3.Diamonds and Pearls (4:43)
Mierzoette ballad, maar toch erg mooi. Wederom is het samenspel met Rosie Gaines erg goed gelukt. Tijdens het concert van dezelfde tour speelde Prince nog een erg fijne gitaarsolo aan het einde van de song. Die had ik ook wel graag op dit nummer gehad, dat had het glazuur er wat vanaf kunnen halen. Ondanks dat is glazuur soms best even lekker, maar niet teveel, en zeker niet te lang. 3e single van de plaat. Ik had hier hoge verwachtingen van (omdat het zo zoet was) maar viel erg tegen qua notering in de hitlijsten hier. Mooi uitgevoerde cd single overigens (soort hologram print op cd zelf)

4.Cream (4:12)
De 2e single van het album. Een kreunende Prince die een nummer gaat brengen met de titel Cream.. Ik weet alweer genoeg. Het is een vrij laid back deuntje, met een zeer relaxed zingende Prince. Leuk nummer, maar geen hoogvlieger.

5.Strollin' (3:46)
Lekkere jazzy feel good song. Het is mooi weer! Ga naar buiten! Eet een ijsje en gniet. Dat is de boodschap, meer is het niet! Mooi gitaar spel van Levi Seacer jr!

6.Willing and Able (4:59)
Bij dit nummer viel ook het kwartje pas later. Destijds vond ik het maar een matige song, maar nu is het een van mijn favorieten. De live uitvoering op de VHS video van dit album heeft daar zeker een steentje aan bij gedragen. Mooie positieve song, met een fijne bijdrage van the Steeles, Gaines, en jawel zelfs Tony M is hier te pruimen. Het jammere van Tony M is, is dat ie op plaat zeer rustig klinkt, maar live alles overschreeuwde. Zo ook bij dit nummer. Die aversie is na die live ervaring nooit meer weggegaan.

7.Gett Off (4:31)
De 1e single van het album. Ik moest er aan wennen, want Prince rapte de hele song. Tevens was er als b-kant van de single New Power Generation een jaar eerder ook een nummer verschenen met de titel Get off (één T minder) en ik had t vermoeden dat dit hetzelfde nummer zou zijn. Gelukkig is het echt een compleet andere song. Ouderwets Prince, enorm funky, geile tekst en heerlijk gitaarwerk. De single versie was de minst spannende, de versie op de LP is al een stuk leuker, maar er is ook nog een extended versie die lekker af is! Dit is eigenlijk wel de beste van die 3. Toen Prince 33 werd heeft ie nog eens 1500 Near damn 10 minutes remixen uitgegeven tijdens een feest. Deze heb ik wel in bezit, maar nog niet gedraaid. Kan ik dus nog niet over oordelen, maar zal ongetwijfeld ook fantastisch zijn. Nu, 24 jaar later nog steeds een grote Prince favoriet bij mij! Sterk nummer.

8.Walk Don't Walk (3:06)
Een wat minder nummer. Mij heeft 't nooit aangesproken, Prince verwerkt claxons in deze song. Even later kwam Dangerous van Jackson uit met een song die dat ook had. Toeval? (dit album kwam in oktober uit, en die van MJ in november)

9.Jughead (4:56)
Hier kan ik kort over zijn. Nooit mijn favoriete track geweest, en dat zal het ook nooit gaan worden. Absoluut skip moment. Enige interessante aan dit nummer is het einde, waar de problemen met de platen maatschappij al aangehaald worden. Niet heel veel later zou Prince zijn contract ontlopen (die hij met zijn volle verstand had getekend) door zijn naam te veranderen in het welbekende symbool)

10.Money Don't Matter 2 Night (4:48)
De manier waarop Prince dit nummer zingt vind ik erg mooi. Tekst die helaas nog steeds actueel is (en altijd wel zal blijven) Een nummer wat over het algemeen toch populair blijkt bij velen. Ook niet Prince liefhebbers noemen deze track vaak als mooi nummer. Het is muzikaal gezien ook een vrij vriendelijke track, dus ik begrijp dat wel. Het was de 4e single van het album die wederom een mooie hologram achtige cd single had. De b kant was Call the Law. Meer een track van de NPG, maar de gitaar solos in dat nummer zijn van Princelijke wereldklasse. Had liever dat nummer op deze plaat gezien in plat van Jughead

11.Push (5:56)
Weer een nummer als Daddy Pop. Funky, maar teveel ruimte voor Tony M en teveel die 90's sound. Wel een erg leuke rap van Prince in deze song. van het 3 luik mindere songs in deze stijl (Daddy Pop, Jughead en deze) vind ik dit dan nog wel de beste. Maar wederom geen nummer waar Prince over 100 jaar nog om herdacht wordt.

12.Insatiable (6:37)
Daar is de Prince die we kennen! Het doet denken aan Do me, baby. Een dergelijke ballad is wat de man het beste kan. Dat de man onverzadigbaar is, was geen nieuws. Hij probeert zijn prooi te verleiden om een sensuele video te maken. In feite was hij zijn tijd al ver vooruit, want de jeugd doet tegenwoord niet anders: I'll show my... if you show your... Erg lekker nummer!

13.Live 4 Love (6:58)
De eerste luisterbeurt verrast bij de aftelling, want Prince zet in voor ie bij 1 is, maar lekker is het wel! Een rockende Prince, ik hoor het graag! De solo in dit nummer is dan ook weer om van te smullen. Helaas komt Tony M ook in dit nummer weer om de hoek kijken om wat zinnen te spreken, maar de solo die te horen is ondertussen maakt een hoop goed. Waardige afsluiter van de plaat.

Een sterk begin en een gelijke afsluiter geeft een mooi gevoel aan deze plaat. De 4 mindere tracks houdt nog steeds in dat er 9 erg fijne tracks te vinden zijn! Zeer degelijk album. Prince is definitief een andere weg ingeslagen qua sound. De Lynn drum waar ik zo gek op ben is totaal onvindbaar op deze plaat, en dat zou ook een paar jaar duren voor die weer terug was. Dat siert de man alleen maar. Blijven hangen in het verleden is ook niet verstandig. De keuze van Tony M in de band duurde maarliefs 2 albums (2 teveel) en anderhalve tour, maar ook dat heeft zich weer opgelost. De band die hij tijdens deze periode had was wel erg goed, en die periode hebben een hoop mooie herinneringen aan het Prince fan zijn nagelaten.

zondag 6 maart 2016

Album recensie Prince - Graffiti Bridge (1990)

1.Can't Stop This Feeling I Got (4:24)
De opener laat een Prince horen die ik graag hoor. Lekker fel, de Lynn drum erbij, en een schreeuwerig einde. Altijd een favoriet van me geweest. Dit nummer was al eerder opgenomen (niet uitgebracht) maar deze versie vind ik toch wel de beste

2.New Power Generation (3:39)
Dit was de 2e single van het album, en destijds was ik er helemaal gek van. Als ik het nu hoor, hoor ik vooral een aanstekelijk refrein, maar de rest van het nummer is niet echt heel bijzonder.

3.Release It (3:54)
Een nummer van the Time, met Candy Dulfer op sax. De drum is heerlijk funky, en de song echt des "time" en dus gewoon een erg fijn nummer.

4.The Question of U (4:00)
Dit nummer hoorde ik voor het eerst in de Kuip op 02-06-1990, en die 1e keer was al indrukwekkend. Deze plaat was nog niet uit, maar voor mij was het al een geslaagde plaat door dat nummer. Op de plaat staat het nummer net zo overeind als de live versie. Wat een lekkere beat, en een Goddelijke gitaarsolo! 100 van deze aub! Absolute nummer 1 song van de plaat!

5.Elephants and Flowers (3:54)
Prince met een rauwe stem! Leuke song, maar wordt nooit ergens heel erg spannend!

6.Round and Round (3:55)
Tja, het kind sterretje Tevin Campbell had een rol in de film, en dus ook op deze plaat. Absoluut niet mijn ding. Snel doorskippen dus. Ook op single uitgekomen, maar heeft (logischerwijs) echt niks gedaan. Tevin heeft hierna nog wel wat geprobeerd, maar volgens mij is het nooit wat geworden met die jongen.

7.We Can Funk (5:28)
Een lekker funk nummer met George Clinton. Ook al bekend in een vroegere versie, maar ook deze uiteindelijke versie is absoluut het lekkerst. Let op het einde, waar Prince ongeveer 1 minuut (of meer) op de achtergrond luid schreeuwend aanwezig is.. Wat mooi!

8.Joy in Repetition (4:53)
Samen met the Question of u is dit de beste track van het album. Dit zijn van die uitzonderlijk goede Prince tracks, waarvan je hoopt dat ie er eens een hele plaat mee vult. Maar dat is wishfull thinking, want de man wilde (vooral in deze tijd) veel te veel uitbrengen, en leek wat minder selectief. In het intro worden we even mee terug genomen naar Lovesexy, waar we het tussenstuk van Eye No en Alphabet St te horen krijgen. De reden daarvan is mij onbekend, maar leuk detail is het wel. De zang is weergaloos, net als de solo aan het einde van de plaat!
Als dit nummer live wordt gespeeld is het altijd een genot! De beste gitaar solos vliegen in het rond, en Prince zingt als een nachtegaal... Pure klasse dit nummer!

9.Love Machine (3:34)
Weer een nummer van The Time waarbij ook Elisa en Candy Dulfer mogen opdraven. Aardig en speels nummer, maar geen klassieker.Ondanks dat ik een heerlijk aanstekelijk funky gitaartje hoor in het nummer, is dit niet de redding. Te vlak deze song....

10.Tick, Tick, Bang (3:30)
Een nummer wat Prince al in het begin van de jaren 80 opnam, maar in een totaal andere versie. Het heeft dus 10 jaar geduurd voor ie 'm goed genoeg vond. Qua muziek stijl doet ie wat rommelig aan, en dus had ie zo op Around the world in a day kunnen staan. Lekker ondeugende tekst, en absoluut een leuk nummer.

11.Shake! (4:01)
Weer een nummer van the Time. Wederom aardig, maar meer niet.

12.Thieves in the Temple (3:20)
De 1e single van de plaat. Ik vond 'm meteen erg goed. En nog steeds. Lekkere gezongen, lekkere muziek en mooi einde. De lange versie is echter nog mooier, daar zit een aardig extra stuk aan vast met veel extra tekst!

13.The Latest Fashion (4:02)
Weer een song van The Time met Candy Dulfer. In het zelfde jaar verscheen ook hun album, waar dit nummer ook op staat, maar met compleet andere tekst, getiteld: My Summertime Thang.
De rap in de song is van Prince. Ook van dit nummer is een maxi single verschenen die vele malen vermakelijker is dan deze versie. Daar zit veel meer een Prince touch aan dan op deze versie, en ook is Prince daar veel duidelijker vocaal aanwezig.

14.Melody Cool (3:39)
Mavis Staples & The Steeles doen hun bijdrage in de vorm van dit nummer. De gospel zangers hebben een funky track achtergelaten, onder leiding van Prince natuurlijk. Maar van de related artiesten is dit nummer, op release it na, wel het sterkste nummer. Luistert lekker weg. Ook op single uitgebracht, maar ook jammerlijk geflopt.

15.Still Would Stand All Time (5:23)
Dit nummer speelde Prince al tijdens het alom bekende Paard van Troje concert in 1988. Een mooi gospelnummer, wat een erg mooi vocaal einde heeft.

16.Graffiti Bridge (3:51)
Van een hoogtepunt donderen we keihard naar beneden naar een diep dal. Dit nummer is naar mijn smaak een van 's mans slechtste werken. Een poging om een musical achtig nummer te maken. Dat is vast gelukt, want mijn smaak is dat echt niet. Past totaal niet op het album, en zorgt ervoor dat ik realiseer dat Prince ook mens is en fouten maakt. De aanwezigheid van Mavis Staples en Tevin Campbell maken het nummer er niet sterker op.

17.New Power Generation, Pt. 2 (2:57)
met Mavis Staples, Tevin Campbell, T.C. Ellis en Robin Power. De b kant van New Power Generation, en daar had t bij moeten blijven. Totaal onnodige reprise, met een vervelend rappende T.C. Ellis. Deze man zou later onder Prince zijn hoede nog een plaat afleveren, die net zo slecht is als de rap op dit nummer.(http://www.musicmeter.nl/album/190065) De plaat duurt dus eigenlijk 2 nummers te lang.

Het jammere van dit album zijn de toevoegingen van de related artists. Maar vermoedelijk heeft Prince naar niemand geluisterd, of wilde/durfde niemand hem de waarheid te vertellen over deze plaat en de speelduur ervan.
Check deze speellijst eens, dat zou toch een 4sterren of meer album geweest zijn?

1.Can't Stop This Feeling I Got (4:24)
2.New Power Generation (3:39)
3.The Question of U (4:00)
4.Elephants and Flowers (3:54)
4.We Can Funk (5:28)
5.Joy in Repetition (4:53)
6.Tick, Tick, Bang (3:30)
7.Thieves in the Temple (3:20)
8.Still Would Stand All Time (5:23)

Voor Purple Rain werd juist wel voor die opzet gekozen, terwijl de related nummers toen echt vele malen sterker waren. Maar goed, men hield Prince ook niet tegen om een film te maken, wat ook een grote fout was.
Door de wisselvalligheid is dit een album wat redelijk ok is, maar bijna de middelmaat niet ontstijgt. Nummers als Joy in repetition en the Question of you maken het dat ik dit album zo af en toe nog eens uit de platenkast haal en op de platenspeler leg.

Album Recensie Prince - Chaos & Disorder (1996)

Prince had een contract met Warner Brothers getekend (7 albums voor $100.000.000) waar hij al heel snel vanaf wilde. Zijn naams verandering was hier een reden voor, maar ook het uitbrengen van dit album. Hij was in een rap tempo dat contract aan het afwerken zodat hij onafhankelijk zou zijn. De Paarse kluis werd geopend, en er kwamen ineens dingen uit die alleen via bootlegs het daglicht te zien hadden gekregen. Dit album bevat songs die zijn opgenomen in de periode 1993 / 1995, dus is niet echt een ratjetoe van oude en nieuwe opnames. Het album kwam ongeveer 9 maanden na the Gold Experience en 3 maanden na Girl 6 (soundtrack) Voor de Prince liefhebber waren het mooie tijden.
Op de hoes is het volgende statement te lezen:
Originally intended for private use only, this compilation serves as the last original material recorded by for Warner Brothers.
1.Chaos and Disorder (4:19)
De opening laat een rockende Prince horen. Precies waar ik van hou! Dat is een mooie start. Het nummer dateert van 1993. Rosie Gaines is te horen als achtergrond zangeres, en dat is een aangename verrassing, aangezien ze the NPG al had verlaten. Haar deel is later opgenomen. De gitaarrif van dit nummer kende ik al van hoe Prince Peach tijdens zijn shows eindigde. Hij verlengde het nummer met een rockend einde, wat dus later dit nummer bleek te zijn. De toon is gezet, Prince heeft zijn zinnen op rock gezet, en ik geniet.

2.I Like It There (3:15)
Wederom een overheerlijk stukje rock, en een tekst vol met seks. Prince all over. Dit nummer is uitgegroeid tot één van mijn favorieten. Het bevat alles wat ik van de man zo bewonder, gitaar, schreeuwen, lage zang en een hitsige tekst. Toen hij het nummer speelde tijdens één van de NSJ shows kon mijn avond dan ook niet meer kapot.

3.Dinner with Delores (2:46)
De enige single van het album. Een zeer toegankelijke track, die lekker meezingt. De gitaarsolo doet me steeds denken aan Brian May (gitarist Queen), het heeft een beetje zijn sound. Het is een mooi nummer en een terechte single. Prince heeft hier zelfs nog wat tv promo werk voor verricht.

4.The Same December (3:24)
Dit nummer had kende ik al van de video’s die te zien waren voor de concerten in ’95 te zien waren. Toch krijg ik het idee dat dit een iets afwijkende versie is. Het album blijft in ieder geval in de gitaar “mood” en het nummer past er goed tussen. Het nummer kent wat ritme wisselingen, en is daarom wat minder makkelijk, maar zeker niet minder fijn

5.Right the Wrong (4:39)
Het nummer neigt laidback te zijn, dit komt door de relaxte zang van Prince, en de muzikale ondersteuning doet daar goed in mee. Het refrein geeft er nog net dat rock tintje aan, maar de blazers zorgen toch ook voor de “soul” touch. Het is een beetje een mash-up. Ook hier weer ritme wisselingen, het zorgt ervoor dat het nummer eindigt in een feest mede dankzij de aanwezigheid van de blazerssectie. Heerlijk drumwerk van Michael B. op dit nummer!

6.Zannalee (2:43)
Wederom een track die al bekend werd door de video’s voor de shows in ’95. Ook hier heb ik ’t idee dat deze versie daar iets van afwijkt. Het is een blues achtig nummer. Blues past de man goed, dat neemt hij eigenlijk te weinig op vind ik. Gierende gitaar solo’s versieren de track met mooie kleuren.
7.I Rock Therefore I Am (6:15)
Dan is het tijd voor de eerste tegenvaller op deze plaat. Het intro laat een rapper horen die ik er meteen al niet vind tussen passen. De vocalen zijn voornamelijk voor Rosie, en Prince is op de achtergrond te horen. Die rapper (Steppa Ranks, familie van Shabba? Stijl is wel hetzelfde) roept er steeds wat tussendoor en stoort me enorm. Het ge-scratch met het vinyl is een andere storende factor. Wat ik wel erg mooi vind is de gitaar die (helaas) te zacht te horen is tijdens het refrein. Het nummer is door het refrein nog enigszins acceptabel, maar de aanwezigheid van de rapper vernietigt het completen nummer wat mij betreft. Tot overmaat van ramp komt er nog een andere rapper tevoorschijn. Ok Scrap D. mag zijn rapje doen… ik ben er klaar mee.

8.Into the Light (2:46)
Een prachtig piano intro wordt gevuld met prachtige vocalen van Prince. Ik hou van de manier waarop hij hier zingt. Het eindigt in een soort samenspel met Rosei Gaines. De van de week overleden Brian Gallagher krijgt hier een hele mooie solo toebedeeld. Het nummer is helaas erg kort, maar loopt bijna ongemerkt over in het volgende nummer.

9.I Will (3:37)
Ook hier zijn Prince en Rosie samen in de weer. Het is een ballad die een mooie kalme sfeer meegeeft. Er zit een mooie en toch verrassende gitaar solo aan het eind, die het nummer perfect afsluit.

10.Dig U Better Dead (3:59)
Daar is teleurstelling nummer 2. Een hip hop achtige nummer waarin het refrein nogal monotoon klinkt en de zang van Prince me echt niet kan bekoren zoals het vaak juist wel doet. Er is weer een hoofdrol voor Rosie Gaines in dit nummer. Het is me teveel een R&B / Hip Hop nummer geworden, en ik kan er al jaren niks mee, en nu nog steeds niet.

11.Had U (1:26)
Het laatste nummer is een dikke middelvinger naar Warner Brothers. Het duidelijk uitgezongen “Fuck You” laat niks te raden over. Het nummer is het allerlaatste nummer op een door WB uitgebracht label en gezien de titel lijkt het er ook op dat Prince het bewust als afsluiter heeft geplaatst. Waar het allereerst te horen nummer op een WB label For You (van For You) hoopvol en liefdevol begon, zo eindigt dit rit dus met deze sneer, die niet alleen qua titel een overeenkomst heeft, maar ook qua lengte.

Qua muziek is het op 2 nummers na precies een album zoals ik het graag hoor. Prince met een gitaar dat is de mooiste combinatie wat mij betreft. De opnames stammen uit een periode dat de man lekker rebels was, en heel veel goede nummers opnam. Empty room kwam ook in die sessies voor, en dat is toch wel zijn mooiste niet uitgebrachte nummer wat mij betreft. Die versie heeft dit album niet gehaald (geen idee of dat “uberhaupt de bedoeling is geweest) en dat is erg jammer. Van de 11 tracks vind ik er 9 echt heel erg goed, maar de 2 die teleurstellen, zijn ook gelijk nummers die in de top 5 van mijn ultieme Prince teleurstellingen zouden komen te staan. Echt te slecht voor het niveau wat ik gewend ben van de man. 9 uit 11 is natuurlijk helemaal geen slechte score. Daarmee vind ik dit album dan ook erg ondergewaardeerd. Niet zozeer bij de fans, maar wel bij het grote publiek. Het album kreeg amper aandacht, en dat is toch jammer. Voor mij een zeer welkome aanvulling in de toch al indrukwekkende Prince catalogus.

dinsdag 1 maart 2016

Album recensie Prince - Batman (1989)

Eind jaren 80 komt er dan eindelijk een nieuwe Batman film uit! Prince zijn eerste deuntje op de piano was het thema van Batman, en hij is nu degene die naast Danny Elfman (die de score verzorgt) de soundtrack mag componeren! Dat is nogal wat, want normaal is een soundtrack toch een verzameling van artiesten, maar zoals bij zijn eigen album, krijgt ook Prince het hier voor elkaar om alles zelf te regelen! Prince was dé muziek god in deze periode. Na albums als Lovesexy en SOTT werd dit album nogal naar beneden gehaald en (in mijn ogen onterecht) bekritiseerd. Het is een andere sound, maar de songs zijn wat mij betreft net zo sterk! Sommigen misschien een tikkeltje te lang, maar als dat het ergste is!
De soundtrack kwam uit lang voordat de film uit was, dus ik als Prince verslaafde kende alle teksten al die op de plaat voorkwamen, en zat in de bioscoop vol trots en herkenning de stukken van deze lp te lipsyncen

1.The Future (4:07)
De opener is mysterieus, en laat een ingetogen Prince horen qua zang. Ik vind het mooi! Nog steeds hoor ik dit nummer erg graag! De lange versie is in feite een remix, die vooral in de staart even lekker los gaat.

2.Electric Chair (4:08)
Hoppa, hoezo een mindere Prince plaat? Luister dit nummer dan toch eens! Een Prince topper 1e klas! Wat een lekkere gitaar zeg! Prince zoals ik 'm wil horen! Er is een optreden bij Saturday night live waar Prince dit nummer live speelt (met Candy in de band) en dat is echt een enorm vette performance! Die klinkt nog beter dan deze studio versie, kan je wellicht nagaan hoe die performance klinkt (zeker de moeite om die eens te zoeken) Op de b kant van the Future Maxi single staat een remix van dit nummer. Haalt 't niet bij 't origineel, maar is ook zeker de moeite waard.

3.The Arms of Orion (5:02)
Een ballad met Sheena Easton, een dame waar Prince al veel mee heeft samen gewerkt. Ja, het is een wat zoete song, maar ik stoor me er niet aan. Ik geniet van de vocalen van Prince, en Sheena doet lekker mee! Gewoon een mooi nummer. Nummer is op single uitgebracht, maar jammerlijk geflopt. De cd single had nog (voor die tijd) iets revolutionairs, als je de single in een cd-i speler deed, zag je wat beeld materiaal voorbij komen (niks met Prince erin overigens) Jaja, die techniek is inmiddels al ter ziele en achterhaalt, maar het is dan ook alweer 26 jaar geleden.

4.Partyman (3:11)
De 2e succes single van het album. Een feest nummer zoals de titel al weggeeft. De clip maakt indruk door de schmink die Prince op heeft, waarin hij deels Joker is, en deels Batman (of menselijk in ieder geval) Ook Candy is te zien in de clip, maar niet te horen op de versie in dit album. Op de lange versie echter wel. When I want sax, I call Candy kondigt hij met een leuke woordspeling Neerlands trots aan. Ook lijkt hij in de video de draak te willen steken met de knuffel aap van Michael Jackson Bubbles, maar dat is een eigen interpetatie. De song vind ik niet heel sterk, behalve dat het natuurlijk een goed popliedje is. De maxi single geeft me muzikaal gezien wat meer voldoening.

5.Vicki Waiting (4:52)
Heerlijk gezongen nummer, met een lekkere laid back bass/beat. Als je er op focust hoor je dat door het hele nummer heen gaan. Zo lekker! Het outtro is ook om van te smullen, jammer dat het zo kort is. Ik weet niet of er een plan was dit als single uit te brengen, maar er bestaat een remix van dit nummer met wat extra stukken die helaas nooit is uitgebracht. Het lijkt er dus wel op dat het plan om het als single uit te brengen wel degelijk aanwezig was. De reden om dat niet te doen is me niet bekend.

6.Trust (4:24)
Het nummer komt bij de eerste tonen lekker vrolijk uit de verf! Dit klinkt als een geschikte single! Maar dat werd het dus niet. Lekker makkelijk, goed in het gehoor liggend, niks moeilijks. Nadeel van dit nummer is dat het net iets te lang duurt. Zeker aan 't eind als er van die fake endings aan zitten gaat het net iets te lang door. Persoonlijk hoor ik het nummer graag (kan niet stil blijven zitten) , maar kan me voorstellen dat veel luisteraars toch gaan afhaken.

7.Lemon Crush (4:15)
De manier waarop Prince dit nummer zingt bevalt me goed. Lekker zeikerig. De drum computer die gebruikt werd voor de Future is iets anders geprogrammeerd, en ingezet voor dit nummer. Dat geeft niet, de beat is lekker! Maar ook bij dit nummer kan ik me voorstellen dat de gemiddelde luisteraar er minder mee heeft!

8.Scandalous (6:15)
Een echte Prince ballad, met een echte Prince tekst. Seksueel getint, en weinig subtiel gebracht. Ook dit nummer is op single uitgekomen, en dat vond ik wat verrassend, want Prince zingt nogal hoog, en dat is toch iets waar je echt van moet houden, en niet voor een groot publiek weggelegd. Het lijkt of ie soms tegen het randje aan zit qua toon, maar dat heeft ook met de muziek te maken. De lange versie die uitkwam was rond de 19 minuten en had Kim Basinger in de hoofdrol. Het nummer bestaat dan uit 3 delen, waarvan ik elk deel zeer boeiend vind. In feite blaast die versie deze album versie totaal weg. Het 3e deel bestaat uit een heerlijke gitaarsolo!

9.Batdance (6:13)
In feite is dit een medley van wat er op het album staat. De versie op dit album bevat een lekkere gitaar solo die bij de single versie eruit geknipt werd. Toch werd de single een redelijk groot succes. Best knap als je bedenkt dat dit een allegaartje is. Ondanks dat is het wel lekker funky en zijn de 6 minuten voorbij voor je t weet. Een van Prince meest rare hitsingles.

Natuurlijk is dit niet het niveau van de voorgangers, maar hoe lang kan je als artiest dat niveau aanhouden? Als je alle niet gereleasde songs gaat verzamelen en op een plaat zou stoppen had ie nog wel 2 a 3 albums als Lovesexy of SOTT kunnen maken. Hij koos ervoor om iets nieuws te gaan doen. Dat siert m natuurlijk ook wel. Dit is een gewaagd project geweest, en dat heeft 'm "punten" gekost bij de pers en zijn fans. Maar zijn live reputatie bleef ongeschonden, Prince had eigenlijk allang geen hits meer nodig om zijn gelijk te halen.